Το καλό είναι ότι η εθνική ομάδα κέρδισε και είναι με τα δύο πόδια στα τελικά του Euro.
Ετσι όπως πάνε τα πράγματα με τους υπόλοιπους στον όμιλο βέβαια, ακόμα και να μη θέλαμε, θα μας έστελναν αυτοί με το ζόρι. Το κακό δεν είναι ότι το ποδόσφαιρο που απέδωσε για ακόμα μία φορά το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα ήταν από μέτριο έως αδιάφορο (όσον αφορά το θέαμα), αλλά ότι όσοι δεν βρεθήκαμε στο γήπεδο τα... ακούσαμε τηλεοπτικώς, γιατί δεν στηρίξαμε διά ζώσης την «εθνική υπόθεση».
Εμείς πάντως να πούμε χίλια «μπράβο» σε όσους πήγαν στο ΟΑΚΑ (δεν ήταν και λίγοι για αγώνα με τη Βοσνία, έτσι;), είτε έχοντας την αίσθηση του «καθήκοντος» είτε γνωρίζοντας ότι τουλάχιστον θα αποζημιωθούν με τη νίκη για τη δεδομένη απουσία του θεάματος. Πάλι καλά, πάντως, που είδαν (και είδαμε τηλεοπτικά) και ένα μισάωρο καλύτερη μπάλα από τη «σερενάτα» της πρώτης ώρας. Από τη στιγμή που οι Βόσνιοι έμειναν με δέκα παίκτες και χάρη στο γρήγορο γκολ του Γκέκα απλουστεύτηκε μια διαδικασία που μπορεί να μας είχε βγάλει την ψυχή μέχρι το 90φεύγα, καθώς και οι αντίπαλοί μας το ήξεραν το τόπι και οι παίκτες μας θύμιζαν... υβριδικό αυτοκίνητο, προσπαθώντας να κάνουν την καλύτερη δυνατή «δουλειά» με τη λιγότερη δυνατή κατανάλωση (δυνάμεων). Δεν ήθελε και πολύ να γίνει η ζημιά, αν και με τη βοήθεια Μολδαβών και Τούρκων δεν θα είχε -τελικά- και πολύ μεγάλη σημασία.
Οχι, δεν τα «χώνουμε» στην Εθνική. Αυτό άλλωστε (το έχουμε ξαναπεί) που λέγεται «κριτική» δεν αγγίζει τον Ρεχάγκελ και τους παίκτες του. Και γιατί άλλωστε; Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους, ακόμα και αν θέλουν κάνα μισάωρο να συνεννοηθούν μεταξύ τους (ο πάγκος με τους «μέσα») από τη στιγμή που θα αρχίσει το ματς, κερδίζουν τους αγώνες και θα πάνε στα τελικά του Euro. Αυτή είναι η δουλειά τους και την κάνουν με τον καλύτερο τρόπο όσον αφορά το αποτέλεσμα. Ολα τα άλλα είναι απλά για να κάνουμε κουβέντα.
Αφήστε μας, όμως, τουλάχιστον να έχουμε (όσοι θέλουμε) την επιλογή να κάτσουμε και στο σπιτάκι μας, κάνοντας ζάπινγκ για να δούμε λιγάκι και από καμιά ελληνική ταινία, την ώρα που κοντεύουμε να «γείρουμε» από το ποδοσφαιρικό θέαμα των πρωταθλητών Ευρώπης.
ΑΡΘΡΟ 2ο
Να δούμε λίγο παρακάτω;
Οσο μας αφορά προσωπικά, οφείλουμε να δηλώσουμε ότι η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου δεν μας χρωστάει τίποτα το οποίο θα πρέπει να «ξεπληρώσει» στον αγώνα της Τετάρτης με την Τουρκία. Αν οι ίδιοι οι παίκτες πιστεύουν ότι έχουν οποιοδήποτε χρέος που πρέπει να τακτοποιήσουν, είναι κάτι που έχει να κάνει με το δικό τους αθλητικό (και όχι μόνο) εγωισμό, και μαγκιά τους αν καταφέρουν να δώσουν την απάντησή τους. Αλλά αυτή θα είναι δικιά τους και όχι οποιουδήποτε «Ελληνάρα» βρίσκει ευκαιρίες για σωβινιστική (και όχι πατριωτική) επιβεβαίωση σε παιχνίδια όπως είναι το ποδόσφαιρο ή (ακόμα χειρότερα) το... Survivor και λερώνει το βρακί του στα πραγματικά προβλήματα.
