Το έχω σχεδόν παρατήσει το blog. Για δέκα πέντε μέρες "κόλλησα" με το "Έγκλημα και τιμωρία" του Ντοστογιέφσκι και με το subbuteo (για όλους δεν γνωρίζουν πρόκειται για επιτραπέζιο ποδόσφαιρο). Μόνο με την σκέψη ότι θα γράψω μία ανάρτηση με πιάνουν χασμουρητά. Στις 21 Ιουνίου του τρέχοντος έτους το Παραμεθόριος κλείνει δύο χρόνια, και μάλλον θα ολοκληρώσει την ενεργή (καλά μη γελάτε!) παρουσία του στο διαδίκτυο. Αν όχι για πάντα, σίγουρα για το καλοκαίρι. Πέρασα ήδη δύο καλοκαίρια (καλά, όχι ολόκληρα, Ιούνιο και Ιούλιο μόνο) πάνω από το PC και δεν σκοπεύω να τα ξαναπεράσω. Είτε λοιπόν θα επανέλθω από Σεπτέμβρη (όπως οι μαθητές), είτε θα το διακόψω τελείως το χόμπι. Διότι για εμένα το bloging είναι ένα χόμπι και τίποτα παραπάνω. Όταν πρωτοξεκίνησα , δεν το κρύβω ότι έγραφα σε αρκετές περιπτώσεις ψυχαναγκαστικά. Τώρα, μετά από τόσο καιρό γράφω πλέον όποτε γουστάρω. Είναι αν μη τι άλλο μία πρόοδος... Τους "φίλους" τους παρακολουθώ (και την gatti, και την librarian, και τον Stepas, και την Κατερίνα, και τον side21, και την Madam de la luna, και την Σοφία, και τον Νίκο με την Βένη και όλους τους υπόλοιπους) αλλά δεν σχολιάζω συχνά. Καλά όλα τα παραπάνω, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με την αφορμή αυτής της ανάρτησης. Η αφορμή ήταν ένα βιβλίο που διάβασα στις διακοπές του Πάσχα. Όπως έχω αναφέρει στο παρελθόν, μου αρέσουν πολύ τα βιβλία που πραγματεύονται την ιστορία της επιστήμης. Θεωρώ ότι είναι χαρακτηριστικό για τα χάλια της παιδείας μας, ότι εν έτει 2009 δεν διδάσκονται τα παιδιά την ιστορία της επιστήμης αλλά αντιθέτως μαθαίνουν απέξω και ανακατωτά την μυθολογία των Εβραίων (Παλαιά Διαθήκη) ή τη ζωή και το έργο (;) των μεγάλων στρατηλατών (Μέγας Αλέξανδρος, Ναπολέων κ.λ.π.). Για ποιον ακριβώς λόγο είναι πιο σημαντική η ζωή του Ναπολέοντα από αυτήν του Laplace δεν το καταλαβαίνω και μάλλον δεν πρόκειται να το καταλάβω ποτέ... Εν πάση περιπτώσει, στο βιβλίο "Ανακαλύψεις που άλλαξαν τη ζωή μας" γίνεται μία αναφορά στις σημαντικές ανακαλύψεις των τελευταίων 2.000 χρόνων. Αντίθετα με ότι πιστεύουν οι περισσότεροι, η εξέλιξη της επιστήμης δεν έχει μία γραμμική πορεία στο χρόνο. Υπήρχαν πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα (ακόμα και δύο και τρεις αιώνες) που δεν ανακαλύφθηκε κάτι ιδιαίτερα σημαντικό. Για να γίνουν επιστημονικές ανακαλύψεις χρειάζεται να αναδυθούν κάποιες αξίες μέσω του κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι. Επίσης (δεν είναι πάντα απαραίτητο αλλά) πρέπει να υπάρχει ελευθερία της έκφρασης, υψηλή ποιότητα διαβίωσης είτε για τους περισσότερους είτε για κάποιους εκλεκτούς, και το πιο βασικό: ανεπτυγμένη τεχνολογία. Η ανεπτυγμένη και σωστή τεχνολογία είναι κάτι που δεν διέθεταν ούτε οι Αρχαίοι Έλληνες ούτε οι Κινέζοι. Αντιθέτως, το διέθεταν σε σημαντικό βαθμό οι λαοί της Δυτικής Ευρώπης από το 16ο αιώνα και μετά. Η σχέση τεχνολογίας-επιστήμης είναι αμφίδρομη. Η μία τροφοδοτεί την άλλη και η μία δίνει ώθηση στην άλλη. Χωρίς την επιστήμη δεν μπορεί να υπάρχει ανεπτυγμένη τεχνολογία και χωρίς την τεχνολογία δεν μπορεί να εκτοξευτεί η επιστήμη. Δίνω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Μέχρι τον 16ο αιώνα οι άνθρωποι φορούσαν φακούς οράσεως κατασκευασμένους από χαλαζία. Η τεχνολογία της υαλουργίας είχε αρχίσει να αναπτύσσεται και η κατεργασία του γυαλιού έδωσε στην ανθρωπότητα τα γυαλιά οράσεως. Η εξέλιξη αυτή οδήγησε στην πορεία σε κάτι ακόμα μεγαλύτερο και πιο σημαντικό. Στην κατασκευή του τηλεσκόπιου και του μικροσκόπιου! Δεν νομίζω να χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση το πόσο σημαντικές επιστημονικές ανακαλύψεις έγιναν με την χρήση των δύο προαναφερθέντων οργάνων.
