ΕΙΚΟΝΕΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Η gatti με προσκάλεσε να συμμετάσχω σε ένα μπλογκοπαίχνιδο. Να παρουσιάσω την επιφάνεια εργασίας του υπολογιστή μου. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Καταρχάς αυτήν την εποχή χρησιμοποιώ τρεις υπολογιστές. Τον desktop που αγόρασα πριν από δύο βδομάδες, τον laptop που έχω εδώ και τρία χρόνια και τον υπολογιστή στο γραφείο που αναβάθμισα πριν από μερικούς μήνες. Σε όλους αυτούς τους υπολογιστές αλλάζω την επιφάνεια εργασίας αρκετά συχνά. Οπότε δεν θυμάμαι και πολλές από τις εικόνες που έχω χρησιμοποιήσει κατά καιρούς. Παρουσιάζω τις σημερινές εικόνες καθώς και ορισμένες παλιές που μου ήρθαν στο μυαλό κάνοντας μία περιήγηση στο προσωπικό μου αρχείο φωτογραφιών.

Η σημερινή επιφάνεια εργασίας του desktop στο σπίτι.
(Φούρνοι Κορσεών)

Η σημερινή επιφάνεια εργασίας του desktop στο γραφείο.
(γατάκια στον Εύδηλο Ικαρίας)
Η σημερινή επιφάνεια εργασίας του laptop.
(νησάκι Θύμαινα, απέναντι από τους Φούρνους)
Φούρνοι Κορσεών
Η γάτα που σύχναζε στο σπίτι μας πριν από δύο χρόνια

Τολέδο, Ισπανία

Γέφυρα Άιφελ στον Γουαδαλκιβίρ, Σεβίλλη, Ισπανία

Τάουερ Μπριτζ, Λονδίνο

Σητεία, Κρήτη

Έρημος στην Τυνησία

ΔΩΡΟ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Η φωτογραφία βγήκε στις 12-11-2008 στους Φούρνους Κορσεών. Εκεί που θα είμαι από σήμερα και για μερικές ημέρες. Δώρο από εμένα για τους αναγνώστες του μπλογκ. Τα λέμε!

ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ

Με το που του ανατέθηκε η θέση του Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων (ποτέ δεν κατάλαβα τον τίτλο του συγκεκριμένου Υπουργείου, τι θα πει "και Θρησκευμάτων";) εξαφάνισε εν ριπή οφθαλμού την επιστημονική εργασία (καλή ή κακή δεν έχει σημασία) των συγγραφέων του βιβλίου της ΣΤ' δημοτικού. Χωρίς κανένα ενδοιασμό κατάργησε το βιβλίο, ενώ θα έπρεπε να θέσει θέμα βελτίωσης του, και μέσα από το διάλογο να βρεθεί η καλύτερη δυνατή λύση. Εκείνος, υπέκυψε στις πιέσεις της Εκκλησίας και των χριστιανικών λόμπι και δεν μπήκε καν στη διαδικασία διαλόγου.

Σήμερα, δήλωσε ευθαρσώς (μπορεί και να καμάρωνε κιόλας...) ότι: "Το μάθημα των Θρησκευτικών είναι υποχρεωτικό για τους ορθόδοξους". Παρά τις ερωτήσεις που του τέθηκαν, δεν μπόρεσε να απαντήσει επαρκώς και με σαφήνεια με ποιο τρόπο θα διαπιστώνεται αν κάποιος μαθητής είναι ορθόδοξος ή μη. Για να το κάνω πιο σαφές, αν εξαιρέσω το παιδί μου από το μάθημα τον θρησκευτικών, υπάρχει κάποιος νόμιμος τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε ο Διευθυντής του σχολείου να υποχρεώσει το παιδί μου να παρακολουθήσει θρησκευτικά; Αφού σύμφωνα με την αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων δεν είμαι υποχρεωμένος να δηλώσω τον λόγο που εξαιρώ το παιδί μου, προς τι η δήλωση Στυλιανίδη;