Από την πλευρά μας τις όποιες ενστάσεις έχουμε για τον τρόπο που αγωνίζεται η Εθνική και την εικόνα που παρουσιάζει στις περισσότερες αναμετρήσεις μας την έχουμε καταθέσει, ενώ παράλληλα ικανοποιούμαστε και εμείς από τις νίκες, γιατί (σε τελική ανάλυση) έχουμε κάτι καλό να κρατήσουμε από αυτές ακριβώς τις αναμετρήσεις! Βλέπετε, δεν μπορούμε να κρύψουμε ότι η Εθνική του Ρεχάγκελ μας έχει κάνει «ωφελιμιστές», καθώς αυτό απορρέει -πρώτα απ όλα- από τον τρόπο που αγωνίζεται.
Πάντως, όσον αφορά το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα και επειδή δεν υπάρχει τρόπος (εντός γηπέδου τουλάχιστον) να χαθεί η πρόκριση το δικό μας μυαλό τρέχει στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας, όπου θα έχουμε την τελική και πιο σημαντική φάση της προσπάθειας. Εκεί όπου η Εθνική μας καλείται να υπερασπιστεί τον τίτλο που κέρδισε στην Πορτογαλία, απέναντι σε αντιπάλους οι οποίοι (πιθανότατα με ... φουλ εκδικητική διάθεση) θα θέλουν να αποδείξουν ότι τα θαύματα δεν συμβαίνουν δύο φορές. Οσον αφορά τον τσαμπουκά και τον εγωισμό των διεθνών μας, δεν αμφιβάλουμε ότι η διάθεση για τις απαντήσεις θα υπάρχει. Σε σχέση όμως με την αγωνιστική εικόνα, επιτρέψτε μας να ανησυχούμε για το αν το ποδόσφαιρο της δεκαετίας του 70 που είδαμε πριν από τρία χρόνια (μαζί βέβαια με σιδερένια αγωνιστική πειθαρχία και -παραδόξως- «πνευμόνια») μπορεί να μας δώσει πάλι τη λύση, ειδικά τώρα που δεν θα μπορούμε να αιφνιδιάσουμε τους άλλους που θα μας έχουν «διαβάσει» πολύ καλύτερα.
Αυτή η κουβέντα βέβαια μπορεί να είναι άκαιρη όχι μόνο τώρα, αλλά ακόμα... και τότε αφού πιο εύκολα θα βγει ο ήλιος από τη Δύση παρά θα αλλάξει απόψεις ο Ρεχάγκελ, αλλά απλά σημειώνουμε κάποια πράγματα. Σημειώνοντας βέβαια παράλληλα πως αυτό που πέτυχαν ο Γερμανός με την ομάδα του το 2004 ήταν τόσο παράδοξο όσο και η ανατολή του ήλιου από τη Δύση.
Θεώρησα ότι οι απόψεις αυτές άξιζαν μίας απάντησης και απέστειλα e-mail στην Εφημερίδα το οποίο έγραφε τα εξής :
Καλησπέρα
Το γεγονός ότι ο κ. Κωνσταντινίδης Δημήτριος , αξιόλογος σχολιαστής-αρθρογράφος στην κατά κανόνα ευπρεπή και έγκυρη εφημερίδα σας, προτιμάει να παρακολουθήσει το Σαββατόβραδο μία καλή Ελληνική ταινία παρά να "ταλαιπωρηθεί" βλέποντας τα "χάλια" της Εθνικής Ελλάδος , το δήλωσε , το καταλάβαμε και εν πάσι περιπτώσει είναι και δικαίωμα του!
Να μας επιτρέψει να υποθέσουμε ότι πέραν της Μπάρτσα , της Ρεάλ , της Μπάγερν και της Μαντσεστερ Γιουν. , όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια τα παρακολουθεί από επαγγελματική διαστροφή.
