Ικαρία, Νοέμβριος 2009Η φωτογραφία αφιερώνεται στον Γιάννη που μου παραχώρησε τα δικαιώματα της και σε όλους τους φίλους. Διαδικτυακούς και μη. Χαιρετίσματα από την ηλιόλουστη, γαλήνια και γοητευτική Ικαρία.
Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009
Ο ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ
Τις προάλλες βρέθηκα στο σπίτι ενός γνωστού. Μεγάλος άνθρωπος (γύρω στα 60) με σώας τας φρένας παρά το γεγονός ότι πιστεύει ότι είδε τον Άγιο Μηνά σε όραμα να του μιλάει. Ο άνθρωπος είναι της εκκλησίας, πιστεύει στο Θεό αλλά δεν είναι φανατικός. Ορισμένα πράγματα του κακοφαίνονται. Με αφορμή την αποστροφή του για τα κακώς κείμενα της εκκλησίας, μου έδειξε ένα θρησκευτικό βιβλίο. Αν υπάρχει Θεός θα ντρέπεται με αυτό το βιβλίο και θα το εξηγήσω αυτό παρακάτω. Υποψιάζομαι ότι έχει κάποια σχέση με τη Σάμο, είτε ο εκδότης είτε ο συγγραφέας, διότι στο εξώφυλλο αναφέρεται κάποιο «θαύμα» που έγινε στα Κοντακείκα Σάμου στις 24-7-2003. Το βιβλίο έχει στην επικεφαλίδα τον εξής τίτλο : «ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ,ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΟΓΔΟΪΤΩΝ ΟΜΟΛΟΓΗΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ.» . Στο κάτω μέρος γράφει: «Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, Ο ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ».
Μπήκα στον πειρασμό να ρίξω μια ματιά. Αυτά που διάβασα με έκαναν να αναθεωρήσω την άποψη που είχα για την γελοιότητα των βιβλίων του Λιακόπουλου. Και λέω του Λιακόπουλου, επειδή είναι γνωστός και όχι επειδή μόνο τα δικά του βιβλία είναι για γέλια. Υπάρχουν και άλλα. Λοιπόν, τα βιβλία του γνωστού τηλεπωλητή είναι αριστουργήματα σε σχέση με αυτό που έπεσε στα χέρια μου. Έφριξα κυριολεκτικά. Έχω διαβάσει άπειρες μπούρδες κατά καιρούς και μπορώ να πω ότι δεν υπάρχουν πολλά γραφόμενα ικανά να με εκπλήξουν δυσάρεστα. Αυτό τα κατάφερε πανηγυρικά…
Δεν έχω σκοπό να κουράσω για αυτό θα μπω κατευθείαν στο «ψητό». Στην αρχή το βιβλίο κάνει αναδρομή στον βίο του Ιερομόναχου Χριστόδουλου. Στις πρώτες 50 σελίδες μαθαίνουμε για τα θαύματα που έκανε, για την αγιοσύνη του, για τις προφητείες του και άλλα ξεκαρδιστικά. Διαβάζω σε ένα σημείο : «Το 1990 παθαίνει εγκεφαλικό και μένει για λίγο κατάκοιτος. Συνέρχεται πάντοτε μόνον εκ Θεού, έχοντας όμως πάντοτε μουδιασμένο το αριστερό χέρι και πόδι. Το έτος 1992 παθαίνει έμφραγμα. Κείτεται σαν νεκρός, αναίσθητος στο κρεβάτι επί τρία μερόνυχτα. Τα πνευματικά του τέκνα θρηνούν και προσεύχονται συνεχώς. Ο Γέροντας συνέρχεται θαυματουργώς. Είναι και πάλι εντελώς καλά. Το 2001 ασθενεί και πάλι, αυτή τη φορά από κατακράτηση ούρων. Έχει να ουρήσει δέκα μέρες. Ό Γέροντας συνέρχεται ανήμερα του Αγ. Μάρκου του Ευγενικού καθώς είναι και αυτός όμοιος του».
Τρεις φορές λοιπόν, ο Άγιος Χριστόδουλος αναστήθηκε… Τελικά η τέταρτη ήταν και η τελειωτική. Ο γέροντας πέθανε στις 11 Ιουνίου του 2002 από ανακοπή καρδιάς στην Αθήνα. Τα «θαύματα» δεν σταματούν βέβαια εδώ. Ακόμα και μετά θάνατον ο Ιερομάρτυρας Χριστόδουλος έκανε απίστευτα πράγματα. Απολαύστε : «Την ερχόμενη Παρασκευή (πέντε μέρες μετά τον θάνατο του) γίνεται η κηδεία του. Κατόπιν έντονης εσωτερικής επιθυμίας με καλούν την ανάξια να τον ντύσω. Παίρνω κρασί και αρώματα και πηγαίνω με την Ευαγγελία. Και τότε τι βλέπουν τα μάτια μου… Το Άγιο σώμα του σκεπασμένο με το σάβανο και ω της φρίκης ένα λαιμό κομμένο από την μία έως την άλλη άκρη, που έχασκε δύο πόντους άνοιγμα. Παραδόξως, αρχίζει το αίμα να ρέει άφθονο! Ο αρμόδιος άνθρωπος κοιτάζει με έκπληξη. Άγιος… ψιθυρίζει. Τα ολόλευκα γένια του άρχισαν να βάφονται κόκκινα. Ασπαζόμασταν, κλαίγαμε και ζητούσαμε ευχές από τον Άγιο Πατέρα μας. Εκείνος ανοιγόκλεισε δύο φορές το στόμα του (!!!!!!). Μας άκουγε γιατί πάντα είναι ζωντανός. Οι Άγιοι ποτέ δεν πεθαίνουν (!!!!)»
