Το περιοδικό Espresso (όχι το δικό μας αλλά το Ιταλικό) φιλοξενούσε πριν από 20 και βάλε χρόνια, την στήλη "Το φακελάκι της Αθηνάς". Συντάξας ήταν ο Ουμπέρτο Έκο, παγκοσμίου φήμης συγγραφέας και φιλόσοφος. Η στήλη είχε κατά κύριο λόγο χιουμοριστικό χαρακτήρα. Από τις εκδόσεις "ΓΝΩΣΗ" βγήκε στα βιβλιοπωλεία ένα βιβλίο με τον τίτλο "ΠΩΣ ΝΑ ΔΙΑΨΕΥΔΕΤΕ ΜΙΑ ΔΙΑΨΕΥΣΗ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΧΡΗΣΕΩΣ". Το βιβλίο δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία συλλογή από τα κείμενα που είχε γράψει ο Έκο από το 1986 και μετά.Προσπάθησα να βρω ένα αντιπροσωπευτικό και ταυτόχρονα χιουμοριστικό κείμενο και εν τέλει κατέληξα σε αυτό:
ΠΩΣ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΕΤΕ ΜΕ ΕΝΑ ΣΟΛΟΜΟ
Διαβάζοντας τις εφημερίδες, δύο είναι τα προβλήματα που μαστίζουν την εποχή μας: η εισβολή των κομπιούτερ και η ανησυχητική προέλαση του Τρίτου Κόσμου. Είναι αλήθεια και εγώ μπορώ να το επιβεβαιώσω.
Πριν από λίγες μέρες έκανα ένα σύντομο ταξίδι: μία μέρα στην Στοκχόλμη και τρεις στο Λονδίνο. Στη Στοκχόλμη βρήκα την ευκαιρία ν΄αγοράσω ένα τεράστιο καπνιστό σολομό σε εξευτελιστική τιμή. Ήταν προσεχτικά τυλιγμένος σε πλαστικό, μου είπαν ότι, αν επρόκειτο να ταξιδέψω, ήταν προτιμότερο να τον φυλάξω σ' ένα δροσερό μέρος. Εύκολο να το πει κανείς.
Ευτυχώς στο Λονδίνο ο εκδότης μου μου είχε κλείσει σ' ένα πολυτελές ξενοδοχείο ένα δωμάτιο εξοπλισμένο με ψυγείο-μπαρ. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο, είχα την εντύπωση ότι βρισκόμουν σε μια πρεσβεία του Πεκίνου στη διάρκεια της εξέγερσης των μπόξερς.
Οικογένειες είχαν στρατοπεδεύσει στο σαλόνι, ταξιδιώτες τυλιγμένοι με κουβέρτες κοιμούνταν πάνω στις βαλίτσες τους... Ρωτάω τους υπαλλήλους, όλοι Ινδοί εκτός από κάνα-δυο Μαλαισίους. Μου λένε ότι ακριβώς την προηγούμενη μέρα το μεγάλο εκείνο ξενοδοχείο είχε εγκαταστήσει ένα κεντρικό σύστημα υπολογιστών που, από μια βλάβη στη ρύθμιση του, είχε πάψει να λειτουργεί εδώ και δύο ώρες. Κανείς δεν ήξερε ποιο δωμάτιο ήταν ελεύθερο και ποιο όχι. Έπρεπε να περιμένουμε.
