Ήταν αρχές Απριλίου, μια τυπική μέρα στο γραφείο, όταν ξαφνικά άκουσα νιαουρίσματα προερχόμενα από το χώρο στάθμευσης του κτιρίου. Ένα τσιμεντοστρωμένο οικόπεδο ακριβώς δίπλα στο κτίριο της Υπηρεσίας μας οπού σχεδόν πάντα παρκάρω το αυτοκίνητο. Ήταν πολλά και έντονα τα νιαουρίσματα. Πήγα να δω. Τέσσερα νεογέννητα γατάκια , χαμένα στο διάστημα , να μην ξέρουν που πατάνε και που πηγαίνουν. Δεν έβλεπαν καν. Η μητέρα τους πουθενά. Ο θάνατος τους ήταν θέμα χρόνου. Δεν υπήρχε περίπτωση να τα αφήσω να πεθάνουν έτσι. Η αγάπη μου για τα ζώα και ιδίως για τα γατιά με ώθησε να κατέβω κάτω και να τα περιμαζέψω. Το κλάμα τους ασταμάτητο , ξεσήκωσαν όλον τον κόσμο. Η συνάδελφος η Ιωάννα αποφάσισε να κρατήσει τα 2 και τα άλλα 2 τα πήρα εγώ. Κατοικούμε σε όροφο και ο μόνος ελεύθερος χώρος είναι ένα μπαλκονάκι 1.00 χ 3.00. Παρόλα αυτά αποφασίσαμε να τα κρατήσουμε. Η Βίκυ όταν τα είδε ξετρελάθηκε. Έλα όμως που είχαμε ταξίδι στην Χίο λόγω Πάσχα... Τα πήραμε μαζί μας , δεν υπήρχε άλλη επιλογή.
Μετά από 2 βδομάδες πίσω στην βάση μας. Τα γατάκια όλο αυτό το διάστημα να τρέφονται μόνο με γάλα (με σύριγγα παρακαλώ) και να μην είναι μεγαλύτερα ούτε καν από το ποντίκι του υπολογιστή! Σήμερα , 3 μήνες μετά ζει μόνο το καφέ. Το μαύρο σκοτώθηκε από έναν μεγάλο γάτο της γειτονιάς. Τι κρίμα! Τα άλλα 2 που πήρε η συνάδελφος νεκρά και αυτά.
Το καφέ , δικαιωματικά νομίζω πήρε το όνομα Lucky. Είναι το μόνο που επέζησε και μας κρατάει υπέροχη συντροφιά. Που και που κάνει και καμιά ζημιά , αλλά τι να κάνουμε...
Η Lucky σήμερα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου