ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΑΛΛΑ "ΛΙΓΗ" Η ΑΕΚ.

Εχθές μπήκα ξανά στην ψυχοφθόρο διαδικασία να παρακολουθήσω την αγαπημένη μου ΑΕΚ σε ένα ακόμα από τα πολλά ντέρμπι (τρία τον αριθμό) που έχει παίξει στο φετινό πρωτάθλημα. Η κλήρωση, έβγαλε για την ομάδα ένα πρόγραμμα αρκετά ζόρικο στην αρχή , το οποίο την έφερε για άλλη μία φορά στη θέση του κυνηγού. Όπως έχει δηλώσει και ο Τζέραρντ : "Δεν ξέρω κανέναν που να πήρε το πρωτάθλημα από τις πρώτες αγωνιστικές , αλλά ξέρω πολλούς που το έχασαν". Ας ευχηθούμε να μην ισχύσει αυτό για την αγαπημένη μας ομάδα. Με οχτώ βαθμούς σε πέντε αγώνες, είναι ήδη πέντε πίσω από τον ΟΣΦΠ, αλλά έχει τουλάχιστον "βγάλει" ένα αρκετά δύσκολο αλλά όχι βαρύ (λόγω απουσίας από το ΟΥΕΦΑ) πρόγραμμα.
Η νίκη επί του ΠΑΟ και η ισοπαλία στην φλεγόμενη Τούμπα, καμουφλάρισαν τις εμφανείς αδυναμίες της ομάδας , που έκαναν την πανηγυρική τους εμφάνιση στο ματς με τον ΟΣΦΠ. Η ΑΕΚ αγωνίστηκε με πάθος στο Καραΐσκάκη , έπαιξε δυνατά , σκληρά ενίοτε και πολύ σκληρά αλλά αυτά δεν φτάνουν. Ο ΟΣΦΠ στο γήπεδο του είναι ιδιαίτερα ισχυρός. Για να πετύχεις κάτι καλό εκεί, εκτός της δύναμης, πρέπει να διαθέτεις παικτική και τεχνική ικανότητα. Δύο στοιχεία που έλειψαν πολύ από την χθεσινή ΑΕΚ. Η επιθετική λειτουργία της ομάδας ήταν υποτυπώδης. Μου θύμισε μικρομεσαία ομάδα που παλεύει να αφήσει καλές εντυπώσεις αλλά στο τέλος αποτυγχάνει. Το πρόβλημα κατά την γνώμη μου εστιάζεται σε δύο σημεία. Πρώτον, στο πολύ αργό και προβλέψιμο κέντρο , με τον Μπασινά να είναι καλός ανασταλτικά αλλά να δυσκολεύεται πάρα πολύ να δημιουργήσει. Ο Πελετιέρι είναι κλασσικό αμυντικό χαφ χωρίς δημιουργικές ικανότητες και ο Λαγός ψάχνει ακόμα την χαμένη του αυτοπεποίθηση. Δεύτερον, στην αδυναμία της άμυνας να υποστηρίξει τις επιθετικές προσπάθειες της ομάδας. Βάλτε από την μία πλευρά τον Τοροσίδη και από την άλλη τον Γεωργέα και έχετε την απάντηση για ποιό λόγο δεν μπορεί η ΑΕΚ να βγάλει επιθέσεις από την άμυνα. Οι Κυριάκος και Μαϊστόροβιτς είναι πολύ καλοί στο να καταστρέφουν, αλλά στο σύγχρονο ποδόσφαιρο οι αμυντικοί πρέπει να ξέρουν και μπάλα.

Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα, η τριπλέτα της επίθεσης που αποτελείται από εξαιρετικούς παίκτες, να μην μπορεί να τα βγάλει πέρα. Στο χθεσινό παιχνίδι οι Τζιμπούρ , Μπλάνκο και Σκόκο ήταν πολύ απομονωμένοι σε σχέση με την υπόλοιπη ομάδα. Δεν ήμουν στο γήπεδο για να το διαπιστώσω , αλλά ακόμα και από την οθόνη της τηλεόρασης , ήταν εμφανές. Η ομάδα, απείλησε (τρόπος του λέγειν) μόνο σε δύο περιπτώσεις. Στο σόλο του Τζιμπούρ (ατομική προσπάθεια , ενδεικτικό της μη ομαδικής λειτουργίας στην επίθεση) και στο δοκάρι του Σκόκο. Νομίζω ότι με δύο φάσεις όλες και όλες μέσα στο Καραισκάκη πρέπει να είμαστε και ευχαριστημένοι που χάσαμε μόνο με 2-0.

Ο Δώνης είναι χαμένος στα συστήματα. Όποτε παίζει κλασσικό 4-4-2 , δεν έχει καλούς ακραίους (ο Σκόκο δεν είναι τέτοιος, ενώ λείπει και ο Μαντούκα) που να μπορούν να πλαγιοκοπήσουν. Όποτε παίζει 4-3-3 , η ομάδα είναι κομμένη στα δύο διότι η τριάδα του κέντρου δυσκολεύεται να κάνει δύο πράγματα ταυτόχρονα. Και να κόψει αλλά και να δημιουργήσει. Σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Δεν ξέρω όμως αν υπάρχει χρόνος για να λυθεί. Διότι το τρένο μπορεί να χαθεί...