Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2007

ΜΙΑ "ΜΕΓΑΛΗ" ΧΩΡΑ ΜΕ "ΜΙΚΡΗ" ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ

Η σχετικά αδιάφορη Κροατία νίκησε 3-2 μέσα στο Γουέμπλεϊ την Αγγλία στερώντας από τους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους την χαρά να δουν και να απολαύσουν στα γήπεδα της Ελβετίας και της Αυστρίας τους φημισμένους Άγγλους οπαδούς. Τι να πούμε βέβαια και για τους καταστηματάρχες και ιδιοκτήτες μπαρ στις Αυστριακές και Ελβετικές πόλεις όπου θα φιλοξενηθούν οι αγώνες; Οι άνθρωποι, είναι σίγουρο, κήρυξαν την χθεσινή νύχτα ως μία από τις πλέον άτυχες στην επιχειρηματική τους σταδιοδρομία. Τι θα κάνουν τώρα με τους τόνους μπύρας που είχαν παραγγείλει για το καλοκαίρι; θα καταφέρουν οι Ρώσοι να αντικαταστήσουν επάξια τους Άγγλους οπαδούς;
Αυτά είναι τα ερωτήματα που βασανίζουν τους διοργανωτές καθώς την Εθνική Αγγλίας λογικά δεν θα την "κλάψει" κανείς. Ομάδα που χρειάζεται απλώς μία ισοπαλία στην έδρα της για να προκριθεί και καταφέρνει (διότι περί κατορθώματος πρόκειται) να χάσει από αδιάφορη βαθμολογικά ομάδα είναι άξια της μοίρας της.
Στην Ελλάδα όμως υπάρχει μία ανεξήγητη εκτίμηση και σεβασμός προς το Αγγλικό ποδόσφαιρο και την Εθνική Αγγλίας. Οι μισοί Έλληνες είναι Μάντσεστερ Γιουν. και οι άλλοι μισοί Λίβερπουλ. Δημοσιογράφοι που κάνουν κο κο κο την πιο καταφανή περίπτωση πέναλτι ή οφσάιντ σε αγώνα Ελληνικού πρωταθλήματος, δηλώνουν ευθαρσώς οπαδοί της μίας ή της άλλης ομάδας και κάνουν και πλακίτσα μέσω των εφημερίδων.
Ο κορυφαίος, κατά πολλούς, δημοσιογράφος τα τελευταία 40 χρόνια, Γιάννης Διακογιάννης, όταν μιλάει για αγγλικό ποδόσφαιρο λάμπει το πρόσωπο του. Τις προάλλες έλεγε ότι ακόμα και σήμερα έχουν το καλύτερο πρωτάθλημα και ότι ο αγώνας 'Εβερτον-Πόρτσμουθ έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τον αντίστοιχο Οσασούνα-Μπιλμπάο. Χαρακτηριστική είναι η έκφραση "αγγλικό σκορ" όταν ένας αγώνας λήξει 5-3 άσχετα αν την τελευταία φορά που ήρθε τέτοιο σκορ σε αγώνα αγγλικού πρωταθλήματος ο Κέβιν Κίγκαν και ο Κένι Νταλγκλίς ήταν πιτσιρικάδες και ο Μίμης Δομάζος έπαιζε ακόμα μπάλα.
Το αγγλικό πρωτάθλημα και κύπελλο ήταν τα πρώτα ποδοσφαιρικά θέαματα που μπήκαν στα Ελληνικά σπίτια μεγαλώνοντας γενιές και γενιές με την τυπική αγγλική σέντρα και το αδιάκοπο τρεχαλητό , όταν οι Ισπανοί, οι Ολλανδοί , οι Ούγγροι , οι Τσεχοσλοβάκοι , οι Ρώσοι και τόσοι άλλοι έπαιζαν φανταστικό ποδόσφαιρο.
Οι Εγγλέζοι βέβαια, ξέρουν να προωθούν και να διαφημίζουν το προϊον τους. Να φτιάχνουν ένα ωραίο περιτύλιγμα και να το πλασσάρουν στον κόσμο καμουφλάροντας το περιέχομενο, που άλλωστε δεν λέει και πολλά πράγματα. Ακριβώς αυτό είπε και τις προάλλες ο Στέλιος Γιαννακόπουλος. Ότι δεν έχουν ιδιαίτερα ξεχωριστό πρωτάθλημα από αγωνιστικής πλευράς αλλά κυρίως από οργανωτικής.
Η Εθνική τους ομάδα , πήρε τελευταία φορά τρόπαιο το μακρινό 1966 , εντός έδρας και με την βοήθεια της διαιτησίας. Κέρδισε την Δυτική Γερμανία 4-2 στον τελικό του Μουντιάλ. Από τότε δεν έχουν πετύχει τίποτα!!! Ανέλαβαν το Euro 1996 με το σύνθημα : "Το ποδόσφαιρο επιστρέφει σπίτι" και έχασαν στον ημιτελικό από την Γερμανία του Μπίρχοφ και του Μπέρτι Φόγκς. Για διάκριση σε μουντιάλ ούτε λόγος. Τελευταία φορά πήγαν στους τέσσερις το 1990 στην Ιταλία. Το 1994 δεν προκρίθηκαν καν! Επαναλαμβάνοντας την τότε "επιτυχία" τους , θα δουν το Euro 2008 από τον καναπέ.
Πόσο χαίρομαι να αποτυγχάνουν οι αλαζόνες Άγγλοι... Δείτε τώρα αγαπητοί μου, τον Καψή και τον Χαλκιά (ναι, αυτόν που αποκαλούσε ο Ρέντναπ "βασιλιά" του κεμπάπ όταν έφυγε από την Πόρτσμουθ) , τον Κράνιτσαρ και τον Πέτριτς , τον Νιχάτ και τον Εμρέ από την τηλεόραση, και τα λέμε στα προκριματικά του Μουντιάλ 2010. Ως τότε, συνεχίστε να απολαμβάνετε το γκλαμουράτο πρωτάθλημα σας, στο οποίο ο πιο ταντούχος Άγγλος παίκτης είναι δεύτερη αλλαγή.

Υ.Γ. Ήταν το μακρινό 1990. Καλοκαίρι σε καφετέρια της προκυμαίας βλέπαμε Αγγλία-Γερμανία , ημιτελικό Μουντιάλ. 1-1 ο κανονικός αγώνας ( Μπρέμε και Λίνεκερ τα γκολ) και το ματς στην παράταση και μετά στα πέναλτι. Εγώ τότε, φανατικός υποστηρικτής της Γερμανίας (το κουσούρι μου έφυγε κατά το 2000 καθώς είμαι πλέον μόνο Εθνική Ελλάδος) προσπαθώ να βρώ για συμπαράσταση ΕΝΑΝ έστω ΕΝΑΝ θαμώνα που να υποστηρίζει Γερμανία. Δεν υπήρχε κανένας! Όλη η καφετέρια Εθνική Αγγλίας. Ούτε για την Ελλάδα δεν θα έκαναν έτσι. Όταν δε αποκλείστηκαν στα πέναλτι και το μισό μαγαζί είχε... γκρεμιστεί , εγώ απολάμβανα χαρούμενος την μπύρα μου. Μια ζωή χαρές μου δίνει αυτή η ομάδα...

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΟΠΑΔΟΣ ΤΟΥ ΑΓΓΛΙΚΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ , ΣΥΜΦΩΝΟ ΜΕ ΟΣΑ ΛΕΣ , ΑΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΟΤΙ ΚΑΙ ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΥΓΗΡΙΑ,ΔΕΥΤΕΡΟΚΛΑΣΑΤΟΙ ΞΕΝΟΙ ΚΑΙ ΚΑΚΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ.
ΟΣΟ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΗΤΑΝ ΠΙΟ ΠΑΛΙΑ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΣΕΒΟΜΟΥΝΑ,ΑΝ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑ ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ ΠΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΟΥΝ ,ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΝ ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΡΙΔΙΟ ΕΥΘΗΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ.
DOUDOURO

Alexandros είπε...

Doudouro , σωμφωνώ με αυτά που λες περί Γερμανίας άλλα οι Γερμανοί ούτε διαφημίζουν το πρωτάθλημα τους ως το κορυφαίο , ούτε θεωρούν την Εθνική τους ομάδα εν δυνάμει φαβορί σε ΚΑΘΕ διοργάνωση. Όταν έχεις πάρει 3 παγκόσμια κύπελλα και άλλα τόσα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και παραμένεις ταπεινός, τότε δείχνεις το μεγαλείο σου. Αυτή η χώρα είναι ένας γίγαντας (σε όλα τα επίπεδα) με χαμηλωμένο βλέμμα , όχι όπως οι Εγγλέζοι, που σου δίνουν την εντύπωση ότι πρέπει να τους πληρώνεις "ποδοσφαιρόσημο" επειδή ανακάλυψαν το άθλημα.