Άλλο ένα θαύμα: «Την κυρία Θεοδώρα την συναντώ τακτικά για να μιλήσουμε για τον γέροντα μας. Αρρώστησε με βαρύ εγκεφαλικό και εισήχθη στο Μαρκομιχελάκειο το 1981. Ήτο άφωνη και παράλυτο το χέρι και το πόδι της. Ο Άγιος Πατέρας (ο Χριστόδουλος, για να μην ξεχνιόμαστε, έτσι;) κατόπιν τριημέρου νηστείας και προσευχής την επισκέπτεται, της πέρασε στην κλίνη της ευχή και χτυπώντας ελαφρά στο μάγουλο, της δίνει το χέρι του και της φωνάζει: ¨Σήκω τεμπέλα, πήγαινε σπίτι σου!¨ Εκείνη αμέσως σηκώνεται, περπατά και μιλά (!!!!!!!). Την άλλη μέρα βγαίνει από το νοσοκομείο.»
Τα θαύματα του Ιερομάρτυρα Χριστόδουλου δεν έχουν τελειωμό οπότε δεν μπορώ να τα γράψω όλα. Θα κλείσω με ένα απίστευτης αστειότητας (μιλάμε για πολύ γέλιο) κείμενο που διάβασα προς το τέλος του βιβλίου. Είναι το εξής:
Το 1989 έγινε στη Σιβηρία μία βαθιά γεώτρηση (16 χλμ) υπό την διεύθυνση Σοβιετικών και ξένων επιστημόνων (ιδιαίτερα Νορβηγών) για να βρεθεί ένας τρόπος ειδοποίησης επικείμενου σεισμού. Ο σκοπός ήταν να τοποθετηθεί στο βάθος της γεωτρήσεως, ένα ειδικό μεγάφωνο συνδεδεμένο σε ένα μαγνητόφωνο, για εγγραφή των θορύβων που προέρχονται από την αρχή μιας μετακινήσεως των ηπειρωτικών πλακών, για πρόβλεψη των σεισμών.»
Αυτή η είδηση δημοσιεύτηκε πρώτα στις Νορβηγικές και Φινλανδικές εφημερίδες και κατόπιν στις Η.Π.Α. στο WEEKLY WORLD NEWS την 24η Απριλίου του 1990. Ιδού αποσπάσματα : «Ο Γεωλόγος Dr DIMITRI AZZACOV λέει σε Φινλανδική εφημερίδα τα εξής: Σαν κομμουνιστής δεν πιστεύω στον παράδεισο ούτε στην Βίβλο, αλλά σαν επιστήμων, πιστεύω τώρα στην κόλαση. Θα ήταν ανώφελο να σας εξηγήσω πόσο σοκαριστήκαμε από μια τέτοια ανακάλυψη, γνωρίζουμε καλά τι είδαμε και ακούσαμε. Και είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι ότι τρυπήσαμε το ταβάνι της κολάσεως.
Φτάνοντας στα 16 χλμ. Βάθος το τρυπάνι της γεώτρησης άρχισε να περιστρέφεται στη μέγιστη ταχύτητα που πάει να πει ότι το τρυπάνι γυρνούσε μέσα σε μία κοιλότητα ή μεσα σε κάποιο σπήλαιο. Ο έλεγχος της θερμοκρασίας στο βάθος έδειχνε 1100ο C. Όταν λοιπόν ανεβάσαμε το τρυπάνι, ένα σύννεφο από αέρια βγήκε από τις σωληνώσεις. Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας, ένα μεγάλο πλάσμα με σκυλόδοντα και με μάτια γεμάτα μίσος και κακία, εμφανίστηκε και ούρλιαζε σαν θηρίο και κατόπιν εξαφανίστηκε. Οι τεχνικοί και οι εργάτες το έβαλαν στα πόδια.
Κατεβάσαμε εν τούτοις το μικρόφωνο διότι ήταν και ο σκοπός της έρευνας μας. Αντί να ακούσουμε τον ήχο των πλακών σε μετακίνηση, ακούσαμε ένα ουρλιαχτό πόνου. Πιστεύοντας σε μία βλάβη του μικροφώνου και μετά από σοβαρό έλεγχο των μηχανημάτων, οι υποψίες μας επαληθεύτηκαν. Δεν ήταν μόνο μία, αλλά εκατομμύρια ανθρώπινων φωνών που ακούσαμε και μαγνητοφωνήσαμε. Τότε σταματήσαμε τα πάντα και βουλώσαμε την τρύπα. Προφανώς είχαμε ανακαλύψει το υπερφυσικό και είχαμε δει και ακούσει παράξενα πράγματα.»
Δεν μπορείτε να πείτε. Ήταν αρκετά διασκεδαστικό το κείμενο. Και σημειωτέον, όλα αυτά είναι γραμμένα σε ένα υποτίθεται χριστιανικό βιβλίο που διανέμεται δωρεάν…
Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009
Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009
"ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ" ΑΤΑΚΕΣ.
