Είμαστε η χώρα..

Γράφει ο Αντώνης Πανούτσος

Eίμαστε η ισλαμική δημοκρατία της Ευρώπης. Η χώρα με τα περισσότερα ταμπού, η χώρα που αυτός που τα περνάει καλά είναι αυτός που σκάει. Η χώρα που δεν τολμάς να γράψεις στην προσωπική σελίδα σου στο Facebook ένα αστείο για τον Κολοκοτρώνη, που δεν θα σκεφτόσουν να πεις ότι κανένας δεν σκοτώθηκε μέσα στο Πολυτεχνείο, επειδή οι Αριστεροί θα πάθουν λαλά. Είμαστε μια χώρα που αν δεν θέλεις να τραβιέσαι, καλύτερα να μη μιλάς για τη Μικρασιατική Καταστροφή, τον Εμφύλιο, το 1821, την αρχαιότητα και την επταετία ή που αν θέλεις να μιλήσεις πρέπει να λες τις πιο ανώδυνες κοινοτοπίες, διότι και με στοιχεία να μιλάς, το επιχείρημα «Τι είναι αυτά που λες για τον Μέγα Αλέξανδρο;» είναι αρκετό για να τα διαψεύσει. Τέλος, είμαστε η χώρα που όταν όλα αυτά συμβαίνουν, θα βρεθούν πέντε δημοσιογράφοι να κολακεύσουν τον κόσμο κάνοντας τους προσβεβλημένους από αυτά που διάβασαν. Είμαστε η χώρα που όλες οι ομάδες έχουν μεγάλη ιστορία –η Παναχαϊκή κοντεύει να έχει αρχίσει να παίζει ποδόσφαιρο τον 18ο αιώνα–, που παίρνει τα Ολυμπιακά της μετάλλια καθαρά κι όταν πιάνουν μισή χιλιάδα αθλητές της είναι επειδή παντού τα κάνουνε, μόνο που αυτοί δεν τα βγάζουν στη φόρα. Και φυσικά η χώρα που η σχέση της με το χιούμορ είναι όση των Αφγανών με το σαπούνι.

Ακουγα έναν ακροατή στην εκπομπή του Μπάμπη να μιλάει για την επίθεση στο Θέατρο Τέχνης στην Πλάκα, επειδή έπαιζε το «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ». Μετά τα «βεβαίως αυτά δεν πρέπει να γίνονται», ο ακροατής άρχισε να λέει γιατί αυτά πρέπει να γίνονται. Γιατί «το ξέρεις, Μπάμπη, ότι στο έργο λέει ότι το 1999 ο ΠΑΟΚ έχασε το πρωτάθλημα από ανύπαρκτο πέναλτι σε ματς;» και «το ξέρεις, Μπάμπη, ότι το έψαξα κι ότι το 1999 δεν υπάρχει ματς στο τέλος της σεζόν που ο Ολυμπιακός να έχει κερδίσει πέναλτι σε ματς με τον ΠΑΟΚ;». Κι όλα αυτά να λέγονται για ένα έργο του Σταύρου Τσιώλη. Του σκηνοθέτη και σεναριογράφου που έκανε το μοναδικό «Ας περιμένουν οι γυναίκες», που αν καταστραφεί κάθε φωνητικό αρχείο για τις δύο πρώτες τετραετίες του ΠΑΣΟΚ, το έργο φτάνει για να ξέρουμε πώς μιλάγανε εκείνη την εποχή. Την ταινία που υπάρχει ο διάλογος του Μπουλά με τον Ζουγανέλη για τον «ορισμό του πέναλτι» και την ομιλία του Ζουγανέλη για τον έρωτα από ένα Θεσσαλονικιό για μια Αθηναία, που τελειώνει αν στην Τούμπα πέσει ο Ιλια Ιβιτς κι αυτή φωνάξει πέναλτι. Είναι δυνατόν κάποιος που έχει δει την ταινία να στραβώσει με έργο του Τσιώλη; Αλλά μάλλον το ερώτημά μου είναι ρητορικό, επειδή αυτοί που επιτέθηκαν στο θέατρο ανάθεμα όχι να είχαν δει έργο του Τσιώλη, αλλά να είχαν πατήσει το πόδι τους στον κινηματογράφο. Το μόνο που θα καταλάβαιναν αυτοί είναι ένα έργο που στη σκηνή θα ήταν ο Βαρούχας κι ο Βασιλάκης και θα συζητούσαν αν είναι πέναλτι ή όχι. Ετσι που το σκέφτομαι, μια χαρά θα του ερχόταν του Τσιώλη αν ήταν δυνατόν να βάλει τον Βαρούχα και τον Βασιλάκη, όπως είχε τις δύο χοντρές με το κασετόφωνο στο «Ας περιμένουν οι γυναίκες».