Μα νομίζω είναι σαφές... Ο Στυλιανίδης, ως γνήσιος υπηρέτης του χριστιανικού κατεστημένου στη χώρα μας, θέλει να στιγματίσει τα παιδιά που εξαιρούνται του μαθήματος. Γνωρίζοντας ο υπουργός ότι κάθε παιδί έχει πλέον την ευχέρεια να επιλέξει να μην διδάσκεται αυτήν την παρωδία που κάποιοι θέλουν να ονομάζουν μάθημα, προσπαθεί κάνοντας το χατίρι της εκκλησίας να περισώσει ότι μπορεί. Τι μας λέει ο κ. Στυλιανίδης με αυτήν του τη δήλωση; Ουσιαστικά μας λέει ότι όποιος επιθυμεί εξαίρεση από το μάθημα θα πρέπει να θεωρείται εξ ορισμού είτε αλλόθρησκος είτε ετερόδοξος και σε καμία περίπτωση ορθόδοξος .Αυτό που δηλώνει ο υπουργός αφενός στις περισσότερες των περιπτώσεων ισχύει αφετέρου ακόμα και αν δεν ισχύει δεν υπάρχει τρόπος να αποδειχθεί!!! Λέει ο υπουργός : "Οι αλλόθρησκοι ή οι ετερόδοξοι έχουν δικαίωμα για λόγους συνείδησης να εξαιρεθούν, χωρίς όμως να δηλώσουν το δόγμα στο οποίο πιστεύουν και έτσι προστατεύονται τα προσωπικά δεδομένα. Η εξαίρεση αφορά τους μη ορθόδοξους".

Υπάρχει κάποιο επίσημο έγγραφο του κράτους που να πιστοποιεί το θρήσκευμα των πολιτών; Αν υπάρχει τότε έχω άδικο σε αυτά που γράφω. Αν δεν υπάρχει, με συγχωρείτε, αλλά η δήλωση του υπουργού είναι κενή νοήματος και εξυπηρετεί μόνο τις εντυπώσεις και καθόλου την ουσία.

ΤΟ "ΟΧΤΩ" ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΦΛΥΑΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΡΓΟΣΧΟΛΟΥΣ

Έχω ψιλοχαθεί τον τελευταίο καιρό. Από τότε που δημιούργησα το μπλογκ, πρέπει να είναι η πρώτη φορά που έχω να γράψω τόσες μέρες. Εξαιρούνται βεβαίως οι μέρες των διακοπών κατά τις οποίες η ενασχόληση με το μπλογκ δεν αποτελεί επιλογή. Δεν μου έχει συμβεί κάτι συνταρακτικό αυτές τις μέρες, άλλωστε η ζωή μου ως συνήθως είναι συμβατική και συνηθισμένη (ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος της περιπέτειας ίσως για αυτό να ζηλεύω αυτούς που ζουν έτσι) οπότε το μόνο που έχω να γράψω είναι το τι έκανα όλες αυτές τις μέρες. Σκεπτόμενος όμως την σοβαρή πιθανότητα να αρχίσουν να πέφτουν βροχή τα χασμουρητά, διότι ποιος στα αλήθεια ενδιαφέρεται για το αν εγώ είδα την άλφα τηλεοπτική σειρά ή έφαγα το βήτα υπέροχο φαγητό, θα γράψω για ένα βιβλίο που έκανα το λάθος να διαβάσω τον τελευταίο μήνα. Από εδώ και πέρα όταν ακούω για παγκόσμια μπεστ σέλλερ, καθηλωτικά θρίλερ και συναφείς περιγραφές, θα είμαι πολύ επιφυλακτικός. Θα ρωτήσει τώρα κάποιος, "καλά, τόσα χρόνια διαβάζεις λογοτεχνία, αυτό δεν το είχες υπόψη σου;" και θα του απαντήσω ότι το είχα υπόψη μου, αλλά μερικές φορές θέλω να έχω ιδίαν αντίληψη για τα πράγματα. Κοινώς, μπορεί να λένε πολλοί ότι τα βιβλία τύπου "Οχτώ" είναι ρηχά έως θα μπορούσε να πει κανείς και ανάξια λόγου, αλλά αν δεν διαβάσεις ένα από αυτά πως μπορείς να έχεις άποψη;

Κάνοντας μία παρένθεση σε αυτό που γράφω, αναφέρω ότι έχει κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Πατάκη ένα βιβλίο που γράφει για αυτό ακριβώς που σημείωσα παραπάνω. Ο τίτλος του είναι «Πώς να μιλάτε για βιβλία που δεν έχετε διαβάσει» , συγγραφέας είναι ο Μπαγιάρ και φαντάζομαι ότι θα δίνει τις κατάλληλες οδηγίες για να μιλήσει κανείς με τα χειρότερα λόγια για βιβλία όπως το "Οχτώ" χωρίς να μπει καν στον κόπο να τα διαβάσει. Καλή φάση αυτό. Θα είχα γλιτώσει ένα μήνα άσκοπης από κάθε άποψη ανάγνωσης, ενώ αν με ρωτούσε κανείς την άποψη μου για το βιβλίο, ως γνήσιος Έλληνας ξερόλας, θα είχα άποψη και μάλιστα τεκμηριωμένη! Τώρα που το σκέφτομαι, το βιβλίο του Μπαγιάρ, είναι η χαρά των Ελλήνων. Το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να τους γίνει! Απλώς πρέπει να επεκταθεί λίγο και σε άλλα θέματα , όπως για παράδειγμα : "Πως να μιλάτε για πολιτική όταν δεν έχετε διαβάσει ποτέ εφημερίδα αλλά ακούτε μόνο Πρετεντέρη και Τράγκα" ή "Πως να μιλάτε για τα προπονητικά λάθη του Καπέλο και του Μουρίνιο όταν δεν έχετε περάσει καν απέξω από σχολή προπονητών". Ένα άλλο υπέροχο βιβλίο για παράδειγμα θα μπορούσε να είναι το " Πως να μιλάτε για αυτοκίνητα που δεν έχετε οδηγήσει ποτέ". Νομίζω ότι στην Ελλάδα θα γινόταν το απόλυτο μπεστ σέλλερ!

