Το ποδόσφαιρο των Ελλήνων

Έχουμε δημιουργήσει σχολή ποδοσφαίρου. Δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα , διότι δεν έγινε προγραμματισμένα, αλλά παίζουμε ποδόσφαιρο με ένα δικό μας στυλ. Δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην Ευρώπη το ποδόσφαιρο που παίζουμε εμείς οι Έλληνες. Και όταν λέω Έλληνες εννοώ βασικά την Εθνική μας ομάδα , αλλά και τους συλλόγους, οι οποίοι παρόλο που αγωνίζονται με πολλούς ξένους δεν έχουν μεγάλες παικτικές διαφορές με την Εθνική.

Στα μέσα της δεκαετίας του '80 όταν το ποδόσφαιρο στην χώρα μας άρχισε να λειτουργεί σε υποτυπώδη επαγγελματικά πλαίσια , και οι ομάδες που αγωνίζονταν στην Ευρώπη σταμάτησαν να εισπράττουν 5άρες , τέθηκε το ερώτημα τι στυλ ποδοσφαίρου πρέπει να ακολουθήσουμε. Μετά από κάθε αποτυχία της Εθνικής , μία από τις βασικές δικαιολογίες που έπεφταν στο τραπέζι, ήταν η έλλειψη αγωνιστικής φιλοσοφίας και η απουσία σχολής ποδοσφαίρου. Τι μας ταιριάζει; Αναρωτιόμασταν. Το αγγλικό στυλ με τις βαθιές μπαλιές από την άμυνα στην επίθεση; Το λάτιν, με τις πολλές ντριπλες και πάσες που στηρίζεται περισσότερο στο ταλέντο και την φαντασία; Ή το γερμανικό με το ασταμάτητο τρέξιμο και την αυταπάρνηση; Ήμασταν μπερδεμένοι. Οι προπονητές στις ακαδημίες και στις μικρές Εθνικές ομάδες δίδασκαν ο καθένας ότι γούσταρε. Σχεδιασμός ανύπαρκτος.

Τελικά , 20 χρόνια μετά , χωρίς να το έχουμε σχεδιάσει (δεν γίνονται και πολλά βάσει προγραμματισμού σε αυτήν την χώρα..) αποκτήσαμε στυλ. Το ποδόσφαιρο της αναμονής. Με σφικτή άμυνα , παραχώρηση της μπάλας στον αντίπαλο , έλεγχο των επικίνδυνων καταστάσεων και χτύπημα στην κόντρα! Η Εθνική Ελλάδος στην Πορτογαλία πήρε το κύπελλο για πολλούς λόγους που έχουν αναφερθεί πολλάκις. Έναν από αυτούς ήταν και το στήσιμο της ομάδας. Μπερδεύαμε τον αντίπαλο. Όλοι είχαν μάθει να διασπάνε άμυνες σε μορφή ζωνης , με κάλυψη στον χώρο και εφαρμογή του τεχνητού οφσάϊντ. Εμφανιστήκαμε εμείς με 5 αμυντικούς (ο ένας εκ των οποίων σχεδόν μπροστά από τον τερματοφύλακα) , κάλυψη στο χώρο αλλά και μαν του μαν όπου αυτό ήταν απαραίτητο και γενικά ένα σύστημα παρωχημένο και αλλοπρόσαλλο. Αποτέλεσμα; Στα νοκ άουτ δεν φάγαμε ούτε γκολ!!!

Πριν την Εθνική, είχε εμφανιστεί ο ΠΑΟ του Ρότσα. Ομάδα συμπαγής , που δεν επέβαλλε τον ρυθμό της , παρά περίμενε πίσω και χτυπούσε στην κόντρα. Μία ομάδα που είχε τον εκπληκτικό Μαρίνο Ουζουνίδη σε θέση λίμπερο , ακριβώς μπροστά από τον τερματοφύλακα. Με αυτό το στυλ , ο ΠΑΟ πέτυχε την μεγαλύτερη νίκη Ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη (Άγιαξ-ΠΑΟ 0-1).

