''Ανθελληνική'' κριτική

Μέχρι πριν τρεις βδομάδες τα Blogs τα είχα μόνο ακουστά και δεν έμπαινα στον κόπο να τα επισκεφτώ. Αν τύχαινε να ανοίξω κάποιο από σπόντα, του έριχνα και μία ματιά , αλλά μέχρι εκεί. Τις τελευταίες βδομάδες μέσα στην γενική βαρεμάρα που με διακατέχει κατά καιρούς και με ωθεί προς νέες αναζητήσεις και ενδιαφέροντα , αποφάσισα να φτιάξω και εγώ το δικό μου ιστολόγιο. Είναι δηλαδή μια απόφαση της στιγμής και δεν αποκλείεται όταν βαρεθώ ξανά, η όλη προσπάθεια να αποτελέσει μία ανάμνηση. Σε αυτό το διάστημα περιήγησης στα ιστολόγια θα ήταν αδύνατον να μην πέσω πάνω σε αυτό του Νίκου Δήμου το οποίο και βρίσκω υπέροχο όχι μόνο λόγω του συγγραφέα αλλά και του επιπέδου των σχεδόν καθημερινών επισκεπτών του. Τον Νίκο Δήμου τον ήξερα μόνο μέσω της τηλεόρασης και δεν είχα διαβάσει κανένα βιβλίο του. Σπάνια διαβάζω βιβλία Ελλήνων συγγραφέων χωρίς να έχω ποτέ αναρωτηθεί το λόγο. Για τον Νίκο Δήμου όμως έκανα εξαίρεση διότι διαπίστωσα μέσω του Blog του , πόσο μου άρεσαν οι απόψεις του για την ζωή γενικότερα αλλά και για τους Έλληνες ως λαός. Αγόρασα λοιπόν (ποιο άλλο;) το ''Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας'' , το οποίο πέραν όλων των άλλων με εξέπληξε με την διαχρονικότητα του. Ένα βιβλίο που γράφτηκε πριν από 32 χρόνια κι όμως σου δίνεται η εντύπωση ότι πρωτοκυκλοφόρησε εν έτει 2007. Θα παραθέσω ορισμένα αποσπάσματα από το βιβλίο , με την ευχή σε τριάντα χρόνια από τώρα να είναι πλέον ένα κείμενο ξεπερασμένο. Διότι αν δεν είναι...

<<-Ο Έλληνας ζει κυκλοθυμικά σε μόνιμη έξαρση ή ύφεση. Μία συνέπεια: απόλυτη αδυναμία αυτοκριτικής και αυτογνωσίας.

-Ο Έλληνας, όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέπτη, αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξανδρο είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε τουλάχιστον τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη.

-Βασικά ο Έλληνας αγνοεί την πραγματικότητα. Ζει δύο φορές πάνω από τα οικονομικά του μέσα. Υπόσχεται τα τριπλά από αυτά που μπορεί να κάνει. Γνωρίζει τα τετραπλάσια από αυτά που πραγματικά έμαθε. Αισθάνεται (και συναισθάνεται) τα πενταπλάσια από όσα πραγματικά νοιώθει.

-Η υπερβολή δεν είναι μόνο εθνικό ελάττωμα. Είναι τρόπος ζωής των Ελλήνων. Είναι η συνισταμένη του εθνικού τους χαρακτήρα. Είναι η βασική αιτία της δυστυχίας τους αλλά και η μεγάλη τους δόξα. Γιατί στο αυτοσυναίσθημα, η υπερβολή λέγεται λεβεντιά.

-Ο Νεοέλληνας μοιάζει ευτυχισμένος όταν είναι δυστυχισμένος. Όταν όλα πάνε καλά, αισθάνεται ανήσυχος και απροσάρμοστος. Αν δεν έχει αίτια δυστυχίας, θα ψάξει να βρει.

-Η ευτυχία της δυστυχίας του Νεοέλληνα εκφράζεται τέλεια στην ''ελληνική γκρίνια"

-Η σχέση μας με τους αρχαίους είναι μία πηγή του εθνικού πλέγματος κατωτερότητας. Η άλλη είναι η σύγκριση στο χώρο και όχι στο χρόνο. Με τους σύγχρονους «ανεπτυγμένους». Με την «Ευρώπη».

-Γεγονός είναι πως-ό,τι και αν λέμε-δεν νιώθουμε Ευρωπαίοι. Νιώθουμε απ' έξω. Και το χειρότερο είναι, που τόσο μας νοιάζει και μας καίει, όταν μας το λένε...