Στο βιβλίο η αναφορά ξεκινά με τον πρώτο επιστήμονα για του οποίου την ζωή γνωρίζουμε ορισμένα πράγματα, τον Θαλή τον Μιλήσιο. Γεννήθηκε το 624 π.χ. και πέθανε το 546 π.χ. Ταξίδεψε στην Αίγυπτο και την Μεσοποταμία και οι γνώσεις που απέκτησε τον βοήθησαν να γίνει ένας από τους πρώτους επιστήμονες που χρησιμοποίησε μαθηματικές μεθόδους απόδειξης. Στην πορεία μαθαίνουμε (οι αναφορές είναι περιορισμένης έκτασης) για τον Πυθαγόρα, τον Αριστοτέλη, τον Αρχιμήδη, τον Ερατοσθένη, τον Πτολεμαίο, τον Ίππαρχο και άλλους Έλληνες επιστήμονες της αρχαίοτητας. Γίνεται μία αναφορά στην εξέλιξη της επιστήμης σε άλλους πολιτισμούς , όπως της αρχαίας Κίνας και της Μεσοποταμίας. Μετά από μία μακρά περίοδο σκοταδισμού (Μεσαίωνας) , η γνώση των αρχαίων ήρθε ξανά στην επιφάνεια. Τότε ανέλαβαν τα ιερά τέρατα της επιστήμης του Δυτικού πολιτισμού. Ο Κοπέρνικος, ο Γαλιλαίος, ο Κέπλερ, ο Τίχο Μπράχε, ο Νεύτωνας (ίσως, μαζί με τον Αρχιμήδη, ο μεγαλύτερος επιστήμονας στην ανθρώπινη ιστορία), ο Λαπλάς, ο Λαβουαζιέ, ο Δαρβίνος, ο Μέντελ, ο Μάξουελ, ο Φαραντέι, ο Ράδερφορτ, ο Πλάνκ, ο Αινστάιν, ο Μπορ, ο Φέρμι, ο Χάιζενμπεργκ, ο Κρίκ, ο Ντίκε και τόσοι άλλοι.... Η ανθρωπότητα χρωστάει την ευημερία της σε αυτούς. Αυτοί είναι οι αφανείς ήρωες των οποίων τις ζωές κανείς δεν μπήκε στον κόπο να διδάξει στα νέα παιδιά, να τα εμπνεύσει, να τους μεταδώσει την χαρά της γνώσης, της δημιουργίας και της ανακάλυψης. Πολλοί από αυτούς ήταν καθάρματα, άλλοι ήταν καλοσυνάτοι και μεγαλόψυχοι άνθρωποι, άλλων η ζωή ήταν συνηθισμένη, άλλων γεμάτη περιπέτειες και δράματα. Όλοι τους όμως είχαν ένα κοινό: Αγαπούσαν την γνώση και την επιστήμη και αφιέρωσαν σε αυτές όλη τους τη ζωή.
