Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΚΟΠΟΣ.

"Δεν μπορώ να πείσω τον εαυτό μου ότι ένας πανάγαθος και παντοδύναμος θεός θα δημιουργούσε εσκεμμένα τους ιχνευμονίδες, αποσκοπώντας σαφώς στο να τρέφονται τα εν λόγω έντομα μέσα στο ζωντανό σώμα της κάμπιας"

Κάρολος Δαρβίνος, 1809-1882

Οι ιχνευμονίδες είναι έντομα, παραπλήσια της σφύκας ορύκτη. Μία θηλυκή σφήκα ορύκτης όχι μόνο γεννάει τα αβγά της μέσα σε μία κάμπια (ή ακρίδα ή μέλισσα) , προκειμένου η προνύμφη να τρέφεται με αυτήν, αλλά, κατευθύνει προσεκτικά το κεντρί της μέσα σε κάθε γάγγλιο του κεντρικού νευρικού συστήματος του θηράματος της , έτσι ώστε να το παραλύσει αλλά όχι να το σκοτώσει. Με αυτόν τον τρόπο , η τροφή διατηρείται φρέσκια....

Δεν είναι γνωστό αν η παράλυση προκαλεί ολική αναισθησία ή δρα όπως το κουράριο , ακινητοποιώντας απλώς το θύμα. Αν συμβαίνει το δεύτερο, τότε το θήραμα ίσως γνωρίζει ότι το τρώνε ζωντανό από το εσωτερικό του, αλλά είναι ανίκανο να κινήσει έστω και έναν μυ για να αντιδράσει. Τούτο φαίνεται εξαιρετικά σκληρό, αλλά όπως θα δούμε, η φύση δεν είναι σκληρή.

Η ΖΩΗ , ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ Η ΦΥΣΗ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΗΡΗ. ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΛΕΗΤΑ ΑΔΙΑΦΟΡΗ.

Οι άνθρωποι αδυνατούμε να παραδεχτούμε ότι η ζωή δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή, ούτε σκληρή ούτε φιλική αλλά απλά ασυγκίνητη-αδιάφορη απέναντι σε κάθε οδύνη , στερούμενη κάθε είδους ΣΚΟΠΟ.

Εμείς οι άνθρωποι έχουμε την έννοια του σκοπού ριζωμένη στον εγκέφαλο μας. Δυσκολευόμαστε να δούμε κάτι χωρίς να αναρωτηθούμε για ποιο λόγο υπάρχει, ποιο είναι το κίνητρο του, ή ποιος σκοπός κρύβεται πίσω από την ύπαρξη του. Όταν η έμμονη ιδέα του σκοπού γίνεται παθολογική, ονομάζεται παράνοια, και σ' αυτή την περίπτωση, αναγνωρίζει κανείς κάποιον κακό σκοπό σ' ένα γεγονός που στην πραγματικότητα είναι αποτέλεσμα κακοτυχίας. Ή το αντίστροφο.

Η επιθυμία να βρίσκουμε παντού κάποιο σκοπό είναι φυσιολογική για ένα ζώο όπως ο άνθρωπος που ζει περιτριγυρισμένο από μηχανές , έργα τέχνης , εργαλεία και άλλα σχεδιασμένα τεχνάσματα , ένα ζώο που - επιπλέον - οι σκέψεις του κυριαρχούνται από τους προσωπικούς του στόχους. Οι παγανιστές πρόγονοι μας αναρωτιόνταν ποιος είναι ο σκοπός ύπαρξης των κεραυνών , των εκλείψεων , των βράχων και των ποταμών.

Σήμερα , που υποτίθεται έχουμε απαλλαγεί από έναν τέτοιο πρωτόγονο τρόπο σκέψης, θεωρούμε το οτιδήποτε μας συμβαίνει ή μας "πλήττει" , όχι κακοτυχία , άλλα ως κάτι που έγινε για κάποιο σκοπό. "Ω γιατί , γιατί ο καρκίνος/ο σεισμός/ο τυφώνας/το τσουνάμι να πλήξει το δικό μου το παιδί;"

Η φύση είναι αδιάφορη μπροστά σε τέτοια φαινόμενα. Ούτε σκληρή είναι ούτε "τιμωρός". Επίσης, η έκφραση " Η φύση εκδικείται" που χρησιμοποιούν συχνά-πυκνά διάφοροι οικολόγοι της συμφοράς, είναι επιεικώς γελοία. Η φύση δεν εκδικείται, οι απαράδεκτες και καταστροφικές (για το γήινο περιβάλλον και την ατμόσφαιρα) ενέργειες που κάνει ο άνθρωπος, είναι μέρος της λειτουργίας της φύσης. Τραγικές για την ποιότητα διαβίωσης πάνω στον πλανήτη, αλλά αναστρέψιμες σε βάθος χρόνου. Το πρόβλημα με λίγα λόγια είναι δικό μας και σχετίζεται με την ποιότητα διαβίωσης μας. Η φύση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επανέρχεται ή εξελίσσεται. Με ή χωρίς εμάς , της είναι παντελώς αδιάφορο.

Το τσουνάμι, για παράδειγμα, που σκότωσε χιλιάδες ανθρώπους στην Ασία ή ο σεισμός που έπληξε πρόσφατα την Κίνα, αποτελούν μία συνηθισμένη διαδικασία της φύσης. Το ότι υπάρχουν οι άνθρωποι, οι οποίοι πλήττονται από τις φυσικές διεργασίες, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Τι να πουν και οι δεινόσαυροι που εξαφανίστηκαν μετά από εκατομμύρια χρόνια παρουσίας και εξέλιξης στη γη; Είναι γνωστό , αλλά σπάνια αναφέρεται, ότι το 99% των ειδών που μέχρι τώρα έζησαν και εξελίχθηκαν πάνω στη γη, έχουν εξαφανιστεί.

Ο άνθρωπος όμως δεν μπορεί να μη μπει στον πειρασμό να αναρωτηθεί ποια είναι η προέλευση όλων των πραγμάτων, ποιος είναι ο σκοπός της ζωής , για ποιο λόγο υπάρχουν οι θεμελιώδεις νόμοι της φύσης κ.ο.κ. Καταλήγει δε , στο τελικό υπαρξιακό ερώτημα : " Για ποιο σκοπό υπάρχουμε; Για ποιο λόγο, εν τέλει, να μην υπάρχει τίποτα αν δεν υπάρχει λόγος να υπάρχουμε;"

Ο καθένας απαντάει όπως του αρέσει. Ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων στον πλανήτη πιστεύει ότι υπάρχουμε για να μας παρακολουθεί κάποιος πανάγαθος και παντοδύναμος θεός. Είναι και αυτός ένας τρόπος να καλύψουμε το υπαρξιακό μας κενό. Δεν είναι και τόσο εύκολο να δεχτείς ότι υπάρχεις απλά και μόνο από τύχη. Δεν το χωράει ο νους σου και ακόμα και αν το χωράει, δεν θες να το αποδεχθείς .

Κύρια πηγή: "Ο Ποταμός της Ζωής" , του Richard Dawkins