ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ

Σε όσους λέγαμε ότι σκοπεύουμε να επισκεφτούμε την Ιταλία, μας προέτρεπαν να πάμε οπωσδήποτε Ρώμη και Φλωρεντία. Στο άκουσμα του Μιλάνου κανείς δεν ενθουσιαζόταν. «Εντάξει, μία σύγχρονη πόλη είναι, δεν έχει και πολλά πράγματα να δεις» μας έλεγαν. Φύγαμε λοιπόν από την πόλη-παραμύθι (Φλωρεντία) για να πάμε στην σύγχρονη μεγαλούπολη του πλούσιου Ιταλικού Βορρά. Αναχωρήσαμε την Τρίτη 25 Αυγούστου στις 10:00 π.μ. με προορισμό το Μιλάνο μέσω Μπολόνιας. Από την Φλωρεντία για να πας Μιλάνο έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο διαδρομές. Μπορείς να πας δυτικά από Lucca – La Spezia – Genova και μετά να ακολουθήσεις πορεία προς να βόρεια για να φτάσεις Μιλάνο. Είναι πιο ωραία διαδρομή αλλά και πιο μακρινή. Εμείς πήγαμε Μπολόνια και από εκεί χωρίς σταματημό κατευθυνθήκαμε προς το Μιλάνο. Η διαδρομή Φλωρεντία-Μπολόνια είναι ιδιαίτερη. Συναντήσαμε πάρα πολλά τούνελ και κοιλαδογέφυρες. Αυτά που εμείς κάνουμε στην Εγνατία οδό σήμερα (διαδρομή Θεσσαλονίκη-Κοζάνη), οι Ιταλοί τα είχαν φτιάξει δεκάδες χρόνια πριν. Τέλος πάντων, ας μην επεκταθούμε σε αυτά γιατί θα μελαγχολήσουμε..

Σε μία ώρα φτάσαμε Μπολόνια. Αποφασίσαμε να μπούμε στην πόλη να τη δούμε. Φτάσαμε στο ιστορικό κέντρο (κάθε πόλη της Ιταλίας που σέβεται τον εαυτό της έχει ιστορικό κέντρο) και αποφασίσαμε να μην (!) περπατήσουμε αλλά να πάμε για ένα καφεδάκι και μετά να φύγουμε για Μιλάνο. Καθίσαμε σε μία καφετέρια στην Piazza Maggiore (φωτογραφία 1) και παραγγείλαμε μία πορτοκαλάδα για εμένα και ένα φρέντο καπουτσίνο για τη Βίκυ. Και ενώ η πορτοκαλάδα ήταν από πορτοκάλι και δεν είχε κάτι το αξιοπερίεργο, ο φρέντο καπουτσίνο ήταν «όλα τα λεφτά». Ο τύπος που μας πήρε παραγγελία δεν έφερε τον φρέντο που πίνουμε εδώ στην Ελλάδα αλλά ζεστό καπουτσίνο που απλά είχε κρυώσει. Και έβαλε και δύο παγάκια μέσα ο αθεόφοβος! Όπως μπορεί να καταλάβει ο καθένας, αυτό το πράγμα δεν πινόταν και όχι τίποτα άλλο, το πληρώσαμε και 4 ευρώ.

Φωτογραφία (1)

Μείναμε στη Μπολόνια τόσο όσο χρειάζεται για να πιει κάποιος ένα φρέντο καπουτσίνο made in Italy, και την κάναμε για Μιλάνο. Μετά την Μπολόνια ο δρόμος είναι φανταστικός. Τεράστιες ευθείες, τρεις λωρίδες ανά κατεύθυνση αλλά ο κυκλοφοριακός φόρτος τεράστιος. Η συγκεκριμένη οδική αρτηρία χρησιμοποιείται από τους οδηγούς που φτάνουν Ιταλία από τα λιμάνια του Μπάρι ή της Ανκόνα και κατευθύνονται προς βόρεια Ευρώπη. Έχει κίνηση όλο το χρόνο και κατακλύζεται από βαρέα οχήματα και τροχόσπιτα. Φοβερό αυτό με τα αυτοκινούμενα τροχόσπιτα! Είδαμε εκατοντάδες από δαύτα να διασχίζουν την Autostrade με δύο–τρία ποδήλατα κρεμασμένα από πίσω. Αλήθεια, στην Ελλάδα επιτρέπονται;

