Εκτός των φόβων που καλλιεργούνται επιμελώς από Μ.Μ.Ε , θρησκείες και παντός είδους οργανώσεις , οι άνθρωποι είναι έρμαια και ενός άλλου συναισθήματος , της φοβίας. Η φοβία , άλλες φορές είναι αποτέλεσμα και συνέχεια του φόβου και άλλες αποτέλεσμα μιας δυσάρεστης παιδικής ή μη εμπειρίας. Υπάρχουν και άλλες "διαδρομές" που μπορεί να οδηγήσουν στις φοβίες , αλλά οι βασικές είναι οι προαναφερόμενες.
Η φοβία είναι ένα είδος ψύχωσης. Προκαλείται από μη υπαρκτές καταστάσεις και στηρίζεται σε εντυπώσεις και ψευδαισθήσεις. Προκαλεί πανικό και διαταράσσει την εσωτερική γαλήνη του ανθρώπου. Υπάρχουν πολλών ειδών φοβίες όπως η υψοφοβία , η κλειστοφοβία , η αγοραφοβία και άλλες. Αν η φοβία είναι βαθιά ριζωμένη σε κάποιον , είναι δύσκολο να αντιμωπιστεί χωρίς την συνδρομή των ειδικών. Αφενός διότι κάθε περίπτωση ανθρώπου πρέπει να αντιμετωπίζεται διαφορετικά , αφετέρου διότι από μόνος του ο άνθρωπος δεν έχει την ψυχική και διανοητική δύναμη να συγκρουστεί με το φαινόμενο.
Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις ¨ελαφριάς μορφής" . Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν κάποια φοβία , αλλά δεν τους προκαλεί πανικό σε βαθμό να μην μπορούν να την αντιμετωπίσουν. Μία τέτοια περίπτωση ελαφριάς μορφής ήμουν για 2 χρόνια και εγώ. Φοβόμουν τα αεροπλάνα.
Λέω για 2 χρόνια , διότι όταν ήμουν μικρός και μέχρι πριν 3 χρόνια δεν είχα κανένα φόβο για τις πτήσεις. Όχι ότι ταξίδευα πολύ συχνά με αεροπλάνο , άλλα όποτε αυτό συνέβαινε , το αντιμετώπιζα ως κάτι συνηθισμένο.
Υπήρξε ένα διάστημα στη ζωή μου που για αδιευκρίνιστες αιτίες φοβόμουν πάρα πολύ το θάνατο. Περισσότερο από ότι συνήθως. Ένιωθα έναν πόνο στο σώμα και νόμιζα ότι έχω κάτι σοβαρό ,ταξίδευα με το πλοίο και φοβόμουν με το πρώτο κούνημα , πετούσα με το αεροπλάνο και στο πρώτο κενό αέρος τα χρειαζόμουν.
Όταν δε , είδα μερικά ντοκιμαντέρ στο National Geographic σχετικά με αεροπορικές τραγωδίες , με κυρίευσε μία φοβία για τα αεροπλάνα. Ίσως να έφταιγε και το γεγονός ότι είχα βιώσει μία δυσάρεστη εμπειρία το 1998 , όταν το αεροπλάνο στο οποίο επέβαινα έπεσε σε καταιγίδα και είχαμε κουνηθεί για τα καλά. Στο τέλος μάλιστα δεν κατάφερε να προσγειωθεί και επέστρεψε στην Αθήνα. Η εμπειρία όμως αυτή είναι πολύ κοινή και την έχουν βιώσει οι περισσότεροι ταξιδιώτες.
