ΕΝΑΣ ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΤΕΛΙΚΟΣ

Ο σημερινός τελικός του Euro 2008 είναι ένας αγώνας απρόβλεπτος και περίεργος. Τώρα θα μου πεις , "και ποιος τελικός ήταν προβλέψιμος ;" και ίσως να έχεις και δίκιο , αλλά ειδικά στο σημερινό παιχνίδι δεν μπορώ να φανταστώ τι θα υπερισχύσει. Η νοοτροπία νικητή των Γερμανών που μπαίνουν στο γήπεδο με την αίσθηση ότι κάτι θα γίνει πάλι και θα κερδίσουν ή η απαράμιλλη τεχνική των Ισπανών που αν εμφανιστεί στο χορτάρι μπορεί να διαλύσει οποιοδήποτε τακτικό σχέδιο άμυνας; Είναι σχεδόν σίγουρο ότι οι Γερμανοί, έχοντας αυτογνωσία, θα παραχωρήσουν την κατοχή της μπάλας στους Ίβηρες και θα προσπαθήσουν να κλείσουν τους διαδρόμους προς την εστία τους. Το έκαναν με τους Πορτογάλους (παρόμοια σχολή ποδοσφαίρου με τους Ισπανούς) και χτυπώντας στην κόντρα επίθεση και στα στημένα καθάρισαν το ματσάκι. Εδώ όμως υπάρχει μία σημαντική διαφορά. Η Ισπανία διαθέτει έναν από τους κορυφαίους τερματοφύλακες στον κόσμο και όχι τον τροχονόμο Ρικάρντο. Οι ευγενικές προσφορές του Πορτογάλου τερματοφύλακα δεν νομίζω ότι θα επαναληφθούν από τον Κασίγιας. Και λόγω του ότι είναι καλύτερος τερματοφύλακας και λόγω της πολύ καλής κατάστασης στην οποία βρίσκεται σε αυτό το τουρνουά.

Από την άλλη, υπάρχει η αλλαγή πλάνων λόγω της απώλειας του Βίγια. Μπορεί στο παιχνίδι με την Ρωσία η αλλαγή από 4-4-2 σε 4-5-1 να είχε ευεργετικές συνέπειες για την εξέλιξη του αγώνα υπέρ των Ισπανών , σήμερα όμως οι αντίπαλοι θα είναι προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν μία ομάδα με πέντε χαφ. Ως εκ τούτου το παιχνίδι θα κριθεί κατά την γνώμη μου σε δύο σημεία-κλειδιά. Στο κατά πόσο οι σχετικά άτεχνοι αλλά τρεχαλατζήδες Γερμανοί θα καταφέρουν να περιορίσουν την εκρηκτική πεντάδα των χαφ που θα παρατάξει ο Αραγονιές και κυρίως στην αποτελεσματικότητα που θα δείξουν οι δύο ομάδες στις ευκαιρίες που θα τους παρουσιαστούν. Σε αυτό το τελευταίο , παίζει κατά την γνώμη μου μεγάλο ρόλο η ψυχολογία. Οι Γερμανοί είναι ψυχροί και αποτελεσματικοί. Έφτασαν εδώ που έφτασαν χωρίς να αποδώσουν ποδόσφαιρο υψηλών προδιαγραφών παρά μόνο εκμεταλλευόμενοι την ικανότητα τους στις στημένες φάσεις , την αποτελεσματικότητα του διδύμου Ποντόλσκι-Κλόζε και την μεγάλη φόρμα του Σβαϊνσταϊγκερ. Έχουν φάει με το κουτάλι τους τελικούς και ξέρουν πως να παίρνουν τρόπαια. Ακόμα και σε περίοδο παρακμής , κατέκτησαν το Euro 1996 στην Αγγλία , έχασαν ένα τελικό Μουντιάλ από την Βραζιλία του Ριβάλντο και του Ρονάλντο το 2002 στην Άπω Ανατολή , πήραν τρίτη θέση στο δικό τους Μουντιάλ πρόπερσι και φέτος είναι πάλι στον τελικό. Είναι πραγματικά απίστευτο αυτό που συμβαίνει με αυτήν την ομάδα. Όσες φορές έχουν διακριθεί οι Γερμανοί σε Μουντιάλ και Euro δεν έχουν διακριθεί -πλην Ιταλίας- όλες οι άλλες Ευρωπαικές ομάδες μαζί!

Θα μπορέσουν οι σαφώς καλύτεροι αλλά πρωτάρηδες Ισπανοί να αντέξουν το βάρος ενός τελικού Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος; Αν η Γερμανία είχε ακόμα 1-2 ποιοτικούς παίκτες , κυρίως στην άμυνα , δεν θα τους έδινα καμία τύχη. Τώρα όμως προβλέπω να γίνεται μεγάλη μάχη. Άντε να δούμε...

ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΠΟΥ ΕΒΛΕΠΕ ΤΑ ΑΛΛΑ ΤΡΕΝΑ ΝΑ ΠΕΡΝΟΥΝ

Κλείσαμε με την Βίκυ 5 χρόνια στο ίδιο μέρος. Στη Σάμο. Ήταν Ιούνιος του 2003 όταν μας έβγαζε το πλοίο ΧΙΟΝΙ (ο Θεός να το κάνει...) στο λιμάνι του νησιού. Σαν να την ακούω τώρα δίπλα μου να μου λέει : " Ρε συ , πολλά φώτα έχει εδώ! Δεν είναι τόσο μικρό μέρος όσο μας έλεγαν!". Κατεβήκαμε σαν χαμένοι , όπως συμβαίνει σε κάθε ταξιδιώτη που πηγαίνει κάπου για πρώτη φορά. Μας περίμεναν ο κύριος Βαγγέλης και η κυρία Τούλα , μακρινοί συγγενείς της Βίκυς , οι οποίοι προσφέρθηκαν να μας φιλοξενήσουν μέχρι να βρούμε σπίτι. Το θυμάμαι σαν τώρα , φτάσαμε Τετάρτη βράδυ στις 12 τα μεσάνυχτα. Την Παρασκευή είχαμε ήδη βρει σπίτι , το κλείσαμε , και νοικιάσαμε αυτοκίνητο προκειμένου να γνωρίσουμε το νησί που θα μας φιλοξενούσε για αρκετά (όπως αποδείχτηκε) χρόνια. Πέντε χρόνια όχι ιδιαίτερα συναρπαστικά , αλλά χρόνια δικά μας , κατάδικα μας. Μόνοι μας σε ένα ξένο μέρος χωρίς στενούς συγγενείς και φίλους ξεκινούσαμε μία νέα ζωή. Όλα έγιναν πολύ απότομα. Η αλλαγή περιβάλλοντος , ο γάμος μας , το νέο μας σπιτικό με τα καινούργια έπιπλα , η καινούργια δουλειά...

Όσο μεγαλώνεις τόσο πιο δύσκολο είναι να κάνεις φίλους. Οι πραγματικοί φίλοι είναι αυτοί που κάνεις στο σχολείο και συνεχίζεις να έχεις επαφή μαζί τους και μετά από αυτό. Ήμουν από τους τυχερούς καθώς είχα στη Χίο μία πραγματικά μοναδική παρέα. Άτομα τόσο διαφορετικά μεταξύ μας , αλλά με σεβασμό ο ένας για τον άλλο και κυρίως με διάθεση κατανόησης και συγχώρεσης όταν οι αναπόφευκτες παρεξηγήσεις έκαναν την πανηγυρική τους εμφάνιση. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που μείναμε παρέα για αρκετά χρόνια μέχρι να μας χωρίσει η απόσταση και η ίδια η ροή της ζωής.

Στην Σάμο με τον καιρό κάναμε τις γνωριμίες μας και αποκτήσαμε τις παρέες μας. Κάποιοι είναι φίλοι μας ακόμα και σήμερα , άλλοι έφυγαν νωρίς και δεν προλάβαμε να δεθούμε πολύ , άλλοι ήταν φίλοι ή του ενός ή του άλλου και η απώλεια τους δεν ήταν πλήρως αισθητή και για τους δυο μας. Όλα αυτά μέχρι φέτος. Διότι φέτος τα πράγματα κύλησαν κάπως διαφορετικά. Η Βίκυ , ως καθηγήτρια που είναι , κάθε χρόνο γνωρίζει καινούργια άτομα. Τις περισσότερες χρονιές είτε λόγω χημείας είτε λόγω διαφοράς ηλικίας είτε για χίλιους δύο λόγους, δεν έκανε τέτοιου τύπου γνωριμίες ικανές να οδηγήσουν σε μία καλή φιλία. Φέτος γνώρισε την Γιώτα και τον Βασίλη και έφτιαξαν μία πολύ καλή παρέα. Από κοντά και εγώ , χωρίς να το πολυκαταλάβω βρέθηκα μέλος της παρέας , αν και είμαι σίγουρος ότι (όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων) η πραγματική παρέα ήταν οι τρεις τους. Πέρασε ένας χειμώνας αρκετά διαφορετικός από ότι τις άλλες χρονιές. Βγαίναμε συχνά , τα πίναμε , μαζευόμασταν σπίτι και συζητούσαμε με τις ώρες , γενικά περάσαμε πολύ καλά. Ήταν μία χρονιά ενδιαφέρουσα από κάθε άποψη , περάσαμε σε άλλη διάσταση , από εκεί που βγαίναμε έξω μία φορά κάθε 15 μέρες , φτάσαμε να βγαίνουμε αρκετά συχνά και ορισμένες φορές μέρα παρά μέρα , καταναλώσαμε πολλά λίτρα κρασί και μπύρας και αναπτύξαμε δεκάδες φιλοσοφικά , ιστορικά και επιστημονικά θέματα στα οποία είχαμε , όπως συμβαίνει συνήθως , εντελώς διαφορετικές απόψεις.