Εν πάση περιπτώσει, έχω ξεφύγει τελείως από το θέμα μου, το οποία αν θυμάστε, είναι η εμπειρία του να διαβάζει κανείς το "Οχτώ" της Κάθριν Νέβιλ (Εκδόσεις Λιβάνη, σελ. 767). Πρόκειται λοιπόν για οδυνηρή εμπειρία... Η αλήθεια είναι ότι ξεκινάει κάπως ψαρωτικά, την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης κατά την οποία οι επαναστάτες επιθυμούν να "βάλουν χέρι" στις μεγάλες περιουσίες των Μοναστηριών (από τότε ήταν πλούσια...). Η ηγουμένη της Μονής του Μογκλάν, φοβούμενη ότι κάποια στιγμή θα φτάσουν μέχρι τη δική της Μονή, αποφασίζει να βγάλει από το μοναστήρι το πολυτιμότερο περιουσιακό της στοιχείο, που είναι ένα μυστήριο σκάκι. Το σκάκι του Καρλομάγνου. Ένα αντικείμενο το οποίο σε ολοκληρωμένη μορφή (με όλα τα κομμάτια του μαζεμένα δηλαδή) έχει υποτίθεται φοβερή δύναμη και δεν πρέπει να πέσει σε λάθος χέρια... Δίνει λοιπόν τα κομμάτια σε κάποιες μοναχές για να τα βγάλουν από το μοναστήρι και να τα κρύψουν. Από εκεί και μετά αρχίζει ένα σαφάρι αναζήτησης των κομματιών το οποίο φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Και ποιος δεν εμπλέκεται σε αυτήν την αναζήτηση... Από τον Ναπολέοντα και τον Όιλερ , μέχρι την Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας και τον Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Από τον Μαρά και τον Ροβεσπιέρο μέχρι τον σκακιστή Φίλιντορ, τον Γάλλο διπλωμάτη Ταλεϊράνδο και τον Βολταίρο. Αναρωτιέσαι λοιπόν εύλογα, τι δύναμη έχει αυτό το σκάκι ώστε να το αναζητάνε τόσοι και τόσοι για εκατοντάδες χρόνια. Αυτό δεν θα το αποκαλύψω για να μην χαλάσω την έκπληξη (;) σε όποιον αποφασίσει να διαβάσει το βιβλίο απλά να αναφέρω ότι θυμίζει λίγο Κοέλο. Τίποτα άλλο.

Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι για να γραφτεί ένα καλό βιβλίο δεν αρκούν η μελέτη ιστορικών πηγών, εντυπωσιακών επιστημονικών στοιχείων και η γνώση της ιστορίας της τέχνης. Πρέπει τα στοιχεία που εισχωρούνται στην πλοκή, να έχουν συνάφεια μεταξύ τους, να δένουν με την κεντρική ιδέα του βιβλίου και να μην είναι γραμμένα μόνο και μόνο για εντυπωσιασμό. Δεν είναι δυνατόν να γίνεται αναφορά σε έναν από τους μεγαλύτερους μαθηματικούς της ιστορίας , τον Όιλερ, να γίνεται ανάλυση για τους αριθμούς Φιμπονάτσι, για τις ανακαλύψεις του Πυθαγόρα, για την μουσική του Μπαχ, τους πολέμους του Ναπολέοντα και ένα σωρό άλλα στοιχεία, για να καταλήξουμε στο τέλος σε μία γραφική, κομπογιαννίτικη και αλχημιστική επίλυση του μυστηρίου. Παράταιρα πράγματα....

ΥΠΕΡΘΕΑΜΑ...

Πέντε χιλιάδες κόσμου στην προπόνηση. Ψυχολογική, σωματική και αγωνιστική προετοιμασία επί μία βδομάδα. Δηλώσεις επί δηλώσεων από προπονητές, παράγοντες και παλαίμαχους. Αναλύσεις επί αναλύσεων στις εφημερίδες. Εξήντα χιλιάδες άνθρωποι στο γήπεδο, διψασμένοι για νίκη και μόνο νίκη. Και στο τέλος, τι; Μία τρύπα στο νερό. Θέαμα ανύπαρκτο, γκολ κανένα, ρυθμός απελπιστικά αργός, άμυνες ταμπούρι, μηδενικό ρίσκο από τον πάγκο, τελικό 0-0 και πάμε για άλλα... Μεγαλειώδη βεβαίως βεβαίως, όπως το χθεσινό.