Υπόθεση: «Ο Ιάκωβος, μαθητής λυκείου, με πλούσια φαντασία, αποφασίζει να υλοποιήσει τις περιπέτειες των φαντασιώσεών του, γίνεται κλεφτρόνι και οδηγείται στις Φυλακές Ανηλίκων. Απέναντί του ο Ριχάρδος, ένας γυαλάκια, κυριλές, που θέλει να οργανώσει σχολείο για τους έγκλειστους νεαρούς κατάδικους της φυλακής. Ανάμεσά τους η ίδια γυναίκα, η Μάρη με τα πολλά πρόσωπα κι ένα παιδί απ την εφήμερη σχέση της Μάρης με τον Ιάκωβο, το οποίο ζει με τον Ριχάρδο, μετά το γάμο του με τη Μάρη. Οι καταβολές των δύο αυτών ηρώων -αλλά και μιας πληθώρας άλλων τόσο μέσα στη φυλακή αλλά και έξω- οι δρόμοι τους, οι εμπειρίες τους, τα όνειρά τους, διασταυρώνονται ή συγκρούονται και η αντιφατική Ελλάδα του 20ού αιώνα αναδύεται, μέσα από τις περιπέτειές τους, ανάγλυφη με όλη την παθολογία της και όλη τη δυναμική της.Η Κασσαβέτεια, η φυλακή Ανηλίκων, είναι η φυλακή που κουβαλάμε μέσα μας, ο τόπος που μας περιόρισαν, ο σωφρονισμός που μας επιβάλλουν οι άλλοι και ο πειθαναγκασμός που οι ίδιοι επιβάλλουμε στον εαυτό μας. Έτσι την αντιλαμβάνεται και ο Ιάκωβος, όταν φτάνει στο τέλος του το ταξίδι προς την ωρίμανση και όλα πλέον ξεκαθαρίζουν. Βλέπει τους δρόμους που ανοίγονται μπροστά του και νιώθει ότι τα πράγματα είναι έτσι, όμως από τη μια στιγμή στην άλλη θα μπορούσαν να γίνουν αλλιώς. Μαζί του και ο αναγνώστης περνά από ανατροπή σε ανατροπή, από κατάσταση σε κατάσταση, από εικόνα σε εικόνα, με έναν ρυθμό τόσο γρήγορο, όπου οι στοχασμοί πέφτουν με μορφή ριπών όπλου και όλα μαζί τον παρασύρουν σ ένα παιχνίδι υψηλών μαθηματικών και όχι μεταφυσικής που παίρνει υπόψη του το τυχαίο και που η Μάρω Δούκα αποκαλεί "Ουράνια Μηχανική".»
Λόγος: Αδιευκρίνιστος.. Έχουν περάσει και 10 χρόνια.. Θα το ξαναπροσπαθήσω; Μάλλον
2. Ο δρόμος
Συγγραφείς: Κόρμακ ΜακΚάρθυ
Θέμα: Ξένη πεζογραφία
Εκδότης:Καστανιώτης
Μετάφραση: Αύγουστος Κορτώ
Σελίδες: 252
Ημ. Έκδοσης:01/06/2007
Υπόθεση: «Ένας άντρας και ο μικρός γιος του διασχίζουν μια ερειπωμένη χώρα σέρνοντας ένα καρότσι με πράγματα που αποτελούν τη μόνη τους περιουσία. Σκοπός τους να φτάσουν στη θάλασσα. Στο δρόμο τους θα συναντήσουν άλλους κουρελήδες σαν αυτούς, που είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα για να βρουν μια σκουριασμένη κονσέρβα και λίγο νερό για να επιζήσουν. Στο τραγικό φινάλε του ταξιδιού τους μια νέα μέρα, μια νέα χώρα, μια νέα ζωή θα φανεί στον ορίζοντα. Το νέο μυθιστόρημα ενός από τους σημαντικότερους σύγχρονους Αμερικανούς συγγραφείς, που βραβεύτηκε με το βραβείο Πούλιτζερ 2007.»
Λόγος: Ακατάλληλη διάθεση για ένα τόσο καταθλιπτικό βιβλίο. Θα το ξαναπροσπαθήσω; Μάλλον
Υπόθεση: «Στη φιλοσοφία υπήρξε κάποτε μια εποχή του θανάτου του Θεού. Η δική μας, προσθέτει ο Μισέλ Ονφρέ, είναι μάλλον η εποχή της επιστροφής του. Γι αυτό και σήμερα, κατά το συγγραφέα, παρουσιάζεται επείγουσα η ανάγκη για μια αθεϊα τεκμηριωμένη, στοιχειοθετημένη, αταλάντευτη και μαχητική. Η Πραγματεία περί αθεολογίας όχι μόνο σημείωσε τεράστια επιτυχία, πουλώντας μόνο τον πρώτο χρόνο κυκλοφορίας της στη Γαλλία πάνω από 400.000 αντίτυπα, κάτι που την έφερε μακράν στην πρώτη θέση των δοκιμίων, αλλά προκάλεσε και οξύτατη πολεμική στους κύκλους της διανόησης, και όχι μόνο, και έγινε αφορμή για τη δημοσίευση δεκάδων άρθρων καθώς και δύο βιβλίων που αντιτάσσονται λυσσαλέα στις απόψεις του «καλλιτέχνη φιλοσόφου».