Φτάσαμε στο Μιλάνο στις 3.00μ.μ. Είχαμε κλείσει δωμάτιο στο HOTEL SERENA (φωτογραφίες 2 και 3) ένα μικρό ξενοδοχείο δύο αστέρων κοντά στο κέντρο της πόλης (2 χλμ), το οποίο αποδείχθηκε value for money.

Φωτογραφία (2)

Φωτογραφία (3)

Σε αντίθεση με τα άλλα ξενοδοχεία που ήταν καλά ή όχι τόσο καλά, αλλά πάντα σχετικά ακριβά, το SERENA κόστισε 55 ευρώ την βραδιά και δεν υστερούσε σε τίποτα έναντι των άλλων ξενοδοχείων. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα για καλή και φτηνή διαμονή στο Μιλάνο. Βρίσκεται δίπλα στην Via Buenos Aires, μία λεωφόρο γεμάτη εμπορικά κέντρα και καταστήματα. Περπατώντας για μισή ώρα, φτάνεις εκεί που πρέπει να πας όταν είσαι στο Μιλάνο. Στην Piazza del Duomo, την κεντρική πλατεία της πόλης όπου δεσπόζει ο επιβλητικός ναός Duomo του Μιλάνου (φωτ. 4). Πρόκειται για τον πιο όμορφο και εντυπωσιακό ναό που είδαμε στο ταξίδι μας, και πιστέψτε είδαμε πάρα πολλούς. Ολοκληρώθηκε σε 500 χρόνια, η συντήρηση του χρηματοδοτείται από ειδικά δημοτικά τέλη και έχει πάνω του περίπου 3.200 αγάλματα (!!). Σε αντίθεση με το καμπανίλε της Φλωρεντίας που για να ανέβεις πρέπει να περπατήσεις 415 σκαλοπάτια, ο Duomo του Μιλάνου έχει ανελκυστήρα. Φτάνεις μέχρι ένα σημείο και μετά ανεβαίνεις στην οροφή όπου απολαμβάνεις πιάτο μπροστά σου την πλατεία (φωτ. 5). Αν κοιτάξεις μακριά μπορείς να θαυμάσεις μία υπέροχη πανοραμική θέα της πόλης. Δεν συγκρίνεται με το θέαμα να βλέπεις την Φλωρεντία από ψηλά, αλλά δεν είναι και άσχημα.

Φωτογραφία (4)
Φωτογραφία (5)

Απέναντι και διαγώνια από τον Duomo βρίσκεται η Galleria Vittorio Emmanuele, η διάσημη εμπορική στοά του Μιλάνου. Prada, Louis Vuitton, Gucci, Armani, Hugo και ότι τραβάει η ψυχή των γυναικών βρίσκεται εκεί. Εμένα να πω την αλήθεια όλα αυτά με αφήνουν παντελώς αδιάφορο. Το μόνο που με συγκίνησε ήταν ένα μαγαζί με γνήσια αθλητικά είδη που πουλούσε και φανέλες ομάδων. Αγόρασα την φετινή (για τους εκτός έδρας αγώνες) φανέλα της Τσέλσι, η οποία θεωρώ ότι είναι από τις ωραιότερες εμφανίσεις στον κόσμο.

Η δεύτερη εμφάνιση της Τσέλσι

Και ενώ η Βίκυ σιχτίρισε που γεννήθηκε φτωχή ή που δεν παντρεύτηκε Χιώτη εφοπλιστή ώστε να «σηκώσει» τα μαγαζιά και να φύγει ευτυχισμένη, περπατήσαμε την στοά και στο τέλος φτάσαμε σε μία μικρή πλατεία με το όνομα Piazza della Scala. Σωστά καταλάβατε, πρόκειται για την πλατεία που βρίσκεται η πασίγνωστη Σκάλα του Μιλάνου. Το κτήριο είναι ωραίο αλλά απέχει από το να χαρακτηριστεί εντυπωσιακό.

