ΤΟ ΠΕΜΠΤΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ

Ξημέρωσε Πέμπτη, 27 Αυγούστου. Ήμασταν ακόμα στο Μιλάνο. Δέκα μέρες περιήγησης στην όμορφη Ιταλία είχαν κιόλας περάσει και είχαμε φτάσει πλέον στην τελική ευθεία. Το Σάββατο 29 Αυγούστου θα ήμασταν μέσα σε ένα Airbus A320 της Aegean με προορισμό την Αθήνα. Αναχώρηση; Από το αεροδρόμιο Marco Polo της Βενετίας. Αυτός θα ήταν και ο τελευταίος σταθμός του ταξιδιού μας. Η πιο ξεχωριστή πόλη του κόσμου. Δεν ξέρω αν είναι η ωραιότερη, άλλωστε ο καθένας αξιολογεί το ωραίο με τα δικά του προσωπικά κριτήρια, αλλά είναι η πλέον χαρακτηριστική πόλη. Με μία λέξη: μοναδική!

Φύγαμε από το Μιλάνο την συνηθισμένη ώρα αναχώρησης δηλαδή στις 10:00 π.μ. Οι πέντε πόλεις που μείναμε απείχαν μεταξύ τους περίπου το ίδιο, γύρω στα 250 χιλιόμετρα. Τρεις ώρες δρόμο με το αυτοκίνητο. Το είχαμε προγραμματίσει έτσι, ώστε να αναχωρούμε μετά το πρωινό και να φτάνουμε το μεσημεράκι όταν τα δωμάτια των ξενοδοχείων θα είναι διαθέσιμα. Πλάκα-πλάκα τώρα που το σκέφτομαι η εκδρομή στην Ιταλία ήταν ότι πιο οργανωμένο και προγραμματισμένο έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Γενικά είμαι «χύμα» τύπος. Τα περισσότερα τα αφήνω στην τύχη. Βέβαια στην πορεία το πρόγραμμα τροποποιήθηκε αρκετά, αλλά ένα γενικό πλάνο υπήρχε. Η τελευταία αλλαγή που κάναμε ήταν να περάσουμε από την Βερόνα, να την δούμε και μετά να πάμε στην Βενετία. Η Βερόνα ήταν στον δρόμο μας. Δεν χρειάστηκε να κάνουμε παράκαμψη για να την επισκεφτούμε. Απέχει από το Μιλάνο περίπου 150 χιλιόμετρα. Ο δρόμος είναι φανταστικός. Οι περισσότεροι δρόμοι στην Ιταλία είναι πολύ καλοί αλλά αυτό το τμήμα είναι το καλύτερο διότι βρίσκεται κατά μήκος της τεράστιας κοιλάδας του ποταμού Πάδου. Απέραντες ευθείες μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι αλλά και ανυπόφορη κίνηση.

Κατά τις 11.30 π.μ. φτάσαμε στη Βερόνα. Αν αρχίσω πάλι να γράφω για το πόσο ωραία πόλη είναι η Βερόνα θα αρχίσετε να με αντιμετωπίζετε με δυσπιστία. «Δεν μπορεί να είναι όλες οι πόλεις της Ιταλίας όμορφες!» , θα σκεφτεί κάποιος… Τι να κάνω όμως που, όντως, οι περισσότερες πόλεις της Ιταλίας είναι όμορφες; Να γράψω ψέματα; Η Βερόνα είναι λοιπόν πανέμορφη! Καταρχάς διασχίζεται και αυτή από ποτάμι. Έχει υπέροχες γέφυρες, γραφικότατες πλατείες και φυσικά… ιστορικό κέντρο αναγνωρισμένο ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Υπάρχει αφθονία αξιοθέατων (στο σπίτι της Ιουλιέτας δεν πήγαμε) όπως εκκλησίες, παλάτια και αρχαία κτίσματα αλλά αυτό που ξεχωρίζει στη Βερόνα όπως και στη Ρώμη είναι η Ρωμαϊκή Αρένα (Φωτογραφία 1). Πρόκειται ουσιαστικά για ένα μικρότερο Κολοσσαίο. Τέσσερεις Ρωμαϊκές αρένες διατηρούνται μέχρι σήμερα σε καλή κατάσταση. Μία στη Ρώμη, μία κάπου στην Τυνησία , μία στη Βερόνα και μία στη Γαλλική πόλη Αρλ. Μόνο η τελευταία μας έχει «ξεφύγει». Περπατήσαμε για κάποια ώρα τα δρομάκια και τις πλατείες της γραφικής πόλης, αλλά ήταν τόση η ζέστη που μετά από λίγο εξουθενωθήκαμε. Ξαποστάσαμε για μισή ωρίτσα σε ένα καφέ και αναχωρήσαμε για τον τελικό προορισμό του ταξιδιού μας.