Ανώνυμος είπε...

Επειδή τυγχάνει να έχω περάσει αρκετά χρόνια στη ΄΄γηραιά αλβιόνα΄΄ λόγω σπουδών είχα τη δυνατότητα να ζήσω απο κοντά το πως συμπεριφέρονται οι βρετανοί κατα τη διάρκεια κρίσιμων αγώνων είτε ευρωπαικού πρωταθλήματος είτε παγκόσμιου. Ε λοιπον δε μπορείς να διανοηθείς με τι έπαρση και αλαζονεία αντιμετωπίζουν τις ομάδες που βρίσκονται στο διάβα τους η οποία (έπαρση) συνήθως αντικαθίσταται από χαμηλωμένα κεφάλια μετά την ΄΄αναπάντεχη ήττα;;΄΄που έρχεται. ήταν άπειρες οι φορές που η μεγάλη αυτή εθνική ομάδα χάρισε στιγμές ανείπωτης χαράς στους απανταχού αντίπαλους φιλάθλους.οι περισσότεροι εκ των φίλων της αγγλίας βέβαια μετά τον εκάστοτε αγώνα έχουν καταναλώσει τέτοια ποσότητα μπύρας με συνέπεια να βρίσκονται σε μια κατάσταση ευθυμίας και στενοχώριας μαζί..είναι χάρμα ειδέσθαι αρκεί να μη βρεθείς μπροστά τους γιατί μπορεί να καταλήξεις με κανένα σπασμένο μπουκάλι στο κεφάλι.

Ανώνυμος είπε...

Κυριακή 25 της αγίας Αικατερίνης ανήμερα ....
Ελπίζω να χαζέψω μια (επαγγελματική νίκη) απ' τις εξέδρες του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΣΤΑΔΙΟΥ με τον ΟΦΗ !!!!
χε χε χε ....
Side21

Alexandros είπε...

Άντε , και με την νίκη! Επαγγελματική ή μη...

Ανώνυμος είπε...

Αγγλοι λαός που σε όλα θέλει να διαφέρει. Οδηγουν ανάποδα, μετράνε σε λίβρες κ.τλ. Εκτος λοιπον απο την διαφορετικότητα τους τονίζουν και την ανύπαρκτη ποδοσφαιρική τους αξία. Οπόιοδήποτε χτύπημα του ανεξήγητου εγωισμού τους είναι ευπρόσδεκτο!!!!! Στο μονο που αξίζουν συγχαρητήρια ειναι στο πως έχουν κάνει τα γήπεδΑ τους σαλόνια κατα τα άλλα..... Ας δουν λοιπόν οι Αγγλοι τα περήφανα γηρατεια της Εθνικής Ελλάδος από τον καναπέ και ας μάθουν ότι κανεις με την φανέλα και την έπαρση δεν κέρδισε τίποτα

gatti είπε...

Κατ΄ αρχήν προειδοποιώ, ακολουθεί σεντόνι (δεν αφήνεις κι εσύ τα θέματα κανα δυο μέρες βρε παιδί μου να σε προλαβαίνουμε...)