Φέτος μέχρι στιγμής έχουν γίνει τα εξής ντέρμπι: ΑΕΚ-ΠΑΟ 1η αγωνιστική, ΠΑΟΚ-ΑΕΚ 2η αγωνιστική, ΠΑΟΚ-ΑΡΗΣ 4η αγωνιστική, ΟΣΦΠ-ΑΕΚ 5η αγωνιστική, ΠΑΟΚ-ΠΑΟ 6η αγωνιστική, ΠΑΟ-ΟΣΦΠ 9η αγωνιστική. ΔΕΝ ΠΑΙΧΤΗΚΕ ΜΠΑΛΑ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ! ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΔΕΙΓΜΑ, ΕΣΤΩ ΕΙΚΟΣΙ ΛΕΠΤΑ ΛΕΠΤΑ ΚΑΛΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ...

Ποιο είναι το συμπέρασμα από αυτό το φαινόμενο; Μα είναι προφανές. Οι ομάδες, είναι δεδομένο, ότι μπορούν να παίξουν πολύ καλύτερο ποδόσφαιρο από αυτό που αποδίδουν. Για ποιο λόγο δεν το κάνουν; Μα για τον απλούστατο λόγο ότι δεν το αποζητούν οι οπαδοί τους. Ο κόσμος που πηγαίνει στο γήπεδο ή παρακολουθεί από την τηλεόραση δεν ενδιαφέρεται για το θέαμα. Το ίδιο και οι δημοσιογράφοι. Προτιμάει την νίκη από το καλό θέαμα. Για να παίξεις καλό ποδόσφαιρο, εκτός της δεδομένης ικανότητας που πρέπει να έχεις, απαιτείται και ρίσκο. Χρειάζεται να ανεβαίνουν τα μπακ, να υπάρχουν εναλλαγές θέσεων, να βγαίνουν κρυφοί κυνηγοί από το κέντρο, οι επιθέσεις να υποστηρίζονται από τουλάχιστον 5 παίκτες και εν πάση περιπτώσει να υπάρχει διάθεση για ΕΠΙΘΕΣΗ. Μία τέτοια ποδοσφαιρική προσέγγιση έχει τα ρίσκα της. Μπορεί την μία βδομάδα να ρίξεις πέντε γκολ στον Ηρακλή και την επόμενη να σε πιάσει κορόϊδο ο Αστέρας Τρίπολης. Τα έχει αυτά το ανοιχτό ποδόσφαιρο. Ε, λοιπόν οι οπαδοί δεν το αντέχουν αυτό... Δεν αντέχεται η ήττα στην Ελλάδα. Σχεδόν όλοι, προτιμούν 10 νίκες με 1-0 και την βαρεμάρα στο γήπεδο να συναγωνίζεται παρακολούθηση ταινίας του Ακίρο Κουροσάβα, παρά 8 νίκες με 4-0 και δύο γκέλες.

Οι ομάδες, πέραν όλων των άλλων, υπάρχουν για να ικανοποιούν τους πελάτες τους. Για αυτόν τον λόγο αγωνίζονται. Για να πουλάνε διαρκείας, να προσελκύουν πολλούς φιλάθλους και να κάνουν μεγάλα τηλεοπτικά συμβόλαια βασισμένα στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη τηλεθέαση. Όταν συμβαίνει αυτό, η ομάδα είναι πετυχημένη, οι οπαδοί ευχαριστημένοι και ο πρόεδρος πλουσιότερος. Ε, λοιπόν αυτό κάνουν οι ομάδες! Προσπαθούν να ικανοποιήσουν τους πελάτες τους. Οι πελάτες θέλουν νίκες ανεξαρτήτου θεάματος. Για πιο λόγο να πάνε κόντρα στα "θέλω" τους; Ηλίθιες είναι;

"ΕΛΑ" , Ελεονόρα Ζουγανέλη

Την είχα πρωτοακούσει πριν δύο χρόνια. Πάλι στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου που ήταν αφιερωμένη στον Κούτρα. Είχα πάθει την πλάκα μου! Την άκουσα ξανά σε αυτό το εκπληκτικό τραγούδι και ρίγη συγκίνησης με διαπέρασαν. Πανέμορφη, συμπαθητική, φωνάρα! Ζήτω η Ελεονόρα!