Το ποινικό τμήμα του Αρείου Πάγου αποφάσισε η εκδίκαση της υπόθεσης των αστυνομικών που κατηγορούνται για την ανθρωποκτονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου να γίνει στην Άμφισσα. Η είδηση αυτή εμφανίζεται στην ηλεκτρονική σελίδα των ΝΕΩΝ. Παρακολουθώ εδώ και καιρό την ηλεκτρονική έκδοση των Νέων ( http://www.tanea.gr) και πολύ συχνά διαβάζω τα σχόλια των αναγνωστών. Τα ΝΕΑ είναι μία από τις λίγες ηλεκτρονικές εφημερίδες που δίνουν βήμα στους αναγνώστες. Τα σχόλια, φαντάζομαι ότι περνάνε αυτούσια και χωρίς έλεγχο από κάποιον διαχειριστή. Κοινώς, ο καθένας γράφει ότι του κατέβει..
Αν παρακολουθήσεις τα σχόλια για μεγάλο διάστημα (πέντε μήνες ας πούμε), είμαι σχεδόν βέβαιος, ότι μπορείς να κάνεις ένα ψυχογράφημα της Ελληνικής κοινωνίας. Για να μην πω ότι ακόμα και Κοινωνιολογική μελέτη μπορείς να κάνεις και φανώ υπερβολικός. Σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα όπως είναι ο θάνατος ενός έφηβου και όπως είναι η συνταγματικά κατοχυρωμένη δυνατότητα στην υπεράσπιση του οποιουδήποτε δράστη, δείτε τι γράφουν ορισμένοι "συνάνθρωποι" μας. Μην εκπλήσσεστε. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν ανάμεσα μας. Πίνουμε καφέ στις ίδιες καφετέριες και βλέπουμε ταινίες στις ίδιες κινηματογραφικές αίθουσες...
Απολαύστε :
"XOUNTA SAS XREIAZETE TSOGLANIA.EXETE KALOMATHI TOMARIA.KETE TIS PERIOUSIES TON ALLON."
"Να σεβαστούμε το τεκμήριο της αθωότητας, είπε; Τι σεβάστηκαν αυτοί; Στην κρεμάλα!"
"Αλέξη Κούγια, είμαστε μαζί σου! Κρίμα που έκλεισε το σπίτι αυτού του ανθρώπου του φρουρού και μακάρι να αποδείξεις την αθωότητά του. Χούντα χρειάζεται σ''όλους αυτούς τους αντιεξουσιαστές. Να βγει ο στρατός στους δρόμους και να τα θερίσει όλα αυτά τα τσογλάνια που καταστρέφουν την περιουσία μας. Θάνατος στα ρεμάλια, στους αλήτες."
"Ο κάθε αλήτης μόλις πεθάνει γίνεται ήρωας. Αυτή είναι η νοοτροπία μας, καλά να πάθουμε. ΚΑΦΤΕ ΤΑ ΟΛΑ να χαίρεται ο λαός."
"O ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΣΥΝΙΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ (εννοεί τον Κούγια) ΑΘΩΩΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΣΩΜΑΤΕΜΠΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΕΜΠΟΡΟΥΣ ΜΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΤΩΡΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙ ΤΟΝ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Ο ΗΘΙΚΟΛΟΓΟΣ Ο ΜΙΣΟΓΥΝΗΣ Ο ΕΠΙΚΥΝΔΙΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ"
"ΕΙΔΙΚΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ= Ο ΝΤΑΗΣ ΤΟΥ ΚΩΛΟΥ
ΜΟΝΤΕΛΟΠΝΙΧΤΗΣ= Ο ΚΩΛΟΣ ΤΟΥ ΝΤΑΗ
Ο ΝΤΑΗΣ θα πέσει στα μαλακά γιατί η βαλλιστική εξέταση θα πει ότι η σφαίρα έκανε βόλτες στα εξάρχεια πριν σκοτώσει τον Αλέξη.
Ο ΚΩΛΟΣ ΤΟΥ ΝΤΑΗ θα συνεχίσει να είναι ένας τηλεοπτικός αστέρας, που όσοι θα τον αναγνωρίζουν στο δρόμο θα κραυγάζουν: Καλέ ο Κούγιας, είδα τον Κούγια από κοντά!!
ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΑ ΚΑΙΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ...."
"Ετσι επισφραγιζει ο Κουγιας την καριερα του. Προφανως θα τσεπωσει αρκετα, υπερασπιζομενος δολοφονους. Εχει να πληρωσει και διατροφη στην Βατιδου ο ανθρωπος, να συντηρησει το κοτερο, την βιλα στη Μυκονο κτλ...
Κοιμησου ησυχος Κουγια. Μετα απο αυτο θα παρακαλας να σου ερθουν πελατες.
Κανονικα θα πρεπει να σου καψουν το δικηγορικο γραφειο. Σου αξιζει."
Όλα αυτά είναι γραμμένα κάτω από την είδηση που προανέφερα. Υπάρχουν και άλλα σχόλια αλλά δεν έχει νόημα να τα βάλω όλα. Όπως επίσης υπάρχουν και νηφάλιες απόψεις, απόψεις που εκφράζονται από ανθρώπους που δείχνουν να έχουν ήθος. Τι γίνεται ρε; Πως έχουμε "ξεφύγει" έτσι;
Αν παρακολουθήσεις τα σχόλια για μεγάλο διάστημα (πέντε μήνες ας πούμε), είμαι σχεδόν βέβαιος, ότι μπορείς να κάνεις ένα ψυχογράφημα της Ελληνικής κοινωνίας. Για να μην πω ότι ακόμα και Κοινωνιολογική μελέτη μπορείς να κάνεις και φανώ υπερβολικός. Σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα όπως είναι ο θάνατος ενός έφηβου και όπως είναι η συνταγματικά κατοχυρωμένη δυνατότητα στην υπεράσπιση του οποιουδήποτε δράστη, δείτε τι γράφουν ορισμένοι "συνάνθρωποι" μας. Μην εκπλήσσεστε. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν ανάμεσα μας. Πίνουμε καφέ στις ίδιες καφετέριες και βλέπουμε ταινίες στις ίδιες κινηματογραφικές αίθουσες...
