Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Η κρίση μπορεί να οδηγήσει σε ασφαλή συμπεράσματα

Τα συμπεράσματα από μια περίοδο που απέδειξε ότι είναι άλλο πράγμα να φωνάζεις ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν και άλλο να αλλάζουν στην πραγματικότητα.

Συμπέρασμα Πρώτο
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (γνωστό και ως «οι κατακτητές»), οι κερδοσκόποι, η Παγκόσμια Νέα Τάξη, οι Αμερικάνοι, τα ΜΜΕ και ο πρωθυπουργός τα κάνουν όλα αυτά βάσει ενός σατανικού σχεδίου: Να υποδουλώσουν την ηρωική και ελεύθερη ψυχή του Ελληνισμού. Δηλαδή να τον υποχρεώσουν να αγοράζει το καρπούζι με τη φέτα και όχι ολόκληρο. Και επειδή για να συνεχίσει να παραμένει αδούλωτος και ελεύθερος (δηλαδή να είναι υπερήφανος που πετάει το υπόλοιπο καρπούζι) χρειαζόταν το χαρτζιλίκι που του έδιναν, εκείνοι σταμάτησαν ξαφνικά να του το δίνουν. Με αποτέλεσμα να αποκαλυφθούν επιτέλους οι εχθρικές προθέσεις τους. Γιατί η υποδούλωση αποκαλύπτεται μόλις κόβονται τα λεφτά. Όσο πληρώνουν, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.

Συμπέρασμα Δεύτερο
Όπως έχει διδάξει η Μεγάλη του Γένους Επικοινωνιακή Σχολή της Τηλεόρασης, οι διαμαρτυρίες γίνονται πιο σπαρακτικές όταν συμπεριλαμβάνεται σε αυτές ο παράγοντας «μέλλον των παιδιών μας». Διότι τι νόημα έχει να μεγαλώνεις ένα παιδί σε μια χώρα που με τόση αναλγησία κόβει το «επίδομα έγκαιρης προσέλευσης» (ναι, υπάρχει πραγματικά) στους δημοσίους υπαλλήλους; Προφανώς, λοιπόν, όταν απαξιώνεται με τέτοιο βάναυσο τρόπο η καριέρα στο Δημόσιο, το μέλλον των παιδιών είναι καταδικασμένο. Ενώ σε μια χώρα ελεύθερη, χωρίς την μπότα του κατακτητή «ΔΝΤ» να στραγγαλίζει τις προσλήψεις, όπου ο καθένας μπορεί να ζητήσει μια χάρη από τον «υπουργό της διπλανής πόρτας», όλοι μπορούν να ελπίζουν. Να ελπίζουν ότι στο μέλλον, κάποιο από τα χιλιάδες off-shore Cayenne που τιτιβίζουν ξένοιαστα στους δρόμους θα είναι το δικό τους.

Συμπέρασμα Τρίτο
Για όλα φταίνε οι πολιτικοί. Που φέρνουν κομπάρσους για να γεμίζουν τις αίθουσες αναμονής στα γραφεία τους, ώστε να φαίνεται ότι κάνουν τη δουλειά τους σωστά και «εξυπηρετούν τους ψηφοφόρους τους». Γιατί οι πραγματικοί ψηφοφόροι είναι αξιοπρεπείς και ποτέ δεν διανοούνται να πουλήσουν την ψήφο τους για ένα ρουσφέτι. Με αποτέλεσμα ο πολιτικός κόσμος να γνωρίζει μια πρωτοφανή κρίση, γιατί χωρίς ρουσφέτια είναι αποδυναμωμένος και δεν έχει πια λόγο ύπαρξης.

Συμπέρασμα Τέταρτο
«Κλεμμένα λεφτά του ελληνικού λαού» ονομάζεται οποιοδήποτε ποσό εκταμιεύεται από το κράτος και είναι μεγαλύτερο από αυτό που έχει πάρει αυτός που καταγγέλλει. Οποιοσδήποτε μας ξεπέρασε σε τσατσιλίκι και δεν του αρκούσε ένας απλός κρατικός μισθός, αλλά είχε σαν οδηγό του το “Think Big”, είναι κλέφτης. Δηλαδή ο «αθώος» συμβασιούχος, ο υπάλληλος της Βουλής και ο Mr. κρατικές προμήθειες κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα, με τις ίδιες ακριβώς προθέσεις. Απλώς η κλίμακα αλλάζει.