Ο καιρός όμως περνάει και χάνεται σαν τον καπνό. Ώσπου να το καταλάβουμε , ήρθε το καλοκαίρι. Τα παιδιά πήραν μετάταξη για άλλη πόλη και προχθές έφυγαν για να παρουσιαστούν στο επόμενο σχολείο. Εμείς μείναμε εδώ σαν το τρένο που βλέπει τα άλλα τρένα να περνούν. Του χρόνου θα έρθουν άλλα άτομα , νέες γνωριμίες , νέες παρέες , νέες παρεξηγήσεις, νέες στιγμές ευτυχίας και πίκρας. Το ποστ λοιπόν αυτό είναι αφιερωμένο σε αυτήν την παρέα. Να είστε καλά και να περνάτε ευτυχισμένα. Και να θυμάστε πάντα αυτό που είχε πει ένας Αμερικανός που μου διαφεύγει το όνομα του : "1 λεπτό θυμού ισοδυναμεί με 60 δευτερόλεπτα στέρησης ευτυχίας"

ΜΟΝΟΗΜΕΡΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΚΟΥΣΑΝΤΑΣΙ

THE STRANGLERS - ALWAYS THE SUN.

How many times have you woken up and prayed for the rain?
How many times have you seen the papers apportion the blame?
Who gets to say, who gets the work and gets to play?
I was always told at school, everybody should get the same

How many times have you been told, if you don't ask you don't get?
How many liars have taken your money, your mother said you shouldn't bet?
Who has the fun, is it always the man with the gun?
Someone must have told him, if you work too hard you can sweat

There's always the sun
There's always the sun
Always, always, always the sun

How many times have the weathermen told you stories that made you laugh?
Y'know it's not unlike the politician and the leaders when they do things by half
Who gets the job, of pushing the knob
That sort of responsibility you draw straws for, if you're mad enough

There's always the sun
There's always the sun
Always, always, always the sun

ΠΕΡΑΣΕ ΚΙΟΛΑΣ ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ

Στο σχολείο ήμουν των θετικών επιστημών. Η σχέση μου με τα Νέα Ελληνικά , τα Αρχαία , την Έκθεση και γενικά οτιδήποτε φιλολογικό ήταν τραγική. Δεν μπορούσα και δεν είχα την διάθεση να γράψω ούτε πέντε γραμμές. Δεν το λέω για να υπερβάλω , είναι η πραγματικότητα. Στην δεύτερη τάξη του Λυκείου, ήταν τόσο μεγάλη η απέχθεια μου για τα Αρχαία Ελληνικά, που πήρα τελικό βαθμό 9. Σε αντίθεση με τα μαθηματικά , την φυσική και την χημεία που ήμουν αρκετά καλύτερος. Γιατί τα αναφέρω αυτά; Διότι αν μου έλεγες πριν από 17 χρόνια ότι το 2008 θα καθόμουν μπροστά σε ένα pc και θα έγραφα , οτιδήποτε και αν ήταν αυτό πόσο μάλλον ημερολόγιο, θα σε περνούσα για τελείως τρελό. Σαν να έλεγες στον Φάνη Κατεργιαννάκη ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα γίνει Πρωταθλητής Ευρώπης με την Εθνική ομάδα της Ελλάδος.

Τελικά αυτό που δεν θα μπορούσα ούτε κατά διάνοια να φανταστώ (άλλη μία απόδειξη ότι στη ζωή δεν έχει νόημα να στοχαζόμαστε το μέλλον παρά μόνο να ζούμε το σήμερα) γίνεται πράξη εδώ και ένα χρόνο. Το παρόν ιστολόγιο κλείνει αύριο ένα χρόνο ζωής. Ποτέ, μέσα από αυτόν τον χώρο δεν προσπάθησα (αλλά ούτε και πίστευα ότι μπορώ) να προσφέρω κάτι ιδιαίτερα σημαντικό είτε στον εαυτό μου είτε σε αυτούς που το διαβάζουν. Το μόνο που θέλω είναι να προσφέρω μερικές στιγμές προβληματισμού , ελάχιστες γνώσεις , κάποιες προτάσεις για βιβλία και μη πρωτότυπες ποδοσφαιρικές αναλύσεις.

Στην αρχή ξεκίνησα χαλαρά , συνέχισα αρκετά πιο συστηματικά και τώρα βρίσκομαι σε μία φάση (είναι και καλοκαιράκι...) που δεν μου κάνει και πολύ κέφι να γράψω. Ξέρω ότι βαριέμαι γρήγορα στην ζωή μου και αρκετά συχνά ρέπω προς την τεμπελιά και ενίοτε τη μελαγχολία οπότε το γεγονός ότι συνεχίζω να γράφω σε αυτό το ιστολόγιο ένα χρόνο μετά το πρώτο ποστ, αποτελεί για τις συνήθειες μου αν μη τι άλλο , έκπληξη.

ΝΕΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΧΡΗΣΗ ΦΕΛΙΖΟΛ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟ ΑΘΗΝΑΣ-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

«Πλωτός», πάνω σε... φελιζόλ πάχους έως τριών μέτρων, θα είναι πλέον ο νέος αυτοκινητόδρομος Αθηνών- Θεσσαλονίκης στο ύψος των Θερμοπυλών σε μήκος περίπου ενός χιλιομέτρου.
Oι μηχανικοί και οι κατασκευαστές σήκωσαν ψηλά τα χέρια όταν οι συμβατικές μέθοδοι για τα επιχώματα δεν μπορούσαν να αποδώσουν μέσα σε βαλτώδη περιοχή. Έτσι αναζήτησαν λύσεις σε περισσότερο ελαφρά υλικά και ήδη άρχισε να κατασκευάζεται το πρώτο τμήμα δρόμου στην Ελλάδα που δεν έχει ως υπόστρωμα χώματα και πέτρες αλλά 60.000 κυβικά φελιζόλ, ακριβώς δίπλα από τον βράχο των Θερμοπυλών όπου ο Ξέρξης έδενε τα πλοία του. «Πρόκειται για μια τεχνολογία που είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στο εξωτερικό όταν πρόκειται να κατασκευάσουν δρόμους σε βαλτώδεις περιοχές», υπογράμμισε ο εργοταξιάρχης κ. Νίκος Αγγελόπουλος ενημερώνοντας τους συναδέλφους του μηχανικούς στο ΤΕΕ Ανατολικής Στερεάς. Όπως εξήγησε «πρόκειται για μια ιδιαίτερα ασφαλή μέθοδο αφού λαμβάνονται όλα τα μέτρα που είναι αναγκαία». Η συγκεκριμένη μέθοδος άρχισε να εφαρμόζεται στο τμήμα που βρίσκεται στις Θερμοπύλες. Αρχικά είχε γίνει όλη η προεργασία αλλά όταν τα επιχώματα έφτασαν τα 3 μέτρα παρατηρήθηκε ότι υπήρχαν σημαντικά προβλήματα. Τότε λοιπόν οι υπεύθυνοι μηχανικοί του έργου αναγκάστηκαν να κινηθούν προς άλλες κατευθύνσεις.
Λύση από τις Κάτω Χώρες
«Αναζητήσαμε λύσεις στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στις Κάτω Χώρες όπου αντιμετωπίζουν με επιτυχία παρόμοια προβλήματα», τονίζει ο κ. Νίκος Αγγελόπουλος. Τα εργαστήρια στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας μελέτησαν τη σύνθεση του νέου για τα ελληνικά δεδομένα υλικού και αφού έλαβαν την έγκριση από την αρμόδια υπηρεσία του ΥΠΕΧΩΔΕ άρχισαν προετοιμασίες. Με τον παραδοσιακό τρόπο διαμορφώνουν τα γεωμετρικά χαρακτηριστικά του δρόμου και στη συνέχεια τοποθετούν γεωύφασμα και γεωπλέγμα (ειδικά συνθετικά υλικά που προστατεύουν το φελιζόλ από την επαφή με το έδαφος και την υγρασία). Αμέσως μετά τοποθετούν το φελιζόλ, που είναι ειδικής κατασκευής και με ειδική σύνδεση. Κάθε τμήμα του έχει μήκος 5 μέτρα, πλάτος ένα μέτρο και ύψους 63 εκατοστά. «Όλα τα εργοστάσια παραγωγής τέτοιων υλικών στη χώρα μας πήραν τις προδιαγραφές και προσανατόλισαν την παραγωγή τους...», υπογραμμίζει στα «ΝΕΑ» ο χημικός μηχανικός και υπεύθυνος του έργου κ. Βασίλης Τσιλίρης. Όπως σημειώνει «χρειάζονται περισσότερα από 60.000 κυβικά μέτρα τέτοιου υλικού και μάλιστα σε αρκετά σύντομο χρόνο. Ξεπερνά δηλαδή αυτή η παραγωγή και τις δυνατότητες των βιομηχανικών εγκαταστάσεων στη χώρα μας». Ήδη άρχισαν να γίνονται οι πρώτες παραδόσεις και κατά τμήματα η τοποθέτηση των φελιζόλ. «Μετά την ολοκλήρωση της τοποθέτησης όλο αυτό το υλικό καλύπτεται με μια μεμβράνη και πάνω από αυτό θα τοποθετηθεί οπλισμένο σκυρόδεμα πριν αρχίσουν τα έργα οδοστρωσίας», υπογραμμίζει κ. Τσιλίρης δίνοντας μεγάλη έμφαση στην ασφάλεια του έργου. Όπως εξηγεί τόσο η ειδική σύνθεση του συγκεκριμένου υλικού όσο και η μεθοδολογία κατασκευής διασφαλίζουν πλήρως το τελικό αποτέλεσμα.
Νορβηγοί σύμβουλοι
«Την Τετάρτη (σ.σ.: αύριο) αναμένονται στο εργοτάξιο και οι σύμβουλοί μας οι Νορβηγοί για να δουν τον τρόπο εφαρμογής και να μας δώσουν πιθανές κατευθύνσεις», υπογραμμίζει κ. Βασίλης Τσιλίρης. Και προσθέτει ότι η συγκεκριμένη μέθοδος κατασκευής συμβάλλει και στην ταχύτερη παράδοση ενός δρόμου. «Θα μπορούσε για παράδειγμα μέσα σε σύντομο χρόνο και χωρίς μεγάλη αναστάτωση να φανεί ωφέλιμη αυτή τεχνολογία στη διαπλάτυνση ενός δρόμου που τον θέλουμε πολύ γρήγορα και κάτω από δύσκολες συνθήκες ή ακόμα και στις περιπτώσεις εκείνες που έχουμε κάποιες καταπτώσεις», υποστηρίζει ο κ. Τσιλίρης και σημειώνει ότι «έπειτα από αυτό το τμήμα και με βάση αυτή την εμπειρία έχουν υποβληθεί σχέδια για να κατασκευαστεί με αυτό τον τρόπο ένα ακόμη δύσκολο τμήμα λίγο πριν από την είσοδο της Λαμίας». Μάλιστα στο συγκεκριμένο τμήμα σε ορισμένα σημεία με τη μέθοδο αυτή θα καλυφθεί επίχωμα που φτάνει ακόμη και τα 5 μέτρα.

