Μια ιστορία που αποδεικνύει για άλλη μία φορά ότι η ζωή , όσο και αν είναι κοινότοπο αυτό που θα γράψω, ξεπερνάει κατά πολύ την φαντασία.
Το περασμένο Σάββατο , όπως συνηθίζουμε τον τελευταίο καιρό , βγήκαμε έξω για φαγητό. Μικρή παρέα , τέσσερα άτομα. Πάνω στην κουβέντα η συζήτηση πήγε στο θάνατο. Όταν μιλάς για την ζωή , μερικές φορές η συζήτηση καταλήγει στον θάνατο. Τι πιο φυσιολογικό , από τη στιγμή που η ζωή έχει αξία μόνο και μόνο επειδή κάποια στιγμή θα τελειώσει. Η Γ. ανέφερε κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το λιγότερο ως περίεργη σύμπτωση. Και τι σύμπτωση… Από το σχολικό τμήμα του λυκείου της , έχουν χάσει την ζωή τους μέχρι στιγμής σχεδόν οι μισοί. Και σας μιλάω για μία τάξη με μαθητές που φέτος μπήκαν στην τέταρτη δεκαετία της ζωής τους. Thirty something που θα λέγανε και οι Εγγλέζοι. Οι περισσότεροι σκοτώθηκαν σε τροχαία ατυχήματα. Παρεμπιπτόντως , με τον ίδιο τρόπο έχω χάσει και εγώ όσους συμμαθητές μου δεν είναι τώρα εν ζωή.
Ο Σ. ήταν συμμαθητής της Γ. από το δημοτικό. Όταν ήταν παιδάκια της πέμπτης τάξης του δημοτικού , μπήκε ένα πρωί ο «δάσκαλος» στην αίθουσα. Τα παιδιά όπως κάθε μέρα τον περίμεναν ευλαβικά (υπήρχαν και τέτοιες εποχές…) για να αρχίσουν το μάθημα. Ο «δάσκαλος» , αγνοώντας ακόμα και τη λέξη “καλημέρα” , απευθύνεται στον Σ. χρησιμοποιώντας όλους τους καλούς του τρόπους και κυρίως τις τεράστιες γνώσεις παιδοψυχολογίας που κατείχε: "Ρε συ....τράβα σπίτι, η μάνα σου αυτοκτόνησε!"
Και ο Σ. τράβηξε για το σπίτι. Η μάνα είχε αυτοκτονήσει , ο πατέρας τους είχε εγκαταλείψει προ πολλού και ένας κλειστός φάκελος με αποστολέα την αυτόχειρα , περνούσε στα χέρια του συμβολαιογράφου με την ρητή εντολή να ανοιχθεί μόνο από τον Σ. και μόνο όταν αυτός ενηλικιωθεί.
Ο Σ. μεγάλωσε με τον παππού και την γιαγιά. Του έδωσαν ότι καλύτερο μπορούσαν. Προσπάθησαν να τον μεγαλώσουν καλύπτοντας και το κενό των γονέων κάτι που φυσικά είναι ανέφικτο. Δεν πρέπει να τα κατάφεραν και άσχημα , καθώς όλη η παρέα , που πλέον είχε φτάσει στο λύκειο , έβλεπε έναν Σ. δημοφιλή , πρόεδρο 15μελούς , αγαπητό από όλους να τα καταφέρνει μια χαρά. Αυτή την εντύπωση είχαν , και ως έφηβοι ήταν απολύτως λογικό να την έχουν.
Τελειώνει το λύκειο και έρχονται οι πανελλαδικές εξετάσεις-βασανιστήριο-κλονισμένα νεύρα να αποφασίσουν ποιοι θα εισαχθούν στο πανεπιστήμιο. Οι περισσότεροι της παρέας τα κατάφεραν , μαζί με αυτούς και ο Σ. Όπως μπορεί να γίνει αντιληπτό , η χαρά όλων μεγάλη και τα πανηγύρια δίνουν και παίρνουν. Με το τέλος του καλοκαιριού πλησιάζει η ενηλικίωση του Σ. Είναι Σεπτέμβρης και αρχίζουν οι εγγραφές στα πανεπιστήμια. Έναν κύκλος ζωής κλείνει και ταυτόχρονα ανοίγει ένας άλλος. Μια καινούργια ζωή γεμάτη ελπίδες και όνειρα. Για τον Σ. δεν είναι όμως μόνο αυτό… Περιμένει πως και πως την ημέρα των γενεθλίων του, την ημέρα που θα κλείσει τα 18 του χρόνια, την ημέρα που πιθανόν να αλλάξει την ζωή του , την ημέρα που θα διαβάσει το γράμμα της νεκρής μητέρας του. Ένα γράμμα , η ύπαρξη του οποίου μετά από τόσα χρόνια , είχε περάσει στην σφαίρα του θρυλικού , σαν ιστορία θερινής νύχτας , σαν αστικός μύθος.