Εν πάση περιπτώσει , όλα αυτά μαζί , μου είχαν δημιουργήσει φοβία για τα αεροπλάνα. Η τελευταία φορά που μπήκα σε αεροπλάνο (μέχρι να μου φύγει η φοβία και να αρχίσω ξανά τα ταξίδια) ήταν το καλοκαίρι του 2005. Είχα φοβερή νευρικότητα , τα χέρια μου είχαν ιδρώσει και το στομάχι μου είχε "δεθεί" κόμπος. Την ώρα της απογείωσης με έπιασε τέτοια ταχυπαλμία που νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω
Με τα πολλά έφτασα στην Σάμο και όταν πάτησα γη , υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξαναμπώ σε αεροπλάνο , εκτός αν ήταν τέτοιες οι περιστάσεις που δεν θα μπορούσα να το αποφύγω. Για 1,5 χρόνο , και με δεδομένο ότι ταξίδευα σχετικά συχνά λόγω μόνιμης διαμονής σε ακριτικό νησί , "βολόδερνα" με τα πλοία τα τρένα και τα λεωφορεία. Σάμος-Αθήνα-θεσσαλονίκη-Αθήνα-Σάμος χωρίς την χρήση αεροπλάνου , ήταν για εμένα κάτι συνηθισμένο , αρκετά κουραστικό , αλλά τουλάχιστον όχι ψυχοφθόρο. Η καρδούλα μου ήταν στην θέση της και χτυπούσε κανονικά.
Πέρασαν έτσι σχεδόν δύο χρόνια. Το πρόβλημα τέθηκε επί τάπητος όταν συνειδητοποίησα ότι δεν θα μπορούσα να ταξιδέψω στο εξωτερικό. Εντός της χώρας όλα βολεύονται αλλά με το εξωτερικό τι γίνεται; Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται τα αεροπλάνα και πάνε με πλοίο στην Ιταλία και από εκεί οδικώς σε όποιο μέρος της Ευρώπης επιθυμούν. Θα μπορούσα να το κάνω και εγώ έτσι , αλλά θα ήταν tοο much. Είπαμε να πάμε διακοπές όχι να μας βγει η πίστη. 
Έπρεπε να ξεπεράσω την φοβία για τα αεροπλάνα. Πως θα πήγαινα στο Λονδίνο για χριστούγεννα; Πως θα ικανοποιούσα την επιθυμία μου να ταξιδέψω στην Ευρώπη; Ένιωθα καθηλωμένος. Επειδή όπως είπα και παραπάνω η περίπτωση μου ήταν "ελαφριά" , άρχισα να "δουλεύω" νοητικά το όλο ζήτημα με σκοπό να ξεπεράσω τη φοβία. Συλλογιζόμουν ότι η πιθανότητα πτώσης αεροπλάνου δεν είναι καν μία στο εκατομμύριο. Είναι πιο πιθανό να πεθάνει κανείς από κεραυνό , τροχαίο ή πτώση μετεωρίτη παρά από πτώση αεροπλάνου. Συλλογιζόμουν ότι στα χρόνια της Ολυμπιακής αεροπορίας έχουν πέσει όλα και όλα 5 αεροπλάνα σε διάστημα 50 χρόνων. Το τελευταίο έπεσε το 1989 στη Σάμο. Εδώ και 19 χρόνια γίνονται δεκάδες πτήσεις καθημερινώς και δεν έχει πέσει ποτέ κανένα αεροπλάνο.
Ενθαρρυντικό στοιχείο αν μη τι άλλο! Θα μου πει κάποιος ότι όσο και να τα ξέρεις αυτά τα στοιχεία , η φοβία δύσκολα αποβάλλεται , καθώς δεν σε αφήνει να κάνεις ορθολογικές εκτιμήσεις. Σίγουρα είναι δύσκολο , άλλα αν συνδυάσεις την γνώση με την κατά μέτωπο αντιμετώπηση του προβλήματος μπορείς να έχεις αποτελέσματα. Γνώση στην προκειμένη περίπτωση είναι το δεδομένο σύμφωνα με το οποίο η πτώση του αεροπλάνου είναι ένα απίστευτα σπάνιο γεγονός και κατά μέτωπο αντιμετώπιση είναι η όσο το δυνατόν πιο συχνή χρήση αεροπλάνου. Φοβάσαι τα αεροπλάνα; Ταξίδευε με αυτά όσο πιο συχνά μπορείς!
Εγώ πάντως έτσι το ξεπέρασα. Όταν μπήκα σε αεροπλάνο μετά από 1,5 χρόνο ήταν Χριστούγγενα του 2006-07 και έκανα 6 ταξίδια μέσα σε 15 μέρες. Σάμος-Αθήνα , Αθήνα-Θεσσαλονίκη , Θεσσαλονική-Λονδίνο , Λονδίνο-Θεσσαλονίκη , Θεσσαλονίκη-Αθήνα και Αθήνα-Σάμος.
