Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΑΕΚ ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΣΦΠ ΑΠΟ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ ΣΕ ΕΙΚΟΝΕΣ

Η εικόνα του ΟΑΚΑ λίγο πριν την έναρξη του μεγάλου αγώνα
Κωστένογλου και Σεγούρα στην καθιερωμένη χειραψία πριν τον αγώνα

Ο Μπλανκο κάνει το 1-0 με κεφαλιά μετά από σέντρα του Εντίνιο

Ο Εντίνιο κάνει το 2-0 μετά από μαγική μπαλιά του Ριβάλντο

Ο Λυμπερόπουλος πετυχαίνει ένα σπάνιας ομορφιάς γκολ με σουτ από 25 μέτρα

Ο Ριβάλντο με αριστοτεχνική πάσα βγάζει τον Καφέ σε θέση τετ-α-τετ και το 4-0 είναι γεγονός

Η ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΗ ΡΟΠΗ ΤΗΣ ΑΕΚ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ

Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές με κουράζει και με εκνευρίζει η διαρκής προσπάθεια των δημοσιογράφων να εξηγήσουν τα πάντα μέσω της ψυχολογίας. Ομάδα ψυχολογίας η τάδε , ηττοπαθής η άλλη , με καρδιά πρωταθλητή ο ένας , "άψυχος" και άνευρος ο άλλος κ.ο.κ. Ακόμα και στους παίκτες αν δεν χαρακτηριστεί κάποιος τσαμπουκάς , ψυχάρα , loser , winner και δεν ξέρω εγώ τι άλλο , δεν θα πάει καλά η μέρα. Είναι γεγονός ότι η ψυχολογία και το λεγόμενο momentum παίζουν έναν άλφα ρόλο στο ποδόσφαιρο , αλλά εγώ νομίζω ότι τον ρόλο αυτόν τον έχουμε υπερεκτιμήσει. Στα ατομικά αθλήματα όπως για παράδειγμα είναι το τένις , να δεχτώ ότι η ψυχολογία , η ψυχραιμία και η αυτοσυγκέντρωση παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ανάδειξη νικητή. Να δεχτώ επίσης ότι στο Βόλεϊ που οι τεχνικές αρετές κυριαρχούν και η σωματική επαφή είναι ανύπαρκτη , η θετική ψυχολογία παίζει σημαντικότατο ρόλο.

Αλλά ρε παιδιά , έλεος με την ψυχολογία των ποδοσφαιρικών ομάδων! Έχουμε εισαγάγει το μεταφυσικό στο ποδόσφαιρο. Όλα εξηγούνται βάση ψυχολογίας. Κατεβαίνει ο Σωκράτης στου Ρέντη , "πετάνε" την άλλη μέρα οι παίκτες του Ολυμπιακού. Ακούνε οι παίκτες της ΑΕΚ την έκφραση "παιχνίδι τελικός" και τρέμουν τα πόδια τους. Περνάνε οι Παναθηναϊκοί πρώτοι στη βαθμολογία και καταρρέουν από το άγχος... Μήπως να φέρουμε ένα ψυχολόγο για κάθε παίκτη να μην είναι παραπονεμένα τα παιδιά;

Τα πράγματα δεν είναι τόσο μονοδιάστατα όσο θέλουν να τα παρουσιάσουν κάποιοι. Διάβαζα την περασμένη Δευτέρα την Goal και ούτε λίγο ούτε πολύ έγραφαν οι "αναλυτές" ποδοσφαίρου ότι ο ΠΑΟ λύγισε μπροστά στο άγχος του τίτλου όταν ο Σωκράτης κατέβηκε στου Ρέντη και ζήτησε από τους παίκτες το πρωτάθλημα. Ότι ανέλαβε προσωπικά ο Σωκράτης να "καθαρίσει" τον τίτλο και οι άλλοι κλάσανε μέντες. Τι να πω τώρα εγώ... Ότι ο ΠΑΟ πήρε πρωτάθλημα το 2004 κερδίζοντας τα παιχνίδια με γκολ στα τελευταία λεπτά; Ότι οι παίκτες του έπαιζαν απίστευτα παθιασμένα και στο τέλος δικαιώθηκαν; Καλά , τότε δεν ήταν losers;

Τα ίδια λένε και για την ΑΕΚ. Ότι δεν μπορεί να αντέξει την πίεση και στα σημαντικά παιχνίδια χάνει. Που έχασε η ΑΕΚ τον τελευταίο καιρό; Από τον Πανιώνιο που την έπιασε στον ύπνο και την διέλυσε στην κόντρα επίθεση (ο Φερέρ δεν ήξερε καν ποιος είναι ο Χούτος...) , από την Λάρισα που έχει πολύ καλή ομάδα και εκεί μπορεί να χάσει ο οποιοσδήποτε και έφερε Χ με ΠΑΟ και ΑΡΗ. Κέρδισε εκτός έδρας τον Ηρακλή , τον ΟΦΗ , την Καλαμαριά και εντός την Ξάνθη. Με λίγα λόγια, αν δεν είχε δεχτεί το γκολ από τον ΑΡΗ στο 89' θα ήταν τώρα πάνω από τον ΠΑΟ και σε απόσταση βολής από τον ΟΣΦΠ! Ποιος; Η ΑΕΚ που δεν μπορεί , που τα πέταξε όλα σε δυο αγώνες , που , που , που...