(Φωτογραφία 1)

Τότε συνέβη και το τελευταίο ευτράπελο της εκδρομής. Όταν βγήκαμε από την Βερόνα και μπήκαμε στην Autostrade με προορισμό την Βενετία φτάσαμε στα διόδια. Στην Ιταλία το σύστημα με τα διόδια έχει ως εξής: Υπάρχει μία σειρά από διόδια για τους κατόχους telepass. Μία σειρά για τους κατόχους καρτών, μία σειρά με αυτόματα μηχανήματα και άλλη μία με υπαλλήλους. Επίσης, δεν είναι απίθανο να βρεις διόδια χωρίς υπαλλήλους. Τότε περνάς μόνο με τα υπόλοιπα μέσα. Εμείς σε όλο το ταξίδι πληρώναμε στα αυτόματα μηχανήματα. Με το που μπεις στην Autostrade, για να περάσεις τα διόδια πατάς ένα κουμπί σε αυτόματο μηχάνημα και παίρνεις ένα χαρτί σε στυλ εισιτηρίου λεωφορείου. Το χαρτί αναφέρει ώρα και θέση και όταν ξαναπερνάς διόδια για να βγεις από τον δρόμο, τοποθετείς το χαρτί στη σχισμή του μηχανήματος, αναγράφεται σε ηλεκτρονικό πίνακα το ποσό που πρέπει να πληρώσεις, ρίχνεις τα χρήματα στο μηχάνημα, ανοίγει η μπάρα και περνάς. Καλό είναι όσοι περνάτε από διόδια στην Ιταλία να μαζέψετε πάρα πολλά κέρματα και να τα ξεφορτωθείτε εκεί. Όταν λοιπόν φτάσαμε στα διόδια έξω από τη Βερόνα βρεθήκαμε προ εκπλήξεως. Ήταν τόσο μεγάλη η κίνηση στο δρόμο και σε συνδυασμό με την λωρίδα κυκλοφορίας που είχαμε επιλέξει (αριστερά), ήταν αδύνατον να στρίψουμε προς τα δεξιά που ήταν η σειρά με τα αυτόματα μηχανήματα παρά μόνο να πάμε ευθεία προς τα Telepass! Έκανα μία προσπάθεια να κόψω δεξιά αλλά ήταν παρακινδυνευμένο. Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα να πάμε προς τα telepass και ότι γίνει. Με παρέσυρε και η Βίκυ που με το που είδε την μπάρα να σηκώνεται από το μπροστινό αυτοκίνητο νόμιζε ότι η είσοδος ήταν free ( αυτό είναι το νόημα του telepass, να περνάς «αέρα», αλλά πάνω στον πανικό δεν προλάβαμε να το συνειδητοποιήσουμε…), οπότε πήγα και εγώ ευθεία προς την μπάρα. Τότε έγινε ο χαμός! Εξυπακούεται ότι λόγω της έλλειψης telepass από μέρους μας, η μπάρα δεν ανέβηκε… Και τώρα τι γίνεται; Κολλήσαμε. Τα αυτοκίνητα από πίσω άρχισαν να σχηματίζουν ουρά πολλών μέτρων, κάποιοι άρχισαν να κορνάρουν επίμονα και εμένα με είχε λούσει κρύος ιδρώτας. «Ρόμπα» θα γίνουμε, σκέφτηκα. Βγήκα από το αμάξι και πήγα να ρωτήσω τον οδηγό του πίσω αυτοκινήτου, τι να κάνω. Γκαντεμιά. Έπεσα σε τύπο που δεν ήξερε Αγγλικά. Με νοήματα μου έδωσε να καταλάβω ότι έπρεπε να πατήσω ένα κουμπί με την ένδειξη “HELP” στα αριστερά , δίπλα στην μπάρα. Το πάτησα (εν τω μεταξύ τα δευτερόλεπτα περνούσαν βασανιστικά) και το μόνο που ακούστηκε ήταν μία γυναικεία φωνή που με πληροφορούσε ότι δεν έχω telepass. «Πλάκα με κάνεις; Εσένα περίμενα να μου το πεις;» Ξαναπάω πίσω και βλέπω ότι οι οδηγοί την είχαν «κάνει» από την ουρά εκτός από δύο. Τον τύπο που ρώτησα πριν και έναν άλλο με φορτηγάκι. Πάω στον τύπο με το φορτηγάκι και του λέω να κάνει όπισθεν να φύγουμε από τα δίπλα διόδια αλλά αυτός βράχος! «Δεν πάω πουθενά» μου λέει. «Βρε καλέ μου βρε χρυσέ κάνε όπισθεν μπας και φτάσουμε στην Βενετία πριν το βράδυ», τίποτα αυτός! Ξαναπάω μπροστά και πατάω το “HELP” για δεύτερη φορά. Ευτυχώς δεν ακούστηκε καμία γυναίκα να με ενημερώνει ότι οδηγάω Fiat Bravo γιατί το εγκεφαλικό το είχα σίγουρο. Τουναντίον, ανέβηκε η μπάρα! Χωρίς πολλά-πολλά μπαίνω μέσα στο αμάξι και περνάω τα διόδια ανακουφισμένος.