Πηγή :http://www.tanea.gr

"ΜΗΔΕΝ"

- Κύριε Γκέτζ , στο βιβλίο σας «Μηδέν» διατρέχετε όλη την ιστορία του Ιράκ. Είναι η σημερινή κατάσταση που σας ώθησε σ' αυτό και πώς βλέπετε να εξελίσσεται;

«Γη τυραννισμένη από τον Σαντάμ Χουσέιν, από τους Ιρανούς κι από τους Αμερικανούς... πώς μπορεί να ξεχάσει κανείς πως είναι ο τόπος όπου είδε το φως η γραφή και η γραφή των αριθμών, το έπος του Γκιλγκαμές και ο κώδικας του Χαμουραμπί; Για δύο χρόνια έζησα στη Μεσοποταμία, ένιωσα τον παλμό των Σουμερίων, διέπλευσα τον Τίγρη... Τι θα απογίνει αυτός ο τόπος που διαμελίζεται ανάμεσα σε δύο τρομοκρατίες, εκείνη του Μπους κι εκείνη της Αλ Κάιντα; Να ευχηθούμε να εξουδετερώσουν η μία την άλλη, έτσι ώστε να αφήσουν τη θέση τους σε ανθρώπους που θα ξαναχτίσουν τη χώρα απ' την αρχή; Για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο, πρέπει να εκλείψει ο βλακώδης δογματισμός και η προσκόλληση σε θρησκείες που βασίζονται στο μίσος».

Στο τελευταίο βιβλίο του με τον τίτλο "Μηδέν", ο Ντενί Γκέτζ καταπιάνεται με την ιστορία-μυθοπλασία της ανακάλυψης του αριθμού "0". Τόπος; Η Μεσοποταμία. Ήρωας; Μία γυναίκα ονόματι Αεμέρ η οποία αποτελεί σημείο αναφοράς σε όλες τις εποχές που αναφέρεται το βιβλίο μέχρι δηλαδή την ανακάλυψη του αριθμού. Το βιβλίο ξεκινά με το τέλος και τελειώνει με την αρχή , τον πόλεμο στο σημερινό Ιράκ. Η Αεμέρ στην σύγχρονη εποχή του πολέμου είναι αρχαιολόγος. Ξεκινώντας από το 3.000 π.χ. και καταλήγοντας στο σήμερα, μαθαίνουμε την ζωή της ηρωίδας μας , η οποία είναι κατά σειρά πόρνη , ονειρομάντης , ιέρεια , σκλάβα και στο τέλος αρχαιολόγος. Μέσα από τα μάτια της Αεμέρ και την σχέση της με τους άλλους πρωταγωνιστές , "βιώνουμε" τον πολιτισμό , τον τρόπο ζωής , την οικονομία , τη φύση , τα ήθη και τα έθιμα της εποχής , τις ανησυχίες , τους έρωτες και τις απογοητεύσεις των ηρώων αλλά κυρίως την αγωνιώδη προσπάθεια των φωτισμένων και προικισμένων ανθρώπων της εκάστοτε εποχής (πάντα στην περιοχή της Μεσοποταμίας) να ανακαλύψουν τους κατάλληλους τρόπους έκφρασης της "παρουσίας" αλλά και της "απουσίας". Η "παρουσία" εκφράζεται μέσω των αριθμών 1,2,3,4 και λοιπά , η "απουσία" όμως; Τώρα μας φαίνεται πανεύκολο να πούμε ότι η απουσία εκφράζεται με το "0". Τότε όμως ήταν τόσο δύσκολο όσο το να καταλάβει σήμερα κάποιος τον τρόπο δράσης της βαρύτητας. Τόσο απλή και συνηθισμένη , παντού γύρω μας να εκφράζεται και να εκδηλώνεται αλλά ακόμα να μην έχουμε ανακαλύψει τον τρόπο δράσης της... Έτσι και με το "0". Υπήρχε παντού αλλά δεν μπορούσε να βρεθεί τρόπος να εκφραστεί.