Λόγος: Το βαρέθηκα. Είναι και αρκετά δυσνόητο. Θα το ξαναπροσπαθήσω; Μάλλονόχι
Υπόθεση: «Επτά ημέρες πολέμου και ζωής...Σε ένα στενό πέρασμα του όρους Καλλιδρόμου με τη θάλασσα, που λέγεται Θερμοπύλες, μακριά από τη γενέτειρά τους, στα 480 π.Χ. τριακόσιοι επίλεκτοι Σπαρτιάτες πολεμιστές απώθησαν τους χιλιάδες πολεμιστές του Πέρση εισβολέα και έδωσαν με γενναιότητα τη ζωή τους, υπηρετώντας με ανιδιοτέλεια τη δημοκρατία και την ελευθερία. Μια απλή επιγραφή σε επιτύμβια στήλη δείχνει το μέρος όπου είναι θαμμένοι»
Λόγος: Αν καταφέρεις να ξεπεράσεις τις πρώτες 150 σελίδες τότε το διαβάζεις άνετα. Διαφορετικά χλωμό. Πολλές και κουραστικές περιγραφές. Θα το ξαναπροσπαθήσω; Μάλλον διότι έχω ακούσει καλά λόγια
Υπόθεση: «Βερολίνο, Αύγουστος 1859: ο Μπέρνχαρντ Ρίμαν γίνεται αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας - εξαιρετική τιμή για έναν τόσο νέο και άσημο μαθηματικό, μόλις 32 ετών. Όπως συνηθιζόταν σε τέτοιες περιπτώσεις, ο Ρίμαν υπέβαλε στην Ακαδημία μια εργασία με την οποία διερευνούσε το φλέγον μαθηματικό πρόβλημα της εποχής, «σχετικά με το πλήθος των Πρώτων Αριθμών που είναι μικρότεροι από κάποιον δεδομένο αριθμό». Στην εργασία του, περιέλαβε μια συμπτωματική αλλά πολύ κρίσιμη εικασία - μια Υπόθεση. Δήλωσε ότι είναι πέρα για πέρα αληθινή και, μάλιστα, ότι μέσα από την Υπόθεσή του προκύπτει ο γενικός τύπος παραγωγής Πρώτων Αριθμών.Λίγο αργότερα ο Ρίμαν πέθανε. Η σπιτονοικοκυρά του έκαψε όλα τα προσωπικά χαρτιά του και έκτοτε, κανείς δεν έμαθε αν ο Ρίμαν είχε όντως αποδείξει την Υπόθεσή του.Στην προσπάθειά του να επιλύσει τον γρίφο των Πρώτων Αριθμών, ο Ρίμαν διέκρινε κάτι μυστηριώδες που έκρυβε μια ασύλληπτη μαθηματική ομορφιά: οι Πρώτοι Αριθμοί κατανέμονταν ομοιόμορφα -με ανεπαίσθητες αποκλίσεις- σε ένα τρισδιάστατο σύμπαν αριθμών. Εκθαμβωτική στη διαύγειά της και καταπληκτική στις δυνητικές εφαρμογές της, η Υπόθεση του Ρίμαν απέκτησε τεράστια σημασία για τα Μαθηματικά. Η απόδειξη ή η απόρριψή της αποτελεί μέχρι σήμερα την ύψιστη πρόκληση για τους μαθηματικούς όλου του κόσμου.Η «Υπόθεση Ρίμαν» είναι η συναρπαστική ιστορία του ανηλεούς κυνηγητού για μια άπιαστη μαθηματική απόδειξη - καθώς και των ανθρώπων που σπατάλησαν τη ζωή τους για χάρη της. ... Αυτός ο παράξενος, εσωστρεφής χαρακτήρας πήρε τη σκυτάλη από τον Γκάους και διέκρινε ότι μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη συνάρτηση Ζ για να δημιουργήσει ένα τρισδιάστατο, μαθηματικό τοπίο. Σαν μαγικός καθρέφτης, η συνάρτηση τον πήρε από το σύμπαν των αριθμών και τον μετέφερε στον κόσμο της γεωμετρίας. Ο Ρίμαν κοίταξε τον καθρέφτη, πήρε μια ανάσα και πέρασε στο εσωτερικό του. Ποιος θα το φανταζόταν! Η συνάρτηση Ζ συνδεόταν με τους πρώτους. Ο Ρίμαν ανακάλυψε έναν θησαυρό αμύθητης αξίας...»
Λόγος: Πολλά μαθηματικά. Δεν είναι εύκολο να το παρακολουθήσεις αν δεν τα έχεις φρέσκα. Θα το ξαναπροσπαθήσω; Οποσδήποτε διότι σπάνια παρατάω βιβλίο εκλαϊκευμένης επιστήμης
Υπόθεση: «Το καλοκαίρι του 1643, ένας νεαρός από το Πιεμόντε ναυαγεί στις θάλασσες του Νότου και καταφεύγει σ΄ ένα έρημο πλοίο. Μπροστά του βρίσκεται ένα νησί, μα του είναι απρόσιτο. Γύρω του, ένας χώρος, φαινομενικά φιλόξενος, γεμάτος θαυμαστά πράγματα μα και ανεξήγητες παγίδες. Μοναχός του, μες στην άγνωστη θάλασσα, ο Ρομπέρτο ντε λα Γκριβ βλέπει, για πρώτη φορά στη ζώη του, ουρανούς, αστέρια, νερά, πουλιά, φυτά και κοράλλια που δεν ξέρει πώς να τα κατονομάσει. Γράφει ερωτικές επιστολές, διαμέσου των οποίων μαντεύουμε σιγά σιγά την ιστορία του.»