Απολαύστε :
"XOUNTA SAS XREIAZETE TSOGLANIA.EXETE KALOMATHI TOMARIA.KETE TIS PERIOUSIES TON ALLON."
"Να σεβαστούμε το τεκμήριο της αθωότητας, είπε; Τι σεβάστηκαν αυτοί; Στην κρεμάλα!"
"Αλέξη Κούγια, είμαστε μαζί σου! Κρίμα που έκλεισε το σπίτι αυτού του ανθρώπου του φρουρού και μακάρι να αποδείξεις την αθωότητά του. Χούντα χρειάζεται σ''όλους αυτούς τους αντιεξουσιαστές. Να βγει ο στρατός στους δρόμους και να τα θερίσει όλα αυτά τα τσογλάνια που καταστρέφουν την περιουσία μας. Θάνατος στα ρεμάλια, στους αλήτες."
"Ο κάθε αλήτης μόλις πεθάνει γίνεται ήρωας. Αυτή είναι η νοοτροπία μας, καλά να πάθουμε. ΚΑΦΤΕ ΤΑ ΟΛΑ να χαίρεται ο λαός."
"O ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΣΥΝΙΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ (εννοεί τον Κούγια) ΑΘΩΩΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΣΩΜΑΤΕΜΠΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΕΜΠΟΡΟΥΣ ΜΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΤΩΡΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙ ΤΟΝ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Ο ΗΘΙΚΟΛΟΓΟΣ Ο ΜΙΣΟΓΥΝΗΣ Ο ΕΠΙΚΥΝΔΙΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ"
"ΕΙΔΙΚΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ= Ο ΝΤΑΗΣ ΤΟΥ ΚΩΛΟΥ
ΜΟΝΤΕΛΟΠΝΙΧΤΗΣ= Ο ΚΩΛΟΣ ΤΟΥ ΝΤΑΗ
Ο ΝΤΑΗΣ θα πέσει στα μαλακά γιατί η βαλλιστική εξέταση θα πει ότι η σφαίρα έκανε βόλτες στα εξάρχεια πριν σκοτώσει τον Αλέξη.
Ο ΚΩΛΟΣ ΤΟΥ ΝΤΑΗ θα συνεχίσει να είναι ένας τηλεοπτικός αστέρας, που όσοι θα τον αναγνωρίζουν στο δρόμο θα κραυγάζουν: Καλέ ο Κούγιας, είδα τον Κούγια από κοντά!!
ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΑ ΚΑΙΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ...."
"Ετσι επισφραγιζει ο Κουγιας την καριερα του. Προφανως θα τσεπωσει αρκετα, υπερασπιζομενος δολοφονους. Εχει να πληρωσει και διατροφη στην Βατιδου ο ανθρωπος, να συντηρησει το κοτερο, την βιλα στη Μυκονο κτλ...
Κοιμησου ησυχος Κουγια. Μετα απο αυτο θα παρακαλας να σου ερθουν πελατες.
Κανονικα θα πρεπει να σου καψουν το δικηγορικο γραφειο. Σου αξιζει."
Όλα αυτά είναι γραμμένα κάτω από την είδηση που προανέφερα. Υπάρχουν και άλλα σχόλια αλλά δεν έχει νόημα να τα βάλω όλα. Όπως επίσης υπάρχουν και νηφάλιες απόψεις, απόψεις που εκφράζονται από ανθρώπους που δείχνουν να έχουν ήθος. Τι γίνεται ρε; Πως έχουμε "ξεφύγει" έτσι;
Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009
ΔΙΑΦΟΡΑ ΛΙΚΕΡ
Στις φωτογραφίες που ακολουθούν φαίνονται τα λικέρ που έφτιαξα τον τελευταίο μήνα.
Baileys Irish Cream. H συνταγή εδώ
Λικέρ Πορτοκάλι. Όπως το Λιμοντσέλο αλλά με φλούδες πορτοκαλιού.Κάποιος που έχει την διάθεση, μπορεί να φτιάξει το καλοκαίρι, τα Λικέρ Βύσσινο, Κεράσι, και Βερύκοκο. Πολύ γνωστό είναι και το λικέρ Αμαρέτο που γίνεται από αμύγδαλα καθώς και το παραδοσιακό της πατρίδας μου, το λικέρ Μαστίχα.
Καλά πιώματα!
Καλά πιώματα!
Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009
ΕΝΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
Η Σώτη Τριανταφύλλου, συγγραφέας (Το εργοστάσιο των μολυβιών, Κινέζικα Κουτιά, Λίγο από το αίμα σου κ.α.), έγραψε τον περασμένο Ιούλιο το παρακάτω άρθρο με τίτλο "Το έλλειμμα της Αριστεράς", το οποίο βρήκα εδώ.
