ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

Η Ρώμη μας εξουθένωσε. Από τη μία η αφόρητη ζέστη από την άλλη το «τρέξιμο» να προλάβουμε να δούμε όσο το δυνατόν περισσότερα αξιοθέατα, αρχαιολογικούς χώρους και πλατείες (δεν είδαμε τελικά ούτε τα μισά) , στο τέλος βρεθήκαμε σε φάση αποσύνθεσης. Το καλό τουλάχιστον ήταν ότι το HOTEL MILTON ROMA είχε ήσυχα δωμάτια με καλό κλιματισμό και κοιμόμασταν καλά. Επίσης, σε αντίθεση με το ξενοδοχείο στη Νάπολη, το MILTON είχε πλούσιο πρωινό, τρώγαμε πολύ καλά και ανακτούσαμε δυνάμεις. Εν πάση περιπτώσει, το τριήμερο στη Ρώμη πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε καν. Είχε έρθει η ώρα για τον επόμενο σταθμό του ταξιδιού μας. Την πόλη για την οποία είχα ακούσει τα καλύτερα λόγια. Την Φλωρεντία.

Από τη Ρώμη φύγαμε 10.00 π.μ. το πρωί του Σαββάτου 22 Αυγούστου. Αυτή τη φορά προγραμματίσαμε την άφιξη μας στη Φλωρεντία το απόγευμα και όχι το μεσημέρι όπως κάναμε στη Ρώμη. Η απόσταση από Ρώμη για Φλωρεντία είναι περίπου 280 χιλιόμετρα. Ο δρόμος καθώς ανεβαίνεις προς την Βόρεια Ιταλία γίνεται όλο και καλύτερος. Αν το πας σερί σε 2,5 ώρες είσαι Φλωρεντία. Εμείς κάναμε στάσεις. Χωρίς πρόγραμμα, έτσι στην τύχη. Ανοίξαμε το χάρτη, βρήκαμε ένα μέρος, το περάσαμε στο GPS και ξεκινήσαμε προς την Λίμνη Τρασιμένο. Η λίμνη βρίσκεται στη περιοχή της Ούμπρια στο δρόμο προς Περούτζια. Πέριξ της λίμνης υπάρχουν μικρές πόλεις με ωραιότερη την Castiglione del Lago. Από αυτόν τον γραφικό οικισμό έχεις υπέροχη θέα της λίμνης (φωτογραφία 1). Περπατήσαμε τα υπέροχα δρομάκια της περιοχής και ψωνίσαμε από παραδοσιακό Ιταλικό Φούρνο. Στον κεντρικό δρόμο με τα τουριστικά μαγαζιά, επιλέξαμε ένα από αυτά για να δοκιμάσουμε σαλάμι και τυρί. Οι δύο κυρίες που είχαν το μαγαζί ενθουσιάστηκαν που είδαν Έλληνες και άρχισαν να μας λένε Ελληνικές λέξεις του στυλ «Καλησπέρα», «Γεια σας» και τα σχετικά με την γνωστή Ιταλική προφορά. Ήταν πολύ φιλικές και στο τέλος ανταμείφθηκαν με 13 ευρώ, όσο κάνανε δηλαδή ένα μικρό σαλάμι και μισό κιλό τυρί…

Φωτογραφία 1

Αφού βγάλαμε καμιά 20αρια φωτογραφίες, φύγαμε με προορισμό την Σιένα. Είχα ακούσει για την Σιένα ότι είναι μία ήσυχη πόλη με πολύ ιδιαίτερη πλατεία από αρχιτεκτονικής άποψης. Φτάσαμε στη Σιένα μετά το μεσημέρι (15:00μ.μ.) με τον ήλιο να μας χτυπάει αλύπητα στο κεφάλι. Η είσοδος της πόλης φανταστική. Μία μεγάλη καμάρα δεσπόζει με το που μπαίνεις, διασχίζεις έναν δρόμο γεμάτο δέντρα και φτάνεις στο σημείο μέχρι το οποίο επιτρέπεται το παρκάρισμα. Από κει και πέρα μπαίνουν μόνο οι μόνιμοι κάτοικοι της πόλης. Οι υπόλοιποι με τα πόδια. Κάναμε περίπου 15 λεπτά μέχρι να φτάσουμε στην πλατεία της Σιένας (φωτογραφία 2). Ξεπρόβαλε μπροστά μας ξαφνικά και ήταν τόσο εντυπωσιακή όσο μας είχαν πει.

