ΣΤΕΡΗΤΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ

Πριν από 3 βδομάδες αποφασίσαμε να μετακομίσουμε. Πριν από 2 βδομάδες πήγα στον Ο.Τ.Ε. να ρωτήσω τι διαδικασία χρειάζεται και τι με συμφέρει καλύτερα όσον αφορά το τηλέφωνο και το internet. Μου είπαν ότι συμφέρει να μεταφέρω το τηλέφωνο και να κάνω διακοπή του dsl. Όταν το τηλέφωνο τοποθετηθεί στο νέο σπίτι να πάω να κάνω αίτηση για νέα σύνδεση internet. "Και πόσο χρόνο θα πάρει η όλη διαδικασία;" , ρωτάω. Συνήθως μία εβδομάδα , άντε το πολύ 10 μέρες. Έχουν περάσει δύο εβδομάδες και ακόμα ούτε το τηλέφωνο δεν μου έχουν μεταφέρει... Και τί είναι να σου μεταφέρουν το τηλέφωνο; Φαντάζομαι 2 λεπτά δουλειά θα είναι. Δεν πειράζει... θα περιμένω. Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι αρχίζει να με καταλαμβάνει μία ήπια μορφή στέρησης του διαδικτύου, η κωλυσιεργία έχει και τα καλά της. Αφενός "αποτοξινώνομαι" από το συνεχές ωράριο διασύνδεσης (σερφάριζα ένα πλήρες οκτάωρο) αφετέρου ασχολούμαι και με άλλα πράγματα που είχα παραμελήσει. Μέσα σε αυτά ήταν και η τηλεόραση. Αν έχεις nova μπορείς να δεις και ποιοτικά προγράμματα. Είδα ένα ωραίο αφιέρωμα σε τραγούδια-μπαλάντες από το VH1 , ένα φοβερό ντοκυμαντέρ στο National Geografic με ένα αεροπλάνο που κατάφερε να προσγειωθεί χωρίς κινητήρες (!!!) και χάζεψα αρκετά προγράμματα που ούτε καν ήξερα την ύπαρξη τους. Πήγα το πρώτο μου μπάνιο (ζεστή η θάλασσα , κρύο έξω) και φόρτωσα ένα καινούργιο παιχνίδι στο football Manager. Είχα να παίξω Manager πάνω από χρόνο. Συνήθως έπαιρνα μία μικρή ομάδα από τις χαμηλές κατηγορίες της Αγγλίας και προσπαθούσα να την κάνω πρωταθλήτρια Ευρώπης. Τα υψηλά ποσοστά επιτυχίας που παρουσίαζα ήταν μία τρανή απόδειξη ότι αφενός το παιχνίδι θέλει πολλή δουλειά ακόμη για να γίνει αληθοφανές και αφετέρου ότι κάπως έτσι την "ψωνίζουν" οι περισσότεροι και νομίζουν ότι κατέχουν την προπονητική, με αποτέλεσμα να μεταλλάσσονται στο αντιπαθητικό είδος που λέγεται "προπονητής της εξέδρας". Εκτός των ανωτέρω , κάνω πολλές βόλτες με το ποδήλατο , βλέπω ταινίες και διαβάζω βιβλία. Τελευταία , είδα το "No country for old men". Πριν το δω όμως , διάβασα το ομώνυμο βιβλίο. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, το βιβλίο μου άρεσε περισσότερο. Όχι ότι μπορεί να γίνει σύγκριση ανάμεσα σε ένα βιβλίο και μία ταινία , άλλος ο στόχος του ενός και άλλος του άλλου , αλλά όπως και να το κάνουμε, το βιβλίο σου αφήνει πολλά περιθώρια να σκηνοθετήσεις το όλο στόρυ όπως εσύ γουστάρεις , ενώ οι αδελφοί Κοέν σε κατευθύνουν από την πρώτη στιγμή στη δική τους άποψη για το πως εξελίχθηκε η ιστορία του Κόρμακ Μακάρθυ. Πάνω σε αυτό να αναφέρω ότι η ταινία ήταν άρτια από σκηνοθετικής και υποκριτικής πλευράς , όχι όμως τόσο όσον αφορά το σενάριο , το οποίο ενώ συμβαδίζει με το βιβλίο σχεδόν από την αρχή , στο τέλος γίνεται αρκετά ασυνάρτητο και θολό. Στο βιβλίο τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα , παρά το γεγονός ότι έχω ένα μικρό πρόβλημα με τους διαλόγους του Μακάρθυ. Δεν είναι λίγες οι φορές που μπερδεύω ποιος λέει και τι. Ή εγώ δεν είμαι πολύ προσεκτικός όταν διαβάζω ή ο αγαπητός Κόρμακ βαριέται να γράψει στο τέλος της πρότασης , "είπε ο Ουέλιν"