Λόγος: Ακατανόητο... Θα το ξαναπροσπαθήσω; Δεν το νομίζω
Υπόθεση: «Ένα από τα κλασικά επιστημονικά έργα του 20ού αιώνα. Δημοσιεύθηκε στα τέλη του 1944 και αποτελεί την αγωνιώδη αναζήτηση απαντήσεων -από έναν διακεκριμένο φυσικό- στα μύχια της βιολογίας. Γράφτηκε για τον "μέσο" αναγνώστη, αλλά αποδείχτηκε ένα από τα σημαντικότερα κίνητρα για τη γένεση της μοριακής βιολογίας και την ανακάλυψη της δομής του DNA. Ο φιλόσοφος Karl Popper χαιρέτισε το έργο ως ένα «όμορφο και σημαντικό βιβλίο». Ένα "πολυεδρικό διαμάντι" που διαβάζεται σε λίγες ώρες, αλλά εντυπώνεται για μια ολόκληρη ζωή.»
Λόγος: Δυσνόητο... Θα το ξαναπροσπαθήσω; Μάλλον, διότι πρόκειται για ένα από τα κορυφαία εκλαϊκευμένα επιστημονικά βιβλία όλων των εποχών!
Υπόθεση: «Ένα γράμμα κάποιου φίλου από τα παλιά, ένα φορτίο πολύτιμων βιβλίων και ένας φλύαρος παπαγάλος έρχονται να κάνουν άνω κάτω την ήρεμη ζωή των ενοίκων της οδού Ραβινιάν στους πρόποδες της Μονμάρτης. Προσπαθώντας να εξιχνιάσουν τον περίεργο θάνατο του φίλου τους αναζητούν την λύση του μυστηρίου μέσα στις σελίδες μαθηματικών συγγραμμάτων. Η παρέα των ηρώων κάνει έτσι ένα ταξίδι στους αιώνες μέσα από το μαγικό κόσμο των Μαθηματικών, ένα κόσμο πολύ πιο ανθρώπινο απ όσο αφήνουν να φανεί οι περίπλοκες εξισώσεις που τον πλαισιώνουν συνήθως. Το Παρίσι, οι ταξιδιωτικές περιγραφές, η περιπετειώδης αφήγηση και τα Μαθηματικά είναι τα συστατικά στοιχεία αυτού του εκρηκτικού μείγματος που με τη μορφή του μυθιστορήματος μυεί με διασκεδαστικό τρόπο μεγάλους και μικρούς στον κόσμο των αριθμών και στη λογική τους.»
Λόγος: Μόνο για τρελούς φαν των μαθηματικών. Μαθαίνουμε όλη την ιστορία της επιστήμης των μαθηματικών από τον Θαλή τον Μιλήσιο μέχρι τον Αντριου Ουάιλς. Δύσκολο να αντέξεις τέτοια ιστορική διαδρομή... Θα το ξαναπροσπαθήσω;Έχω κάνει δύο αποτυχημένες προσπάθειες. Δεν αποκλείεται και μία τρίτη.
Όνομα: Τερέζα
Επώνυμο: Μενθόζα Τσάβες (Πρ. Η Μεξικάνα)
ΦΥΣΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
Μάτια μαύρα, μαλλιά μαύρα. Χωρίς σημάδια ή ουλές. Αδύνατη. Ύψος 1.65
ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Γεννημένη στην Κουλιακάν, Σιναλόα (Μεξικό). Πατέρας Ισπανός, μητέρα Μεξικάνα. Συζούσε για ένα διάστημα με τον Ραϊμούνδο Δάβιλα Πάρρα (πρ. Ελ Γουέρο Δάβιλα), πιλότο αεροπλάνου του καρτέλ του Χουάρες. Ταξιδεύει στην Ισπανία. Μελίλια. Δουλεύει για τον Δρις Λάρβι, ιδιοκτήτη νυχτερινών κλαμπ. Αλχεθίρας. Γιβραλτάρ. Σχετίζεται με τον Σαντιάγο Λόπεθ Φιστέρρα, οδηγό φουσκωτών. Λαθρεμπόριο καπνού και ναρκωτικών. Συνελήφθη από την Υπηρεσία Τελωνειακής Επιτήρησης. Φυλακή στο Πουέρτο δε Σάντα Μαρία.»