Η ανακούφιση μου κράτησε ένα λεπτό. «Και τώρα πως θα βγούμε από την Autostrade;» ρωτάω ο αφελής. Τα διόδια στη Βενετία ενδέχεται να μην έχουν υπαλληλικό προσωπικό παρά μόνο αυτόματα μηχανήματα. Τι θα κάνουμε σε αυτήν την περίπτωση; Χωρίς χαρτάκι πως θα περάσουμε; Φτάσαμε έξω από τη Βενετία σε μία ώρα. Τότε ήταν που η τύχη μας χαμογέλασε. Κάναμε λάθος στο δρόμο και αντί να στρίψουμε για Βενετία κατευθυνθήκαμε προς Τριέστη. Αυτό το λάθος αποδείχθηκε ευεργετικό διότι βγήκαμε από την Autostrade τρία χιλιόμετρα μετά την διασταύρωση για Βενετία και από ένα απομονωμένο σταθμό διοδίων με υπάλληλο. Του εξηγήσαμε τι συνέβη, μας έβγαλε το κονδύλι που έπρεπε να πληρώσουμε για την απόσταση που είχαμε ήδη διανύσει και με το χαρτάκι στα χέρια τραβήξαμε περιχαρείς για Βενετία. Περάσαμε τα μεγάλα διόδια της Βενετίας με το χαρτάκι που πήραμε, και αρχίσαμε να μετράμε αντίστροφα για την άφιξη μας στην πόλη των καναλιών.

(φωτογραφία 2)