Βέβαια την μηδενιστική και "μάγκικη" κριτική συνηθίζει να την ασκεί στην Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου , γνωρίζοντας ότι δεν έχει τους πιστούς οπαδούς-κάφρους που θα σπεύσουν να του εκφράσουν την διαφωνία τους με διάφορους τρόπους... "Ποιος χαλάει την ζαχαρένια του για την Εθνική Ελλάδος;" , θα σκέφτεται. Τζάμπα μάγκας δηλαδή. Διότι αν βρεθεί έναν ποδοσφαιρόφιλος που να υποστηρίζει ότι ο ΠΑΟ σήμερα (ή οποιαδήποτε άλλη Ελληνική ομάδα στο παρελθόν) αγωνίζεται και το πλήθος στην κερκίδα εκστασιάζεται από το εκπληκτικό θέαμα , μάλλον δεν έχει παρακολουθήσει και πολύ ποδόσφαιρο τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Δεν είδαμε βέβαια τον κ. Κωνσταντινίδη να ασκεί αναλόγου "εντάσεως" και ύφους κριτική (και ξεκάθαρη ειρωνεία) σε αυτές τις περιπτώσεις. Μάλλον έβλεπε Ελληνικές ταινίες...
Όσον αφορά τις "σκιές" που αφήνει περί ασυνήθιστης φυσικής κατάστασης είναι κατάπτυστες και συκοφαντικές. Η λάσπη επιστρέφει σε αυτόν που την εκτοξεύει.
Τέλος ας μην ανησυχεί ο κ. Κωνσταντινίδης για το ποδόσφαιρο της δεκαετίας του ΄70 που θα παρακολουθήσουμε από την Εθνική στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας. Εκείνες τις μέρες , μπορεί να βάλει σε DVD να παρακολουθήσει το σαγηνευτικό και ταυτοχρόνως αποτελεσματικό ποδόσφαιρο του Παναγούλια της δεκαετίας του '90. Τότε που και μπάλα παίζαμε (να χαίρεται το μάτι βρε παιδί μου...) και αποτελέσματα παίρναμε. ΝΑ μην ταλαιπωρείται κιόλας καλοκαιριάτικα...
Υ.Γ.1 Το mail το αποστέλλω σε εσάς καθότι αγνοώ την ηλεκτρινική διεύθυνση (αν έχει...) του συναδέλφου σας. Αν μπορείτε διαβιβάστε το σε αυτόν. Δεν περιμένω αντίλογο (οι μίζεροι είναι αμετανόητοι) , αλλά ποτέ δεν ξέρεις...
Υ.Γ.2 Αφού ο κ. Κωνσταντινίδης όπως ο ίδιος δήλωσε , έκανε ζάπινγκ (είναι και αυτός ο Σωτηρακόπουλος που δεν αντέχεται...) την ώρα του παιχνιδιού της Εθνικής και κατά συνέπεια ΔΕΝ έχει πλήρη εικόνα του αγώνα , με τι επαγγελματικό θράσος κάνει σχολιασμό;
9 σχόλια:
Αγαπητέ κύριε
Αρχικά σας ευχαριστώ για τη ευκαιρία που μου δίνετε να επικοινωνήσω μαζί σας έστω και με αυτό τον «απρόσωπο» τρόπο. Σας ευχαριστώ επίσης και για τους χαρακτηρισμούς με τους οποίους με «στολίζετε» στο πρώτο υστερόγραφο του mail σας, αλλά επειδή είμαι και εγώ άνθρωπος που «φορτώνει» σε αρκετές περιπτώσεις, σας καταλαβαίνω. Αλλωστε αυτές οι γραμμές είναι οι πρώτες της απάντησης μου, μέχρι το τέλος μπορεί να έχω «φορτώσει» και εγώ. Θα ήθελα όμως να διευκρινίσω κάποια πράγματα, τα οποία ίσως (με δικιά μου ευθύνη αφού εγώ ήμουν ο συντάκτης του κειμένου) δεν κατανοήσατε σε σχέση με όσα έγραψα για την εθνική ομάδα. Έχουμε και λέμε λοιπόν…