-Φθονούνε τους άλλους λαούς, ενώ διατυμπανίζουμε την ανωτερότητά μας. Ξενομανείς, ξενόφοβοι και ξενόδουλοι κι όχι μόνο (τουριστικά) φιλόξενοι.

-Στις ρίζες της ελληνικής δυστυχίας είναι τα δύο εθνικά πλέγματα κατωτερότητας. Το ένα στο χρόνο με τους προγόνους. Το άλλο στο χώρο με τους Ευρωπαίους. Αδικαιολόγητα ίσως πλέγματα αλλά όχι για τούτο, λιγότερο πραγματικά.

-Τελικά ποίοι είμαστε; Οι ευρωπαίοι της ανατολής ή οι ανατολίτες της Ευρώπης; Οι αναπτυγμένοι του Νότου ή οι υποανάπτυκτοι του Βορρά; Οι κατ' ευθείαν απόγονοι των Αχαιών ή η πανσπερμία της Βαβυλωνίας:

-Σύμπτωμα ουσιαστικό της ελληνικής ψυχής η μυθοπλασία. Πλάθουμε μύθους για τον εαυτό μας. Και μετά είμαστε δυστυχισμένοι, γιατί φαινόμαστε κατώτεροι από τους μύθους, που εμείς πλάσαμε. Ένας μύθος: Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό... Αναζητώ με προσοχή άλλο λαό, του οποίου ο τράχηλος να έχει υποφέρει τόσους ζυγούς, όσο ο δικός μας.

-Η Ελληνική Παιδεία είναι ένας μηχανισμός μαζικής βεβιασμένης τροφοδότησης γνώσεων, που τον κινούν αμόρφωτοι άμουσοι και υπαμοιβόμενοι εκπαιδευτικοί. Το πρόβλημα της Ελληνικής Παιδείας είναι πρόβλημα διδασκόντων. Μόνο προσωπικότητα μπορεί να διαμορφώσει προσωπικότητες. Θα Θυμάμαι πάντα τους καθηγητές που έτρεμαν όσους μαθητές είχαν μάθει να σκέπτονται.

-Η αρχή στην οποία στηρίχθηκε η Ελληνική Παιδεία, ήταν κάτι χειρότερο από το μηδέν. Ο Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός. Δύο αλληλογρονθοκοπούμενες έννοιες σε ένα επίθετο. Πόσο χαρακτηριστικό για την εσωτερική μας αντίφαση!

-Τον αιώνα που πέρασε η Ελληνική εκκλησία υπηρέτησε, πιστά και αφοσιωμένα πολλούς κυρίους. Εκτός από τον Ένα.

-Οι Έλληνες πάντα θα γυρεύουν την πατρίδα τους σε άλλες πατρίδες και τις άλλες πατρίδες στην δική τους.

-Όπως ο άνθρωπος κουβαλά το προπατορικό αμάρτημα, ο Έλληνας κουβαλά το σόι του. Οι άλλοι λαοί έχουν συγγενείς. Ο Έλληνας έχει συνεταίρους στη ζωή (και στο θάνατο). Όταν ο Έλληνας δεν έχει σόι, έχει παρέα. Μοιάζει σε τούτο με το σόι: είναι το ίδιο μόνιμη, το ίδιο απαιτητική και το ίδιο βαρετή.

-Το θλιβερότερο θέαμα είναι δέκα Έλληνες διανοούμενοι σε ένα δωμάτιο. Ο καθένας θα προσπαθήσει να μεταβάλει τους άλλους σε ακροατήριο.

-Διανοούμενος είναι ο άνθρωπος που προσπαθεί (συνήθως μάταια) να κάνει τις ιδέες του πράξη. Ο Έλληνας διανοούμενος είναι αυτός που προσπαθεί να βρει ιδέες για να δικαιολογήσει τις πράξεις του. >>

Είμαστε ένας λαός με προτερήματα και ελαττώματα. Όπως και όλοι οι λαοί άλλωστε. Καλό είναι αυτά τα ελαττώματα , μέρος των οποίων αναφέρει στο βιβλίο του ο Νίκος Δήμου , να τα αντιμετωπίζουμε με ειλικρίνεια και να μην τα κρύβουμε όπως η γάτα τις ακαθαρσίες της. Έχω βαρεθεί να ακούω συνεχώς να βαπτίζεται ανθελληνική κάθε είδους κριτική προς τους Έλληνες και την Ελλάδα. Είτε είναι αληθινή είτε όχι! Μόνο με αυτογνωσία και ειλικρίνεια θα βελτιωθούμε. Όχι με στόχο να γίνουμε σαν τους άλλους (τους ''εξελιγμένους'' Ευρωπαίους) αλλά για μας και τους απογόνους μας.