Ελεωνόρα Ζουγανέλη-Πάνος Μουζουράκης "Έλα"

Ο ΚΑΡΠΕΤ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ...

Είπα να γράψω κάτι για τον Ντέμη και την αποχώρηση του από την ΑΕΚ, αλλά μάλλον δεν έπρεπε να το επιχειρήσω. Όταν διαβάζεις τόσο γλαφυρά και ζωντανά κείμενα όπως αυτό του Καρπετόπουλου που θα ακολουθήσει, δεν χρειάζεται ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ κείμενο για τον Ντέμη.

Αρκεί αυτό του Κάρπετ ως απάντηση στους οχετούς ειρωνείας που εκτοξεύτηκαν:

"Τον απολογισμό της προεδρίας του Ντέμη Νικολαΐδη στην ΑΕΚ τον έχω κάνει μία εβδομάδα πριν αυτός παραιτηθεί. Ο Ντέμης, ο πρώτος μεγάλος ποδοσφαιριστής που έγινε ενεργός πρόεδρος σε μεγάλη ομάδα, πέτυχε κάτι που ακούγεται οξύμωρο: αποδείχτηκε ένας διοικητικός παράγοντας με ήθος, που έδωσε στην ομάδα αξιοπρέπεια, και απέτυχε στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, διότι αντί να χτίσει μια ομάδα παρασύρθηκε από την παγίδα του πρωταθλητισμού και προσπάθησε να κόψει δρόμο. Η ΑΕΚ του μέσα στο θερμοκήπιο της διαφθοράς του ελληνικού ποδοσφαίρου υπήρξε μια πρόταση διαφορετική, μια ποδοσφαιρική εταιρεία χωρίς έναν πατέρα-αφέντη σε μια χώρα που ονειρεύεται τέτοιους. Δεν θα μπω στη διαδικασία να ψάξω τους αληθινούς λόγους της παραίτησης του Νικολαΐδη, αμφισβητώντας κι εγώ (όπως έκαναν και πολλοί άλλοι) το γνήσιο της ειλικρίνειάς του. Ο Ντέμης μπορεί να αποφάσισε κάτι παρορμητικά και μπορεί και να το είχε μεθοδεύσει: δεν θα μου έκανε εντύπωση ούτε το ένα ούτε το άλλο, μια και ανήκει στη σπάνια κατηγορία των ανθρώπων που και στο ένστικτό τους βασίζονται και στη σκληρή δουλειά πιστεύουν. Για μένα ο Νικολαΐδης υπήρξε πάντοτε ένας άνθρωπος με τίμιες προθέσεις: η εντιμότητά του αποδείχτηκε όταν δημοσίως κάλεσε ένα μόνο από τους οργανωμένους να βγει και να πει ότι τον έβαλε να κάνει επεισόδια εναντίον του Μπάγεβιτς ή τον έστειλε κάποτε στους Θρακομακεδόνες να επιτεθεί στους παίκτες. Αυτό το έκανε τη στιγμή της πιο μεγάλης κόντρας του με τους οργανωμένους, ρισκάροντας και μια πιθανή προβοκάτσια: δεν βρέθηκε ούτε ένας να του προσάψει το παραμικρό.

Μισόλογα

Ο Νικολαΐδης ήταν ως πρόεδρος της ΑΕΚ καθαρός ουρανός που ουδέποτε φοβήθηκε τίποτα. Οι θέσεις του ήταν σαφείς και ποτέ δεν κρύφτηκε πίσω από μισόλογα. Οταν καταλόγιζε ευθύνες (σε έναν κόσμο που όλοι προτιμούν τη σιωπή) χρησιμοποιούσε ονόματα και επίθετα. Οταν συμφωνούσε το έλεγε κι όταν διαφωνούσε ήταν έτοιμος να σου εξηγήσει το γιατί. Πολλές από τις διακηρύξεις του ήταν παρορμητικές, πολλές φορές εμπιστεύτηκε φίλους, παρά τη θέση του δεν έμαθε να κάνει πολιτική. Από τότε που παρακολουθώ το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν θυμάμαι άλλον παράγοντα να έχει ένα όραμα και ένα «θέλω» τόσο σαφές. Ηθελε ένα πολιτισμένο γήπεδο, μια ομάδα που να κερδίζει γιατί είναι καλύτερη, μια εταιρεία που να βασίζεται στον πλούτο που δημιουργεί η ίδια, ένα πρωτάθλημα αξιόπιστο, χωρίς όλους εκείνους που το έχουν βυθίσει στην τωρινή ανυποληψία του. Εφυγε αξιοπρεπώς και μόνος του γιατί η ομάδα γιουχαΐστηκε στο γήπεδό της έπειτα από μια νίκη που ήρθε με κατάθεση ψυχής. Το 'κανε ενώ ο κανόνας σε αυτή τη χώρα είναι η κατάργηση της ντροπής, η παντελής έλλειψη ευσυνειδησίας -άλλοι συμπεριφέρονταν σαν εθνάρχες ακόμα κι όταν στο Παναθηναϊκό Στάδιο τους αποδοκίμαζε 150 χιλιάδες κόσμος ενώ κρατούσαν το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης: ευτυχώς, δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