Οι αναλύσεις αυτές περί κόμπλεξ και ηττοπάθειας είναι παραμύθια. Μία είναι η αλήθεια. Η ΑΕΚ και ο ΠΑΟ δίνουν ότι έχουν και δεν έχουν για να κερδίσουν ένα μέτριο αντίπαλο στο Ελληνικό πρωτάθλημα ενώ ο ΟΣΦΠ αγωνίζεται στο ρελαντί. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται αυτό απλώς δεν θέλει να κακοκαρδίσει τους οπαδούς της ΑΕΚ και του ΠΑΟ και δεν θέλει να καταδείξει τις ευθύνες των διοικήσεων. Όταν τα ρίχνεις όλα στην κακή ψυχολογία και την ηττοπάθεια και παραβλέπεις τις μεγάλες διαφορές στην ποιότητα των παικτών , εθελοτυφλείς.

Η ΑΕΚ και ο ΠΑΟ χρειάζονται αφενός παίκτες ποιοτικότερους από τους υπάρχοντες , αφετέρου προπονητή που να μπορεί να τους κάνει ομάδα με όλη την σημασία της λέξης. Τότε θα φτιάξουν και οι ψυχολογίες και τα momentum και όλα. Έχουμε βαφτίσει την ανικανότητα ηττοπάθεια. Ηττοπαθής είσαι όταν υπερέχεις του αντιπάλου ή έστω είσαι ισάξιος του , και λόγο κόμπλεξ και κακής ψυχολογίας , χάνεις. Όχι όταν δεν μπορείς να αλλάξεις τέσσερις πάσες στη σειρά...

ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ένα σημαντικό βήμα (άλμα αν θέλετε) για την εφαρμογή στην πράξη της έννοιας της ισότητας των ανθρώπων , ήταν η εφεύρεση του μέτρου. Μία μονάδα μήκους κοινή για όλους ώστε να εξαλείφονται οι όποιες αδικίες. Στη Γαλλία του 1788, η μετρολογική εξουσία ήταν προνόμιο των φεουδαρχών, αφόρητο για το λαό: κάθε πρίγκιπας, δούκας ή μαρκήσιος, κάθε κόμης ή υποκόμης, κάθε κάτοχος ενός μικρού κομματιού γης, ήθελε να έχει το δικό του μέτρο. Από επαρχία σε επαρχία, από κεφαλοχώρι σε κεφαλοχώρι, μερικές φορές ακόμη και μέσα στην ίδια πόλη, τα μέτρα διέφεραν. Η ανομοιογένεια αυτή στις μονάδες μέτρησης έγινε το σύμβολο της ανισότητας, της αδικίας και της αυθαίρετης φεουδαρχικής εξουσίας.

Πως θα καθορίζονταν μία κοινή μονάδα μήκους που δεν θα μπορούσε να αμφισβητηθεί από κανέναν; Πως θα εξασφαλίζονταν η εξάλειψη της αδικίας εις βάρος των αδύνατων από τους ισχυρούς; Πως θα εξισώνονταν ενώπιον του νόμου όλοι οι άνθρωποι; Μόνο με ένα και μοναδικό μέτρο , κοινό και αποδεκτό από όλους.

Στην καρδιά της Γαλλικής Επανάστασης λοιπόν , η Ακαδημία Επιστημών κατόπιν εντολής της Επαναστατικής Εθνοσυνέλευσης , έπρεπε να βρει ένα τρόπο να καθορίσει την κοινή μονάδα μήκους. Αρχικώς αποφασίστηκε να ονομαστεί "mètre" από το ελληνικό "μέτρον". Στην συνέχεια αποφασίστηκε η μέτρηση ενός τμήματος του μεσημβρινού της γης που περνάει από το Παρίσι. Ένα κλάσμα αυτού του μήκους θα αποτελούσε το μέτρο. Θα κατασκευάζονταν μία ράβδος που θα ήταν ίση με αυτό το μήκος και θα αποτελούσε την μονάδα μέτρησης του μήκους «για όλους τους ανθρώπους, για όλες τις εποχές».

Το βιβλίο "Επιχείρηση Μεσημβρία" του Ντένι Γκέτζ , περιγράφει την αποστολή δύο επιστημόνων της εποχής να μετρήσουν την απόσταση από την Δουνκέρκη μέχρι την Βαρκελώνη. Πρόκειται για ένα τμήμα του Μεσημβρινού της Γης που περνάει από το Παρίσι. Με βάση αυτήν την απόσταση θα υπολογιζόταν το μέτρο.