Συμπέρασμα Πέμπτο
Παράγουμε πολύ περισσότερους Κολοκοτρώνηδες από όσους μπορούμε να καταναλώσουμε. Σύμφωνα με την αρχή του Αθάνατου Ελληνικού Αυτοπαραμυθιάσματος, ο Κολοκοτρώνης που κρύβουμε όλοι μέσα μας είναι πάντα έτοιμος να επαναστατήσει μόλις δει ότι τον πιέζουν. Δηλαδή να κηρύξει πτώχευση, να ταμπουρωθεί στα Δερβενάκια και να πολεμήσει τον κατακτητή, δανειζόμενος από τους Κινέζους ή Ρώσους, προκειμένου να μη γίνει καμιά στραβή και με τους ηρωισμούς σταματήσει να παίρνει το μισθό του.

Συμπέρασμα Έκτο
Όταν οι άλλοι τζογάρουν πάνω μας, είναι «κερδοσκόποι». Όταν εμείς τζογάραμε στο χρηματιστήριο, ήμασταν «αθώοι μικροεπενδυτές». Με άλλα λόγια: όταν είμαστε με τους κερδισμένους, παραγγέλνουμε Porsche. Όταν είμαστε με τους χαμένους, είμαστε ο «κοσμάκης που έχασε τα λεφτά του από τους απατεώνες με τις Porsche. Βολεύει.

Συμπέρασμα Έβδομο
Στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο Ελλάδες. Η μία «πεινάει», υποφέρει από τη φτώχεια και μιλάει δημόσια σαν τον Γιώργο Αυτιά. Και η άλλη γεμίζει τα σκυλάδικα, χτίζει αυθαίρετα (που ονομάζονται επισήμως «κόποι μιας ζωής») και τρέχει να παραγγείλει SUV μόλις φτηνύνουν 1.000 ευρώ.

Συμπέρασμα Όγδοο
Το ξένοιαστο φραπόγαλο του αργόμισθου διορισμένου σε οργανισμό τοπικής αυτοδιοίκησης και το «Εθνικό συμφέρον» είναι το ίδιο πράγμα. Γι’ αυτό και η κατάργηση όλων αυτών των θέσεων «Μελών Συμβουλίων Δημοτικών Επιχειρήσεων» από το νέο Καλλικράτη ονομάζεται «Εθνική Αποσύνθεση». Και οδηγεί τους δημάρχους ακόμα και σε απεργία πείνας για το καλό των δημοτών τους και της περιοχής τους. Που συμπτωματικά ταυτίζεται με το κεκτημένο δικαίωμα να χρηματοδοτούνται χωρίς έλεγχο.

Συμπέρασμα Έννατο
Όσο πιο λερωμένη έχει τη φωλιά του κάποιος, τόσο πιο πολύ φωνάζει γενικά εναντίον κάποιου άλλου για να του ρίξει τις ευθύνες. Πρόκειται για τη νέα εκδοχή του «Ζορμπά Light». Δηλαδή ενός «Ζορμπά» σε βελτιωμένη έκδοση, που αντίθετα με τον ανθυγιεινό original Ζορμπά, του φταίνε πάντα κάποιο άλλοι (στην προκειμένη περίπτωση τα «λαμόγια της πολιτικής») που δεν ανταποκρίθηκαν στο καθήκον τους να του τα έχουν όλα έτοιμα. Και δεν αναλαμβάνει ο ίδιος καμία ευθύνη. Ούτε καν την ευθύνη ότι άφησε την τύχη του εξολοκλήρου στα χέρια τους.

Συμπέρασμα Δέκατο
Σε μια χώρα που οι μποτιλιαρισμένοι κάτοικοί της καταγγέλλουν ακόμα και το μποτιλιάρισμα (δηλαδή όλους τους άλλους που βρίσκονται στην ίδια θέση με αυτούς και οι οποίοι καταγγέλλουν ακριβώς το ίδιο), είναι λογικό να μη γίνεται δεκτό το επιχείρημα «δεν υπάρχουν λεφτά για τους μισθούς». Διότι ο δικός μου μισθός δεν είναι μέρος του προβλήματος. Όπως ούτε το δικό μου αυτοκίνητο είναι μέρος του μποτιλιαρίσματος.

Συμπέρασμα Ενδέκατο
Δεν γίνεται και το φραπόγαλο ολόκληρο και η Εθνική Υπερηφάνεια χορτάτη.

Athens Voice, Νίκος Ζαχαριάδης