Η χώρα μας σε νευρική και οικονομική κρίση... Οικονομικό έλλειμμα μεγαλύτερο ακόμα και από το ετήσιο ΑΕΠ (!). Ιδεολογική καταπίεση από την Αριστερά σε βαθμό ευνουχισμού. Ζούμε σε μία χώρα με δεξιές κυβερνήσεις και αριστερές αντιλήψεις! Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να συμβεί αυτό. Μόνο σε μία χώρα που είναι ταυτόχρονα περήφανη για τον αρχαίο πολιτισμό της αλλά και για την Ορθόδοξη παράδοση της. Η επιτομή του παραλογισμού δηλαδή. Ζούμε σε μία χώρα που οι λογικές φωνές είναι τόσο λίγες (π.χ. Πάσχος Μανδραβέλης) που σε πιάνει απελπισία. Η μιζέρια των Αριστερών έχει εμποτίσει τα πάντα. Την τέχνη και την πολιτική, ακόμα και τα ΜΜΕ. Οι στυγνοί δολοφόνοι μετατρέπονται σε αντιεξουσιαστές και επαναστάτες και οι Αστυνομικοί από όργανα της τάξης και της νομιμότητας σε νόμιμους κουκουλοφόρους!
Δεν ξέρω αν το μάθατε. Άσυλο πλέον δεν έχουμε μόνο στα Πανεπιστήμια αλλά και όπου αλλού βρίσκονται στελέχη και ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Η επέμβαση της αστυνομίας για έρευνα σε χώρο πέριξ βιβλιοπωλείου, αποτελεί σύμφωνα με κάποιους παραβίαση κάθε νομιμότητας! Έχει χαθεί κάθε μέτρο λογικής. Η απώλεια του μέτρου, αντί να επισημανθεί και να καταδικαστεί, επιβραβεύεται με συγνώμες (!) από τον ίδιο τον αρμόδιο Υπουργό.
Ο αστυνομικός, όντας στη μέση ενός παράλογου πολιτικοϊδεολογικού αγώνα που λαμβάνει χώρα εδώ και 30 χρόνια, είναι ζαλισμένος σαν κοτόπουλο. Αν επέμβει, τα ακούει. Αν δεν επέμβει, είναι ανεκπαίδευτος, ανεπαρκής και φασίστας. Δεν ισχυρίζομαι ότι η Αστυνομία λειτουργεί σωστά. Λειτουργεί όπως κάθε Δημόσια Υπηρεσία σε αυτόν τον τόπο. Δηλαδή απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί αξιόπιστη. Ο Δημόσιος Υπάλληλος ρέπει προς την τεμπελιά, την αδιαφορία και δυστυχώς την διαφθορά. Η έλλειψη αξιολόγησης και ουσιαστικού ελέγχου σε συνδυασμό με την μη άρση της μονιμότητας, έχουν μετατρέψει τον αστυνομικό σε κοινό Δημόσιο Υπάλληλο με ότι αυτό συνεπάγεται. Αν σε αυτά τα δεδομένα προσθέσουμε την βαθιά απέχθεια μεγάλου μέρους του Ελληνικού λαού προς το πρόσωπο του αστυνομικού (πέρυσι, παιδάκια 15 χρονών φώναζαν εν χορώ στις πλατείες της χώρας το "Μπάτσοι-γουρούνια-Δολοφόνοι" παρουσία των καθηγητών τους οι οποίοι κρυφογελούσαν ικανοποιημένοι), τότε μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε για ποιο λόγο η Ελληνική Αστυνομία αποτελεί σύντομο ανέκδοτο.
Και οι πλέον αδαείς γνωρίζουν ότι η Δημοκρατία πλήττεται με την δημιουργία αισθήματος φόβου. Όταν φοβάσαι δεν είσαι ελεύθερος. Και όταν δεν είσαι ελεύθερος δεν μπορείς να μιλάς για Δημοκρατία. Λέμε λοιπόν ΟΧΙ στην ανελευθερία, είτε αυτή προέρχεται από το κράτος (περιορισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με γελοίους τρομονόμους) είτε προέρχεται από αυτούς που επιθυμούν την διαταραχή της κοινωνικής γαλήνης επειδή δεν τους αρέσει ο τρόπος ζωής μας και θέλουν να τον αλλάξουν με κάθε τρόπο. Και οι δύο προσπάθειες περιορισμού της ελευθερίας του ατόμου είναι εξίσου κατακριτέες και απεχθής.
Είμαστε οι "νοικοκυραίοι" που δεν ανήκουμε σε ιδεολογικούς στρατούς, που δεν έχουμε παππού να μας πει τι έγινε στον εμφύλιο, που δεν ανήκουμε στην γενιά του πολυτεχνείου, που δεν νιώθουμε ένοχοι (κάτι σαν προπατορικό αμάρτημα) επειδή δεν λάβαμε μέρος σε κοινωνικούς αγώνες και διεκδικήσεις, που πιστεύουμε ότι ο Χίτλερ και ο Στάλιν είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος , που θεωρούμε ότι το αντάρτικο πόλεων δεν οδηγεί πουθενά, που όταν εξετάζουμε ένα πάσης φύσεως ζήτημα το αξιολογούμε με όπλο τη λογική και όχι τις ηλίθιες ιδεοληψίες μας, που γεννηθήκαμε την δεκαετία του '70 και του '80.