Λόγος: Βαρέθηκα στις πρώτες 30 σελίδες. Μπορεί να είναι καλό... Θα το ξαναπροσπαθήσω; Κατά πάσα πιθανότητα
Υπόθεση: « Ένας συγγραφέας ξαναδιαβάζει τα Κανονικά Ευαγγέλια. Με μεγάλη του έκπληξη ανακαλύπτει κενά, αντιφάσεις και ιστορικές αναλήθειες. Αναζητά περισσότερες πληροφορίες στα άλλα Ευαγγέλια, τα αποκαλούμενα Απόκρυφα, που μέχρι τον 5ο αιώνα θεωρούνταν ισάξια με τα Κανονικά. Ύστερα βρίσκει και διαβάζει το Ευαγγέλιο του Θωμά και στη συνέχεια τα Χειρόγραφα της Νεκράς Θαλάσσης, καθώς και για τις πρόσφατες αρχαιολογικές ανακαλύψεις και μελέτες... Μετά από μια σειρά ετών ανακαλύπτει την ιστορία του Ιησού όπως δεν είχε ποτέ γραφτεί πουθενά κι αποφασίζει να τη γράψει ο ίδιος. Πού πέρασε ο Ιησούς τα νεανικά του χρόνια; Γιατί η παιδεία του μοιάζει τόσο πολύ μ? αυτή των Εσσαίων; Γιατί δεν αναφέρεται πουθενά τίποτε γι? αυτούς; Γιατί το Σανχεντρίν τον καταδίκασε σε θάνατο; Και γιατί ?σκάνδαλο μέγα!? δύο αρχιερείς του Σαμχεντρίν που τον καταδίκασε σε θάνατο πηγαίνουν στον Πιλάτο για να ζητήσουν το πτώμα του; Σ? αυτά αλλά και σε πολλά άλλα ερωτήματα απαντά ο Ζεράλ Μεσαντιέ μέσα από μια γλαφυρή αφήγηση. Αναδιπλώνει στα μάτια της φαντασίας του αναγνώστη το πολιτικό σκηνικό της Παλαιστίνης του 1ου αιώνα κάτω από τη ρωμαϊκή κατοχή, την καθημερινή ζωή του λαού, το διαρκή επαναστατικό αναβρασμό, την πληθώρα των μεσσιών, τις συνωμοσίες που χωρίζουν τους Εβραίους σε φατρίες και μέσα απ όλα αυτά το δρόμο που χαράζει ο Ιησούς.»
Λόγος: Έφτασα μέχρι τα μισά και το παράτησα. Όχι επειδή δεν ήταν καλό. Μάλλον λόγω του μεγάλου του όγκου. Θα το ξαναπροσπαθήσω; Οποσδήποτε, πρόκειται για φοβερό βιβλίο.
«Αναμφίβολα, ένα από τα λογοτεχνικά γεγονότα του έτους 2005. Και όταν ξέρουμε ότι πρόκειται για πρώτο μυθιστόρημα, εντυπωσιαζόμαστε ακόμη περισσότερο από τη δύναμη οραματισμού που αναδύεται από το λυρικό, ακατάτακτο αυτό κείμενο. Με υπογραφή Εντί Καντούρ, το Βάλντενμπεργκ θα συμφιλιώσει τους θιασώτες των μυθιστορηματικών τοιχογραφιών με τους οπαδούς της νεωτεριστικής λογοτεχνίας.»
Jean-Remi Barland, Lire
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Λόγος: Για να διαβάσεις αυτό το βιβλίο πρέπει να ξέρεις την ιστορία όλης (!) της Ευρώπης για τα τελευταία 80 χρόνια. Δεν την ξέρω. Άρα α-δ-υ-ν-α-τ-ο-ν να το διαβάσω. Η μεταφράστρια κάνει μία απέλπιδα προσπάθεια να βοηθήσει τους αναγνώστες να καταλάβουν, συμπεριλαμβάνοντας 50 σελιδες με σημειώσεις...
Υπόθεση: «Ένα ωραίο κορίτσι με τεράστιους αντίχειρες, τρομακτικούς αλλά και παράξενα γοητευτικούς. Ένας μεγιστάνας των καλλυντικών, ο οποίος αυτοαποκαλείται "κόμισσα". Ένα ράντζο με καουμπόισσες, που η ενασχόλησή τους με τα πιστόλια και τα γελάδια, δεν τις στερεί από τη θηλυκότητα τους, κάθε άλλο μάλιστα! Ένας ψευτο-ινδιάνος ερημίτης που λατρεύει τις γυναίκες και τους τηγανιτούς κροταλίες. Αλλά όχι μόνο αυτές οι ιδιόρρυθμες προσωπικότητες. Γύρω τους μαίνεται μια θύελλα ρηξικέλευθων ιδεών, ανθρώπων, γεγονότων, που βεβαιώνει ότι η πρωτοτυπία και το χιούμορ μπορούν ενίοτε να συνοδεύονται από βάθος σκέψης, και που αναδεικνύει τον Ρόμπινς σαν έναν από τους γοητευτικότερους συγγραφείς της εποχής μας...»
