ΑΣΠΡΟ-ΜΑΥΡΟ

Οι συντηρητικοί υποστηρίζουν θέσεις υπέρ της διασφάλισης της δημόσιας τάξης και εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους για τις καταστροφές περιουσιών. Ονομάζουν τους διαδηλωτές, αληταράδες και εγκληματίες. Οι "αριστεροί" λένε ότι η βία φέρνει βία και ότι καλά κάνουν οι αγωνιστές και αντιεξουσιαστές και σπάνε ότι βρίσκουν μπροστά τους. Ονομάζουν τους διαδηλωτές, "παιδιά" και επαναστάτες και τους δικαιολογούν απόλυτα. Οι συντηρητικοί υποστηρίζουν ότι αν ευνουχίσεις τους αστυνομικούς και τους δώσεις να καταλάβουν ότι η οποιαδήποτε απόπειρα σύλληψης ή εκφοβισμού των νέων που προβαίνουν σε παραβατική συμπεριφορά, θα αποβεί για αυτούς ποινικά, κοινωνικά και επαγγελματικά καταστροφική, τότε ουσιαστικά δεν έχεις αστυνομία ικανή να επιβάλει την τάξη και να προστατεύσει τον πολίτη αλλά άβουλους και φοβισμένους ένστολους που περιφέρονται ασκόπως. Ονομάζουν τους αστυνομικούς, όργανα της τάξης και της δημόσιας ασφάλειας και τους κριτικάρουν όταν δεν εκτελούν σωστά το λειτούργημα για το οποίο πληρώνονται (από τους φόρους του λαού όπως λένε). Οι "αριστεροί" υποστηρίζουν ότι οι αστυνομικοί εκτραχύνονται και λειτουργούν ασύδοτα και βίαια επειδή ότι και να κάνουν, ότι και αν πράξουν, έχουν την κάλυψη και την προστασία των μηχανισμών της εξουσίας και μένουν πάντα ατιμώρητοι. Οποιαδήποτε επιθετική πράξη αστυνομικού, ακόμα και αυτού που αμύνεται για την ζωή του, είναι εξ ορισμού κατακριτέα. Κοινώς, καλός αστυνομικός είναι ο νεκρός αστυνομικός. Ονομάζουν όλους τους αστυνομικούς, μπάτσους, γουρούνια και δολοφόνους και τους θεωρούν άμεσους εκφραστές της αστικής-καπιταλιστικής τρομοκρατίας.

Οι συντηρητικοί είναι υπέρ της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου. Οι "αριστεροί" είναι εναντίον. Οι μεν λένε άσπρο. Και οι δε μαύρο.

Τα πράγματα, όπως συνήθως συμβαίνει στη ζωή, είναι κάπου στη μέση. Στην γκρίζα ζώνη. Για αυτόν τον λόγο άλλωστε είναι τόσο θολό το ιδεολογικό και πολιτικό πεδίο. Για αυτόν τον λόγο τα ΜΜΕ την μία ημέρα κατακρίνουν την αστυνομία επειδή δεν έκανε την δουλειά της (δηλαδή να συλλάβει τους ταραξίες, και πως αλλιώς να συλλάβεις κάποιους ταραξίες αν δεν χρησιμοποιήσεις βία;) και την αμέσως επόμενη την κατακρίνουν επειδή έκανε την δουλειά της! Τα πράγματα είναι κάπου στη μέση, ποτέ στη ζωή δεν υπερισχύουν τα χρώματα του άσπρου και του μαύρου, αντιθέτως το γκρι είναι αυτό που κυριαρχεί. Από την μία έχουμε την (από ότι φαίνεται μέχρι στιγμής) απαράδεκτη και αξιόποινη εν ψυχρώ εκτέλεση ενός πιτσιρικά (ένα γεγονός που ήταν θέμα χρόνου το πότε θα συμβεί...) και από την άλλη την άσκοπη και κατακριτέα λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας.

Δεν καταλαβαίνω πως μπορούν κάποιοι, ελαφρά τι καρδία, να δικαιολογούν την δεύτερη πράξη ως απόρροια της πρώτης. Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί η δεύτερη πράξη είναι για κάποιους άλλους τόσο σημαντική που η δολοφονία ενός νέου 15 ετών να περνάει για αυτούς σε δεύτερη μοίρα και να είναι απλώς ένα ατυχές περιστατικό.

Με αυτά και μ' αυτά, ο κύκλος της βίας δύσκολα θα κλείσει εδώ. Προβλέπεται μεγάλος αναβρασμός. Και στους δρόμους και στα γήπεδα και σε άλλους χώρους κοινωνικών εκδηλώσεων. Είναι δεν είναι ένας χρόνος από τότε που ένας αστυνομικός έκανε το λάθος να παρακολουθήσει μία συναυλία στο Ελληνικό. Τον αναγνώρισαν κάποιοι και τον κτύπησαν σχεδόν μέχρι θανάτου. Αγνοώ την τύχη του. Αγνοώ και την τύχη μιας κοινωνίας που δεν μπορεί ύστερα από 35 χρόνια δημοκρατίας, να οργανώσει ένα κράτος δικαίου με σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, την αξιοπρέπεια, τον μόχθο του άλλου. Ένα κράτος χωρίς διαφθορά στην δικαιοσύνη. Η οποία (θα έπρεπε να) είναι η ύψιστη εξουσία. Ένα κράτος που δεν μπορεί να εκπαιδεύσει ένστολους αστυνομικούς. Ένα κράτος με τεράστιες κοινωνικές ανισότητες. Και ως γνωστόν ο ασφαλέστερος τρόπος να γεννηθεί και να πολλαπλασιαστεί η βία είναι η διεύρυνση των ανισοτήτων.