Λοιπόν, θεωρώ ότι δεν είναι τυχαίο που υπάρχουν πολλοί φίλοι των Αγγλων στην Ελλάδα. Εμείς οι ...παλιοσειρές πρωτομάθαμε το ποδόσφαιρο παρακολουθώντας κάθε Σάββατο τον Μπράιαν Μουρ και το "The big match" στην ελληνική κρατική τηλεόραση. Δεν υπήρχαν τότε ούτε ιδιωτικά κανάλια, ούτε συνδρομητική τηλεόραση. Βλέπαμε την ατμόσφαιρα στα αγγλικά γήπεδα, νιώθαμε το ρυθμό, μας έκαναν εντύπωση τα παρατσούκλια των ομάδων (κάποτε θυμάμαι τα έγραφα σε ένα χαρτί και έκανα μεγάλη χαρά όταν μάθαινα ένα καινούργιο και το συμπλήρωνα δίπλα στην ομάδα).
Οι νεότεροι είχαν περισσότερα ερεθίσματα και περισσότερες "πληροφορίες". Εβλέπαν με την ίδια άνεση και συχνότητα, αγγλικό, ιταλικό, ισπανικό, γερμανικό ποδόσσφαιρο, επομένως είχαν και μέτρο σύγκρισης, κάτι που για μας δεν υπήρξε.
Κι εγώ υπήρξα οπαδός των Αγγλων όταν πρωτοξεκίνησα να βλέπω ποδόσφαιρο και παρέμεινα για αρκετά χρόνια μέχρι που συνειδητοποίησα, αφενός πως υπήρχαν πολύ καλύτερες εθνικές ομάδες, αφετέρου πόσο σοβινιστές και ψηλομύτηδες είναι
οι κάτοικοι της "Γηραιάς Αλβιόνας".
Ωστόσο, εκείνο που παραδέχομαι
ακόμα και τώρα που ομολογώ ότι διασκεδάζω σε κάθε τους πάθημα, είναι το γεγονός ότι ποδοσφαιρικό "πανηγύρι" χωρίς Αγγλους οπαδούς είναι σαν φαγητό χωρίς αλάτι. Δίνουν εξαιρετικό χρώμα στις
μεγάλες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις οι Αγγλοι, ίσως επειδή είναι αμιγώς ποδοσφαιρικοί οπαδοί.
Επιπλέον, ως οπαδός της Λίβερπουλ και επειδή δουλεύω στο κέντρο, έζησα από κοντά τόσο τους Αγγλους οπαδούς που είχαν ...στρατοπεδεύσει στο Σύνταγμα στη διάρκεια του Τσάμπιονς Λιγκ της Αθήνας όσο και τους αντίστοιχους της Μίλαν.
Οι Εγγλέζοι λοιπόν ήταν ζεστοί και
αθώοι κοκκινοπρόσωποι επαρχιώτες που έβλεπες ότι ζούσαν και ανέπνεαν για την ομάδα τους. Οι Ιταλοί βόρειοι και σνομπ κατασκήνωσαν στα εστιατόρια και τις καφετέριες του Κολωνακίου και δύσκολα μιλούσαν σε άνθρωπο. Σε αντίθεση με τους Αγγλους σου έδιναν την εντύπωση πως ο αγώνας ήταν ένα μόνο κομμάτι της καθημερινότητάς τους.
Εν πάση περιπτώσει σε επίπεδο εθνικών ομάδων δεν υποστηρίζω κανέναν από τους δύο - αγαπάω Αργεντινή - αλλά εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως με προβληματίζει το ενδεχόμενο να μην είναι τελικά αλαζονεία, αλλά λαχτάρα των Εγγλέζων να δουν την ομάδα τους πρώτη. Εξάλλου στην πλειοψηφία τους είναι άνθρωποι χαμηλού εισοδήματος και μέτριου μορφωτικού επιπέδου που η Εθνική τους ομάδα είναι η όαση στη μουντή ζωή τους.
Αλλωστε και μόνο το γεγονός ότι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η ομάδα τους μπορεί να διαπρέψει μετά από τόσες σφαλιάρες, χωρίς να βάζουν μυαλό κάτι δείχνει, έτσι δεν είναι;
Διαφορετική περίπτωση βέβαια οι "επιστήμονες" - αλαζόνες Εγγλέζοι των ΜΜΕ της χώρας που θεωρούν ότι τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν στο αγγλικό ποδόσφαιρο.

ΥΓ. Και να πω και μια κακία; Η Εθνική Αγγλίας μου θυμίζει λίγο τον Ολυμπιακό που κάθε χρόνο ξεκινά στο Τσάμπιονς Λιγκ με ελπίδες πρόκρισης μέχρι τον ...τελικό και κάθε φορά ...ο τέταρτος πάει Πειραιά. Αυτός τουλάχιστον έκανε και ένα διπλό φέτος (πού ξέρεις, μπορεί να κάνει και δεύτερο την Τετάρτη και να προκριθεί), ενώ η Αγγλία μάλλον πάει από το κακό στο χειρότερο...

Alexandros είπε...

Τι να σου πω gatti... κάλυψες όλο το ζήτημα από κάθε πλευρά. Οι απλοί οπαδοί είναι αγνοί και αφελείς (αν και μερικοί είναι μεγάλοι κοπρίτες)και δεν συμπεριλαμβάνονται στην κατηγορία των αλαζόνων. Στους "επιστήμονες" που λες και εσύ, αναφερόμουν.
Πάντως άσχετα με το πως προέκυψε η αγάπη για το κάθε τι αγγλικό, συνεχίζει να με εκνευρίζει αυτή η "παράδοση". Διάβασε τι έγραφε εχθές ο Λεάνης στην Sportday και θα καταλάβεις τι εννοώ.

Suspect είπε...

οι αγγλοι στα μεταξυ τους καλοι ειναι.

εκτος νησιου, γελαει ο κοσμος.