Η "Δίκη" είναι ένα έργο σταθμός στη σύγχρονη ευρωπαϊκή λογοτεχνία και, ίσως, το χαρακτηριστικότερο έργο του Κάφκα, είναι ένα υφαντό από άπιαστα όνειρα, ένας ονειρικός κόσμος φτιαγμένος με τόσο γνήσια τεχνική και στηριγμένος σε μια τόσο ισχυρή δύναμη οραματισμού, που το αποτέλεσμα, ανησυχητικά παρόμοιο με πραγματικότητα δίχως υπόσταση, μας τυραννάει και μας αγχώνει στην αρχή σαν εφιάλτης, μέχρι τη στιγμή που μαντεύουμε το κρυμμένο του νόημα.
Λόγος: Αδιευκρίνιστος. Προσπάθησα να το διαβάσω πριν από 11 χρόνια.
Δίνει ρέστα με τούτο το βιβλίο του ο βιολόγος Ρίτσαρντ Ντόκινς. Διαπιστώνοντας και αυτός, όπως και άλλοι επιστήμονες στο παρελθόν, ότι πολλοί άνθρωποι και ανάμεσά τους καλοί ποιητές, πιστεύουν πως η επιστημονική αλήθεια καταστρέφει τη μαγεία και την ποίηση του ορατού και αόρατου διά γυμνού οφθαλμού κόσμου μας, επιχειρεί, και σε μεγάλο βαθμό καταφέρνει, να απαντήσει ανατρέποντας αυτήν την αντίληψη με τη βοήθεια και της ίδιας της ποίησης και της μαγείας. Επιπλέον κάνει έκκληση στους ποιητές να μην παραβλέπουν «Το χρυσωρυχείο έμπνευσης που τους προσφέρεται από την επιστήμη».
Πώς και γιατί βάλθηκε ένας επιστήμονας του μεγέθους του Ντόκινς να ασχοληθεί με θέματα έμπνευσης και ποιητικής ερμηνείας του κόσμου; Με δωρεά του δόκτορα Τσαρλς Σιμονίι της Microsoft, δημιουργήθηκε το 1995 στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης μια καινούργια καθηγεσία για την εκλαΐκευση της επιστήμης, και την έδρα αυτή κατέλαβε ως πρώτος δικαιούχος ο Ντόκινς, συγγραφέας μιας σειράς επιστημονικών εργασιών, οι οποίες αποδείχθηκαν δημοφιλείς, όχι μόνο στο αγγλόφωνο αναγνωστικό κοινό, αλλά σχεδόν σε όλον τον κόσμο.
Τούτο το βιβλίο του Ντόκινς δείχνει να είναι σύνθεση άρθρων του, ομιλιών, διαλέξεων κ.λπ. που τα τελευταία χρόνια ο επιστήμονας παρουσίασε. Ολα τα κείμενα των κεφαλαίων έχουν υποστεί την απαραίτητη επεξεργασία ώστε να γίνει δυνατό να αποτελέσουν ένα ενιαίο σύνολο. Ο πραγματικός τίτλος του βιβλίου «Unweaving the Rainbow» είναι από τον ποιητή Κιτς και σημαίνει «ξηλώνοντας το ουράνιο τόξο». Ο Κιτς πίστευε ότι ο Νεύτων, ανάγοντας το ουράνιο τόξο σε χρώματα του φάσματος, κατέστρεψε όλη την ποιητικότητά του. «Ο Κιτς -γράφει ο Ντόκινς- δεν θα μπορούσε να κάνει μεγαλύτερο λάθος απ αυτό, και σκοπός μου είναι να οδηγήσω στο αντίθετο συμπέρασμα όλους όσοι μπαίνουν στον πειρασμό μιας παρόμοιας οπτικής. Η επιστήμη είναι, ή θα έπρεπε να είναι, εμπνευστής μεγάλης ποίησης».
Δεν ξέρω αν διαβάζοντας κανένας το βιβλίο του Ντόκινς σώζει την ψυχή του, όπως διατείνεται ο νομπελίστας Φράνσις Κρικ, πάντως σίγουρα βγαίνει όχι μόνο κερδισμένος αλλά και με ένα αίσθημα εμπιστοσύνης και αισιοδοξίας για τον άνθρωπο. Παρακολουθήστε τη ρητορία του Ντόκινς στο απόσπασμα από τον πρόλογό του και θα καταλάβετε τι εννοώ: «Το αίσθημα δέους που μπορεί να μας δώσει η επιστήμη είναι μία από τις κορυφαίες εμπειρίες που μπορεί να βιώσει η ανθρώπινη ψυχή. Είναι ένα βαθύ, ευαίσθητο πάθος να συμπεριλαμβάνεσαι σε ό,τι καλύτερο μπορεί να προσφέρει η μουσική και η ποίηση. Είναι πραγματικά ένα από τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να αξίζει να τη ζήσει κανείς, και το κάνει ακόμη πιο αποτελεσματικά όταν μας πείθει ότι ο χρόνος που διαθέτουμε για να ζήσουμε είναι πεπερασμένος». Βέβαια, δεν είναι όλο το βιβλίο τόσο εύκολα κατανοητό, αλλά ο Ντόκινς κατέβαλε προσπάθειες ώστε και τα δύσκολα σημεία να γίνονται προσπελάσιμα ακόμη και από μη ειδικούς αναγνώστες. Ετσι δικαιώνεται, πιστεύω, και ο τίτλος της ελληνικής έκδοσης, αφού σκοπός του συγγραφέα ήταν να ξαναϋφάνει ή ξαναπλέξει το ουράνιο τόξο, δίνοντάς του όλη την ομορφιά και τη μαγεία του μέσα από τα μάτια της γνώσης.