"Παρέα της πλατείας Εξαρχείων στήνεται έξω από καφέ που μόλις έχει ανοίξει, σχολιάζοντας: «Πολύ κυριλέ είναι... Να του χώσουμε κανένα γκαζάκι;». Αργότερα, συσπειρωμένοι, εκβάλλουν την επαναστατική φωνή: «Γιάπηδες έξω! Να πάτε στο Κολωνάκι!». Το σύνθημα μού θυμίζει, αναπόφευκτα, εκείνο του φιλήσυχου μικροαστού: «Πρεζάκια έξω! Να πάτε στην πλατεία Βάθη!». Στο μεταξύ, λαμβάνω ένα e-mail που γράφει: «Άλλαξε μυαλά, θα πάθεις ό,τι έπαθε η Κούνεβα! Ξέρουμε πού μένεις...».
Η προειδοποίηση δεν προέρχεται από τα εγκληματικά αφεντικά, προέρχεται από θερμοκέφαλους «εξεγερμένους»: από εκείνους που κατέστρεψαν τη βιβλιοθήκη της Νομικής, το βιβλιοπωλείο του «Παπασωτηρίου», το πολυκατάστημα «Πλαίσιο». Δεν είναι οι «περιουσίες» που με απασχολούν, είναι ο συμβολισμός τους: όταν καις βιβλία, καις το κεφάλι σου. Σκέφτομαι το πόσο απέχει η πράξη από τις ιδέες, από τον «εξεγερμένο άνθρωπο» του Αλμπέρ Καμύ, από τους ευγενείς, σοφούς επαναστάτες: τον Τσερνιτσέφκι, τον Μαγιακόβσκι· τον Γιουτζήν Ντεμπς· τον Γκράμσι· σε πόση αμηχανία βρίσκεται οποιοσδήποτε αριστερός και αναρχικός με ιδεολογικές αποσκευές, μπροστά σ’ αυτές τις τυραννικές μειοψηφίες.
Περνάω από το απαλλοτριωμένο «πάρκο» στη γωνία Ζωοδόχου Πηγής και Ναυαρίνου: μεγάλη νίκη του κινήματος· το βασίλειο της ασχήμιας. Αλλά μην κάνετε κύματα, μην ενοχλείτε: τα «παιδιά» επαναστατούν. Το γιατί το ξέρω, νομίζω μάλιστα ότι το ξέρω καλύτερα από τα μέλη του «κινήματος». Το πώς (οι μέθοδοι) και το προς τι (με ποιο αίτημα, με ποιο όραμα) με προβληματίζουν. Επιπλέον, με προβληματίζει η κοινή γνώμη: γιατί τόσοι άνθρωποι χαίρονται επειδή καταστράφηκαν μεγάλα, επιτυχημένα καταστήματα στο κέντρο της Αθήνας; Γιατί, ακόμα περισσότερο, απειλούν ότι θα τα ξανακαταστρέψουν; Στην Ελλάδα, οτιδήποτε ωραίο, καλοκουρδισμένο, θριαμβικό, πρέπει να εξολοθρεύεται: κτίρια, άνθρωποι, αντικείμενα, ιδέες, όλα στα σκουπίδια, στα σκουπίδια που καίγονται. Τhe bonfire of the vanities.
Αντιθέτως, το να βάφεις, λόγου χάρη, μια τράπεζα κόκκινη, συνιστά μια συμβολική πράξη· κάτι εκφράζεις με το κόκκινο χρώμα, κάτι διακινδυνεύεις τη στιγμή που ρίχνεις την μπογιά. Η καταστροφή, η πυρά, παραείναι εύκολη και γρήγορη· ανέξοδη: στο τέλος της μέρας, τις αποζημιώσεις επωμίζεται ο φορολογούμενος πολίτης. Εξάλλου, το τοπίο μετά τη μάχη είναι θλιβερό: πώς μπορεί να ζει κανείς μέσα σε ερείπια;
Μένω σχεδόν απέναντι από το Πολυτεχνείο. Κάθε μέρα αναρωτιέμαι: πώς έχει επιτραπεί μια τέτοια καταπάτηση, ένας τέτοιος βιασμός του χώρου, του περιβάλλοντος; Έχω απαντήσεις που δεν αρέσουν σε κανέναν: οι άνθρωποι –νέοι και λιγότερο νέοι– χρειάζονται νομικό πλαίσιο για να κινηθούν (ή για να ακινητοποιηθούν)· χρειάζονται υποχρεώσεις και δικαιώματα. Ακόμη και η χρήση των δικαιωμάτων οφείλει να είναι υποχρεωτική (για παράδειγμα, η δωρεάν παιδεία πρέπει να είναι υποχρεωτική).
Ο χώρος του Πολυτεχνείου αποτελεί ένα πεδίο όπου ξεδιπλώνεται η σημερινή Ελλάδα: εγκατάλειψη, ανημπόρια, «άσυλο» για ανθρώπους που δεν αξίζουν κανενός είδους ασυλία. Οι φοιτητές ζουν μέσα στην ελεεινότητα, σ’ έναν αργόστροφο κόσμο, δίπλα σε καθηγητές-δημοσίους υπαλλήλους, κόλακες της νεολαίας και απολογητές ενός βαθιά επαρχιακού «νεοτερισμού». Το πανεπιστήμιο υπονομεύεται από την παθητική στάση των καθηγητών για πάνω από τριάντα πέντε χρόνια: εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά δεν επαρκούν. Ο χώρος –η πόλη– βρίσκεται στο έλεος των εμπρηστών: οι εμπρηστές μπαίνουν και στρογγυλοκάθονται στο σπίτι σου όπως στο θεατρικό έργο του Μαξ Φρις.