Περιγραφή του βιβλίου :

Επιχείρηση Μεσημβρία: Μια ταινία περιπέτειας, στην καρδιά της Γαλλικής Επανάστασης, με ήρωες δύο επιστήμονες εκείνης της εποχής. Ένα βραβευμένο σενάριο, γέννησε ένα υπέροχο ιστορικό μυθιστόρημα. Ιούνιος 1792. Δυο ταξιδιωτικές άμαξες ξεκινούν απ' τον κήπο του Κεραμεικού στο Παρίσι, φορτωμένες με πολύτιμα όργανα μέτρησης, επιστολές με βασιλικές βούλες, νομίσματα και χάρτες. Η μια κατευθύνεται, βόρεια, προς τη Δουνκέρκη και η άλλη, νότια, προς την Βαρκελώνη. Επιβάτες τους οι αστρονόμοι Πιέρ Μεσέν και Ζαν-Μπατίστ Ντελάμπρ, με ρητή εντολή της Επαναστατικής Εθνοσυνέλευσης: να μετρήσουν ακριβώς το μήκος του μεσημβρινού που ενώνει αυτές τις δύο πόλεις.Η Επιχείρηση Μεσημβρία γίνεται μια "πολεμική" αποστολή. Οι αστρονόμοι σκαρφαλώνουν σε καμπαναριά, πύργους, βουνά. Κρύβονται από τους Χωροφύλακες, τα μπλόκα, τους μαυριτανούς πειρατές. Οι άδειες ελεύθερης κυκλοφορίας τους προκαλούν υποψίες, τους νομίζουν κατάσκοπους, βασιλόφρονες εμιγκρέδες, τσαρλατάνους, μάγους. Ο Ντελάμπρ καθαιρείται από την Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας. Ο Μεσέν βρίσκεται φυλακισμένος στην Ισπανία, κι ύστερα εξορισμένος στην Ιταλία, με μια σκέψη να τον στοιχειώνει: μήπως έκανε λάθος στις μετρήσεις του στη Βαρκελώνη.

Σήμερα , με τα προχωρημένα επιστημονικά μέσα που διαθέτουμε , έχουμε ορίσει το μέτρο ως εξής: Το μέτρο (m) είναι το μήκος της απόστασης που ταξιδεύει το φως στο κενό κατά τη διάρκεια ενός χρονικού διαστήματος ίσο με 1/299 792 458 δευτερόλεπτα.

Η Κούβα εμποδίζει την πρόσβαση σε δημοφιλές αλλά επικριτικό blog

Από το www.in.gr :

"Οι Αρχές της Κούβας εμποδίζουν με φίλτρα και καθυστερούν την πρόσβαση από το εσωτερικό της χώρας στο Generacion Y (Γενιά Υ), το δημοφιλέστερο blog της χώρας που διατηρεί η Γιοάνι Σάντσεζ (http://www.desdecuba.com/generaciony/).
Σύμφωνα με τα όσα δηλώνει η ίδια η Σάντσεζ, δεν μπορούσε να επισκεφτεί το Σαββατοκύριακο τη σελίδα του blog της, όπως και άλλων δυο blog Κουβανών. Και τα τρία blog φιλοξενούνται σε σέρβερ στη Γερμανία. Αργότερα, εγκαταστάθηκαν φίλτρα που καθυστερούν μέχρι και 15 λεπτά την πρόσβαση στο blog.
Ωστόσο, δηλώνει η Σάντσεζ στο Reuters, έχει βρει έναν έμμεσο τρόπο για να παρακάμψει το εμπόδιο στην πρόσβαση και θα συνεχίσει τις δημοσιεύσεις.
Η 32χρόνη Γιοάνι Σάντσεζ, απόφοιτος φιλολογίας, έγραφε για την καθημερινή ζωή στην Κούβα. Στόχος της κριτικής της είχε γίνει και ο νέος ηγέτης της χώρας Ραούλ κάστρο.
Το blog της Σάντσεζ είχε 1,2 εκατομμύρια επισκέπτες τον Φεβρουάριο.
Η Κούβα αποφάσισε πρόσφατα να άρει τους περιορισμούς για την απόκτηση υπολογιστών και DVD αλλά η πρόσβαση στο Internet είναι περιορισμένη".

Η Κούβα , χώρα πρότυπο για κάποιους "ιδεολόγους" εδώ στην Ελλάδα , αποδεικνύει το πόσο δημοκρατική είναι. Είναι τυχαίο ότι παρόμοιες τακτικές ακολουθεί και οι Κίνα καθώς και άλλες χώρες ; Μήπως έχουν κάποια κοινά σημεία τα πολιτεύματα τους;

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

"Στιγμές" από τα τελευταία 4 καλοκαίρια Φούρνοι Κορσεών , Ιούνιος 2007
Σαντορίνη , Ιούλιος 2006
Πάτμος , Ιούνιος 2006

Χίος , Αύγουστος 2006

Κρήτη , Σεπτέμβριος 2005

Κρήτη , Σεπτέμβριος 2005

Χίος , Αύγουστος 2005

Τυνησία , Αύγουστος 2004

Πάρος , Ιούνιος 2004

Πάρος , Ιούνιος 2004

Χίος , Αύγουστος 2007

Χίος , Αύγουστος 2007

Πάτμος , Ιούνιος 2006

Σαμος , Αύγουστος 2007

Melee - Built To Last

Σήμερα τους άκουσα για πρώτη φορά και ΜΕ άρεσαν!