Προς το βραδάκι το κομπιούτερ επιδιορθώθηκε και μπόρεσα να πάω στο δωμάτιο μου. Ανησυχώντας για τον σολομό μου, τον έβγαλα από την βαλίτσα και άνοιξα το ψυγείο. Συνήθως τ α ψυγεία των περισσότερων ξενοδοχείων έχουν δύο μπύρες, δύο μπουκάλια μεταλλικό νερό, μερικά μικρά μπουκαλάκια με ποτά, μερικούς φρουτοχυμούς και δυο πακετάκια φυστίκια. Αυτό στο ξενοδοχείο μου ήταν τεράστιο και είχε καμιά πενηνταριά μπουκαλάκια ουίσκυ, τζιν, ντραμπούι, κουρβουαζιέ, γκραν μαριέ, καλβαντός, οχτώ μπουκαλάκια περιέ, δύο βιτελουάζ, δύο εβιάν, τρία μεσαίου μεγέθους μπουκάλια σαμπάνια, διάφορα κουτάκια στάουτ, πέιλ' ειλ, ολλανδέζικες και γερμανικές μπίρες, ιταλικά και γαλλικά λευκά κρασιά, φιστίκια, κρακεράκια, αμύγδαλα, σοκολατάκια κα Αλκα Σέλτζερ. Δεν είχε χώρο για τον σολομό. Άνοιξα δυο μεγάλα συρτάρια και μετέφερα όλο το περιεχόμενο του ψυγείου, βόλεψα τον σολομό στα δροσερά και ησύχασα. Όταν την επόμενη μέρα ξαναγύρισα στο ξενοδοχείο μου στις τέσσερις, ο σολομός βρισκόταν στο τραπέζι και το ψυγείο ήταν και πάλι ξέχειλο με όλα εκείνα τα πολύτιμα προϊόντα. Άνοιξα τα συρτάρια και είδα πως ότι είχα κρύψει εκεί την προηγούμενη μέρα βρισκόταν ακόμα στη θέση του. Τηλεφώνησα στη ρεσεψιόν και είπα να ειδοποιήσουν το προσωπικό του ορόφου ότι, αν έβρισκαν το ψυγείο άδειο δεν ήταν επειδή τα είχα πιει όλα αλλά εξαιτίας του σολομού. Μου απάντησαν ότι έπρεπε να τροφοδοτήσουν το κεντρικό κομπιούτερ μ' αυτή την πληροφορία διότι μεταξύ άλλων, το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού δε μιλούσε αγγλικά και δεν μπορούσε να υπακούσει σε προφορικές εντολές μα μόνο σε εντολές Basic.
Άνοιξα άλλα δύο συρτάρια και αφού μετέφερα το καινούργιο περιεχόμενο του ψυγείου έβαλα και πάλι μέσα το σολομό μου. Την επομένη, στις τέσσερις ο σολομός ήταν στο τραπέζι και ανέδιδε μια ύποπτη μυρωδιά.
Το ψυγείο ήταν ξέχειλο από μπουκάλια και μπουκαλάκια και τα τέσσερα συρτάρια θύμιζαν αποθήκες κακόφημων κέντρων τη εποχή της ποτοαπαγόρευσης. Τηλεφώνησα στη ρεσεψιόν και μου είπαν ότι είχε ξαναεμφανιστεί κάποια βλάβη στο κομπιούτερ. Χτύπησα το κουδούνι και προσπάθησα να εξηγήσω την κατάσταση σ' έναν τύπο που είχε τα μαλλιά του κότσο χαμηλά στο σβέρκο: μα μιλούσε μόνο μία διάλεκτο που, όπως μου εξήγησε αργότερα ενας συνάδελφος ανθρωπολόγος, μιλιόταν μόνο στο Κεφιριστάν την εποχή που ο Μέγας Αλέξανδρος χούφτωνε την Ρωξάννη.
Το επόμενο πρωϊ κατέβηκα να υπογράψω τον λογαριασμό. Ήταν αστρονομικός. Απ΄ όσο φαινόταν, μέσα σε δυόμιση μέρες είχα καταναλώσει αρκετά δεκάλιτρα Βεβ Κλικό, δέκα λίτρα από διάφορα ουισκυ, μεταξύ των οποίων και ορισμένα σπανιότατατα Μαλτ, οχτώ λίτρα Τζιν, εικοσιπέντε λίτρα Περιέ και Εβιάν και μερικές μπουκάλες Σαν Πελεγκρίνο, τόσους χυμούς που θα έφταναν να κρατήσουν στην ζωή όσα παιδάκια βοηθάει η UNICEF, και τόσα αμύγδαλα, φουντούκια και φιστίκια που θα αναγούλιαζαν ακόμα και τον ιατροδικαστή που θα έκανε νεκροψία στους ήρωες του Μεγάλου φαγοποτιού. Προσπάθησα να εξηγήσω, μα η υπάλληλος, χαμογελώντας με δόντια μαυρισμένα από το μπετέλ, με διαβεβαίωσε ότι έτσι έλεγε το κομπιούτερ. Ζήτησα δικογόρο και μου έφεραν βερίκοκα.