Αφορμή

Λάκισε; Είναι πιθανό. Ισως ο ίδιος έψαχνε αφορμή να φύγει μετά τη διαρροή της περίφημης παραίτησής του: αν αυτό συνέβη, δεν μου κάνει εντύπωση, ο Νικολαΐδης δεν δύναται να λειτουργήσει υπό προθεσμία. Αυτό που μέρες τώρα με τρώει είναι από πού λάκισε. Συγχωρήστε μου την αδυναμία, αλλά δεν βλέπω και τίποτα που να μοιάζει σπουδαίο στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αν είχα άλλη δουλειά να κάνω, θα είχα λακίσει κι εγώ -όπως κάποια εκατομμύρια Ελληνες που δεν πατάνε στο γήπεδο, δεν διαβάζουν αθλητικές εφημερίδες, δεν παρακολουθούν ελληνικό ποδόσφαιρο ούτε καν στην τηλεόραση και νιώθουν γι' αυτό μια βαθιά σιχαμάρα. Από αυτό το ποδόσφαιρο δεν λάκισε ο Νικολαΐδης: θα 'λεγα ότι έμεινε πολύ.

Φυγή

Δεν μου έκανε εντύπωση η τεράστια χαρά όλων εκείνων που πανηγυρίζουν για τη φυγή του, με πρώτες τις αθλητικές εφημερίδες, που καταλαβαίνοντας πού φυσάει ο άνεμος κυκλοφορούν με αφιερώματα ευχαρίστησης στην αποτυχία του. Αυτός, αποτυχημένος σήμερα και επιτέλους μακριά από την προεδρία της ΑΕΚ, δεν έχει κανένα σοβαρό πρόβλημα: νέος είναι, λεφτά έχει, κάτι θα βρει για να περνάει την ώρα του. Η δική μου ερώτηση είναι ποιο είναι το δικό μας όραμα για το ποδόσφαιρο και το ρωτάω τώρα, όσο δηλαδή κρατούν οι πανηγυρισμοί της αποτυχίας του. Κανονικά η δική μας θέση θα πρέπει να είναι σε αντιδιαστολή με τα όσα ο Νικολαΐδης πρέσβευε.

Επενδυτές

Ο Ντέμης ήθελε κάτι σαφές. Οποιος τον πολέμησε πολέμησε κυρίως το όραμά του. Τώρα, που έφυγε ηττημένος, όποιος τον πολέμησε, εκδότης, αρθρογράφος, παράγοντας ή όλα αυτά μαζί, θα πρέπει από αύριο κιόλας να αποθεώνει αυτό το άλλου τύπου ποδόσφαιρο με το οποίο ο Ντέμης φανατικά αναμετρήθηκε, δηλαδή το δικό μας. Καιρός είναι να αφήσουμε κατά μέρος τις υποκρισίες και να κάνουμε τον λαϊκισμό σημαία μας. Να ζητάμε να πάνε στο ντέρμπι οι στρατοί και των δύο ομάδων την Κυριακή, και του Ολυμπιακού και του ΠΑΟ δηλαδή, ώστε να σκοτωθούν και να σπάσουν το γήπεδο, όπως οι ΠΑΟΚτσήδες το Καυτανζόγλειο, για να το διασκεδάσουμε. Να γράφουμε πόσο αναγκαίοι είναι στο ποδόσφαιρο οι πιστολάδες της νύχτας και να ζητάμε να πάρουν από μια ομάδα ο ένας για να γίνει το πρωτάθλημα κανονικό Φαρ Ουέστ. Να αποθεώνουμε όποιον στήνει ματς για να τα κονομάει από το Στοίχημα. Να γράφουμε ανοιχτά ότι είναι τεράστια μαγκιά να στήνεις πρωταθλήματα για να τα κερδίζεις. Κυρίως, ας αποφασίσουμε ότι κανόνας από δω και πέρα είναι τα μπάτζετ (κι ας μας έκανε ρεντίκολο η Ανόρθωση…) και ότι σημασία έχει να γυρίσουν «οι επενδυτές που ήξεραν να προστατεύουν ομάδες». Το λέω σοβαρά: ας παρουσιάσουμε χωρίς ενοχές το ποδόσφαιρο που γουστάρουμε, τώρα, που έφυγε ένας από τους λίγους που προσπάθησαν να μας πείσουν ότι υπάρχει κάτι άλλο.