Ο εκνευρισμός μου δεν οφειλόταν στον τρόπο που αγωνίζεται η εθνική ομάδα. Αυτός είναι γνωστός, δοκιμασμένος, επιτυχημένος και –εντέλει- ο σωστός για να πάει αυτή η ομάδα μπροστά. Δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να αρέσει σε όλους μας, εις τους αιώνας των αιώνων. Εγώ δεν κρίνω αυστηρά αυτούς στους οποίους αρέσει και δεν καταλαβαίνω γιατί η άλλη πλευρά πρέπει να βγάζει το πιστόλι και να σημαδεύει τους υπόλοιπους. Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό…
Αφορμή για την δικιά μου… «ζοχάδα» ήταν το γεγονός πως οι συνάδελφοι που μετέδιδαν τον αγώνα (εκλεκτοί και οι δύο και το λέω αυτό χωρίς καμία ειρωνική διάθεση) «εγκάλεσαν» πολλάκις όσους δεν πήγαν στο γήπεδο να στηρίξουν την ομάδα. Και εδώ μπαίνει το ερώτημα, αν ο οποιοσδήποτε πρέπει να νιώθει υποχρεωμένος να πάει στο γήπεδο για να δει κάτι που δεν τον γεμίζει ως ποδοσφαιρικό θέαμα. Σέβομαι (και το έγραψα) όσους πάνε, αλλά νιώθω πως έχουν δίκιο και όσοι δεν το κάνουν. Αυτό το θέμα πραγματεύεται το συγκεκριμένο άρθρο (με τα σωστά του και τα λάθη του) και όχι την εμφάνιση της εθνικής κόντρα στη Βοσνία.
Παρανοήσατε επίσης (πιθανόν επειδή το έγραψα σχεδόν σε πρώτο πρόσωπο ερχόμενος στη θέση ενός φιλάθλου που δεν πήγε στο ΟΑΚΑ) το σημείο περί ελληνικών ταινιών και «ζάπινγκ». Όχι εγώ δεν είδα (παρά μόνο στο ημίχρονο, αν μου επιτρέπετε βέβαια) ελληνική ταινία το Σάββατο το βράδυ, ακριβώς λόγω επαγγελματικής υποχρέωσης. Αν δεν υπήρχε αυτή μετά τα πρώτα 30-35 λεπτά να είστε σίγουρος ότι θα είχα αρχίσει τις βόλτες σε άλλα κανάλια.
Στο θέμα τώρα της «μαγκιάς», του «μηδενισμού» και της επιλεκτικής κριτικής που αφορά μόνο την εθνική και όχι τους συλλόγους κ.λ.π, κ.λ.π με «μάγκικες» εκφράσεις του τύπου («δεν είδαμε τον κύριο τάδε…») λυπάμαι που θα το πω αλλά -από την γραφή σας- το επίπεδό σας φαίνεται υψηλότερο από τέτοιου είδους μπανάλ υπεραπλουστεύσεις. Εκτός και αν είστε καινούργιος αναγνώστης του GOAL ή δεν παρακολουθείτε τα όσα γράφω τόσα χρόνια ή έχετε επιλεκτική μνήμη. Μπορώ πάντως να σας δηλώσω ότι και στα 23 χρόνια που ασκώ το συγκεκριμένο επάγγελμα έχω δει μπόλικη μπάλα (από πολλές ομάδες και σε πάρα πολλές κατηγορίες). Τόση ώστε πλέον ώστε να γνωρίζω και να αποφασίζω τι είναι «ελκυστικό» για εμένα. Επίσης ποτέ δεν είχα πρόβλημα να γράψω τη γνώμη μου ακριβώς όπως την έχω στο μυαλό μου και όχι στρογγυλεύοντας ότι μπορεί να μη αρέσει σε κάποιον . Πιστέψτε ότι –επαγγελματικά- αυτό δεν αποδείχθηκε πάντα ευφυές! Δεν μπορώ σας πείσω για όλα τα παραπάνω, αλλά δεν είναι και πρόθεσή μου να το κάνω. Απλά θεώρησα σωστό αφού μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε και να σχολιάσετε (έστω και υπέρμετρα αυστηρά) τα γραφόμενά μου να σας απαντήσω.
