Στην Ελλάδα όταν εκφράζεται μία θέση ή άποψη σπάνια ακούμε το περιεχόμενο της. Αυτό που πρωτίστως μας ενδιαφέρει είναι η ταυτότητα αυτού που την εκφράζει ή κοινώς "τι καπνό φουμάρει". Με αυτόν τον τρόπο, και τοποθετώντας ταμπέλες στον κάθε συνομιλητή, χάνεται η έννοια του ουσιαστικού διαλόγου και υπεισέρχεται η αντιπαλότητα και η οπαδοποίηση. Βάλτε σε ένα δωμάτιο έναν Ολυμπιακό και έναν Παναθηναϊκό και αφήστε τους να ζητητάνε επί ώρες. Θα βγει κάτι ουσιαστικό από μία τέτοια συζήτηση; Πρέπει να σταματήσουμε να στιγματίζουμε τους συνομιλητές μας με προσωπικούς χαρακτηρισμούς και ιδεολογικές ταυτότητες και να αρχίσουμε να ακούμε ΤΙ ΛΕΝΕ! Είναι ανάγκη μεγάλη να πιστέψουμε στη δύναμη και αξία του ορθού λόγου. Μήπως και βγάλουμε κάποια άκρη μέσα σε αυτήν την ιδεολογική, κοινωνικοπολιτική θολούρα που μας περιβάλει.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχόλια:
Έχεις πάρα πολύ δίκιο. Τι άλλο να πω, παρά μόνο ότι συμφωνώ;
Καιρός να ακούσουμε πράγματι. Όλοι μας.
Πολύ σωστός. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές κι εγώ αυτό. Το πιο αστείο απ'όλα μάλιστα είναι όταν ο άλλος όχι απλώς σου βάζει "ταμπέλα" αλλά σε αποκαλεί εκ των προτέρων κολλημένο και αρνείται να σχολιάσει αυτό που του λες και να το αντικρούσει με επιχειρήματα.
Μία από τις μεγαλύτερες ασθενειες της κοινωνίας μας είναι ότι όλοι μας αναζητούμε ακροατήρια και ελάχιστοι αναζητούν συνομιλητές. Θέλουμε κυρίως να μας ακούνε και όχι να ακούμε και να ανταλλάσσουμε απόψεις.
Είχα δει ένα ντοκιμαντερ για το γαλλικό Μάη του '68 και ζήλεψα που έβλεπα νέους με τεράστιες ιδεολογικές διαφωνίες να συζητούν επί ώρες χωρίς να έρχονται σε προσωπική κόντρα και χαρακτηρισμούς, παρότι η κατασταση ήταν έκρυθμη και ενδεχομένως θα διακαιολογούνταν ακίμα και οι έριδες.
Γεια σου Σοφία!
@Matrix
Ο ουσιαστικός διάλογος απουσιάζει. Μεγάλο κενό.
@stepas
Μάης 1968 και τώρα Δεκέμβρης 2008. Σαράντα χρόνια μετά και οι ιδεολογικές κόντρες έχουν μετατραπεί σε κόντρες κουλτούρας γηπέδου. Τα παραδείγματα πολλά...
Δημοσίευση σχολίου