Περί του Συμφώνου Ελεύθερης Συμβίωσης και την στάση της ΔΙΣ

Ερώτηση : Εάν αποφασιστεί η νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλοφίλων, τι θα κάνετε;

Μητροπολίτης Άνθιμος : «Θα τραβάμε τα μαλλιά μας»

Μάλιστα. Πόρνοι όσοι επιλέγουν να συμβιώσουν χωρίς την τέλεση θρησκευτικού γάμου. Μου κάνει εντύπωση που αρκετοί εξεπλάγησαν με την ανακοίνωση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου σχετικά με το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης. Μήπως περίμεναν να ειπωθεί κάτι διαφορετικό από τα χείλη ανθρώπων που μισούν και πολεμούν οποιαδήποτε έκφανση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής ΔΕΝ συμβαδίζει με τα συμφέροντα τους; Η εκκλησία θέλει τους ανθρώπους όσο το δυνατόν λιγότερο ελεύθερους και όσο το δυνατόν περισσότερο εξαρτημένους από αυτήν. Έχουμε συνειδητοποιήσει εδώ και χρόνια, και δεν χρειαζόταν η τελευταία ανακοίνωση της ΔΙΣ ώστε να πειστούμε ακόμα πιο πολύ , ότι η εκκλησία δεν λειτουργεί ως φορέας διάδοσης ηθικών αξιών και αρχών αλλά ως πολιτική παράταξη. Δεν έχει σαν στόχο της πνευματική καθοδήγηση των πιστών. Αφενός έχει σαν πρώτο στόχο να διατηρήσει και αν είναι δυνατόν να αυξήσει την επιρροή της στα πολιτικά ,κοινωνικά και εθνικά ζητήματα και αφετέρου σαν δεύτερο στόχο να γιγαντώσει τον ήδη τεράστιο πλούτο της. Αυτό επιτυγχάνεται μόνο με ένα τρόπο. Διατήρηση και αύξηση των πελατών-πιστών. Η ανακοίνωση λοιπόν κινείται στην γνωστή κατεύθυνση και δεν θα έπρεπε να μας προκαλεί εντύπωση ούτε το ύφος της ούτε το περιεχόμενο της. Μπορώ να πω ότι η αρχική θέση του Αρχιεπισκόπου ήταν αυτή που προκάλεσε έκπληξη και όχι η ανακοίνωση της ΔΙΣ.

Από κει και πέρα το ζήτημα είναι τι κάνει ο πολιτικός κόσμος και εν προκειμένω η κυβέρνηση. Είναι πασιφανές ότι για τους ισχυρούς δεσμούς Κράτους - Εκκλησίας δεν είναι "υπεύθυνη" μόνο η δεύτερη πλευρά. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου οι κυβερνήσεις επιδιώκουν για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους την διατήρηση αυτών των δεσμών.

Τι κάνει λοιπόν η κυβέρνηση; "Σέβεται" απλώς την άποψη της Εκκλησίας ή φοβούμενη το πολιτικό κόστος οπισθοχωρεί; Έχω την αίσθηση ότι σε αυτό το ζήτημα η κυβέρνηση προχωράει χωρίς ενδοιασμούς διότι αφουγκραζόμενη την κοινή γνώμη διαπιστώνει ότι υπάρχει πρόσφορο έδαφος. Μπορεί να καθυστερούμε μερικά χρόνια αλλά στο τέλος ακολουθούμε το παράδειγμα (και τις οδηγίες...) των άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ελληνική κοινωνία είναι αρκετά συντηρητική και χρειάζεται το κατάλληλο χρονικό διάστημα προσαρμογής για να δεχτεί ομαλώς τέτοιες κοινωνικές αλλαγές. Η επέκταση του Συμφώνου Ελεύθερης Συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια με τις παρούσες αντιλήψεις δεν βλέπω να προωθείται. Το απέκλεισε άλλωστε και ο Υπουργός.

Δυστυχώς συντελείται μία κοινωνική διάκριση αλλά θεωρώ ότι αυτό θα είναι προσωρινό. Είπαμε , θέλουμε το χρόνο μας για να "χωνέψουμε" και να αποδεχτούμε ορισμένα πράγματα.

ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ-Η ΕΠΙΤΟΜΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ

Εκτός των φόβων που καλλιεργούνται επιμελώς από Μ.Μ.Ε , θρησκείες και παντός είδους οργανώσεις , οι άνθρωποι είναι έρμαια και ενός άλλου συναισθήματος , της φοβίας. Η φοβία , άλλες φορές είναι αποτέλεσμα και συνέχεια του φόβου και άλλες αποτέλεσμα μιας δυσάρεστης παιδικής ή μη εμπειρίας. Υπάρχουν και άλλες "διαδρομές" που μπορεί να οδηγήσουν στις φοβίες , αλλά οι βασικές είναι οι προαναφερόμενες.