Υ.Γ1: Ναι κύριε Πρινιά, μου προκάλεσαν και τότε και μου προκαλούν και τώρα που το ξανασκέφτομαι τεράστια έκπληξη τα σιδερένια πνευμόνια που είχαν στο EURO του 2004 παίκτες που προέρχονταν από ομάδες που δουλεύουν τη φυσική κατάσταση στο 1/10 (και πολλά βάζω) των ευρωπαϊκών. Δεν ξέρω τι συκοφαντικό βλέπετε εσείς σε αυτό!
Υ.Γ2: Πιθανολογώ ότι τα περί Παναγούλια κ.λ.π τα διαβάσατε κάπου άλλου και απλά μπερδευτήκατε και απαντάτε σε εμένα. Την εθνική πάντως και θα την δω, θα χαρώ αν πάει καλά και δεν θα θεωρήσω εθνική τραγωδία και καταστροφή οποιαδήποτε αποτυχία. Βλέπετε είμαι πολλά χρόνια στον αθλητισμό για να ξέρω να εκτιμώ την προσπάθεια του αθλητή, αλλά και να την κριτικάρω χωρίς εμπάθεια.
Υ.Γ3: Εγώ έχω πρόβλημα όταν δεν βλέπω καλή μπάλα. Εσείς –τελικά- έχετε κάτι με τις ελληνικές ταινίες; (συγνώμη για αυτή τη μικρή ειρωνεία αλλά… ψιλοφόρτωσα και εγώ εντέλει!)
Με εκτίμηση
Κωνσταντινίδης Δημήτρης
Αφού σας ξεκαθαρίσω ότι δεν ανήκω στην κατηγορία των "Ελληναράδων" , οι οποίοι νιώθουν περήφανοι για κάτι που δεν έκαναν οι ίδιοι άλλα κάποιοι άλλοι , να σας ζητήσω συγγνώμη για τους ακραίους σε ορισμένες περιπτώσεις χαρακτηρισμούς. Επίσης να σας πω ότι θλίβομαι για τις υπόνοιες που έχετε περί ντοπαρίσματος , αλλά δεν νομίζω να μπορώ να σας αλλάξω την γνώμη. Όσον αφορά τον Παναγούλια δεν διάβασα κάτι σχετικό αλλού. Μάλλον κάποιος άλλος έκανε τον ίδιο συνειρμό. Επίσης η σημερινή άποψη του Αλέξη Σπυρόπουλου (περί εισιτηρίου κλπ) δεν μου μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Σε αυτό σας δίνω δίκιο. Δεν μπορείς να εγκαλείς κάποιον επειδή δεν έκανε κάτι που δεν γουστάρει!
ευγε!
Κατ' αρχάς να ξεκαθαρίσω ότι συντάσσομαι με τον κύριο Κωνσταντινίδη (και να τον συγχαρώ επί της ευκαιρίας που μπήκε στον κόπο να απαντήσει δια ζώσης στην επιστολή).
Στην ερώτηση του τίτλου, λέω ελληνική ταινία και επιμένω με αυτήν την απάντηση σε κάτι που με έχει θέσει σε ακραίες επιθέσεις κατά καιρούς, ακόμα και από φίλους.
Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα και τίποτα παραπάνω. Δεν επιδέχεται καμιάς εθνικής προβολής και είναι πραγματικά αστείο να αισθάνομαι εθνικά υπερήφανος για το οποιοδήποτε μετάλλιο κερδίζει έλληνας αθλητής (όπως δεν αισθάνομαι εθνικά ντροπιασμένος για οποιαδήποτε ήττα).
Συνήθως (εκτός οπαδικής προτίμησης, η οποία είναι μια αρρώστια που δυστυχώς δεν μπορώ εύκολα να ξεπεράσω) είμαι υπέρ του όμορφου ποδοσφαίρου, γιατί αγαπώ αυτό το άθλημα. Τολμώ, λοιπόν, να ομολογήσω (το έχω κάνει και παλαιότερα) ότι στον ημιτελικό με την Τσεχία, υποστήριζα την Τσεχία. Θεωρώ αθλιότητα ότι έχει ο Φύσσας χρυσό ευρωπαϊκό μετάλλιο και όχι ο Νεντβεντ.