Ν. Ντ-ς
«Πρόκειται για ένα βιβλίο που εξηγεί τόσο απόλυτα καλά, που κάνει τον αναγνώστη του να αισθάνεται μεγαλοφυία.»
New York Times
«Αυτό το βιβλίο είναι ένα ταξίδι στα πιο παράξενα και γοητευτικά θέματα της σύγχρονης επιστήμης. Ακόμη και η πιο αστείρευτη προσδοκία του αναγνώστη για την κατανόηση του ανεξήγητου, του εκπληκτικού, του θαύματος, ικανοποιεί πλήρως»
New Scientist
Λόγος: Καλό βιβλίο, αλλά πρέπει να είσαι στην κατάλληλη ψυχική και πνευματική κατάσταση για να το διαβάσεις. Το παράτησα στις πρώτες 50 σελίδες.
Υπόθεση: «Λονδίνο, 1021. Ο εννιάχρονος Ρομπ Κόουλ, βιώνοντας την πιο πικρή ορφάνια, υποχρεώνεται να ακολουθήσει έναν περιπλανώμενο εμπειρικό γιατρό, ο οποίος αποφασίζει να τον μυήσει στα μυστικά της τέχνης του αλλά και της ίδιας της ζωής.
Από τις φτωχικές συνοικίες του Λονδίνου τ όνειρό του τον οδηγεί στη λαμπρή Περσία των γραμμάτων και της φιλοσοφίας, και στη σχολή του μεγάλου Αβικένα. Η πολιτική και θρησκευτική αντιπαλότητα των ισχυρών της Ανατολής μαίνεται γύρω του κι ο κίνδυνος ελλοχεύει παντού· ωστόσο, εκείνος τα καταφέρνει κι ο επιστημονικός λόγος του αποκτά υπόσταση. Η χαρισματική του φύση θα του επιτρέψει να υπηρετήσει με συνέπεια τον άνθρωπο, το τελειότερο δημιούργημα του Θεού, ενώ η άσβεστη φλόγα για μια γυναίκα θα δώσει στη ζωή του διάσταση ονειρική... και απρόβλεπτη.
Ψηφίδες μιας εποχής σκοτεινής και εκρηκτικής συνάμα, ήθη αλλοτινών καιρών και γεγονότα που σημάδεψαν την Ιστορία αναβιώνουν με τρόπο αριστουργηματικό από ένα βιρτουόζο του ιστορικού μυθιστορήματος.»
Το έχω σχεδόν παρατήσει το blog. Για δέκα πέντε μέρες "κόλλησα" με το "Έγκλημα και τιμωρία" του Ντοστογιέφσκι και με το subbuteo (για όλους δεν γνωρίζουν πρόκειται για επιτραπέζιο ποδόσφαιρο). Μόνο με την σκέψη ότι θα γράψω μία ανάρτηση με πιάνουν χασμουρητά. Στις 21 Ιουνίου του τρέχοντος έτους το Παραμεθόριος κλείνει δύο χρόνια, και μάλλον θα ολοκληρώσει την ενεργή (καλά μη γελάτε!) παρουσία του στο διαδίκτυο. Αν όχι για πάντα, σίγουρα για το καλοκαίρι. Πέρασα ήδη δύο καλοκαίρια (καλά, όχι ολόκληρα, Ιούνιο και Ιούλιο μόνο) πάνω από το PC και δεν σκοπεύω να τα ξαναπεράσω. Είτε λοιπόν θα επανέλθω από Σεπτέμβρη (όπως οι μαθητές), είτε θα το διακόψω τελείως το χόμπι. Διότι για εμένα το bloging είναι ένα χόμπι και τίποτα παραπάνω. Όταν πρωτοξεκίνησα , δεν το κρύβω ότι έγραφα σε αρκετές περιπτώσεις ψυχαναγκαστικά. Τώρα, μετά από τόσο καιρό γράφω πλέον όποτε γουστάρω. Είναι αν μη τι άλλο μία πρόοδος... Τους "φίλους" τους παρακολουθώ (και την gatti, και την librarian, και τον Stepas, και την Κατερίνα, και τον side21, και την Madam de la luna, και την Σοφία, και τον Νίκο με την Βένη και όλους τους υπόλοιπους) αλλά δεν σχολιάζω συχνά.