Η φοβία είναι ένα είδος ψύχωσης. Προκαλείται από μη υπαρκτές καταστάσεις και στηρίζεται σε εντυπώσεις και ψευδαισθήσεις. Προκαλεί πανικό και διαταράσσει την εσωτερική γαλήνη του ανθρώπου. Υπάρχουν πολλών ειδών φοβίες όπως η υψοφοβία , η κλειστοφοβία , η αγοραφοβία και άλλες. Αν η φοβία είναι βαθιά ριζωμένη σε κάποιον , είναι δύσκολο να αντιμωπιστεί χωρίς την συνδρομή των ειδικών. Αφενός διότι κάθε περίπτωση ανθρώπου πρέπει να αντιμετωπίζεται διαφορετικά , αφετέρου διότι από μόνος του ο άνθρωπος δεν έχει την ψυχική και διανοητική δύναμη να συγκρουστεί με το φαινόμενο.

Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις ¨ελαφριάς μορφής" . Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν κάποια φοβία , αλλά δεν τους προκαλεί πανικό σε βαθμό να μην μπορούν να την αντιμετωπίσουν. Μία τέτοια περίπτωση ελαφριάς μορφής ήμουν για 2 χρόνια και εγώ. Φοβόμουν τα αεροπλάνα.
Λέω για 2 χρόνια , διότι όταν ήμουν μικρός και μέχρι πριν 3 χρόνια δεν είχα κανένα φόβο για τις πτήσεις. Όχι ότι ταξίδευα πολύ συχνά με αεροπλάνο , άλλα όποτε αυτό συνέβαινε , το αντιμετώπιζα ως κάτι συνηθισμένο.

Υπήρξε ένα διάστημα στη ζωή μου που για αδιευκρίνιστες αιτίες φοβόμουν πάρα πολύ το θάνατο. Περισσότερο από ότι συνήθως. Ένιωθα έναν πόνο στο σώμα και νόμιζα ότι έχω κάτι σοβαρό ,ταξίδευα με το πλοίο και φοβόμουν με το πρώτο κούνημα , πετούσα με το αεροπλάνο και στο πρώτο κενό αέρος τα χρειαζόμουν.

Όταν δε , είδα μερικά ντοκιμαντέρ στο National Geographic σχετικά με αεροπορικές τραγωδίες , με κυρίευσε μία φοβία για τα αεροπλάνα. Ίσως να έφταιγε και το γεγονός ότι είχα βιώσει μία δυσάρεστη εμπειρία το 1998 , όταν το αεροπλάνο στο οποίο επέβαινα έπεσε σε καταιγίδα και είχαμε κουνηθεί για τα καλά. Στο τέλος μάλιστα δεν κατάφερε να προσγειωθεί και επέστρεψε στην Αθήνα. Η εμπειρία όμως αυτή είναι πολύ κοινή και την έχουν βιώσει οι περισσότεροι ταξιδιώτες.

Εν πάση περιπτώσει , όλα αυτά μαζί , μου είχαν δημιουργήσει φοβία για τα αεροπλάνα. Η τελευταία φορά που μπήκα σε αεροπλάνο (μέχρι να μου φύγει η φοβία και να αρχίσω ξανά τα ταξίδια) ήταν το καλοκαίρι του 2005. Είχα φοβερή νευρικότητα , τα χέρια μου είχαν ιδρώσει και το στομάχι μου είχε "δεθεί" κόμπος. Την ώρα της απογείωσης με έπιασε τέτοια ταχυπαλμία που νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω

Με τα πολλά έφτασα στην Σάμο και όταν πάτησα γη , υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξαναμπώ σε αεροπλάνο , εκτός αν ήταν τέτοιες οι περιστάσεις που δεν θα μπορούσα να το αποφύγω. Για 1,5 χρόνο , και με δεδομένο ότι ταξίδευα σχετικά συχνά λόγω μόνιμης διαμονής σε ακριτικό νησί , "βολόδερνα" με τα πλοία τα τρένα και τα λεωφορεία. Σάμος-Αθήνα-θεσσαλονίκη-Αθήνα-Σάμος χωρίς την χρήση αεροπλάνου , ήταν για εμένα κάτι συνηθισμένο , αρκετά κουραστικό , αλλά τουλάχιστον όχι ψυχοφθόρο. Η καρδούλα μου ήταν στην θέση της και χτυπούσε κανονικά.

