Παραμεθόριος: THE RADON TEAM

Σάββατο 12 Ιουλίου 2008

THE RADON TEAM

...στο περίπου

4 σχόλια:

gatti είπε...: Xθες βράδυ (τι βράδυ δηλαδή, με έφτασε μέχρι το ξημέρωμα...) τελείωσα τη "Μεγάλη Χίμαιρα". Πόσο δίκιο είχες! Συγκλονιστικό βιβλίο! Σε τι να πρωτοαναφερθώ; Στο ναυάγιο της "Μαρίνας"; Τόσο ζωντανό λες και βρισκόμουν μπροστά. Στον μονόλογο - χείμαρρο της χαροκαμένης κόρης, συζύγου, μάνας Ανεζώς; Στο θάνατο του μικρού Παντελή; Δύο σελίδες - τρεις ήταν δεν ήταν η αναφορά στη σύντομη ζωή και το τέλος του και σε σημαδεύει ανεξίτηλα. Στην συνομιλία των Μοιρών για την μικρή Αννούλα; Τον Σιρόκο που σταμάτησε να φυσάει και μετά σάρωσε τα πάντα; Στις περιγραφές; Στην εμβληματική μορφή της Ρεϊζενας; Ο άνθρωπος είναι μάγος της πένας! Μια μικρή κακία του κρατάω για τη θέση στην οποία βάζει τις γυναίκες στο ερωτικό παιχνίδι,αλλά κι αυτό κάπου το παραμερίζεις γιατί σε συνεπαίρνει το κείμενο. Ναι, με στενοχώρησε, αλλά άξιζε τον κόπο. Είχα καιρό να διαβάσω βιβλίο και να ανατριχιάζω σε κάθε σελίδα! Και μετά μου λέει ο άλλος (μου έστειλε κάποιος e-mail σχετικό) να διαβάζω σύγχρονους Ελληνες συγγραφείς και όχι παλιούς, για να ανανεώσω τις ιδέες και τα συναισθήματά μου. Πλάκα κάνουμε;

Καλημέρα Αλέξανδρε, ελπίζω να περνάς καλά!

ΥΓ. Τώρα θα πιάσω είτε Μαχφούζ, είτε Γκετζ.; 12 Ιουλίου 2008 στις 11:43 π.μ.
Alexandros είπε...: Γεια σου gatti!

Μετά από μία μικρή περιπλάνηση 5 ημερών στα νησιά , επέστρεψα στην βάση μου.
Χαίρομαι που σου άρεσε η μεγάλη χήμαιρα. Από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει. Το διάβασα τον περασμένο Νοέμβριο και δεν θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες. Αυτό που θυμάμαι και εγώ έντονα είναι το ναυάγιο του πλοίου , ο θάνατος του πιτσιρικά που θάψανε στο νησί και ο θάνατος της μικρής. Καλά, αυτό το τελευταίο ήταν για πολύ κλάμα.
Του Καραγάτση , έχω διαβάσει μόνο την μεγάλη χήμαιρα , αλλά διάβασα ότι είναι το καλύτερο του. Κάποια στιγμή θα διαβάσω και τα άλλα βιβλία του. Έχω αγοράσει τον Γιούγκερμαν , άλλα είναι πολύ μεγάλο και δεν έχω τώρα την υπομονή.

Δεν ξέρω για τους καινούργιους συγγραφείς , δεν συνηθίζω να διαβάζω Έλληνες. Αυτό που ξέρω είναι ότι τα συναισθήματα δεν αλλοιώνονται στο πέρασμα του χρόνου. Ο Γιαν Ποτότσκι που έγραψε πριν από 400 χρόνια "Το χειρόγραφο της Σαραγόσα" δεν νομίζω να υστερεί σε απόδοση συναισθημάτων σε σχέση με τους σημερινούς. Όσον αφορά τις ιδέες , τα μυθιστορήματα δεν είναι και ο καλύτερος τρόπος για τον αναγνώστη να τις ανανεώσει.
"Η αρχή και το τέλος" του Μαχφούζ πλησιάζει σε συγκινησιακή φόρτιση τη μεγάλη χήμαιρα του Καραγάτση. Αν αντέχεις ξεκίνα!; 12 Ιουλίου 2008 στις 1:36 μ.μ.
Katerina Kalfopoulou είπε...: gatti πιάσε καλύτερα το μηδέν του Γκετζ για ένα πολύ γλυκό κι ευχάριστο διάλειμμα. Είναι τέλειο; 14 Ιουλίου 2008 στις 11:12 μ.μ.
Alexandros είπε...: @ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Όντως , πολύ καλό το μηδέν του Γκετζ. Μου άρεσε περισσότερο από τα αστέριας της Βερενίκης.; 15 Ιουλίου 2008 στις 10:48 μ.μ.