Ψηφοθηρία, καλόπιασμα του όχλου, σύγχυση αξιών και ανατροπή αξιών, παραπομπή στις προτροπές του Μπακούνιν μαζί με άγνοια περί αναρχισμού και περί Μπακούνιν. Ο αναρχισμός είναι σκληρή δουλειά, δεν εξαντλείται σε τσιτάτα, σαν εκείνα που ξέρουν οι Κνίτες από τον Λένιν κι από τον Μαρξ διασκευασμένο και παραμορφωμένο από τους Σοβιετικούς. Ο αναρχισμός, η επανάσταση, είναι μεγάλες περιπέτειες του ανθρώπινου μυαλού, δεν είναι γιορτές μίσους.
Ξανά και ξανά, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, με αφορμές αστυνομικής βίας ή και χωρίς έκδηλες αφορμές, στην Ελλάδα μάς χαρακτηρίζει το πνεύμα του Μάη του ’68 βαλκανοποιημένο και καθυστερημένο σαράντα χρόνια. Εξηγήσεις υπάρχουν, δικαιολογίες μπορούμε να επινοήσουμε: εκτός από τον Διαφωτισμό και τη βιομηχανική επανάσταση, χάσαμε και τη δεκαετία του ’60, τα εναλλακτικά κινήματα, τα αιτήματα της ατομικής ελευθερίας, τη ριζοσπαστικοποίηση της πολυφυλετικής, πολυπολιτισμικής αριστεράς. Έτσι, το κοινωνικό μας κίνημα είναι φτωχό, δογματικό· πρωτόγονο· στερείται φαντασίας, εμφορείται από διεστραμμένη σκέψη· μεταφράζει το λεγόμενο «ταξικό μίσος» σε φθόνο, εκδηλώνει τον φθόνο με πράξεις ασχήμιας και αφανισμού.
Τι συμβαίνει; Βρισκόμαστε ακόμα στη σκοτεινή εποχή πριν από τον Διαφωτισμό; Και γιατί δεν μιλάει κανείς για όλ’ αυτά από τον χώρο (the horror, the horror!) της αριστεράς; Γιατί αποδέχονται την ανοησία και την αυθαιρεσία ενός «κινήματος» που δεν ενδιαφέρεται για τη δικαιοσύνη και την καλοσύνη εφόσον διακόπτει βιαίως θεατρικές παραστάσεις, απειλεί με τρομοκρατικές επεμβάσεις και καθυβρίζει οποιονδήποτε διαφωνεί;
Η ποιότητα της ζωής εξαρτάται από την ποιότητα της αριστεράς: η συνάρτηση είναι απλή. Η δική μας αριστερά περιγράφεται ακόμα με όρους της δεκαετίας του ’30· λενινιστές, τροτσκιστές, σταλινικοί και αναρχοφασίστες, όλοι μαζί, ενωμένοι, χωρίς συγκεκριμένα ανθρωπιστικά αιτήματα, με τους μεν να επιμένουν στην κομματική συνείδηση, με τους δε να κραυγάζουν με την ορολογία που είχε νόημα (και αίμα) τον καιρό της βιομηχανικής επανάστασης.
Ο χρόνος στην Ελλάδα μοιάζει παγωμένος· τα ρολόγια σταματημένα. Γι’ αυτό –και για πολλούς ακόμα λόγους– το αριστερό μας κίνημα, εκτός από την ενάρετη εποχή της ΕΔΑ (ένα κόμμα ξεχασμένο λόγω της γενικευμένης αμνησίας και αμορφωσιάς), παραπαίει ανάμεσα στον οπισθοδρομικό πατριωτισμό και το προλεταριακό όνειρο της ταξικής δικτατορίας.
Η δικτατορία είναι μια πραγματικότητα: η «Νέα Αριστερά» δεν έχει φτάσει ακόμα στις ακτές μας για να αποκαταστήσει τις αληθινές αρχές του ανθρωπισμού. Ίσως να μη φτάσει ποτέ. Κοντολογίς, η αριστερά στην Ελλάδα είναι μια δεξιά που αφαιρεί από τον άνθρωπο την προσωπική του ευθύνη, που τον παρουσιάζει σαν κακορίζικο θύμα των περιστάσεων. Όσοι από τους ακτιβιστές δεν έχουν άδειο κεφάλι, έχουν γραφειοκρατικές ιδέες, υπεραπλουστευτικές (πλούσιοι-φτωχοί, καταπιεστές-καταπιεζόμενοι, καλοί-κακοί): όταν αγνοείς τη σύνθετη φύση της ζωής και της οργανωμένης κοινωνίας, την ανάγκη της πολιτικής πραότητας και της ομορφιάς, δεν είσαι παρά ένας ακόμα βάνδαλος."
Την περασμένη Δευτέρα, εφτά "Μπάτσοι" των Εξαρχείων, (...συγγνώμη, της Λωρίδας της Γάζας ήθελα να πω...) επιτέθηκαν στη Σώτη και πετώντας αυγά της είπαν, όχι ιδιαίτερα ευγενικά, να πάει να παρουσιάσει το βιβλίο της στο Κολωνάκι! Η παρουσίαση του βιβλίου "Ο Χρόνος Πάλι" γινόταν στο βιβλιοπωλείο "Φλοράλ". Δεν μπορείτε να πείτε... Προφητικό το άρθρο της συγγραφέως.
