ΤΟ "ΟΧΤΩ" ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΦΛΥΑΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΡΓΟΣΧΟΛΟΥΣ

Έχω ψιλοχαθεί τον τελευταίο καιρό. Από τότε που δημιούργησα το μπλογκ, πρέπει να είναι η πρώτη φορά που έχω να γράψω τόσες μέρες. Εξαιρούνται βεβαίως οι μέρες των διακοπών κατά τις οποίες η ενασχόληση με το μπλογκ δεν αποτελεί επιλογή. Δεν μου έχει συμβεί κάτι συνταρακτικό αυτές τις μέρες, άλλωστε η ζωή μου ως συνήθως είναι συμβατική και συνηθισμένη (ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος της περιπέτειας ίσως για αυτό να ζηλεύω αυτούς που ζουν έτσι) οπότε το μόνο που έχω να γράψω είναι το τι έκανα όλες αυτές τις μέρες. Σκεπτόμενος όμως την σοβαρή πιθανότητα να αρχίσουν να πέφτουν βροχή τα χασμουρητά, διότι ποιος στα αλήθεια ενδιαφέρεται για το αν εγώ είδα την άλφα τηλεοπτική σειρά ή έφαγα το βήτα υπέροχο φαγητό, θα γράψω για ένα βιβλίο που έκανα το λάθος να διαβάσω τον τελευταίο μήνα. Από εδώ και πέρα όταν ακούω για παγκόσμια μπεστ σέλλερ, καθηλωτικά θρίλερ και συναφείς περιγραφές, θα είμαι πολύ επιφυλακτικός. Θα ρωτήσει τώρα κάποιος, "καλά, τόσα χρόνια διαβάζεις λογοτεχνία, αυτό δεν το είχες υπόψη σου;" και θα του απαντήσω ότι το είχα υπόψη μου, αλλά μερικές φορές θέλω να έχω ιδίαν αντίληψη για τα πράγματα. Κοινώς, μπορεί να λένε πολλοί ότι τα βιβλία τύπου "Οχτώ" είναι ρηχά έως θα μπορούσε να πει κανείς και ανάξια λόγου, αλλά αν δεν διαβάσεις ένα από αυτά πως μπορείς να έχεις άποψη;

Κάνοντας μία παρένθεση σε αυτό που γράφω, αναφέρω ότι έχει κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Πατάκη ένα βιβλίο που γράφει για αυτό ακριβώς που σημείωσα παραπάνω. Ο τίτλος του είναι «Πώς να μιλάτε για βιβλία που δεν έχετε διαβάσει» , συγγραφέας είναι ο Μπαγιάρ και φαντάζομαι ότι θα δίνει τις κατάλληλες οδηγίες για να μιλήσει κανείς με τα χειρότερα λόγια για βιβλία όπως το "Οχτώ" χωρίς να μπει καν στον κόπο να τα διαβάσει. Καλή φάση αυτό. Θα είχα γλιτώσει ένα μήνα άσκοπης από κάθε άποψη ανάγνωσης, ενώ αν με ρωτούσε κανείς την άποψη μου για το βιβλίο, ως γνήσιος Έλληνας ξερόλας, θα είχα άποψη και μάλιστα τεκμηριωμένη! Τώρα που το σκέφτομαι, το βιβλίο του Μπαγιάρ, είναι η χαρά των Ελλήνων. Το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να τους γίνει! Απλώς πρέπει να επεκταθεί λίγο και σε άλλα θέματα , όπως για παράδειγμα : "Πως να μιλάτε για πολιτική όταν δεν έχετε διαβάσει ποτέ εφημερίδα αλλά ακούτε μόνο Πρετεντέρη και Τράγκα" ή "Πως να μιλάτε για τα προπονητικά λάθη του Καπέλο και του Μουρίνιο όταν δεν έχετε περάσει καν απέξω από σχολή προπονητών". Ένα άλλο υπέροχο βιβλίο για παράδειγμα θα μπορούσε να είναι το " Πως να μιλάτε για αυτοκίνητα που δεν έχετε οδηγήσει ποτέ". Νομίζω ότι στην Ελλάδα θα γινόταν το απόλυτο μπεστ σέλλερ!

Εν πάση περιπτώσει, έχω ξεφύγει τελείως από το θέμα μου, το οποία αν θυμάστε, είναι η εμπειρία του να διαβάζει κανείς το "Οχτώ" της Κάθριν Νέβιλ (Εκδόσεις Λιβάνη, σελ. 767). Πρόκειται λοιπόν για οδυνηρή εμπειρία... Η αλήθεια είναι ότι ξεκινάει κάπως ψαρωτικά, την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης κατά την οποία οι επαναστάτες επιθυμούν να "βάλουν χέρι" στις μεγάλες περιουσίες των Μοναστηριών (από τότε ήταν πλούσια...). Η ηγουμένη της Μονής του Μογκλάν, φοβούμενη ότι κάποια στιγμή θα φτάσουν μέχρι τη δική της Μονή, αποφασίζει να βγάλει από το μοναστήρι το πολυτιμότερο περιουσιακό της στοιχείο, που είναι ένα μυστήριο σκάκι. Το σκάκι του Καρλομάγνου. Ένα αντικείμενο το οποίο σε ολοκληρωμένη μορφή (με όλα τα κομμάτια του μαζεμένα δηλαδή) έχει υποτίθεται φοβερή δύναμη και δεν πρέπει να πέσει σε λάθος χέρια... Δίνει λοιπόν τα κομμάτια σε κάποιες μοναχές για να τα βγάλουν από το μοναστήρι και να τα κρύψουν. Από εκεί και μετά αρχίζει ένα σαφάρι αναζήτησης των κομματιών το οποίο φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Και ποιος δεν εμπλέκεται σε αυτήν την αναζήτηση... Από τον Ναπολέοντα και τον Όιλερ , μέχρι την Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας και τον Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Από τον Μαρά και τον Ροβεσπιέρο μέχρι τον σκακιστή Φίλιντορ, τον Γάλλο διπλωμάτη Ταλεϊράνδο και τον Βολταίρο. Αναρωτιέσαι λοιπόν εύλογα, τι δύναμη έχει αυτό το σκάκι ώστε να το αναζητάνε τόσοι και τόσοι για εκατοντάδες χρόνια. Αυτό δεν θα το αποκαλύψω για να μην χαλάσω την έκπληξη (;) σε όποιον αποφασίσει να διαβάσει το βιβλίο απλά να αναφέρω ότι θυμίζει λίγο Κοέλο. Τίποτα άλλο.

Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι για να γραφτεί ένα καλό βιβλίο δεν αρκούν η μελέτη ιστορικών πηγών, εντυπωσιακών επιστημονικών στοιχείων και η γνώση της ιστορίας της τέχνης. Πρέπει τα στοιχεία που εισχωρούνται στην πλοκή, να έχουν συνάφεια μεταξύ τους, να δένουν με την κεντρική ιδέα του βιβλίου και να μην είναι γραμμένα μόνο και μόνο για εντυπωσιασμό. Δεν είναι δυνατόν να γίνεται αναφορά σε έναν από τους μεγαλύτερους μαθηματικούς της ιστορίας , τον Όιλερ, να γίνεται ανάλυση για τους αριθμούς Φιμπονάτσι, για τις ανακαλύψεις του Πυθαγόρα, για την μουσική του Μπαχ, τους πολέμους του Ναπολέοντα και ένα σωρό άλλα στοιχεία, για να καταλήξουμε στο τέλος σε μία γραφική, κομπογιαννίτικη και αλχημιστική επίλυση του μυστηρίου. Παράταιρα πράγματα....