ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΠΟΥ ΕΒΛΕΠΕ ΤΑ ΑΛΛΑ ΤΡΕΝΑ ΝΑ ΠΕΡΝΟΥΝ

Κλείσαμε με την Βίκυ 5 χρόνια στο ίδιο μέρος. Στη Σάμο. Ήταν Ιούνιος του 2003 όταν μας έβγαζε το πλοίο ΧΙΟΝΙ (ο Θεός να το κάνει...) στο λιμάνι του νησιού. Σαν να την ακούω τώρα δίπλα μου να μου λέει : " Ρε συ , πολλά φώτα έχει εδώ! Δεν είναι τόσο μικρό μέρος όσο μας έλεγαν!". Κατεβήκαμε σαν χαμένοι , όπως συμβαίνει σε κάθε ταξιδιώτη που πηγαίνει κάπου για πρώτη φορά. Μας περίμεναν ο κύριος Βαγγέλης και η κυρία Τούλα , μακρινοί συγγενείς της Βίκυς , οι οποίοι προσφέρθηκαν να μας φιλοξενήσουν μέχρι να βρούμε σπίτι. Το θυμάμαι σαν τώρα , φτάσαμε Τετάρτη βράδυ στις 12 τα μεσάνυχτα. Την Παρασκευή είχαμε ήδη βρει σπίτι , το κλείσαμε , και νοικιάσαμε αυτοκίνητο προκειμένου να γνωρίσουμε το νησί που θα μας φιλοξενούσε για αρκετά (όπως αποδείχτηκε) χρόνια. Πέντε χρόνια όχι ιδιαίτερα συναρπαστικά , αλλά χρόνια δικά μας , κατάδικα μας. Μόνοι μας σε ένα ξένο μέρος χωρίς στενούς συγγενείς και φίλους ξεκινούσαμε μία νέα ζωή. Όλα έγιναν πολύ απότομα. Η αλλαγή περιβάλλοντος , ο γάμος μας , το νέο μας σπιτικό με τα καινούργια έπιπλα , η καινούργια δουλειά...

Όσο μεγαλώνεις τόσο πιο δύσκολο είναι να κάνεις φίλους. Οι πραγματικοί φίλοι είναι αυτοί που κάνεις στο σχολείο και συνεχίζεις να έχεις επαφή μαζί τους και μετά από αυτό. Ήμουν από τους τυχερούς καθώς είχα στη Χίο μία πραγματικά μοναδική παρέα. Άτομα τόσο διαφορετικά μεταξύ μας , αλλά με σεβασμό ο ένας για τον άλλο και κυρίως με διάθεση κατανόησης και συγχώρεσης όταν οι αναπόφευκτες παρεξηγήσεις έκαναν την πανηγυρική τους εμφάνιση. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που μείναμε παρέα για αρκετά χρόνια μέχρι να μας χωρίσει η απόσταση και η ίδια η ροή της ζωής.

Στην Σάμο με τον καιρό κάναμε τις γνωριμίες μας και αποκτήσαμε τις παρέες μας. Κάποιοι είναι φίλοι μας ακόμα και σήμερα , άλλοι έφυγαν νωρίς και δεν προλάβαμε να δεθούμε πολύ , άλλοι ήταν φίλοι ή του ενός ή του άλλου και η απώλεια τους δεν ήταν πλήρως αισθητή και για τους δυο μας. Όλα αυτά μέχρι φέτος. Διότι φέτος τα πράγματα κύλησαν κάπως διαφορετικά. Η Βίκυ , ως καθηγήτρια που είναι , κάθε χρόνο γνωρίζει καινούργια άτομα. Τις περισσότερες χρονιές είτε λόγω χημείας είτε λόγω διαφοράς ηλικίας είτε για χίλιους δύο λόγους, δεν έκανε τέτοιου τύπου γνωριμίες ικανές να οδηγήσουν σε μία καλή φιλία. Φέτος γνώρισε την Γιώτα και τον Βασίλη και έφτιαξαν μία πολύ καλή παρέα. Από κοντά και εγώ , χωρίς να το πολυκαταλάβω βρέθηκα μέλος της παρέας , αν και είμαι σίγουρος ότι (όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων) η πραγματική παρέα ήταν οι τρεις τους. Πέρασε ένας χειμώνας αρκετά διαφορετικός από ότι τις άλλες χρονιές. Βγαίναμε συχνά , τα πίναμε , μαζευόμασταν σπίτι και συζητούσαμε με τις ώρες , γενικά περάσαμε πολύ καλά. Ήταν μία χρονιά ενδιαφέρουσα από κάθε άποψη , περάσαμε σε άλλη διάσταση , από εκεί που βγαίναμε έξω μία φορά κάθε 15 μέρες , φτάσαμε να βγαίνουμε αρκετά συχνά και ορισμένες φορές μέρα παρά μέρα , καταναλώσαμε πολλά λίτρα κρασί και μπύρας και αναπτύξαμε δεκάδες φιλοσοφικά , ιστορικά και επιστημονικά θέματα στα οποία είχαμε , όπως συμβαίνει συνήθως , εντελώς διαφορετικές απόψεις.

Ο καιρός όμως περνάει και χάνεται σαν τον καπνό. Ώσπου να το καταλάβουμε , ήρθε το καλοκαίρι. Τα παιδιά πήραν μετάταξη για άλλη πόλη και προχθές έφυγαν για να παρουσιαστούν στο επόμενο σχολείο. Εμείς μείναμε εδώ σαν το τρένο που βλέπει τα άλλα τρένα να περνούν. Του χρόνου θα έρθουν άλλα άτομα , νέες γνωριμίες , νέες παρέες , νέες παρεξηγήσεις, νέες στιγμές ευτυχίας και πίκρας. Το ποστ λοιπόν αυτό είναι αφιερωμένο σε αυτήν την παρέα. Να είστε καλά και να περνάτε ευτυχισμένα. Και να θυμάστε πάντα αυτό που είχε πει ένας Αμερικανός που μου διαφεύγει το όνομα του : "1 λεπτό θυμού ισοδυναμεί με 60 δευτερόλεπτα στέρησης ευτυχίας"