Τώρα πια όχι μόνο δεν φοβάμαι αλλά μπορώ να πω ότι απολαμβάνω και το ταξίδι. Είναι πραγματικά υπέροχο να πετάς με αεροπλάνο. Ειδικά τις πρώτες πρωινές ώρες είναι μαγευτικό. Παλαιά δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα ανοίξω εφημερίδα , περιοδικό ή βιβλίο στο αεροπλάνο. Καθόμουν σφιγμένος στην θέση μου και περίμενα να περάσει η ώρα να τελειώσει το μαρτύριο.
Εξίσου υπέροχο είναι να βλέπεις τα αεροπλάνα να πετάνε. Στην Σάμο υπάρχει μία πλαζ με το όνομα Ποτοκάκι. Βρίσκεται ανάμεσα στο Πυθαγόρειο και το Ηραίο. Ακριβώς πίσω από την παραλία , στα 200 μέτρα , είναι το αεροδρόμιο του νησιού. Τυχαίνει πολύ συχνά , ειδικά το καλοκαίρι , να προσγειώνονται τα τσάρτερ περνώντας ακριβώς πάνω από τα κεφάλια των λουομένων. Βλέπεις το αεροπλάνο να έρχεται και νομίζεις ότι θα πέσει πάνω σου.
Υ.γ. Καμία από τις φωτογραφίες που επισυνάπτω ΔΕΝ είναι από την Σάμο. Τις έλαβα σήμερα με e-mail . Αυτή ήταν άλλωστε και η αφορμή για να γράψω το ποστ.
Πέρασαν έτσι σχεδόν δύο χρόνια. Το πρόβλημα τέθηκε επί τάπητος όταν συνειδητοποίησα ότι δεν θα μπορούσα να ταξιδέψω στο εξωτερικό. Εντός της χώρας όλα βολεύονται αλλά με το εξωτερικό τι γίνεται; Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται τα αεροπλάνα και πάνε με πλοίο στην Ιταλία και από εκεί οδικώς σε όποιο μέρος της Ευρώπης επιθυμούν. Θα μπορούσα να το κάνω και εγώ έτσι , αλλά θα ήταν tοο much. Είπαμε να πάμε διακοπές όχι να μας βγει η πίστη. 
Έπρεπε να ξεπεράσω την φοβία για τα αεροπλάνα. Πως θα πήγαινα στο Λονδίνο για χριστούγεννα; Πως θα ικανοποιούσα την επιθυμία μου να ταξιδέψω στην Ευρώπη; Ένιωθα καθηλωμένος. Επειδή όπως είπα και παραπάνω η περίπτωση μου ήταν "ελαφριά" , άρχισα να "δουλεύω" νοητικά το όλο ζήτημα με σκοπό να ξεπεράσω τη φοβία. Συλλογιζόμουν ότι η πιθανότητα πτώσης αεροπλάνου δεν είναι καν μία στο εκατομμύριο. Είναι πιο πιθανό να πεθάνει κανείς από κεραυνό , τροχαίο ή πτώση μετεωρίτη παρά από πτώση αεροπλάνου. Συλλογιζόμουν ότι στα χρόνια της Ολυμπιακής αεροπορίας έχουν πέσει όλα και όλα 5 αεροπλάνα σε διάστημα 50 χρόνων. Το τελευταίο έπεσε το 1989 στη Σάμο. Εδώ και 19 χρόνια γίνονται δεκάδες πτήσεις καθημερινώς και δεν έχει πέσει ποτέ κανένα αεροπλάνο.
Ενθαρρυντικό στοιχείο αν μη τι άλλο! Θα μου πει κάποιος ότι όσο και να τα ξέρεις αυτά τα στοιχεία , η φοβία δύσκολα αποβάλλεται , καθώς δεν σε αφήνει να κάνεις ορθολογικές εκτιμήσεις. Σίγουρα είναι δύσκολο , άλλα αν συνδυάσεις την γνώση με την κατά μέτωπο αντιμετώπηση του προβλήματος μπορείς να έχεις αποτελέσματα. Γνώση στην προκειμένη περίπτωση είναι το δεδομένο σύμφωνα με το οποίο η πτώση του αεροπλάνου είναι ένα απίστευτα σπάνιο γεγονός και κατά μέτωπο αντιμετώπιση είναι η όσο το δυνατόν πιο συχνή χρήση αεροπλάνου. Φοβάσαι τα αεροπλάνα; Ταξίδευε με αυτά όσο πιο συχνά μπορείς!