"Παρέα της πλατείας Εξαρχείων στήνεται έξω από καφέ που μόλις έχει ανοίξει, σχολιάζοντας: «Πολύ κυριλέ είναι... Να του χώσουμε κανένα γκαζάκι;». Αργότερα, συσπειρωμένοι, εκβάλλουν την επαναστατική φωνή: «Γιάπηδες έξω! Να πάτε στο Κολωνάκι!». Το σύνθημα μού θυμίζει, αναπόφευκτα, εκείνο του φιλήσυχου μικροαστού: «Πρεζάκια έξω! Να πάτε στην πλατεία Βάθη!». Στο μεταξύ, λαμβάνω ένα e-mail που γράφει: «Άλλαξε μυαλά, θα πάθεις ό,τι έπαθε η Κούνεβα! Ξέρουμε πού μένεις...».
Η προειδοποίηση δεν προέρχεται από τα εγκληματικά αφεντικά, προέρχεται από θερμοκέφαλους «εξεγερμένους»: από εκείνους που κατέστρεψαν τη βιβλιοθήκη της Νομικής, το βιβλιοπωλείο του «Παπασωτηρίου», το πολυκατάστημα «Πλαίσιο». Δεν είναι οι «περιουσίες» που με απασχολούν, είναι ο συμβολισμός τους: όταν καις βιβλία, καις το κεφάλι σου. Σκέφτομαι το πόσο απέχει η πράξη από τις ιδέες, από τον «εξεγερμένο άνθρωπο» του Αλμπέρ Καμύ, από τους ευγενείς, σοφούς επαναστάτες: τον Τσερνιτσέφκι, τον Μαγιακόβσκι· τον Γιουτζήν Ντεμπς· τον Γκράμσι· σε πόση αμηχανία βρίσκεται οποιοσδήποτε αριστερός και αναρχικός με ιδεολογικές αποσκευές, μπροστά σ’ αυτές τις τυραννικές μειοψηφίες.
Περνάω από το απαλλοτριωμένο «πάρκο» στη γωνία Ζωοδόχου Πηγής και Ναυαρίνου: μεγάλη νίκη του κινήματος· το βασίλειο της ασχήμιας. Αλλά μην κάνετε κύματα, μην ενοχλείτε: τα «παιδιά» επαναστατούν. Το γιατί το ξέρω, νομίζω μάλιστα ότι το ξέρω καλύτερα από τα μέλη του «κινήματος». Το πώς (οι μέθοδοι) και το προς τι (με ποιο αίτημα, με ποιο όραμα) με προβληματίζουν. Επιπλέον, με προβληματίζει η κοινή γνώμη: γιατί τόσοι άνθρωποι χαίρονται επειδή καταστράφηκαν μεγάλα, επιτυχημένα καταστήματα στο κέντρο της Αθήνας; Γιατί, ακόμα περισσότερο, απειλούν ότι θα τα ξανακαταστρέψουν; Στην Ελλάδα, οτιδήποτε ωραίο, καλοκουρδισμένο, θριαμβικό, πρέπει να εξολοθρεύεται: κτίρια, άνθρωποι, αντικείμενα, ιδέες, όλα στα σκουπίδια, στα σκουπίδια που καίγονται. Τhe bonfire of the vanities.
Αντιθέτως, το να βάφεις, λόγου χάρη, μια τράπεζα κόκκινη, συνιστά μια συμβολική πράξη· κάτι εκφράζεις με το κόκκινο χρώμα, κάτι διακινδυνεύεις τη στιγμή που ρίχνεις την μπογιά. Η καταστροφή, η πυρά, παραείναι εύκολη και γρήγορη· ανέξοδη: στο τέλος της μέρας, τις αποζημιώσεις επωμίζεται ο φορολογούμενος πολίτης. Εξάλλου, το τοπίο μετά τη μάχη είναι θλιβερό: πώς μπορεί να ζει κανείς μέσα σε ερείπια;
Μένω σχεδόν απέναντι από το Πολυτεχνείο. Κάθε μέρα αναρωτιέμαι: πώς έχει επιτραπεί μια τέτοια καταπάτηση, ένας τέτοιος βιασμός του χώρου, του περιβάλλοντος; Έχω απαντήσεις που δεν αρέσουν σε κανέναν: οι άνθρωποι –νέοι και λιγότερο νέοι– χρειάζονται νομικό πλαίσιο για να κινηθούν (ή για να ακινητοποιηθούν)· χρειάζονται υποχρεώσεις και δικαιώματα. Ακόμη και η χρήση των δικαιωμάτων οφείλει να είναι υποχρεωτική (για παράδειγμα, η δωρεάν παιδεία πρέπει να είναι υποχρεωτική).
Ο χώρος του Πολυτεχνείου αποτελεί ένα πεδίο όπου ξεδιπλώνεται η σημερινή Ελλάδα: εγκατάλειψη, ανημπόρια, «άσυλο» για ανθρώπους που δεν αξίζουν κανενός είδους ασυλία. Οι φοιτητές ζουν μέσα στην ελεεινότητα, σ’ έναν αργόστροφο κόσμο, δίπλα σε καθηγητές-δημοσίους υπαλλήλους, κόλακες της νεολαίας και απολογητές ενός βαθιά επαρχιακού «νεοτερισμού». Το πανεπιστήμιο υπονομεύεται από την παθητική στάση των καθηγητών για πάνω από τριάντα πέντε χρόνια: εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά δεν επαρκούν. Ο χώρος –η πόλη– βρίσκεται στο έλεος των εμπρηστών: οι εμπρηστές μπαίνουν και στρογγυλοκάθονται στο σπίτι σου όπως στο θεατρικό έργο του Μαξ Φρις.