Πέρασαν έτσι σχεδόν δύο χρόνια. Το πρόβλημα τέθηκε επί τάπητος όταν συνειδητοποίησα ότι δεν θα μπορούσα να ταξιδέψω στο εξωτερικό. Εντός της χώρας όλα βολεύονται αλλά με το εξωτερικό τι γίνεται; Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται τα αεροπλάνα και πάνε με πλοίο στην Ιταλία και από εκεί οδικώς σε όποιο μέρος της Ευρώπης επιθυμούν. Θα μπορούσα να το κάνω και εγώ έτσι , αλλά θα ήταν tοο much. Είπαμε να πάμε διακοπές όχι να μας βγει η πίστη. Έπρεπε να ξεπεράσω την φοβία για τα αεροπλάνα. Πως θα πήγαινα στο Λονδίνο για χριστούγεννα; Πως θα ικανοποιούσα την επιθυμία μου να ταξιδέψω στην Ευρώπη; Ένιωθα καθηλωμένος. Επειδή όπως είπα και παραπάνω η περίπτωση μου ήταν "ελαφριά" , άρχισα να "δουλεύω" νοητικά το όλο ζήτημα με σκοπό να ξεπεράσω τη φοβία. Συλλογιζόμουν ότι η πιθανότητα πτώσης αεροπλάνου δεν είναι καν μία στο εκατομμύριο. Είναι πιο πιθανό να πεθάνει κανείς από κεραυνό , τροχαίο ή πτώση μετεωρίτη παρά από πτώση αεροπλάνου. Συλλογιζόμουν ότι στα χρόνια της Ολυμπιακής αεροπορίας έχουν πέσει όλα και όλα 5 αεροπλάνα σε διάστημα 50 χρόνων. Το τελευταίο έπεσε το 1989 στη Σάμο. Εδώ και 19 χρόνια γίνονται δεκάδες πτήσεις καθημερινώς και δεν έχει πέσει ποτέ κανένα αεροπλάνο.

Ενθαρρυντικό στοιχείο αν μη τι άλλο! Θα μου πει κάποιος ότι όσο και να τα ξέρεις αυτά τα στοιχεία , η φοβία δύσκολα αποβάλλεται , καθώς δεν σε αφήνει να κάνεις ορθολογικές εκτιμήσεις. Σίγουρα είναι δύσκολο , άλλα αν συνδυάσεις την γνώση με την κατά μέτωπο αντιμετώπηση του προβλήματος μπορείς να έχεις αποτελέσματα. Γνώση στην προκειμένη περίπτωση είναι το δεδομένο σύμφωνα με το οποίο η πτώση του αεροπλάνου είναι ένα απίστευτα σπάνιο γεγονός και κατά μέτωπο αντιμετώπιση είναι η όσο το δυνατόν πιο συχνή χρήση αεροπλάνου. Φοβάσαι τα αεροπλάνα; Ταξίδευε με αυτά όσο πιο συχνά μπορείς!

Εγώ πάντως έτσι το ξεπέρασα. Όταν μπήκα σε αεροπλάνο μετά από 1,5 χρόνο ήταν Χριστούγγενα του 2006-07 και έκανα 6 ταξίδια μέσα σε 15 μέρες. Σάμος-Αθήνα , Αθήνα-Θεσσαλονίκη , Θεσσαλονική-Λονδίνο , Λονδίνο-Θεσσαλονίκη , Θεσσαλονίκη-Αθήνα και Αθήνα-Σάμος.

Τώρα πια όχι μόνο δεν φοβάμαι αλλά μπορώ να πω ότι απολαμβάνω και το ταξίδι. Είναι πραγματικά υπέροχο να πετάς με αεροπλάνο. Ειδικά τις πρώτες πρωινές ώρες είναι μαγευτικό. Παλαιά δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα ανοίξω εφημερίδα , περιοδικό ή βιβλίο στο αεροπλάνο. Καθόμουν σφιγμένος στην θέση μου και περίμενα να περάσει η ώρα να τελειώσει το μαρτύριο.

Εξίσου υπέροχο είναι να βλέπεις τα αεροπλάνα να πετάνε. Στην Σάμο υπάρχει μία πλαζ με το όνομα Ποτοκάκι. Βρίσκεται ανάμεσα στο Πυθαγόρειο και το Ηραίο. Ακριβώς πίσω από την παραλία , στα 200 μέτρα , είναι το αεροδρόμιο του νησιού. Τυχαίνει πολύ συχνά , ειδικά το καλοκαίρι , να προσγειώνονται τα τσάρτερ περνώντας ακριβώς πάνω από τα κεφάλια των λουομένων. Βλέπεις το αεροπλάνο να έρχεται και νομίζεις ότι θα πέσει πάνω σου.

Εναλλακτικά , μπορείς να ανέβεις στο απέναντι βουνό όπου υπάρχει και η Παναγιά Σπυλιανή. Από εκεί έχεις "πιάτο" το αεροδρόμιο , μπορείς να βγάλεις φωτογραφίες και να δεις τις προσγειώσεις και απογειώσεις.

Υ.γ. Καμία από τις φωτογραφίες που επισυνάπτω ΔΕΝ είναι από την Σάμο. Τις έλαβα σήμερα με e-mail . Αυτή ήταν άλλωστε και η αφορμή για να γράψω το ποστ.

