ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Αυτές τις μέρες θα γίνουν πολλές συζητήσεις σχετικά με τις μαθητικές παρελάσεις. Θα αναφερθούν απόψεις όπως αυτή του Άδωνη Γεωργιάδη: "Οι σχολικές παρελάσεις πρέπει να συνεχιστούν διότι ανυψώνουν το Εθνικό φρόνημα των νέων" ή απόψεις όπως αυτή του Μιχάλη Παπαγιαννάκη: "Η Ελλάδα είναι η τελευταία χώρα στην Ευρώπη όπου γίνονται ακόμη παρελάσεις μαθητών ενώπιον των Αρχών, πολιτικών, στρατιωτικών, εκκλησιαστικών και σχολικών, με αυτήν τη σειρά... Σχετικά πρόσφατο φρούτο είναι και έλκει την καταγωγή του από τις πιο αυταρχικές, πατριαρχικές και κατά περιόδους ολοκληρωτικές αντιλήψεις για την οργάνωση της Πολιτείας και του ρόλου των ανθρώπων εντός αυτής.Υπερβολές; Ας σκεφτεί και ο πιο επιφυλακτικός πολίτης τι ακριβώς επιδιώκεται με τις παρελάσεις αυτές, ποιο μοντέλο απομιμούνται. Συνήθως παρελαύνει ο στρατός, σε διάφορες περιστάσεις και με σκεπτικό που ποικίλλει, άλλοτε ως επίδειξη ισχύος, άλλοτε ως ένδειξη νομιμοφροσύνης απέναντι στην ηγεσία ή τον αρχηγό, πάντοτε με μίαν έγνοια συμπαγούς και ομοιόμορφης εμφάνισης (στολή, βηματισμός...) και μια δηλωμένη επιδίωξη συγχώνευσης πολλών ατομικοτήτων σε μια μονάδα. Αυτά και άλλα ανάλογα συμβάλλουν στη διαμόρφωση του φρονήματος και της πειθαρχίας στο στράτευμα. Οταν εφαρμόζονται σε παρέλαση μαθητών τι επιδιώκουν; Υποταγή στις αρχές γενικώς, και ιδιαίτερα τις εκκλησιαστικές και στρατιωτικές; Ομοιομορφία συμπεριφοράς ή ακόμα και σκέψης; Συγχώνευση σε μια συμπαγή ενότητα στρατευμένη για την επίτευξη γενικότερων στόχων, και ποιων άραγε; Η στοιχειωδέστερη δημοκρατική ανάλυση αρκεί για να απορρίψει κανείς τέτοια απεχθή απόπειρα χειραγώγησης των νέων, άλλο αν τα παιδιά την γελοιοποιούν, εν μέρει τουλάχιστον, με την καζούρα, τον απειθάρχητο βηματισμό και άλλα λιγότερο ή περισσότερο προκλητικά. Μα, θα πει κανείς, οι παρελάσεις είναι επίσης ένα είδος εορτασμού σημαντικών επετείων. Ε, τότε, ας δώσουμε στα παιδιά την ευκαιρία ενός πραγματικού εορτασμού, όπως τον εννοούν τα ίδια, στα σχολεία και τις γειτονιές τους, με μουσική και χορό, σε δημόσιους χώρους και ελεύθερη συμμετοχή, χωρίς κρατικό ντι-τζέι ή επίσημο χορογράφο. Και πιο ουσιαστικό και δημοκρατικό θα είναι, και θα μας απαλλάξει και από το πρόβλημα ποιος θα κρατάει τη σημαία! "

Το θέμα πρέπει να συζητηθεί διεξοδικά από πολιτικά κόμματα και οργανώσεις και ΟΧΙ από τα τηλεοπτικά παράθυρα. Εγώ δεν θα προσθέσω κάτι επί του θέματος , εκτός βέβαια το ότι είμαι κάθετα αντίθετος στις σχολικές παρελάσεις με την σημερινή μιλιταριστικού τύπου προσέγγιση. Παραπέμπω εδώ και εδώ και μία αντίθετη άποψη εδώ.

Αυτό που δεν μπορώ με τίποτα όμως να καταλάβω είναι το εξής:

Τυχαίνει να κατοικώ ακριβώς απέναντι από Δημοτικό Σχολείο. Την ώρα που φεύγω από το σπίτι για να πάω στο γραφείο , τα παιδάκια μαζεύονται μπροστά από τα σκαλοπάτια της κύριας εισόδου του Δημοτικού και ο Διευθυντής που βρίσκεται σε ψηλότερο επίπεδο τους δίνει στρατιωτικά παραγγέλματα του τύπου προσοχή (!!!) και ημιανάπαυση (!!!) με σκοπό να ακολουθήσει η χριστιανική προσευχή (άλλη πικραμένη ιστορία και αυτή...).

Δεν είμαι γονέας , ούτε μπορώ να θυμηθώ τι συνέβαινε την εποχή που πήγαινα στο Δημοτικό. Και ερωτώ , διότι πραγματικά δεν γνωρίζω. Είναι πάγια τακτική των διευθυντών των Δημοτικών σχολείων της Χώρας να χρησιμοποιούν στρατιωτικά παραγγέλματα ή απλώς την εφαρμόζει ο συγκεκριμένος Διευθυντής;