Απέναντι από την Σκάλα είναι το Palazzo Marino. Τι είναι αυτό; Και που θέλετε να ξέρω εγώ; Δεν μπορώ να τα ξέρω όλα! Το μόνο που ξέρω είναι ότι είχε ΔΩΡΕΑΝ είσοδο για μία έκθεση. Πήραμε λοιπόν σειρά και εμείς να μπούμε στο κτήριο. «Τι έχει εκεί μέσα ρε Αλέκο;» με ρωτάει η Βίκυ. «Που να ξέρω, για να έχει πολύ κόσμο να περιμένει κάτι καλό θα είναι!» της απαντώ ομολογώντας την άγνοια μου. «Άσε που πρόκειται για το ΠΡΩΤΟ μέρος που βρήκαμε σε ολόκληρη Ιταλία με δωρεάν είσοδο. Θα μπούμε και ας είναι και έκθεση αφηρημένης τέχνης!» Φτάνοντας μπροστά στην είσοδο, διαπιστώσαμε ότι ήταν μία πολύ καλή έκθεση με σκίτσα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Ως γνωστόν, ο Ντα Βίντσι δεν διακρίθηκε μόνο για τους πίνακες του αλλά και για τα κατασκευαστικά του σχέδια. Είχε σχεδιάσει πτητικές μηχανές, αερόστατα, ειδικές αντλίες και άλλα πολλά σχέδια, επιβεβαιώνοντας την άποψη ότι ήταν μία από τις 5-6 μεγαλύτερες φυσιογνωμίες των τελευταίων 500 ετών. Στο κέντρο της Piazza della Scala υπάρχει μαρμάρινο άγαλμα του μεγάλου καλλιτέχνη-επιστήμονα.

Αφήσαμε το κέντρο του Μιλάνου, πήραμε το αμάξι και κατευθυνθήκαμε βορειοδυτικά. Σε απόσταση ενός χιλιομέτρου υπάρχει ένα πανέμορφο κάστρο με το όνομα Castello Sforzesco. Πήρε το όνομα του από τον Δούκα του Μιλάνου Francesco Sforza που το ανακατασκεύσε τον 15ο αιώνα. Σήμερα λειτουργεί ως εκθεσιακός χώρος τέχνης. Δίπλα στο κάστρο υπάρχει ένας μεγάλος χώρος με καταπράσινους κήπους. Πανέμορφη περιοχή.
Η ώρα είχε περάσει και η κούραση είχε αφήσει τα πρώτα της σημάδια. Κόκκινα μάτια, πρησμένα πόδια και το ταξίδι είχε ακόμα «ψωμί». Φύγαμε από το κάστρο, περάσαμε από το Σαν Σίρο να δούμε το γήπεδο της Μίλαν και της Ίντερ και πήγαμε (επιτέλους) για ύπνο.

Την άλλη μέρα ανεβήκαμε για πρωινό. Και λέω ανεβήκαμε διότι το HOTEL SERENA είναι το πρώτο ξενοδοχείο από όσα έχω μείνει που σερβίρει πρωινό στο ρετιρέ και όχι στο ισόγειο ή το υπόγειο. Εκεί συναντήσαμε την πιο αντιπαθητική φυσιογνωμία σε όλο το ταξίδι μας. Μία σερβιτόρα γύρω στα 45 με κάτι μούτρα μέχρι κάτω και μία καταφανέστατη κακία στο βλέμμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι έπλενε τα ποτήρια και τα πιάτα την ώρα του πρωινού κάνοντας επίτηδες υπερβολικό θόρυβο για να μας σπάσει τα νεύρα. Ευτυχώς που δεν μας μάτιασε (δεν ξέρω για τους άλλους διαμένοντες στο ξενοδοχείο..) και γυρίσαμε σώοι και αβλαβείς στην πατρίδα.