Ψηφοθηρία, καλόπιασμα του όχλου, σύγχυση αξιών και ανατροπή αξιών, παραπομπή στις προτροπές του Μπακούνιν μαζί με άγνοια περί αναρχισμού και περί Μπακούνιν. Ο αναρχισμός είναι σκληρή δουλειά, δεν εξαντλείται σε τσιτάτα, σαν εκείνα που ξέρουν οι Κνίτες από τον Λένιν κι από τον Μαρξ διασκευασμένο και παραμορφωμένο από τους Σοβιετικούς. Ο αναρχισμός, η επανάσταση, είναι μεγάλες περιπέτειες του ανθρώπινου μυαλού, δεν είναι γιορτές μίσους.
Ξανά και ξανά, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, με αφορμές αστυνομικής βίας ή και χωρίς έκδηλες αφορμές, στην Ελλάδα μάς χαρακτηρίζει το πνεύμα του Μάη του ’68 βαλκανοποιημένο και καθυστερημένο σαράντα χρόνια. Εξηγήσεις υπάρχουν, δικαιολογίες μπορούμε να επινοήσουμε: εκτός από τον Διαφωτισμό και τη βιομηχανική επανάσταση, χάσαμε και τη δεκαετία του ’60, τα εναλλακτικά κινήματα, τα αιτήματα της ατομικής ελευθερίας, τη ριζοσπαστικοποίηση της πολυφυλετικής, πολυπολιτισμικής αριστεράς. Έτσι, το κοινωνικό μας κίνημα είναι φτωχό, δογματικό· πρωτόγονο· στερείται φαντασίας, εμφορείται από διεστραμμένη σκέψη· μεταφράζει το λεγόμενο «ταξικό μίσος» σε φθόνο, εκδηλώνει τον φθόνο με πράξεις ασχήμιας και αφανισμού.
Τι συμβαίνει; Βρισκόμαστε ακόμα στη σκοτεινή εποχή πριν από τον Διαφωτισμό; Και γιατί δεν μιλάει κανείς για όλ’ αυτά από τον χώρο (the horror, the horror!) της αριστεράς; Γιατί αποδέχονται την ανοησία και την αυθαιρεσία ενός «κινήματος» που δεν ενδιαφέρεται για τη δικαιοσύνη και την καλοσύνη εφόσον διακόπτει βιαίως θεατρικές παραστάσεις, απειλεί με τρομοκρατικές επεμβάσεις και καθυβρίζει οποιονδήποτε διαφωνεί;
Η ποιότητα της ζωής εξαρτάται από την ποιότητα της αριστεράς: η συνάρτηση είναι απλή. Η δική μας αριστερά περιγράφεται ακόμα με όρους της δεκαετίας του ’30· λενινιστές, τροτσκιστές, σταλινικοί και αναρχοφασίστες, όλοι μαζί, ενωμένοι, χωρίς συγκεκριμένα ανθρωπιστικά αιτήματα, με τους μεν να επιμένουν στην κομματική συνείδηση, με τους δε να κραυγάζουν με την ορολογία που είχε νόημα (και αίμα) τον καιρό της βιομηχανικής επανάστασης.
Ο χρόνος στην Ελλάδα μοιάζει παγωμένος· τα ρολόγια σταματημένα. Γι’ αυτό –και για πολλούς ακόμα λόγους– το αριστερό μας κίνημα, εκτός από την ενάρετη εποχή της ΕΔΑ (ένα κόμμα ξεχασμένο λόγω της γενικευμένης αμνησίας και αμορφωσιάς), παραπαίει ανάμεσα στον οπισθοδρομικό πατριωτισμό και το προλεταριακό όνειρο της ταξικής δικτατορίας.
Η δικτατορία είναι μια πραγματικότητα: η «Νέα Αριστερά» δεν έχει φτάσει ακόμα στις ακτές μας για να αποκαταστήσει τις αληθινές αρχές του ανθρωπισμού. Ίσως να μη φτάσει ποτέ. Κοντολογίς, η αριστερά στην Ελλάδα είναι μια δεξιά που αφαιρεί από τον άνθρωπο την προσωπική του ευθύνη, που τον παρουσιάζει σαν κακορίζικο θύμα των περιστάσεων. Όσοι από τους ακτιβιστές δεν έχουν άδειο κεφάλι, έχουν γραφειοκρατικές ιδέες, υπεραπλουστευτικές (πλούσιοι-φτωχοί, καταπιεστές-καταπιεζόμενοι, καλοί-κακοί): όταν αγνοείς τη σύνθετη φύση της ζωής και της οργανωμένης κοινωνίας, την ανάγκη της πολιτικής πραότητας και της ομορφιάς, δεν είσαι παρά ένας ακόμα βάνδαλος."
Την περασμένη Δευτέρα, εφτά "Μπάτσοι" των Εξαρχείων, (...συγγνώμη, της Λωρίδας της Γάζας ήθελα να πω...) επιτέθηκαν στη Σώτη και πετώντας αυγά της είπαν, όχι ιδιαίτερα ευγενικά, να πάει να παρουσιάσει το βιβλίο της στο Κολωνάκι! Η παρουσίαση του βιβλίου "Ο Χρόνος Πάλι" γινόταν στο βιβλιοπωλείο "Φλοράλ". Δεν μπορείτε να πείτε... Προφητικό το άρθρο της συγγραφέως.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
