ΤΡΑΓΙΚΟ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΘΛΗΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ

Είμαι μεγάλος λάτρης των σπορ (να παρακολουθώ όχι να συμμετέχω...) και κυρίως του ποδοσφαίρου. Όπως έχει ειπωθεί (από τους Γερμανούς αν δεν κάνω λάθος) , το θεωρώ ένα από τα ωραιότερα δευτερεύοντα πράγματα στην ζωή. Για την ενημέρωση μου χρησιμοποιώ πλέον το διαδίκτυο οπότε δεν έχω πλήρη εικόνα για το ύφος και την εγκυρότητα όλων των εφημερίδων. Είναι άλλωστε πάρα πολλές (πρωτοφανές σε παγκόσμιο επίπεδο , χώρα 11.000.000 ανθρώπων με τουλάχιστον 13 αθλητικές εφημερίδες πανελλήνιας κυκλοφορίας!!!) και δεν θα μπορούσα να τις παρακολουθήσω και να ήθελα. Αυτή η υπερπληθώρα εντύπων , αφενός μεν δίνει την δυνατότητα να διαβαστούν πολλές απόψεις και να υπάρχει πιο σφαιρική ενημέρωση αφετέρου δε έχει ρίξει το επίπεδο αθλητικής δημοσιογραφίας στα τάρταρα. Τώρα θα μου πει κάποιος : '' Ποιό είναι το αναγνωστικό κοινό των εφημερίδων αυτών ώστε να έχουν και κάποιο επίπεδο; '' Κι όμως , υπάρχουν μορφωμένοι άνθρωποι και υψηλού επιπέδου γενικότερα , που θέλουν να διαβάσουν ΚΑΙ για αθλητικά. Η μόνη εφημερίδα που μπορεί να καλύψει τις απαιτήσεις τους για σοβαρή , ευρωπαϊκού επιπέδου ενημέρωση είναι η Sportday (δεν θα πάρω τίποτα από την διαφήμιση...) , πρώτη άλλωστε και σε κυκλοφορία.

Αποκλείοντας τις οπαδικές (ποιος σοβαρός άνθρωπος θα διαβάσει εφημερίδα καφενειακού επιπέδου;) μένουν τέσσερεις με τον τίτλο της ανεξάρτητης και αδέσμευτης εφημερίδας. Αφορμή για το σχόλιο μου περί αθλητικών εντύπων πήρα από ένα άρθρο που βρήκα σε μία από αυτές τις ανεξάρτητες και αντικειμενικές φυλλάδες , όχι ξεφυλλίζοντας αλλά σερφάροντας. Η εφημερίδα αυτή έχει και ιστοσελίδα με την ηλεκτρονική της έκδοση. Θα περίμενε κανείς μία ποδοσφαιρική προσέγγιση πιο ανάλαφρη , με χιούμορ , με καλόπιστη κριτική και κυρίως με ήθος και ύφος. Παραπέμπω σε αυτό το άρθρο , γραμμένο από τον διευθυντή (!!!) της , για να γίνει κατανοητό ότι δεν είναι δυνατόν να ζητάμε ποδοσφαιρικό πολιτισμό και λιγότερη βία στα γήπεδα από τα πιτσιρίκια , όταν οι ''μεγάλοι'' γράφουν τέτοιες αηδίες...