Όταν επιτέλους έφτασαν τα γενέθλια του Σ. , μαζεύτηκαν όλοι από την παρέα εκείνο το πρωί στην καφετερία. Τους το ανακοίνωσε, σήμερα έκλεινε τα 18 και το απόγευμα θα πήγαινε να διαβάσει το γράμμα. Το έβλεπε σαν λύτρωση , του προκαλούσε όμως και άγχος το τι θα διαβάσει. Είπε στην παρέα ότι κανονίζει βραδινό πάρτυ για να γιορτάσει τα γενέθλια του και έφυγε. Πριν το βραδινό πάρτυ , θα περνούσε λέει από το συμβολαιογραφείο να διαβάσει το γράμμα. Το γράμμα δεν το διάβασε ποτέ. Το μεσημέρι σκοτώθηκε σε τροχαίο. Πήγαινε να πάρει τα απαραίτητα για το πάρτυ ακούστηκε...
Η ιστορία με συγκλόνισε. Εχθές , ημέρα Δευτέρα, ζήτησα από την Γ. να μου στείλει σε e-mail την ιστορία λίγο πιο αναλυτικά για να μην αγνοήσω κάποια σημαντική παράμετρο. Δέχτηκε με ευχαρίστηση , και μου έγραψε στον επίλογο της αφήγησης της : “Είχαμε υποσχεθεί να μην τον ξεχάσουμε ποτέ. Η ζωή όμως έχει μια δύναμη και μια ορμή που μας ξεπερνάει όλους. Έντεκα χρόνια μετά, ξημερώματα εκείνης της επετείου, με ένα όνειρο ο ίδιος με ανάγκασε να τον βγάλω από τη λήθη...Ένα χρόνο μετά, ούτε κι εγώ ξέρω γιατί, σε έναν άσχετο χρόνο, σε έναν τόπο που δε φανταζόμουν ότι θα βρεθώ ποτέ, "είδα" τον εαυτό μου να διηγείται ξανά αυτήν την ιστορία...”
13 σχόλια:
Τραγική ιστορία...εξαιρετικά ζωντανή αφήγηση..τέτοιου είδους αφηγήσεις παραπέμπουν σε αρχαία τραγωδία. πραγματικά δε ξέρω αν όλα αυτά είναι συμπτώσεις το σίγουρο είναι ότι σε κάνουν να αισθάνεσαι περίεργα. δε μπορείς να πεις και πολλά πράγματα άλλα είναι καταστάσεις που μπορεί να σε κάνουν να αλλάξεις στάση για τη ζωη.πιθανόν πολλοί απο μας να έχουμε ζήσει μια παρεμφερή κατάσταση.το θέμα είναι πόσο δυνατά την έχουμε ζήσει. εύχομαι το παλληκάρι να ανακάλυψε το μυστικό του γράμματος συναντώντας τη μητέρα του. για να ελπίζουμε και εμείς που ακολουθούμε. εχουν χαθεί δυο τουλάχιστον γνωστοί μου σε τροχαία ατυχήματα όταν εγώ ήμουν μικρός.ακόμα θυμάμαι τις φράσεις που τους συνόδευσαν.ήταν πολύ ΄΄΄καλοί΄΄ για αυτόν το κόσμο είχαν πει.το σίγουρο είναι ότι λείπουν απο όλους
να σαι καλά που μοιράστηκες την ιστορία της γ. με μας ποπυ διαβάζουν το ιστολόγιο
γιάννης
Η ζωή είναι τύχη και χάος , Γιάννη. Ποιο νοσηρό μυαλό θα "σχεδίαζε" μία διαδρομή ζωής τόσο τραγική; Είναι ιστορία για κινηματογραφική ταινία ή για βιβλίο.
Ναι είναι πολύ πιθανόν να είναι όπως το λες.τύχη.ποιός όμως είναι ο τυχερός.αυτός που έφυγε απο τη ζωή τόσο νωρίς ή εμείς που θα ζήσουμε ακόμα όσο ζήσουμε.δηλαδή η τύχη ήταν με το μέρος του παιδιού ή με το μέρος μας..αν υποθέσουμε ότι δε κουβαλάμε εμπειρίες μαζί μας μετά το τέλος της ζωής μας τότε δε ξέρω τι να πω πραγματικά
γιάννης
Γιάννη , θεωρώ ότι δεν ήταν ούτε με το μέρος του παιδιού , ούτε με το δικό μας, ούτε κανενός. Η τύχη είναι τυφλή. Πιστεύω ότι η τύχη είναι συμπαντικός νόμος. Κάτι σαν την βαρύτητα. Η αλληλεπίδραση τόσων αντικειμένων (έμβυων και άβιων) σε αυτό το χαοτικό σύστημα , δεν καθοδηγείται από κάποιον παντοδύναμο δημιουργό. Απλώς υφίσταται και επηρεάζει τις ζωές μας. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι εμείς οι άνθρωποι, ως όντα με συνείδηση , μνήμη και ευφυϊα , έχουμε την δυνατότητα να αντιληφθούμε τον επηρεασμό. Ακριβώς επειδή αντιλαμβανόμαστε τι ¨παίζεται¨ και επειδή νοιώθουμε ανίσχυροι μποστά στο φαινόμενο , θέλουμε να πιστεύουμε ότι η ζωή μας ελέγχεται από κάποιον. για αυτόν τον λόγο "κατασκευάσαμε" τον θεό. Για να άρει την τυχαιότητα και να δώσει νόημα σε κάθε πράξη , σε κάθε συμβάν , σε κάθε περιστατικό. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο.