Κόσμος

Το πιο διασκεδαστικό που διάβασα τις τελευταίες μέρες είναι ότι ο Νικολαΐδης υπήρξε αλαζόνας γιατί νόμισε ότι θα αλλάξει τον κόσμο. Οποιος το 'γραψε είχε δίκιο. Εχουμε χύσει τόσο πολύ δηλητήριο στις φλέβες αυτών των δύστυχων που ακόμα ασχολούνται με το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, που απαγορεύεται ειλικρινά να πιστεύεις ότι θα τους αλλάξεις… "

http://www.sport-fm.gr

ΕΦΥΓΕ Ο ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ ΚΑΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΟΛΑ ΘΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ

"Ομολογώ ότι με το ζόρι συγκράτησα τα δάκρυά μου τη στιγμή που άκουσα τον Ντέμη Νικολαΐδη να ανακοινώνει την απόφασή του να αποχωρήσει από την ΑΕΚ επειδή ο κόσμος στο ΟΑΚΑ αποδοκίμασε στο γκολ του Μαϊστόροβιτς. «Φταίω εγώ, γι' αυτό και φεύγω» είπε ο... Δον Κιχώτης της Ενωσης, την ώρα που ο ουρανός άστραψε και η γη σκίστηκε από στενοχώρια στα δύο."

Βασίλης Βέργης, εφημερίδα Goalnews

" Ο Νικολαΐδης όταν μιλάει για τον κόσμο της ΑΕΚ βγάζει... υποκρισία. Με τον κόσμο της ταυτίστηκε, από τον κόσμο της θεοποιήθηκε περισσότερο κι από ποδοσφαιριστές που είχαν μεγαλύτερη αγωνιστική προσφορά στην ομάδα. Αυτούς κοιτούσε στα μάτια όταν σκαρφάλωνε στα κάγκελα της σκεπαστής ή όταν επισκεπτόταν το δωματιάκι της Original. Oταν τους έδινε εισιτήρια ή ακόμη και χαρτζιλίκι (σε παιδιά που είχαν ανάγκη) ή όταν συναντούσε στην Ισπανία (ως παίκτης της Ατλέτικο) οπαδούς που πηγαινόφερναν το πανό κατά Μπάγεβιτς όταν ο τελευταίος ήταν προπονητής της ΑΕΚ. Aλλωστε ο ίδιος ο κόσμος ήταν όταν βρέθηκαν «απέναντι» που του υπενθύμιζε πως τον έκανε πρόεδρο, αλλά και πως θα τον διώξει κιόλας..."

Ευάγγελος Μίχος, εφημερίδα Goalnews

Ο Νικολαΐδης είχε αποφασίσει ότι θα φύγει και φεύγει νωρίτερα σε μια δύσκολη χρονιά. Οπως και με τη μεταγραφή στην Ατλέτικο, λέει ότι το κάνει για την ομάδα. Οπως και με τη μεταγραφή στην Ατλέτικο, έτσι και τώρα, πρώτα το κάνει για τον εαυτό του.

Αντώνης Πανούτσος, εφημερίδα Sportday

Η παραπάνω είναι μία μικρή "συλλογή" από αποσπάσματα σχετικά με την αποχώρηση του Ντέμη Νικολαϊδη από την προεδρία της ΑΕΚ. Υπάρχουν και άλλα πολλά σχόλια τα οποία κινούνται σε άλλο μήκος κύματος και τον εκθειάζουν, αλλά αυτά δεν έχουν αξία. Ανήκουν στο λεγόμενο "Ντεμοτεχνείο".

Εδώ και μέρες σκεφτόμουν τι να γράψω για την εσπευσμένη ολοκλήρωση μίας προαναγγελθείσας αποχώρησης. Τι να πρωτογράψει κανείς; Για τα πάρτυ του ΟΑΚΑ το 2004; Για την ατμόσφαιρα χαράς και αισιοδοξίας του γηπέδου; Για την γιορτή του Τσάμπιονς Λιγκ το 2006; Για την ράβε-ξήλωνε λογική των μεταγραφών κάθε καλοκαιριού; Για τις παλινωδίες στην επιλογή του μοντέλου λειτουργίας της ομάδας; Για την καθυστέρηση ωρίμανσης των συνθηκών που θα επιτρέψουν την κατασκευή του γηπέδου; Για το προπονητικό των Θρακομακεδόνων; Για την κόντρα με τους οργανωμένους οπαδούς; Για την μη κατάκτηση ούτε ενός τίτλου; Για το μέτριο έως κακό θέαμα τις περισσότερες χρονιές; Για την αδυναμία προστασίας της ομάδας από την συμμορία του κατάπτυστου; Για την σωστή στάση απέναντι στους προπονητές; Για το διαφορετικό ύφος και ήθος σε ότι είχε να κάνει με την στάση της ΠΑΕ σε θέματα διαιτησίας και παρασκηνίου; Για την οικονομική εξυγίανση;