ΦΟΒΟΙ ΚΑΙ "ΦΟΒΟΙ"

Βρισκόμαστε στο μακρινό μέλλον. Οι άνθρωποι ζουν εκατοντάδες χρόνια , το κλίμα της Γης είναι ελεγχόμενο , όλοι οι κίνδυνοι έχουν εξαλειφθεί και η φτώχεια είναι μία μακρινή ανάμνηση. Ακόμα και όσοι δεν δουλεύουν είτε επειδή απολύθηκαν , είτε επειδή είναι άεργοι , έχουν εξασφαλισμένο το μίνιμουμ των αγαθών. Η κάθε μέρα σε αυτήν την ιδανική κοινωνία είναι ξεχωριστή και αφιερωμένη σε κάποιο έθιμο ή παράδοση. Υπάρχει η ημέρα της μητέρας , η ημέρα του ήλιου , η ημέρα του ποτού , ή ημέρα του έρωτα κ.ο.κ. Στον μελλοντικό αυτό κόσμο δεν υπάρχει ιστορία ούτε θρησκεία. Τα βιβλία έχουν εξαφανιστεί και η γνώση μεταβιβάζεται με ηλεκτρονικό τρόπο. Τα έθνη έχουν συγχωνευτεί και υπάρχει μόνο μία πατρίδα. Όλοι μιλάνε την ίδια γλώσσα και ταξιδεύουν από τόπο σε τόπο εντελώς ελεύθερα. Οι πόλεμοι αποτελούν παρελθόν και οι διαμάχες μεταξύ ανθρώπων ή κοινωνικών ομάδων δεν υφίσταται.
Πρόκειται για μία ιδανική κοινωνία , δεν νομίζετε; Κι όμως υπάρχει ένα πρόβλημα. Ένας αόρατος εχθρός απειλεί διαρκώς την τεράστια, πανίσχυρη και πλούσια αυτή πολιτεία και έχει σαν στόχο την εξαφάνιση της. Ο αόρατος αυτός εχθρός δεν είναι άλλος από την τρομοκρατία. Εν ονόματι αυτού του εχθρού , οι Αρχές της μελλοντικής αυτής κοινωνίας έχουν επιβάλει την αυθαίρετη εξουσία τους.
Τι είναι αυτό που αναγκάζει τους εξουσιαστές να επιστρατεύσουν την κουλτούρα του φόβου σε έναν κόσμο τόσο ιδανικό και πλούσιο; Τι άλλο πέρα από το να επιμηκύνουν την διάρκεια της εξουσίας τους. Η φόβος ενός εχθρού , και ειδικά ενός αόρατου και ασύμμετρου , αποτελεί την ασφαλέστερη μέθοδο αποχαύνωσης και χειραγώγησης του πλήθους. Είναι μία διαχρονική και επιτυχημένη μέθοδος ελέγχου των μαζών.