Μετά τον ΠΑΟ του Ρότσα , πέρασε στο προσκήνιο ο ΟΣΦΠ του Μπάγεβιτς. Μετά ο ΠΑΟ του συγχωρεμένου του Κυράστα με το παρωχημένο 3-5-2 και το αργό τέμπο (το λεγόμενο τσούκου-τσούκου μπολ). Μετά πάλι ο Μπάγεβιτς με την ΑΕΚ και τον ΟΣΦΠ και ο Φερερ με την περσινή πορεία της ΑΕΚ. Παρόμοιο στύλ , όχι πάντα πετυχημένο , αλλά με καλές πορείες.

Και φτάνουμε στον Ολυμπιακό του Λεμονή. 4-5-1 , το οποίο στην επίθεση μετατρέπεται σε 4-3-3 , προσοχή στην άμυνα (καλύτερη άμυνα του ομίλου) και κόντρα επίθεση.

Αυτήν την μπάλα ξέρουμε αυτήν παίζουμε. Ούτε τους καλύτερους τεχνίτες έχουμε (όπως οι Πορτογάλοι για παράδειγμα) ούτε τους πιο γεροδεμένους και ακούραστους παίκτες (όπως οι Σουηδοι , Γερμανοι) , ούτε τους πιο χαρισματικούς όπως οι Ιταλοί και Ισπανοί.

Εμείς πρέπει να παίζουμε το παιχνίδι της αναμονής. Συμπαγής άμυνα , γρήγορα άκρα και κόντρα επίθεση. Όσες φορές αυτό το κοκτέιλ κατέβηκε στο χορτάρι να αγωνιστεί είχαμε τις μεγαλύτερες επιτυχίες. Δεν έχουμε ούτε την ικανότητα ακόμα , ούτε την δυνατότητα- καθώς ήμαστε μικρή χώρα και δεν έχουμε τα χρήματα να αγοράσουμε τους τοπ παίκτες- να παίξουμε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και να επιβληθούμε στον αντίπαλο. Αυτοί είμαστε , το μάθαμε πια το μάθημα μας και έτσι θα πορευόμαστε. Μέχρι να αλλάξει στυλ το ίδιο το άθλημα , οπότε πρέπει και εμείς να εξελιχθούμε και να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις.

Υ.Γ. Να το θέσω τελείως απλοϊκά. Αν δει κάποιος ένα παιχνίδι Ολλανδικού πρωταθλήματος (μία χώρα με παρόμοιο πληθυσμό με την δική μας) και ένα της Super League , νομίζει ότι βλέπει άλλο άθλημα. Οι Ολλανδοί παίζουν το ποδόσφαιρο με την φιλοσοφία: όσα γκολ και να βάλεις εγώ θα σου βάλω ένα παραπάνω και θα κερδίσω. Όλες οι ομάδες παίζουν 4-3-3 ή 4-4-2 , ζώνη , τεχνητό οφσάιντ , σκληρά μαρκαρίσματα δεν υπάρχουν πολλά και τα παιχνίδια λήγουν συνήθως 4-3 , 3-1 , 3-3 κ.οκ. Όσοι παίζουν στοίχημα over και under ξέρουν. Οι Έλληνες πάλι παίζουν με το σκεπτικό: αν κρατήσω το μηδέν στην άμυνα κάποια στιγμή θα βάλω ένα γκολ και θα κερδίσω. Για εμάς εδώ το καλύτερο σκορ είναι το 1-0 ή το 0-1. Ζούμε για αυτό. Δείτε π.χ. τον Αστέρα Τρίπολης και τον Παναθηναϊκό Ακόμα γκολ στην κόντρα επίθεση μετά από 11 αγωνιστικές δεν έχουν δεχτεί!