γεια χαρά,
έχει ακούσει κανείς για το συμπαντικό σχέδιο που αφορά τον καθένα μας χωριστά και όλους μαζί?
για τους εσωτερικούς προσανατολισμούς μας?
Ίσως η ζωή του να έπρεπε να είναι πραγματικά μακρειά από εκείνο το γράμμα...
Γεια σου Φαίδρα. Μπορείς να γίνεις λίγο πιο σαφής;
καταλαβαίνω τι θες να πεις.δεν υπάρχει καλότυχος και κακότυχος.η τύχη δεν έχει θετικό και αρνητικό πρόσημο..επειδή όμως η τύχη σχετίζεται άμεσα με τη ζωή μας αναγκαστικά της δίνουμε νόημα.
γιάννης
Η ιστορία σου με συγκλόνισε Αλέξανδρε, γιατί έχω χάσει κι εγώ δύο συμμαθήτριες από τροχαίο. Ο ένας μάλιστα θάνατος - ο πρώτος -
συνέβη αμέσως μόλις τελειώσαμε το σχολείο (η συμμαθήτριά μου σκοτώθηκε ενώ ο πατέρας της την πήγαινε στην Πάτρα για να εγγραφεί στην πανεπιστημιακή σχολή όπου είχε πετύχει) και μας σημάδεψε όλους γιατί το τέλος του σχολείου το είχαμε συνδέσει μόνο με ελευθερία και ανεμελιά.
Εξίσου τραγική ήταν η περίπτωση της δεύτερης που σπούδαζε στο εξωτερικό και ήρθε στην Ελλάδα μόνο και μόνο για να ψηφίσει (αφού ψήφιζε για πρώτη φορά στη ζωή της).
Εκεί που έχω καταλήξει είναι πως πίσω από κάθε θάνατο σε τροχαίο, είτε κρύβονται μια σειρά φοβερών συμπτώσεων, είτε μεγεθύνονται κάποιες λεπτομέρειες που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα τους δίναμε σημασία.
Πραγματικά gatti , κάθε τροχαίο και μία ιστορία. Είτε τραγική , είτε ειρωνική , είτε απίστευτη. Στην ιστορία που ανέβασα το μυστήριο της όλης υπόθεσης είναι το γράμμα. Κανείς δεν γνωρίζει ακόμα και σήμερα τι έγραφε αυτό το γράμμα...
Τι να πω, φοβερό.
Τι το περίεργο δηλαδή θα έγραφε το γράμμα ;
Μάλλον τους λόγους που την οδήγησαν στο αποννενοημένο αυτό διάβημα.
Ίσως και μια συγνώμη για την εγκατάλειψη ενός παιδιού στην ορφάνια.
Η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια, γράφει απίστευτα σενάρια.
Αλλά μήπως κι η ζωή δεν είναι ένα παιχνίδι ;
Side21, μπορεί να έγραφε αυτά που λες , μπορεί και όχι. Το timing του τροχαίου είναι που προκαλεί εντύπωση. Αυτό που λες και εσύ , περίεργα παιχνίδια παίζονται , και τελικά μάλλον είχε άδικο ο Αϊνστάιν που έλεγε ότι ο Θεός δεν παίζει ζάρια και ότι όλα είναι ζήτημα αίτιου και αιτιατού. Η αναφορά του Αϊνστάιν αφορούσε τους νόμους του σύμπαντος αλλά και η ζωή σε αυτόν τον ταπεινό πλανήτη από αυτούς τους νόμους διέπεται.
Τύχη , ατυχία , παγκοσμια τυχαιότητα, θεική παρέμβαση ολα αυτά ειναι μεγάλα ετωτήματα που με φόντο μια τραγική ιστορία γίνονται όλο και πιο βασανιστικά και μας στρέφουν στο να σκεφτούμε τι πρέπει να κάνουμε σε αυτην την μικρή διαρκεια της ζωή μας. Πολλές φορές σκεφτομαι το τραγουδι των Maiden "only the good die young" και δυστυχως στην πλειοψηφία βλέπω να ισχύει. Πάντως σε σχέση με αυτο που λέμε timing στα ελληνικα να προτεινω την ταινια sliding doors με την Γκουινεθ Παλτροου.
Δημοσίευση σχολίου