Για ποιο λόγο τα γράφω όλα αυτά; Διότι έχω την εντύπωση ότι όση πρόοδο και αν επιτύχουμε (αν θεωρείται πρόοδος μία κοινωνία σαν αυτή που περιγράφω ανωτέρω) τον φόβο που κυριεύει τις ψυχές μας δεν πρόκειται να το αποτινάξουμε από πάνω μας ποτέ. Είτε αυτός ο φόβος εκδηλώνεται λόγω πραγματικών κινδύνων , είτε είναι «φτιαχτός» και δεν αντιστοιχεί σε πραγματικές καταστάσεις αλλά σε γεγονότα ψεύτικα και κατασκευασμένα , έχω την αίσθηση ότι δεν πρόκειται να μας απαλλάξει από την παρουσία του.
Ο άνθρωπος ανέκαθεν φοβόταν. Αυτό δεν είναι τυχαίο , άλλωστε όλα τα ζώα φοβούνται. Είναι μία άμυνα του οργανισμού απέναντι στους κινδύνους , ένα χαρακτηριστικό στοιχείο αυτού που λέμε αίσθηση της αυτοσυντήρησης. Ως εδώ όλα είναι καλά και λογικά , δεν μπορούμε άλλωστε να τα βάλουμε και με την φύση μας. Τι γίνεται όμως όταν «πατώντας» πάνω σε αυτήν την «αδυναμία» του ανθρώπου , κάποιοι καλλιεργούν φόβους και εκμεταλλεύονται τις επιπτώσεις που αυτοί προκαλούν; Όταν συμβαίνει αυτό τότε έχουμε ανθρώπους εξουδετερωμένους , αποχαυνωμένους και φοβικούς. Είναι τόσο διαδεδομένη η κουλτούρα του φόβου στη βάση της κοινωνίας, που έχει πλέον ξεπεραστεί το επίπεδο της συνολικής αίσθησης κινδύνου και έχουμε φτάσει στο σημείο του ατομικού αόριστου φόβου. Πιο παλαιά υπήρχε ο φόβος απέναντι στο άγνωστο ( θάνατος , αστρονομικά φαινόμενα , ακραία καιρικά φαινόμενα , περίεργες αρρώστιες κ.α) και ο φόβος απέναντι στους εχθρούς ( εθνικούς , φυλετικούς). Υπήρχαν δηλαδή φόβοι του στυλ: ¨εμείς και οι άλλοι¨ ή φόβοι εναντίον υπαρκτών άλλα άγνωστων και απρόβλεπτων καταστάσεων και γεγονότων. Αυτοί οι φόβοι υπάρχουν και σήμερα άλλα έχει προστεθεί σε αυτούς και μία σειρά φόβων «κατασκευασμένων». Φόβων , όχι βασισμένων στην εμπειρία όπως οι παραπάνω (είδα μία έκλειψη ηλίου και φοβήθηκα , μου επιτίθεται ο γειτονικός λαός και φοβάμαι ότι θα χάσω την ζωή μου και τα υπάρχοντα μου , είμαι μαύρος και φοβάμαι την δράση της Κου κλουξ κλαν) , άλλα φόβων αόρατων και ασύμμετρων ( το κρέας στα κάρβουνα είναι καρκινογόνο , οι κεραίες στην απέναντι πολυκατοικία είναι ραδιενεργές , η εξάπλωση του διαδικτύου θα είναι η καταστροφή μας , θα δεχτούμε τρομοκρατική επίθεση). Για τους περισσότερους από εμάς δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο να φοβόμαστε. Και όμως φοβόμαστε περισσότερο από ποτέ. Πέραν λοιπόν των διαχρονικών και «εμπειρικών» φόβων που αναφέραμε παραπάνω , υπάρχουν και οι αόρατοι και κατασκευασμένοι ή διογκωμένοι φόβοι που μας κάνουν να:
Φοβόμαστε την εγκληματικότητα που υποτίθεται βρίσκεται σε έξαρση.
Φοβόμαστε την τρομοκρατία που υποτίθεται ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να μας πλήξει.
Φοβόμαστε την τεχνολογία διότι είναι χαοτική , δυσλειτουργική , δυσνόητη , μας στερεί μέρος από την χαρά της δημιουργίας και του συναισθήματος και είναι επικίνδυνη αν «πέσει» σε λάθος χέρια.
Φοβόμαστε την περιβαλλοντική μόλυνση , το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την τρύπα του όζοντος.
Φοβόμαστε να κάνουμε ελεύθερα έρωτα , να φάμε και να πιούμε ότι γουστάρουμε διότι είναι επικίνδυνο για την υγεία μας και για ορισμένους από εμάς είναι και αμαρτωλό.
Φοβόμαστε μην παχύνουμε , μην μας πέσουν τα μαλλιά , μην μας απορρίψουν
Φοβόμαστε τα μικρόβια , τα βακτηρίδια και τους ιούς χωρίς να μπορούμε έτσι και αλλιώς να κάνουμε κάτι αποφασιστικά αποτελεσματικό ώστε να μην έρθουμε σε επαφή μαζί τους.
Φοβόμαστε για την υγεία μας χωρίς να υπάρχει κάποια ανησυχητική ένδειξη , με αποτέλεσμα κάθε τρεις και λίγο «τρέχουμε» στους γιατρούς.
Φοβόμαστε την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία , τα ραδιοκύματα και τις παντός είδους κεραίες χωρίς να γνωρίζουμε σε τι μπορεί να μας βλάψουν.
Φοβόμαστε ότι μας παρακολουθούν και μας καταγράφουν όσο ασήμαντοι και αν είμαστε. Εμείς βέβαια νομίζουμε ότι είμαστε σημαντικοί…
Φοβόμαστε μην μας φακελώσουν και παραβιάσουν τα προσωπικά μας δεδομένα.
Φοβόμαστε ότι παντού εξυφαίνονται συνωμοσίες με μοναδικό σκοπό να μας βλάψουν είτε σας άτομα είναι ως έθνος.
Φοβόμαστε την παγκοσμιοποίηση επειδή θα βλάψει τις παραδόσεις , τα έθιμα και την τοπική κουλτούρα , στα οποία βέβαια δεν συμμετέχουμε σχεδόν ποτέ.
Φοβόμαστε το «αύριο». Έτσι απλά. Δεν ρισκάρουμε ούτε επαγγελματικά ούτε συναισθηματικά. Θέλουμε να μπούμε στο Δημόσιο και να πάρουμε σύνταξη από εκεί.

Από όλους αυτούς τους φόβους άλλοι είναι υπαρκτοί αλλά μη αντιμετωπίσιμοι , άλλοι υπαρκτοί αλλά αντιμετωπίσιμοι , άλλοι διογκωμένοι και διαστρεβλωμένοι όσο δεν παίρνει άλλο και άλλοι απλώς κατασκευασμένοι. Ο βασικός φορέας διάδοσης όλων αυτών των φόβων είναι τα Μ.Μ.Ε. και τα οφέλη από την παρουσία τους τα καρπώνονται οι διαφημιστικές εταιρίες , οι φαρμακοβιομηχανίες και τα ιατρικά κέντρα , οι πολυεθνικές εταιρίες , οι περιβαλλοντικές οργανώσεις και οι εκάστοτε εξουσίες και κυβερνήσεις.
Ο φοβισμένος άνθρωπος δεν έχει ούτε όραμα , ούτε πίστη , ούτε αυτοεκτίμηση. Είναι ευάλωτος και εύπλαστος. Άγεται και φέρεται. Το συμπέρασμα από όλη αυτήν την ιστορία είναι το εξής : Υπάρχουν πάρα πολλοί «έμποροι φόβου» έτοιμοι να «πουλήσουν» το οτιδήποτε. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πέφτουμε στην παγίδα τους και να «αγοράζουμε». Τα πράγματα ΔΕΝ είναι τόσο τραγικά όσο θέλουν να μας τα παρουσιάσουν!

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΞΑΝΘΗ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