Τώρα ο εκδότης μου είναι έξω φρενών και με θεωρεί παράσιτο. Ο σολομός δεν τρώγεται. και τα παιδιά μου με συμβούλεψαν να πίνω λιγότερο...
Πριν από λίγες μέρες έκανα ένα σύντομο ταξίδι: μία μέρα στην Στοκχόλμη και τρεις στο Λονδίνο. Στη Στοκχόλμη βρήκα την ευκαιρία ν΄αγοράσω ένα τεράστιο καπνιστό σολομό σε εξευτελιστική τιμή. Ήταν προσεχτικά τυλιγμένος σε πλαστικό, μου είπαν ότι, αν επρόκειτο να ταξιδέψω, ήταν προτιμότερο να τον φυλάξω σ' ένα δροσερό μέρος. Εύκολο να το πει κανείς.
Ευτυχώς στο Λονδίνο ο εκδότης μου μου είχε κλείσει σ' ένα πολυτελές ξενοδοχείο ένα δωμάτιο εξοπλισμένο με ψυγείο-μπαρ. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο, είχα την εντύπωση ότι βρισκόμουν σε μια πρεσβεία του Πεκίνου στη διάρκεια της εξέγερσης των μπόξερς.
Οικογένειες είχαν στρατοπεδεύσει στο σαλόνι, ταξιδιώτες τυλιγμένοι με κουβέρτες κοιμούνταν πάνω στις βαλίτσες τους... Ρωτάω τους υπαλλήλους, όλοι Ινδοί εκτός από κάνα-δυο Μαλαισίους. Μου λένε ότι ακριβώς την προηγούμενη μέρα το μεγάλο εκείνο ξενοδοχείο είχε εγκαταστήσει ένα κεντρικό σύστημα υπολογιστών που, από μια βλάβη στη ρύθμιση του, είχε πάψει να λειτουργεί εδώ και δύο ώρες. Κανείς δεν ήξερε ποιο δωμάτιο ήταν ελεύθερο και ποιο όχι. Έπρεπε να περιμένουμε.
Προς το βραδάκι το κομπιούτερ επιδιορθώθηκε και μπόρεσα να πάω στο δωμάτιο μου. Ανησυχώντας για τον σολομό μου, τον έβγαλα από την βαλίτσα και άνοιξα το ψυγείο. Συνήθως τ α ψυγεία των περισσότερων ξενοδοχείων έχουν δύο μπύρες, δύο μπουκάλια μεταλλικό νερό, μερικά μικρά μπουκαλάκια με ποτά, μερικούς φρουτοχυμούς και δυο πακετάκια φυστίκια. Αυτό στο ξενοδοχείο μου ήταν τεράστιο και είχε καμιά πενηνταριά μπουκαλάκια ουίσκυ, τζιν, ντραμπούι, κουρβουαζιέ, γκραν μαριέ, καλβαντός, οχτώ μπουκαλάκια περιέ, δύο βιτελουάζ, δύο εβιάν, τρία μεσαίου μεγέθους μπουκάλια σαμπάνια, διάφορα κουτάκια στάουτ, πέιλ' ειλ, ολλανδέζικες και γερμανικές μπίρες, ιταλικά και γαλλικά λευκά κρασιά, φιστίκια, κρακεράκια, αμύγδαλα, σοκολατάκια κα Αλκα Σέλτζερ. Δεν είχε χώρο για τον σολομό. Άνοιξα δυο μεγάλα συρτάρια και μετέφερα όλο το περιεχόμενο του ψυγείου, βόλεψα τον σολομό στα δροσερά και ησύχασα. Όταν την επόμενη μέρα ξαναγύρισα στο ξενοδοχείο μου στις τέσσερις, ο σολομός βρισκόταν στο τραπέζι και το ψυγείο ήταν και πάλι ξέχειλο με όλα εκείνα τα πολύτιμα προϊόντα. Άνοιξα τα συρτάρια και είδα πως ότι είχα κρύψει εκεί την προηγούμενη μέρα βρισκόταν ακόμα στη θέση του. Τηλεφώνησα στη ρεσεψιόν και είπα να ειδοποιήσουν το προσωπικό του ορόφου ότι, αν έβρισκαν το ψυγείο άδειο δεν ήταν επειδή τα είχα πιει όλα αλλά εξαιτίας του σολομού. Μου απάντησαν ότι έπρεπε να τροφοδοτήσουν το κεντρικό κομπιούτερ μ' αυτή την πληροφορία διότι μεταξύ άλλων, το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού δε μιλούσε αγγλικά και δεν μπορούσε να υπακούσει σε προφορικές εντολές μα μόνο σε εντολές Basic.