Η περιπλάνηση μας στην περιοχή της Τοσκάνης δεν περιορίστηκε μόνο στη Σιένα. Πήγαμε και στο Σαν Τζιμινιάνο. Τι υπέροχος μεσαιωνικός οικισμός… Πραγματικά φανταστικός. Μπαίνεις στην πόλη και γυρνάς 400 χρόνια πίσω (Φωτογραφία 3). Το μόνο που σε επαναφέρει στην σημερινή πραγματικότητα είναι η πληθώρα τουριστομάγαζων, πιτσαριών, παγωτατζίδικων και η λαοθάλασσα των τουριστών που περιφέρονται αδιαλείπτως στον κεντρικό δρόμο και στα στενά δρομάκια της πόλης. Κατά τα άλλα, η πόλη δείχνει να έχει αλλάξει ελάχιστα σε σχέση με το μακρινό (ζοφερό) παρελθόν.

Φωτογραφία 2

Φωτογραφία 3

Μετά από 2 ώρες φύγαμε και από κει (είχε πάει πια 18:00μ.μ.) και αρχικώς σκεφτήκαμε να πάμε στο Κιάντι, την περιοχή που βγαίνει το γνωστό κρασί. Ήταν όμως αρκετά μακριά και αποφασίσαμε να πάμε στη Φλωρεντία για να μην υπάρξει και πρόβλημα με το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει. Φτάσαμε στη Φλωρεντία στις 19:00μ.μ. Από το πώς μπήκαμε στην πόλη, φάνηκε ότι αυτή η πόλη έχει κάτι το ξεχωριστό. Βρεθήκαμε ξαφνικά (όταν βγήκαμε από την Autostrade) σε ένα μικρό λόφο και από κει αρχίσαμε να κατεβαίνουμε διαμέσου μίας καταπράσινης διαδρομής προς την πόλη. Περάσαμε μπροστά από το Palazzo Pitti, χαζέψαμε για λίγο την πανέμορφη περιοχή, και εκεί που προχωρούσαμε βλέπω στα 100 μέτρα τον ποταμό Άρνο. Μπροστά μου μία γέφυρα, την διασχίζω και γυρνάω το κεφάλι δεξιά. To θέαμα που είχαν την τύχη να δουν τα μάτια μου, απίστευτο… Η Ponte Vecchio (Φωτογραφία 4) στα 200 μέτρα να γεφυρώνει τον ποταμό και να μου προκαλεί ρίγη συγκίνησης.

Φωτογραφία 4

Η πρώτη εικόνα που έχεις για τα πράγματα είναι καθοριστική. Είτε πρόκειται για μία νέα γνωριμία είτε πρόκειται για ένα καινούργιο μέρος. Πολλές φορές δημιουργούμε στρεβλή εικόνα για ένα μέρος μόνο και μόνο από την πρώτη επαφή που έχουμε με αυτό. Άσχετα αν στην πορεία ανακαλύπτουμε τις ομορφιές του, μας μένει η κακή εντύπωση της αρχής. Αυτή η εικόνα της Φλωρεντίας που χαράχτηκε στο μυαλό μου, που μόνο κακή δεν ήταν, θα με συνοδεύει για καιρό και θα μου υπενθυμίζει ότι η Φλωρεντία είναι ένα μέρος μαγευτικό. Ένα μέρος που αξίζει να επισκεφτείς . Αφού διασχίσαμε την γέφυρα και πέρασε το σοκ που υπεστήκαμε, αρχίσαμε να ψάχνουμε για το ξενοδοχείο. Και λέω να ψάχνουμε διότι στη Φλωρεντία ακόμα και το GPS αντιμετωπίζει προβλήματα. Στενά δρομάκια, μονόδρομοι, αδιέξοδα , πεζόδρομοι κάνουν τη ζωή του ταξιδιώτη αρκετά δύσκολη. Καμία σχέση με τους μεγάλους δρόμους της Ρώμης, εδώ χάνεσαι με το παραμικρό. Μετά από 15 λεπτά περιπλάνησης φτάσαμε στο HOTEL GOLDONI. Βρίσκεται σε καλή τοποθεσία, (πέντε λεπτά με τα πόδια από την Ponte Vecchio) και τα δωμάτια είναι στον δεύτερο όροφο ενός πολύ παλαιού κτιρίου. Το ασανσέρ θύμιζε ταινία τρόμου του Χίτσκοκ (κουβούκλιο από μεταλλικό πλέγμα, ξύλινη πόρτα από μέσα και μεταλλική απέξω) και η σκάλα δεν ενδείκνυται όταν έχεις να κουβαλήσεις 2 βαλίτσες από 30 κιλά η κάθε μία.