Τέλος πάντων, για να μην παρεξηγηθώ τελείως, φυσικά και χάρηκα στο τέλος, αλλά μέχρι εκεί. Θέση ήρωα δεν έχει πάρει στο μυαλό μου κανένας Ζαγοράκης και κανένας Χαριστέας και φυσικά κανείς τους δεν είναι στο απυρόβλητο.
Όσο για τα υπονοούμενα για αναβολικά, είναι κατακριτέα στο μέτρο που δεν υπάρχουν αποδείξεις. Αποχρώσες ενδείξεις υπάρχουν φυσικά (δεν είναι δυνατόν οι μισοί ποδοσφαιριστές της εθνικής να έχουν τεστοστερόνη βοσκού) και μεταξύ μας μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε, αλλά ένα δημοσιογραφικό κείμενο χρειάζεται και αποδείξεις.
@s_pablo
Καταρχήν συμφωνώ μαζί σου (και το δηλώνω σε κάθε ευκαιρία) στα περί Εθνικής Υπερηφάνειας. Όπως όμως και εσύ δεν μπορείς να καταπολεμήσεις την οπαδική προτίμηση (μεταξύ μας ούτε και εγώ...) έτσι και εγώ δεν μπορώ παρά να χαρώ ανείπωτα , σε σημείο να κλαίω από χαρά όταν βλέπω Ελληνικές επιτυχίες όπως αυτή στο Euro 2004. Ανεξαρτήτου θεάματος. Αν ήμουν ένας απλός φίλαθλος από το Ισραήλ ή την Νορβηγία , στον ημιτελικό Τσεχία-Ελλάδα θα ήμουν 1000% με την Ελλάδα. Υποστηρίζω πάντα το αουτσάϊντερ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν τελικό Κυπέλου Πρωταθλητριών Στεάουα-Μπάρτσα (το πήρε η Στεάουα στα πέναλτι με τον Ντουγκαντάμ) όπου το ματς ήταν η γάτα με το ποντίκι.Ήμουν φανατικά με την Στεάουα.
Και εγώ είμαι φαν του όμορφου ποδοσφαίρου. Όχι όμως όταν παίζει η Εθνική. 15 παιχνίδια την εβδομάδα δείχνει η Nova , από θέαμα άλλο τίποτα.Δεν πρέπει επίσης να αγνοούμε το γεγονός ότι μία Εθνική ομάδα εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να πιάσει υψηλά στάνταρ απόδοσης , λόγω ανομοιογένειας. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τις ομάδες , οι οποίες προπονούνται καθημερινά.
Όσον αφορά τα αναβολικά , πως είνβαι δυνατόν να δηλώνει κάποιος ότι σέβεται την προσπάθεια των Ελλήνων παικτών και από την άλλη να αφήνει σκιές περί ντοπαρίσματος; Είναι σαν να λεω εγώ ότι σέβομαι την δουλειά του ως δημοσιογράφου αλλά έχω την εντύπωση ότι τα "παίρνει" !!!
διαβασα ολες τις απαντησεις ωσπου να φτασω στην τελευταια φραση του τελευταιου σχολίου.
αυτο ήθελα να παρατηρησω κι εγω ως ολισθημα του κωνσταντινιδη. που γενικα δε δισταζει να πει τη γνωμη του και κακως πιστευω ησουν τοσο επιθετικος
@proponitis
Έχεις δίκιο στην παρατήρηση σου , για αυτό άλλωστε του ζήτησα και συγγνώμη για ορισμένους χαρακτηρισμούς. Σε κάθε περίπτωση πάντως θεωρώ και τα δύο σχόλια που έκανε στην εφημερίδα , ατυχή και αδικαιολογήτως ειρωνικά.