Εγώ πάντως έτσι το ξεπέρασα. Όταν μπήκα σε αεροπλάνο μετά από 1,5 χρόνο ήταν Χριστούγγενα του 2006-07 και έκανα 6 ταξίδια μέσα σε 15 μέρες. Σάμος-Αθήνα , Αθήνα-Θεσσαλονίκη , Θεσσαλονική-Λονδίνο , Λονδίνο-Θεσσαλονίκη , Θεσσαλονίκη-Αθήνα και Αθήνα-Σάμος.
Τώρα πια όχι μόνο δεν φοβάμαι αλλά μπορώ να πω ότι απολαμβάνω και το ταξίδι. Είναι πραγματικά υπέροχο να πετάς με αεροπλάνο. Ειδικά τις πρώτες πρωινές ώρες είναι μαγευτικό. Παλαιά δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα ανοίξω εφημερίδα , περιοδικό ή βιβλίο στο αεροπλάνο. Καθόμουν σφιγμένος στην θέση μου και περίμενα να περάσει η ώρα να τελειώσει το μαρτύριο.
Εξίσου υπέροχο είναι να βλέπεις τα αεροπλάνα να πετάνε. Στην Σάμο υπάρχει μία πλαζ με το όνομα Ποτοκάκι. Βρίσκεται ανάμεσα στο Πυθαγόρειο και το Ηραίο. Ακριβώς πίσω από την παραλία , στα 200 μέτρα , είναι το αεροδρόμιο του νησιού. Τυχαίνει πολύ συχνά , ειδικά το καλοκαίρι , να προσγειώνονται τα τσάρτερ περνώντας ακριβώς πάνω από τα κεφάλια των λουομένων. Βλέπεις το αεροπλάνο να έρχεται και νομίζεις ότι θα πέσει πάνω σου.
Εναλλακτικά , μπορείς να ανέβεις στο απέναντι βουνό όπου υπάρχει και η Παναγιά Σπυλιανή. Από εκεί έχεις "πιάτο" το αεροδρόμιο , μπορείς να βγάλεις φωτογραφίες και να δεις τις προσγειώσεις και απογειώσεις.
Υ.γ. Καμία από τις φωτογραφίες που επισυνάπτω ΔΕΝ είναι από την Σάμο. Τις έλαβα σήμερα με e-mail . Αυτή ήταν άλλωστε και η αφορμή για να γράψω το ποστ.
4 σχόλια:
Ας ξεκινήσω από το υστερόγραφό σου,λοιπόν...φυσικά και οι φωτογραφίες δεν είναι από τη Σάμο..δεν είδα πουθενά τρισάθλια μικροσκοπικά ελικοφόρα.Δεὐτερη παρατήρηση:η φοβία των πτήσεων δεν ξεπερνιέται παντοτε με την κατά μέτωπον αντιμετώπιση.Ζωντανό (ακόμη τουλάχιστον)παράδειγμα ΕΓΩ!!!Όχι,δεν αισθάνομαι καλύτερα με τις αλλεπάλληλες πτήσεις των τελευταίων μηνών.Απλά το κάθε ταξείδι μου πια έχει συστηματοποιηθεί σε τρεις φάσεις:1)ΦΑΣΗ ΑΠΟΓΕΙΩΣΗΣ(η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα!) με συπτώματα ναυτίας,ταχυπαλμίας κ.τ.λ.Σκέψεις"Θα πἀω και ακοινώνητη..."ΦΑΣΗ ΠΤΗΣΗΣ:το τρέμουλο ναι μεν υποχωρεί,οι σκέψεις όμως χειροτερεύουν:"...την τύχη μου!είναι η τελευταία φορά που μπαίνω σε αυτό το ιπτάμενο φέρετρο...Ορκίζομαι!!!Ας κατέβω Θεούλη μου ζωντανή και θα γυρίσω με το πλοίο...ή δε γυρνάω και καθόλου...και τι έγινε;εεε;;;ΦΑΣΗ ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗΣ:χαρμολύπη...φτάνω,φτάνω,το μαρτύριο τελειώνει!!!αχ,γιατί χαίρομαι;;μου έχουν πει ότι αυτή είναι η πιο επικίνδυνη φάση..και είμαι νέα ακόμη,ούτε έναν απόγονο δεν άφησα,έτσι για το γαμώτο...ΦΑΣΗ ΑΠΟΒΙΒΑΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΕΡΟΣΚΑΦΟΣ:Άντε,δεν ήρθε η ώρα μου ακόμη!!Ίσως στην επιστροφή...ποιός ξέρει;