Άνοιξα άλλα δύο συρτάρια και αφού μετέφερα το καινούργιο περιεχόμενο του ψυγείου έβαλα και πάλι μέσα το σολομό μου. Την επομένη, στις τέσσερις ο σολομός ήταν στο τραπέζι και ανέδιδε μια ύποπτη μυρωδιά.
Το ψυγείο ήταν ξέχειλο από μπουκάλια και μπουκαλάκια και τα τέσσερα συρτάρια θύμιζαν αποθήκες κακόφημων κέντρων τη εποχή της ποτοαπαγόρευσης. Τηλεφώνησα στη ρεσεψιόν και μου είπαν ότι είχε ξαναεμφανιστεί κάποια βλάβη στο κομπιούτερ. Χτύπησα το κουδούνι και προσπάθησα να εξηγήσω την κατάσταση σ' έναν τύπο που είχε τα μαλλιά του κότσο χαμηλά στο σβέρκο: μα μιλούσε μόνο μία διάλεκτο που, όπως μου εξήγησε αργότερα ενας συνάδελφος ανθρωπολόγος, μιλιόταν μόνο στο Κεφιριστάν την εποχή που ο Μέγας Αλέξανδρος χούφτωνε την Ρωξάννη.
Το επόμενο πρωϊ κατέβηκα να υπογράψω τον λογαριασμό. Ήταν αστρονομικός. Απ΄ όσο φαινόταν, μέσα σε δυόμιση μέρες είχα καταναλώσει αρκετά δεκάλιτρα Βεβ Κλικό, δέκα λίτρα από διάφορα ουισκυ, μεταξύ των οποίων και ορισμένα σπανιότατατα Μαλτ, οχτώ λίτρα Τζιν, εικοσιπέντε λίτρα Περιέ και Εβιάν και μερικές μπουκάλες Σαν Πελεγκρίνο, τόσους χυμούς που θα έφταναν να κρατήσουν στην ζωή όσα παιδάκια βοηθάει η UNICEF, και τόσα αμύγδαλα, φουντούκια και φιστίκια που θα αναγούλιαζαν ακόμα και τον ιατροδικαστή που θα έκανε νεκροψία στους ήρωες του Μεγάλου φαγοποτιού. Προσπάθησα να εξηγήσω, μα η υπάλληλος, χαμογελώντας με δόντια μαυρισμένα από το μπετέλ, με διαβεβαίωσε ότι έτσι έλεγε το κομπιούτερ. Ζήτησα δικογόρο και μου έφεραν βερίκοκα.
Τώρα ο εκδότης μου είναι έξω φρενών και με θεωρεί παράσιτο. Ο σολομός δεν τρώγεται. και τα παιδιά μου με συμβούλεψαν να πίνω λιγότερο...
ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΕΚΟ, 1986
2 σχόλια:
Απολαυσα το κειμενο του Έκο με την καρδιά μου. Ευφυεστατο που αποδεικνυει για άλλη μια φορά το χαρισμα του να εριγραφει άλλο και να προσεγγίζει ...άλλο.
Όλο το βιβλίο είναι απολαυστικό. Το καταχάρηκα. Αν βρεις χρόνο διάβασε το.
Δημοσίευση σχολίου