Τα καλά του HOTEL GOLDONI είναι δύο. Πρώτον ότι βρίσκεται στη Φλωρεντία και δεύτερον ότι μπορείς να παρκάρεις ακριβώς από κάτω. Κατά τα άλλα λίγα πράγματα. Φτωχό πρωινό και δωμάτια χωρίς θέα. Σε όσους αρέσει η διακόσμηση που παραπέμπει σε πολύ μακρινές εποχές (19ο αιώνα) θα το βρουν συμπαθητικό. Σε όσους αρέσει κάτι πιο σύγχρονο και άνετο ας μη το επιλέξουν.

Δωμάτιο στο Hotel Goldoni

Εν πάση περιπτώσει, εμάς δεν μας απασχολεί τόσο πολύ το θέμα του ξενοδοχείου διότι είμαστε όλη τη μέρα στο δρόμο. Μόνο για ύπνο πηγαίναμε και για λίγη ξεκούραση το μεσημέρι. Έτσι κάναμε και την πρώτη μέρα που φτάσαμε. Βολευτήκαμε στο δωμάτιο και μετά πήραμε τον δρόμο προς την εξερεύνηση της γραφικής πρωτεύουσας της Τοσκάνης. Τι σε πλατείες περπατήσαμε , τι σε στενά δρομάκια , στην φοβερή εμπορική αγορά της πόλης για να καταλήξουμε, που αλλού, στην Ponte Vecchio. Η εικόνα της γέφυρας ήταν τόσο ωραία από κοντά όσο ήταν και όταν την είχαμε δει από μακριά μπαίνοντας στη πόλη. Παίρνοντας το δρόμο που αποτελεί συνέχεια της γέφυρας, συναντήσαμε τη Piazza della Signoria. Χαζέψαμε το επιβλητικό άγαλμα του Ποσειδώνα , το Palazzo Vecchio και ακούσαμε μουσική από τους πλανόδιους καλλιτέχνες που δεν λείπουν ΠΟΤΕ από τη Φλωρεντία.

Τα αξιοθέατα της πόλης είναι πολλά. Δεν είναι όσα στη Ρώμη αλλά για μία πόλη 300-400 χιλιάδων κατοίκων είναι υπεραρκετά. Ξεχωρίζουν η Santa Maria del Fiore (Duomo) με το επιβλητικό Giotto's Campanile, το κωδωνοστάσιο με τα 415 (!) σκαλοπάτια. Πλήρωσα 6 ευρώ (η Βίκυ δεν ανέβηκε), ξεφορτώθηκα όλα τα περιττά βάρη και ανέβηκα μέχρι επάνω. Τι να πω για την θέα της πόλης; Δεν θα πω τίποτα. Θα ακολουθήσω το ρητό των Kινέζων και θα ποστάρω 2 φωτογραφίες (5 και 6). Και αν θεωρείται υπέροχη η θέα από το καμπαναριό της Santa Maria del Fiore, τι να πει κανείς για την θέα από την Piazzale Michelangelo, μία περιοχή εκτός πόλης που συγκεντρώνει χιλιάδες τουρίστες κάθε μέρα. Οι περισσότερες καρτ-ποστάλ που δείχνουν πανοραμικά την Φλωρεντία έχουν βγει από κει (Φωτογραφία 7).