Και για να σοβαρευτώ λίγο...Πάσχω από έντονη κλειστοφοβία και μερική θανατοφοβία..Ο Φρόιντ υποστήριξε πως οι κλειστοφοβικοί έιναι συνήθως εγωιστικές και υπερβολικά ελεγκτικές προσωπικότητες που όταν νιώσουν ότι δεν έχουν τον έλεγχο στα χέρια τους(δεν μπορούν να έχουν την επιλογή της διαφυγής) πανικοβάλλονται.Κάπου διάβασα ακόμη,πως οι θανατο-αρρωστοφοβικοί άνθρωποι στην ουσία φοβούνται πως θα πεθάνουν χωρίς να έχουν προλάβει να κάνουν τίποτα στη ζωή τους...έτσι νιώθουν..ότι δηλαδή ,λόγω δειλίας δεν έχουν ζήσει αυτά που θα ήθελαν.Στην πραγματικότητα λοιπόν,ο φόβος του θανάτου είναι φόβος ζωής.
Πού θέλω να καταλήξω και τα λέω όλα αυτά;(ΈΛΑ ΝΤΕ!!!)Στο ότι οι φοβίες είναι πολύπλοκες,οι δομές τους σύνθετες και σπάνια εξωτερικεύονται με τρόπο αποκαλυπτικό των αιτίων που τις προκαλούν.Ο φόβος του αεροπλάνου,του πλοίου,των...κατσαρίδων είναι φόβος,ψυχική πίεση,καταπίεση,συσσωρευμένα άλυτα προσωπικά θέματα,που για τον κάθε άνθρωπο είναι τόσο μα τόσο διαφορετικά...διαφορετικός ως εκ τούτου,είναι και ο τρόπος αντιμετώπισής τους για τον καθένα μας.
Αυτά!(και να φανταστείς ότι δεν είμαι καν ψυχολόγος,αλλά ως πολίτης αυτής της χώρας κι εγώ πρέπει να έχω επιστημονικοφανή άποψη επί παντός του επιστητού...χα,χα!)
Γιώτα
Γιώτα , το σχόλιο σου ήταν ιδιαίτερα κατατοπιστικό. Μακάρι όσοι πολίτες αυτής της χώρας μιλάνε επί παντός του επιστητού να τα λέγανε όπως εσύ.
Το αεροπλάνο το λατρεύω σε τέτοιο βαθμό που αν μου δινόταν η ευκαιρία θα ήθελα να μάθω να πιλοτάρω. Παρόλα αυτά κι εγώ έχω περάσει φάσεις που τα φοβόμουν και δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα ταξιδέψω μ΄ αυτά. Είχε όμως να κάνει με την διάθεση εκείνης της εποχής και όχι με μια γενικότερη φοβία με τα αεροπλάνα.
Ωστόσο, μπορώ να καταλάβω απόλυτα όσους φοβούνται τα αεροπλάνα. Είναι αυτή η αίσθηση που έχεις ότι σε περίπτωση πτώσης σχεδόν ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να γλιτώσεις. Με ένα αυτοκίνητο ή ένα τρένο, είσαι πάνω στη γη, με ένα πλοίο μπορείς να ελπίζεις πως θα καταφέρεις να κολυμπήσεις.
Είναι κι αυτό το ανέκδοτο με την ...ώρα του πιλότου που αν έρθει, δύσκολα θα την βγάλεις καθαρή, εσύ ο επιβάτης, οπότε...
Gatti , τελικά αυτήν την φάση φοβίας την έχουν περάσει οι περισσότεροι. Μπορεί να την έχω ξεπεράσει προς το παρόν , αλλά δεν είναι απίθανο να την ξαναβρω μπροστά μου. Εύχομαι οχι.
Δημοσίευση σχολίου