Για την υπόνοια περί πνευμόνων από σίδερο έχω να πω ότι πρέπει να λάβουμε και υπόψη μας το γεγονός ότι ο μέσος έλληνας μπαλαδορος εκείνη την περίοδο πήγαινε με 30 άντε 40 κατά μέσο όρο παιχνίδια στα πόδια του ενώ ο μέσος πορτογάλος, γάλλος κτλ με 70 τουλάχιστον. Ίσως αυτό να δίνει και την απάντηση για την φρεσκάδα που δείξαμε στα τελικά. Από την άλλη είναι κοινό μυστικό ότι θάνατοι ποδοσφαιριστών (βλ, πουερτα ως πιο πρόσφατο) ή περίεργες εξαφανίσεις ( βλ. ροναλντο από το περίφημο τελικό του μουντιάλ της Γαλλίας) σχετίζονται με την μάστιγα-αν είναι δόκιμος ο ορος- του ντόπινγκ. Δε λέω ότι δεν υπάρχει περίπτωση έλληνας ποδοσφαιριστής να μην είχε ντοπαριστεί εκείνη την περίοδο, ούτε προσπαθώ να απενοχοποιησω το ελληνικό ποδόσφαιρο από τέτοιες παράνομες πρακτικές πάντως θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο να έχει συγκαλυφθεί μαζικό και οργανωμένο ντοπάρισμα της ελληνικής ομάδας τότε και να μην έχει σκάσει σαν βόμβα μέχρι τώρα εκτός άμα στα δημοσιογραφικά στέκια υπάρχουν ενδείξεις για το αντίθετο και απλά τα στόματα παραμένουν ερμητικά κλειστά. ( Να δω τον ζαγορακη σαν κλαμένη πάπια να βγαίνει μετά από χρόνια α λα Μάριων τζοουνς και να παραδέχεται τα τις αυξημένης τεστοστερόνης του και θα τρελαθώ). Εξάλλου όσο η βαλίτσα του Τζεκου κυκλοφορεί ελεύθερη όλα μπορούν να συμβούν.
Η ενδεκάδα της Εθνικής στον τελικό του Euro 2004 :
Ελλάδα: Νικοπολίδης, Σεϊταρίδης, Δέλλας, Μπασινάς, Ζαγοράκης, Γιαννακόπουλος (76΄ Βενετίδης), Χαριστέας, Φύσσας, Βρύζας (81΄ Παπαδόπουλος), Καψής, Κατσουράνης Προπονητής: Οτο Ρεχάγκελ
Σκόρερ: 57΄ Χαριστέας
Οι περισσότεροι αγωνίζονταν σε Ελληνικές ομάδες. Το πρωτάθλημα μας δεν είναι υψηλών απαιτήσεων ώστε να καταβάλει τους παίκτες σε σημείο να υστερούν σε φυσική κατάσταση. Το αντίθετο συνέβαινε με τους αντιπάλους (Ισπανούς , Πορτογάλους , Γάλλους , Τσέχους). Τα πνευμόνια της Εθνικής σε αυτές τις αναμετρήσεις δεν ήταν παραδόξως "σιδερένια". Ήταν απολύτως φυσιολογικά. Καμία σχέση ας πούμε με την Γιούβε της διετίας 1995-1997 όπου ήταν ολοφάνερη η χρήση ντόπας. Το δήλωσε και ο Ζιντάν.
Εν πάσι περιπτώσει , θέλω να καταλήξω σε δύο σημεία.
α) Η πριν και η μετά euro 2004 εποχή, εμφάνισε και εμφανίζει μία ομάδα με την ίδια ακριβώς αγωνιστική συμπεριφορα. Δεν παρουσιάστηκε κάποια "εκρηκτική" άνοδος απόδοσης στο euro. Όλα ήταν θέμα τακτικής και τύχης. Εκτός και αν κάποιος πιστεύει ότι η ομάδα ντοπάρεται εδώ και 3,5 χρόνια!
β)Αυτό που έκανε την Εθνική μας να υπερισχύσει σε δυνάμεις ήταν η αγωνιστική και σωματική κατρακύλα των αντιπάλων μας.
Υ.Γ.1 Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι δεν υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις περί ντοπαρίσματος. Αν κάποιος έχει αρνητική προδιάθεση μπορεί βέβαια να ισχυριστεί το αντίθετο.
Υ.Γ.2 Κανείς δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στην φωτιά από την στιγμή που δεν ήταν μέλος αυτής της ομάδος. Έχουμε διαβάσει και δει πολλά αυτά τα χρόνια...
Δημοσίευση σχολίου