Δεν ακουγόμαστε, διότι δεν είμαστε οργανωμένοι και δεν φωνάζουμε. Ζούμε συμβατικά, χωρίς εξάρσεις αλλά δεν φταίμε εμείς για αυτό. Είναι η εποχή μας τέτοια. Εντάξει, το καταλαβαίνουμε, δεν θα μας γράψει η ιστορία αλλά τι μπορούμε να κάνουμε; Ο Κούντερα έγραψε ότι όλοι διεκδικούμε μία μορφή αθανασίας. Είτε την μικρή είτε την μεγάλη. Η μικρή αθανασία είναι αυτή που μας έχει απομείνει και θα την διεκδικήσουμε. Αν πάλι δεν τα καταφέρουμε, τουλάχιστον θα μας έχει μείνει η σούμα. Θα πίνουμε 3 σφηνάκια σούμα και θα γράφουμε τις μαλακίες που έγραψα εγώ σήμερα. Δεν γαμιέται..
Δεν ξέρω αν το μάθατε. Άσυλο πλέον δεν έχουμε μόνο στα Πανεπιστήμια αλλά και όπου αλλού βρίσκονται στελέχη και ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Η επέμβαση της αστυνομίας για έρευνα σε χώρο πέριξ βιβλιοπωλείου, αποτελεί σύμφωνα με κάποιους παραβίαση κάθε νομιμότητας! Έχει χαθεί κάθε μέτρο λογικής. Η απώλεια του μέτρου, αντί να επισημανθεί και να καταδικαστεί, επιβραβεύεται με συγνώμες (!) από τον ίδιο τον αρμόδιο Υπουργό.
Ο αστυνομικός, όντας στη μέση ενός παράλογου πολιτικοϊδεολογικού αγώνα που λαμβάνει χώρα εδώ και 30 χρόνια, είναι ζαλισμένος σαν κοτόπουλο. Αν επέμβει, τα ακούει. Αν δεν επέμβει, είναι ανεκπαίδευτος, ανεπαρκής και φασίστας. Δεν ισχυρίζομαι ότι η Αστυνομία λειτουργεί σωστά. Λειτουργεί όπως κάθε Δημόσια Υπηρεσία σε αυτόν τον τόπο. Δηλαδή απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί αξιόπιστη. Ο Δημόσιος Υπάλληλος ρέπει προς την τεμπελιά, την αδιαφορία και δυστυχώς την διαφθορά. Η έλλειψη αξιολόγησης και ουσιαστικού ελέγχου σε συνδυασμό με την μη άρση της μονιμότητας, έχουν μετατρέψει τον αστυνομικό σε κοινό Δημόσιο Υπάλληλο με ότι αυτό συνεπάγεται. Αν σε αυτά τα δεδομένα προσθέσουμε την βαθιά απέχθεια μεγάλου μέρους του Ελληνικού λαού προς το πρόσωπο του αστυνομικού (πέρυσι, παιδάκια 15 χρονών φώναζαν εν χορώ στις πλατείες της χώρας το "Μπάτσοι-γουρούνια-Δολοφόνοι" παρουσία των καθηγητών τους οι οποίοι κρυφογελούσαν ικανοποιημένοι), τότε μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε για ποιο λόγο η Ελληνική Αστυνομία αποτελεί σύντομο ανέκδοτο.
Και οι πλέον αδαείς γνωρίζουν ότι η Δημοκρατία πλήττεται με την δημιουργία αισθήματος φόβου. Όταν φοβάσαι δεν είσαι ελεύθερος. Και όταν δεν είσαι ελεύθερος δεν μπορείς να μιλάς για Δημοκρατία. Λέμε λοιπόν ΟΧΙ στην ανελευθερία, είτε αυτή προέρχεται από το κράτος (περιορισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με γελοίους τρομονόμους) είτε προέρχεται από αυτούς που επιθυμούν την διαταραχή της κοινωνικής γαλήνης επειδή δεν τους αρέσει ο τρόπος ζωής μας και θέλουν να τον αλλάξουν με κάθε τρόπο. Και οι δύο προσπάθειες περιορισμού της ελευθερίας του ατόμου είναι εξίσου κατακριτέες και απεχθής.
Είμαστε οι "νοικοκυραίοι" που δεν ανήκουμε σε ιδεολογικούς στρατούς, που δεν έχουμε παππού να μας πει τι έγινε στον εμφύλιο, που δεν ανήκουμε στην γενιά του πολυτεχνείου, που δεν νιώθουμε ένοχοι (κάτι σαν προπατορικό αμάρτημα) επειδή δεν λάβαμε μέρος σε κοινωνικούς αγώνες και διεκδικήσεις, που πιστεύουμε ότι ο Χίτλερ και ο Στάλιν είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος , που θεωρούμε ότι το αντάρτικο πόλεων δεν οδηγεί πουθενά, που όταν εξετάζουμε ένα πάσης φύσεως ζήτημα το αξιολογούμε με όπλο τη λογική και όχι τις ηλίθιες ιδεοληψίες μας, που γεννηθήκαμε την δεκαετία του '70 και του '80.
Δεν ακουγόμαστε, διότι δεν είμαστε οργανωμένοι και δεν φωνάζουμε. Ζούμε συμβατικά, χωρίς εξάρσεις αλλά δεν φταίμε εμείς για αυτό. Είναι η εποχή μας τέτοια. Εντάξει, το καταλαβαίνουμε, δεν θα μας γράψει η ιστορία αλλά τι μπορούμε να κάνουμε; Ο Κούντερα έγραψε ότι όλοι διεκδικούμε μία μορφή αθανασίας. Είτε την μικρή είτε την μεγάλη. Η μικρή αθανασία είναι αυτή που μας έχει απομείνει και θα την διεκδικήσουμε. Αν πάλι δεν τα καταφέρουμε, τουλάχιστον θα μας έχει μείνει η σούμα. Θα πίνουμε 3 σφηνάκια σούμα και θα γράφουμε τις μαλακίες που έγραψα εγώ σήμερα. Δεν γαμιέται..