Μετά το πρωινό πήγαμε στην εκκλησία Santa Maria delle Grazie, να δούμε τον διάσημο πίνακα του Ντα Βίντσι «Ο Μυστικός δείπνος». Δεν ήξερα ότι βρίσκεται στο Μιλάνο. Νόμιζα ότι είναι στο Λούβρο ή σε κάποιο άλλο διάσημο μεγάλο μουσείο, αλλά όχι, είναι εκεί στην τραπεζαρία του Δομινικανού Μοναστηριού δίπλα στην εκκλησία. Διαβάσαμε για τον πίνακα στον τουριστικό οδηγό της Ιταλίας, αλλά δεν τρέφαμε και πολλές ελπίδες να τον δούμε. Έγραφε ότι πρέπει να κάνεις κράτηση αρκετές μέρες πριν, διότι έχει πολύ κόσμο και συνήθως δεν μπορείς να μπεις. Εμείς το επιχειρήσαμε και δικαιωθήκαμε. Πήραμε εισιτήριο στις 10:30 το πρωί και μας είπαν να περιμένουμε μέχρι τις 12:15 για να μπούμε. Ο πίνακας δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός αλλά η παραφιλολογία και οι θεωρίες που τον συνοδεύουν (Κώδικας Ντα Βίντσι) δεν μπορούν να σε αφήσουν ασυγκίνητο. Άλλωστε, πρόκειται για τον δεύτερο πιο διάσημο πίνακα του μεγάλου ζωγράφου. Στην αίθουσα ήμασταν περίπου 30 άτομα (μπαίνεις ανά ομάδες και όχι μπουλούκι) και μπορούσες να θαυμάσεις τον πίνακα με την ησυχία σου για 15 λεπτά. Απαγορεύονται οι φωτογραφίες. Ρώτησα αν μπορώ να βγάλω χωρίς φλας και μου απάντησαν αρνητικά. Επειδή όμως τέτοιες ευκαιρίες δεν πρέπει να τις αφήνεις, έβγαλα την φωτογραφία νούμερο (6) στη ζούλα. Κλασσικός Έλληνας, έτσι;

Φωτογραφία (6)

Ωραίος ο πίνακας του Λεονάρντο αλλά και το Κόμο δεν πάει πίσω. Όταν βγήκαμε από την αίθουσα του Μοναστηριού, πήραμε το αμάξι και φύγαμε αμέσως για την Λίμνη Κόμο και την ομώνυμη πόλη. Το Κόμο βρίσκεται βόρεια του Μιλάνου, κοντά στα Ιταλοελβετικά σύνορα, σε απόσταση 40 χιλιομέτρων περίπου. Απερίγραπτη περιοχή. Η πόλη βρίσκεται ακριβώς δίπλα στη λίμνη και αποτελεί, όχι άδικα, δημοφιλέστατο τουριστικό προορισμό για όλη την κεντρική Ευρώπη. Καραβάκια κάνουν κρουαζιέρες στη λίμνη κάθε μισή ώρα, υπάρχει τελεφερίκ που σε ανεβάζει σχεδόν κατακόρυφα πάνω στο βουνό, μεγάλοι πεζόδρομοι και ποδηλατοδρόμοι εξασφαλίζουν έναν αξέχαστο περίπατο και πέραν όλων αυτών, το εσωτερικό της πόλης δεν υστερεί αλλά είναι εξίσου γραφικό με ωραίους δρόμους, μαγαζιά, εστιατόρια και φυσικά παγωτατζίδικα (στην Ιταλία λέγονται Gelateria). Εκεί έφαγα και το πιο φτηνό παγωτό σε ολόκληρη την εκδρομή. Κλείνω το τέταρτο μέρος της περιήγησης με δύο φωτογραφίες από το Κόμο. Ένα ακόμα έμεινε και τέλος!

Λίμνη Κόμο

Λίμνη Κόμο