Όλα αυτά θα μπορούσα να τα αναλύσω διεξοδικά, αλλά νομίζω ότι το έχουν κάνει και με το παραπάνω οι εφημερίδες και τα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης. Αυτό που θέλω να πω εγώ, είναι ότι ανεξάρτητα από τα πολλά λάθη που έκανε ο Ντέμης κατά την διάρκεια της θητείας του, το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι πιο πιθανό να χάσει από την αποχώρηση του παρά να κερδίσει.

Για την ΑΕΚ δεν το συζητώ. Σε βάθος χρόνου θα επανέλθει και θα ομαλοποιήσει την αγωνιστική και εξωαγωνιστική της πορεία , αλλά επί του παρόντος θα βγει χαμένη. Ο Ντέμης, όσο και αν προσπαθούν κάποιοι να κάνουν το άσπρο μαύρο, ένωνε και συσπείρωνε την ομάδα, παρόλο που δεν ήταν πλέον το πρόσωπο απόλυτης αποδοχής που ήταν στην αρχή της θητείας του. Ήταν το σημείο αναφοράς της ομάδας και η σημαία της. Η συνομοταξία του Χατζηχρήστου ήταν η μόνη που ήθελε την αποχώρηση του. Όχι για λόγους που αφορούσαν το καλό της ΑΕΚ, αλλά για ιδιοτελείς λόγους . Ο Ντέμης είχε πολλούς υποστηρικτές, και μεγάλη μερίδα των φιλάθλων πήγαινε γήπεδο διότι του έδειχνε εμπιστοσύνη. Δεν περίμενε να δει μεγάλη μπάλα, αλλά ήξερε ότι τα λεφτά που δίνει δεν θα καταλήξουν στην τσέπη κάποιου λαμόγιου. Με την παρούσα διοίκηση, η αίσθηση αυτή υπάρχει ακόμα, αλλά ο Ντέμης το απέπνεε αυτό απόλυτα. Δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον και δεν μπορώ να είμαι και πολύ αισιόδοξος όταν αναλογίζομαι ότι από την ομάδα έχουν περάσει πρόεδροι όπως Ψωμιάδης...

Αυτό που μου προκαλούσε και μου προκαλεί άσχημη εντύπωση σε όλη την πορεία του Νικολαϊδη στην προεδρία της ΑΕΚ, είναι η στάση των αθλητικών συντακτών προς το πρόσωπο του. Δεν περίμενα βέβαια από την ίσως πιο διεφθαρμένη και απολίτιστη επαγγελματική ομάδα της χώρας να ακολουθήσει άλλου είδους στάση προς έναν ποδοσφαιράνθρωπο όπως ο Ντέμης, αλλά ειδικά στην περίπτωση του, πραγματικά ξεσάλωσαν! Και το λέω αυτό όχι διότι δεν αποδέχομαι την διαφορετικότητα στην άποψη, αλλά διότι πολλές από τις κριτικές που δέχτηκε δεν ήταν επί των θεμάτων αρμοδιότητας του, αλλά προσωπικού τύπου προσβολές και ειρωνείες που έβγαζαν μία ακατανόητη αποστροφή και εμπάθεια. Τι τους έκανε, ρε παιδιά, και τον αντιπαθούσαν τόσο; Τους πείραξε κανένα συγγενικό πρόσωπο; Τους έκλεψε το ψωμί; Δεν νομίζω.. Διαβάστε π.χ. στην αρχή της ανάρτησης, τι γράφει αυτός ο ανεκδιήγητος, ο Βέργης (εκδότης της goalnews...).

Για τα αγωνιστικά, θα μπορούσαμε να σταθούμε σε πολλά. Το πιο σημαντικό κατά την γνώμη μου είναι το ότι δεν δημιουργήθηκε ένας βασικός κορμός παικτών και πάνω σε αυτόν να χτιστεί μία ανταγωνιστική ομάδα. Κάθε καλοκαίρι είχαμε 15 αποχωρήσεις και άλλες τόσες μετεγγραφές. Έτσι, είναι πολύ δύσκολο να κάνεις ομάδα ικανή να παίξει καλό ποδόσφαιρο. Μπορείς να διεκδικήσεις το πρωτάθλημα (όπως και έγινε) αλλά θέαμα δεν μπορείς να προσφέρεις. Χρειάζεται χρόνος. Και αυτόν τον χρόνο, ο Ντέμης τον είχε στη διάθεση του αλλά δεν τον εκμεταλλεύτηκε.