Φωτογραφία 5

Φωτογραφία 6

Φωτογραφία 7

Δεν θα γράψω κάτι άλλο για τα αξιοθέατα και τα μουσεία της Φλωρεντίας. Για αυτά παραπέμπω στους τουριστικούς οδηγούς. Αυτό που θέλω να καταγράψω είναι η εντύπωση που μου έκανε η πόλη. Από την οπτική γωνία ενός τουρίστα, έχω να πω ότι η Φλωρεντία είναι πανέμορφη. Δεν είναι τυχαίο ότι την επισκέπτονται κάθε χρόνο εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες. Κατά τα άλλα, το φαγητό είναι, όπως και στα περισσότερα μέρη που επισκεφτήκαμε, αρκετά ακριβό και το παγωτό θαυμάσιο αλλά πανάκριβο! Ενδεικτικά αναφέρω ότι πήρα ένα μεσαίο χωνάκι με 3 μπάλες και πλήρωσα 8 ευρώ.

Κάπως έτσι πέρασε το Σαββατοκύριακο στη Φλωρεντία. Και επειδή όταν έχω αμάξι και στον παράδεισο να είμαι θέλω να την «κάνω», τη Δευτέρα 24 Αυγούστου ετοιμαστήκαμε για εκδρομή στην Πίζα. Η Πίζα απέχει από την Φλωρεντία περίπου 70 χιλιόμετρα. Πρόκειται για πόλεις που στο παρελθόν (17ο αιώνας) υπήρξαν ανταγωνιστικές και διεξήχθησαν μεταξύ τους ουκ ολίγοι πόλεμοι. Η Φλωρεντία τελικά επικράτησε, υποδούλωσε την Πίζα, απέκτησε πρόσβαση στη Μεσόγειο, γνώρισε μεγάλη ευημερία για να υποχωρήσει και εκείνη με το πέρασμα των χρόνων. Για να πάμε στην Πίζα μας πήρε 1 ώρα. Ο δρόμος ήταν ως συνήθως πολύ καλός και η κίνηση φυσιολογική. Ψάξαμε κατευθείαν για την περιοχή που βρίσκεται ο κεκλιμένος πύργος. Ο πύργος είναι ουσιαστικά το κωδωνοστάσιο του παρακείμενου ναού. Όταν άρχισε να χτίζεται (σε σαθρό έδαφος) άρχισε να αποκλίνει από την κατακόρυφο αλλά παρόλα αυτά συνέχισαν την ανέγερση του. Πρόσφατα έγιναν εργασίες συντήρησης και μετατοπίστηκε ο άξονας κατά 35 εκατοστά για να εξασφαλιστεί η στατική του επάρκεια. Είναι ξανά επισκέψιμος για το κοινό. Η περιοχή ήταν τίγκα στους τουρίστες (γενικά στην Ιταλία είχε χιλιάδες τουρίστες παντού), γεμάτη μαγαζάκια και εστιατόρια αλλά η ζέστη ήταν τόσο έντονη που ο κόσμος την έβγαζε στο γρασίδι και ειδικά στα σημεία που είχε σκιά. Φάγαμε σε μία πιτσαρία εκεί κοντά (πληρώσαμε 50 ευρώ και δεν μπορώ να πω ότι χορτάσαμε) και φύγαμε για την Lucca.

Τι εστί Lucca; Ούτε εγώ ήξερα την ύπαρξη της. Πρόκειται για μία μικρή πόλη (80 χιλιάδων κατοίκων) βόρεια της Πίζας με ωραίο ιστορικό κέντρο, γεμάτο γραφικά σοκάκια και όμορφες πλατείες. Την περπατήσαμε και αυτή για μία ώρα, ψωνίσαμε από το Carrefour (!) της πόλης κρασιά Chianti , ζυμαρικά και Ιταλικές σάλτσες και εξουθενωμένοι από την ζέστη και τον ποδαρόδρομο βάλαμε μπρος για επιστροφή στην Φλωρεντία. Ήταν το τελευταίο μας βράδυ στη Φλωρεντία και ήδη είχε αρχίσει να μας καταλαμβάνει μία μελαγχολική διάθεση που θα αφήναμε την πόλη το επόμενο πρωί. Ποιος ξέρει; Μπορεί να μην αξιωθούμε να την επισκεφτούμε ξανά…