Το βιβλίο δεν είναι μία απλή καταγραφή επιστημονικών αναζητήσεων και σκέψεων , είναι μία ζωντανή και συναισθηματικά διανθισμένη αφήγηση της ζωής των ηρώων , μέσω της οποίας μαθαίνουμε την πορεία προς την εφεύρεση του μαγικού αριθμού. Έχει δε στο τέλος ιδιαίτερα συγκινησιακή χροιά η οποία εμένα προσωπικά με άγγιξε. Αυτό το βιβλίο μου άρεσε πολύ. Το έχω προτείνει ήδη στην gatti , η οποία από ότι μου είπε το αγόρασε ήδη , και το προτείνω ανεπιφύλακτα στους λάτρεις του ιστορικού μυθιστορήματος. Κανείς δεν θα μείνει παραπονεμένος διαβάζοντας αυτό το βιβλίο.

EURO 2008 , ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΕΝΤΥΠΩΣΗ

Τα βραδινά παιχνίδια τα παρακολουθώ. Τα απογευματινά τα ... ακούω διότι εκείνη την ώρα ασχολούμαι με άλλο ποδόσφαιρο , το λεγόμενο επιτραπέζιο ή αλλιώς subbuteo. Μεγάλη πώρωση το subbuteo. Ξανανιώσαμε παιδιά με τον Χρίστο και έχουμε πέσει με τα μούτρα στο παιχνίδι. Παίζουμε στάνταρ 2 ώρες την ημέρα και μερικές φορές ακόμα περισσότερο.

Επανερχόμενος στο euro 2008 να πω ότι μου έχει αφήσει πολλή καλές εντυπώσεις. Η Ολλανδία είναι χάρμα οφθαλμών , η Πορτογαλία "διαστημική" με τον κορυφαίο παίκτη στον κόσμο στις τάξεις της και η Κροατία ιδιαίτερα δημιουργική και συμπαθητική. Οι μεγάλες δυνάμεις βέβαια απογοητεύουν, αποδεικνύοντας αφενός ότι οι παικτικές διαφορές με τις μικρότερες χώρες έχουν μειωθεί αισθητά αφετέρου ότι οι συνθήκες (διαιτησία , οπαδική υποστήριξη , επιστημονική υποστήριξη , οργάνωση , εναλλακτικές επιλογές) έχουν διαμορφωθεί έτσι ώστε να έχουν όλοι σχεδόν ίσες ευκαιρίες. Θυμίζω την κατάκτηση του euro 1992 από την Δανία και του 2004 από την χώρα μας.

Να πω ότι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι εποχές που υποστήριζα την Γερμανία φανατικά σαν να ήταν η χώρα μου και στενοχωριόμουν όταν έχανε. Τώρα πλέον , αν εξαιρέσω την Ελλάδα που το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να κερδίζει , είμαι με το θέαμα. Αυτό είναι που μου κρατάει το ενδιαφέρον και όχι να υποστηρίζω μία ομάδα και να περιμένω να δω που θα φτάσει. Και θέαμα σε αυτό το Εuro παρουσίασαν κυρίως δύο ομάδες: Η Ολλανδία και η Πορτογαλία. Η πρώτη δεν παίζει το γνωστό της παιχνίδι πρωτοβουλίας , αλλά παρουσιάζει ένα νέο στυλ , με σφικτή άμυνα και εκπληκτικές αντεπιθέσεις. Το 2ο γκολ που πέτυχε στον αγώνα με την Γαλλία ήταν ο ορισμός της τέλειας αντεπίθεσης. Με τέσσερις πάσες , γκολ. όσο για την Πορτογαλία τι να πει κανείς... Δεν ξέρω μέχρι που θα φτάσει αλλά έχει την πιο παραγωγική και τεχνική ομάδα του τουρνουά. Πάντα οι Πορτογάλοι στηρίζονταν στην τεχνική και στις πολλές πάσες , αλλά από ουσία δεν έλεγαν και πολλά πράγματα. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Αν δε , είχαν και ένα πιο αξιόπιστο σέντερ φορ , θα μιλούσαμε τώρα για το απόλυτο φαβορί. Εν πάση περιπτώσει , όλοι θα ανέμεναν και θα χαίρονταν στην προοπτική να βρεθούν στον τελικό αυτές οι δύο ομάδες , το ίδιο και εγώ. Βαρεθήκαμε να βλέπουμε τους ατάλαντους Γερμανούς , τους αλαζόνες Γάλλους , τους κυνικούς Ιταλούς και τους κάθε λογής "ξυλοκόπους". Καιρός να συγκρουστούν δύο ποδοσφαιρικές σχολές που σχεδόν πάντα παράγουν θέαμα , αλλά δεν έχουν πάρει τα τελευταία χρόνια τα τρόπαια που θα άξιζαν.

ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ... ΤΑ ΑΦΥΣΙΚΑ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ ΠΡΙΝ 4 ΧΡΟΝΙΑ

Εφτά αμυντικογενείς , δύο ψιλοάτεχνοι επιθετικοί και ένας τυπάρας να τρέχει στο κέντρο σαν παλαβός μη ξέροντας τι να πρωτοκάνει. Αυτή ήταν η εικόνα της Εθνικής μας ομάδας εχθές , και παρά το γεγονός ότι δεν είναι η πρώτη φορά που παίζουμε έτσι , έκανε εντύπωση το κακό και βαρετό παιχνίδι της. Δεν είμαι Ελληναράς , το ακριβώς αντίθετο , και όσοι διαβάζουν κατά καιρούς το μπλογκ ξέρουν ότι απεχθάνομαι κάθε τι εθνικιστικό-πατριωτικό. Στην περίπτωση όμως της Εθνικής ομάδας, θέλετε λόγω της αγάπης μου για το ποδόσφαιρο θέλετε λόγω της πληθώρας θεαματικών αγώνων που βλέπουμε συχνά-πυκνά , από την Εθνική ομάδα ΔΕΝ περιμένω θέαμα. Καλό θα ήταν να έπαιζε και καλά , αλλά εμένα το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να κερδίζει. Ακόμα και με αυτογκόλ. Αν ήμουν βέβαια στις κερκίδες του γηπέδου και όχι στο σαλόνι του σπιτιού μου , θα στράβωνα λίγο με το αποκρουστικό θέαμα που πρόσφεραν οι δύο ομάδες (διότι και οι Σουηδοί τα χάλια τους είχαν) και ίσως να είχα αποδοκιμάσει και εγώ.

Εν πάση περιπτώσει, το συμπέρασμα από τον χθεσινό αγώνα είναι ότι η τακτική μπορεί να δώσει νίκες , μπορεί κάτω από εξαιρετικές συνθήκες να δώσει ακόμα και τρόποια αλλά χρειάζονται δύο επιπλέον στοιχεία: 1. Η τακτική να μην είναι συνεχώς η ίδια (2 σέντερ μπακ , ένας λίμπερο , δύο αμυντικά χαφ , προσαρμοσμένο μαν-του-μαν όπως π.χ. Κυριάκος πάνω σε Ιμπραϊμοβιτς) αλλά να προσαρμόζεται και να μεταλλάσεται. Στην προκειμένη περίπτωση θα μπορούσαμε να αιφνιδιάσουμε τους Σουηδούς παίζοντας 4-4-2 με πρέσινγκ στο κέντρο , κάτι που σίγουρα δεν θα περίμεναν ή να παίξουμε 4-3-3 το οποίο στην άμυνα να μετατρέπεται σε 4-5-1. Αλλά 5-3-2 με δεξί χαφ τον Χαριστέα και αριστερό τον Καραγκούνη πάει πολύ... και 2. Οι παίκτες να βρίσκονται σε καλή φυσική κατάσταση , κοινώς να είναι φορμαρισμένοι και να συνυπάρχουν στην ενδεκάδα τουλάχιστον 3-4 ποιοτικοί και τεχνίτες παίκτες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του τελευταίου στοιχείου η Εθνική Ιταλίας που πήρε το Μουντιάλ του 2006. Ομάδα με βάση την τακτική αλλά και με 3-4 παικταράδες. Ένα στοιχείο που σε εμάς δεν υπάρχει.

Φυσιολογική λοιπόν η εξέλιξη της πρώτης αγωνιστικής για την Εθνική μας ομάδα αν λάβουμε υπόψη μας το γεγονός ότι τώρα πλέον μας ξέρουν , ότι οι παίκτες δεν έχουν την φυσική κατάσταση του Euro της Πορτογαλίας και ότι δεν υπάρχει ένας Τσιάρτας να αλλάξει τα δεδομένα σε περίπτωση που κάτι στραβώσει , όπως π.χ. να προηγηθεί ο αντίπαλος. Για τα επόμενα παιχνίδια δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος δεδομένου ότι είμαστε κατεξοχήν ομάδα ψυχολογίας και συνήθως μας παίρνει από κάτω. Εύχομαι ο Ρεχάγκελ να μπορέσει αφενός να τους εμψυχώσει και αφετέρου να τους παρατάξει καλύτερα , διότι δεν ήταν εικόνα ομάδας αυτή...

ΣΤΕΡΗΤΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ

Πριν από 3 βδομάδες αποφασίσαμε να μετακομίσουμε. Πριν από 2 βδομάδες πήγα στον Ο.Τ.Ε. να ρωτήσω τι διαδικασία χρειάζεται και τι με συμφέρει καλύτερα όσον αφορά το τηλέφωνο και το internet. Μου είπαν ότι συμφέρει να μεταφέρω το τηλέφωνο και να κάνω διακοπή του dsl. Όταν το τηλέφωνο τοποθετηθεί στο νέο σπίτι να πάω να κάνω αίτηση για νέα σύνδεση internet. "Και πόσο χρόνο θα πάρει η όλη διαδικασία;" , ρωτάω. Συνήθως μία εβδομάδα , άντε το πολύ 10 μέρες. Έχουν περάσει δύο εβδομάδες και ακόμα ούτε το τηλέφωνο δεν μου έχουν μεταφέρει... Και τί είναι να σου μεταφέρουν το τηλέφωνο; Φαντάζομαι 2 λεπτά δουλειά θα είναι. Δεν πειράζει... θα περιμένω. Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι αρχίζει να με καταλαμβάνει μία ήπια μορφή στέρησης του διαδικτύου, η κωλυσιεργία έχει και τα καλά της. Αφενός "αποτοξινώνομαι" από το συνεχές ωράριο διασύνδεσης (σερφάριζα ένα πλήρες οκτάωρο) αφετέρου ασχολούμαι και με άλλα πράγματα που είχα παραμελήσει. Μέσα σε αυτά ήταν και η τηλεόραση. Αν έχεις nova μπορείς να δεις και ποιοτικά προγράμματα. Είδα ένα ωραίο αφιέρωμα σε τραγούδια-μπαλάντες από το VH1 , ένα φοβερό ντοκυμαντέρ στο National Geografic με ένα αεροπλάνο που κατάφερε να προσγειωθεί χωρίς κινητήρες (!!!) και χάζεψα αρκετά προγράμματα που ούτε καν ήξερα την ύπαρξη τους. Πήγα το πρώτο μου μπάνιο (ζεστή η θάλασσα , κρύο έξω) και φόρτωσα ένα καινούργιο παιχνίδι στο football Manager. Είχα να παίξω Manager πάνω από χρόνο. Συνήθως έπαιρνα μία μικρή ομάδα από τις χαμηλές κατηγορίες της Αγγλίας και προσπαθούσα να την κάνω πρωταθλήτρια Ευρώπης. Τα υψηλά ποσοστά επιτυχίας που παρουσίαζα ήταν μία τρανή απόδειξη ότι αφενός το παιχνίδι θέλει πολλή δουλειά ακόμη για να γίνει αληθοφανές και αφετέρου ότι κάπως έτσι την "ψωνίζουν" οι περισσότεροι και νομίζουν ότι κατέχουν την προπονητική, με αποτέλεσμα να μεταλλάσσονται στο αντιπαθητικό είδος που λέγεται "προπονητής της εξέδρας". Εκτός των ανωτέρω , κάνω πολλές βόλτες με το ποδήλατο , βλέπω ταινίες και διαβάζω βιβλία. Τελευταία , είδα το "No country for old men". Πριν το δω όμως , διάβασα το ομώνυμο βιβλίο. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, το βιβλίο μου άρεσε περισσότερο. Όχι ότι μπορεί να γίνει σύγκριση ανάμεσα σε ένα βιβλίο και μία ταινία , άλλος ο στόχος του ενός και άλλος του άλλου , αλλά όπως και να το κάνουμε, το βιβλίο σου αφήνει πολλά περιθώρια να σκηνοθετήσεις το όλο στόρυ όπως εσύ γουστάρεις , ενώ οι αδελφοί Κοέν σε κατευθύνουν από την πρώτη στιγμή στη δική τους άποψη για το πως εξελίχθηκε η ιστορία του Κόρμακ Μακάρθυ. Πάνω σε αυτό να αναφέρω ότι η ταινία ήταν άρτια από σκηνοθετικής και υποκριτικής πλευράς , όχι όμως τόσο όσον αφορά το σενάριο , το οποίο ενώ συμβαδίζει με το βιβλίο σχεδόν από την αρχή , στο τέλος γίνεται αρκετά ασυνάρτητο και θολό. Στο βιβλίο τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα , παρά το γεγονός ότι έχω ένα μικρό πρόβλημα με τους διαλόγους του Μακάρθυ. Δεν είναι λίγες οι φορές που μπερδεύω ποιος λέει και τι. Ή εγώ δεν είμαι πολύ προσεκτικός όταν διαβάζω ή ο αγαπητός Κόρμακ βαριέται να γράψει στο τέλος της πρότασης , "είπε ο Ουέλιν"