Είχα γράψει στην περιγραφή μου για την Φλωρεντία το πόσο εντυπωσιακή μας φάνηκε η είσοδος στη πόλη. Ούτε η είσοδος στην Βενετία περνάει αδιάφορη. Για να φτάσεις στην πόλη διασχίζεις μία γέφυρα με μήκος 3.700 μέτρων ονόματι Ponte della Liberta (φωτογραφία 2). Δεξιά και αριστερά αγναντεύεις την θάλασσα και ευθεία μπροστά σου τα νησιά πάνω στα οποία είναι χτισμένη η πανέμορφη πόλη. Στην Βενετία δεν επιτρέπονται τα αυτοκίνητα. Φτάνοντας λοιπόν ακριβώς έξω από την πόλη έπρεπε να βρούμε παρκινγκ. Βρήκα ένα τεράστιο παρκινγκ, αφήσαμε το αυτοκίνητο και ετοιμαστήκαμε για ποδαρόδρομο. Πήραμε μαζί μας τα απαραίτητα για δύο βραδιές πράγματα, και ξεκινήσαμε με τα πόδια για την Βενετία. Μας πήρε περίπου 25 λεπτά για να φτάσουμε στην Piazzale Roma, την αφετηρία των βαπορέτων. Βγάλαμε εισιτήρια διάρκειας 36 ωρών και κουρασμένοι από τον ποδαρόδρομο, τα βάρη και την απίστευτη υγρασία μπήκαμε στο βαπορέτο με προορισμό το ξενοδοχείο. Θέλει προετοιμασία για να βρεις το ξενοδοχείο σου στην Βενετία. Υπάρχουν θαλάσσια ταξί αλλά είναι πανάκριβα. Οπότε πρέπει να βρεις την κατάλληλη στάση του βαπορέτου για να μην χαθείς στα δαιδαλώδη στενά της πόλης. Ευτυχώς είχαμε οργανωθεί σχετικά καλά, κατεβήκαμε στην σωστή στάση και βρήκαμε το ξενοδοχείο μας αρκετά εύκολα. Μείναμε σε πολύ καλό ξενοδοχείο στην Βενετία (φωτογραφίες 3 και 4).

(φωτογραφία 3)

(φωτογραφία 4)

Όχι τόσο από άποψη ανέσεων και χλιδής αλλά λόγω θέσης. Ήταν πολύ κοντά σε στάση βαπορέτου (όχι κάτι δύσκολο να συμβεί) αλλά το κυριότερο ήταν δίπλα στην πασίγνωστη πλατεία του Αγίου Μάρκου (φωτογραφία 5). Σε τρία λεπτά με τα πόδια ήσουν εκεί. Πληρώσαμε 215 ευρώ για δύο βραδιές, ποσό που μπορεί να φαίνεται μεγάλο αλλά για τα δεδομένα της Βενετίας και της εποχής, ήταν ικανοποιητικό. Εγκατασταθήκαμε στο δωμάτιο, ξεκουραστήκαμε για πολύ λίγο και βγήκαμε για περιήγηση στην πόλη. Είναι απόλαυση να περπατάς στη Βενετία. Στενά δρομάκια γεμάτα μαγαζιά, γεφυράκια, κανάλια, γόνδολες, τουρίστες, πλατείες, εκκλησίες, υπέροχα αρχοντικά συνθέτουν ένα τοπίο μαγικό. Η πλατεία του Αγίου Μάρκου είναι επιβλητική. Μας θύμισε λίγο την Πλάθα Μαγιόρ της Μαδρίτης. Η θέα του μεγάλου καναλιού από την γέφυρα Ριάλτο (φωτογραφία 6) είναι πανέμορφη. Ειδικά την ώρα που σουρουπώνει, έχεις την τύχη να δεις ένα θέαμα μοναδικό.

(φωτογραφία 5)

(φωτογραφία 6)

Χωρίς υπερβολή, «δεν υπάρχει» τέτοιο μέρος, όπως είναι της μόδας να λέγεται. Περπατήσαμε αρκετά στην Βενετία. Μόνο έτσι μπορείς να την γνωρίσεις. Σε μουσεία δεν πήγαμε, δεν είχαμε ούτε το χρόνο ούτε την ψυχική διάθεση για κάτι τέτοιο. Την επόμενη μέρα επισκεφτήκαμε το γνωστό (για τα κρύσταλλα του) νησί Μουράνο. Μας πήρε μισή ώρα με το βαπορέτο για να φτάσουμε. Είναι γεμάτο μαγαζιά που πουλάνε κρύσταλλα σε κάθε μορφή. Αγοράσαμε μία υπέροχη κρυστάλλινη γάτα. Πήγαμε για φαγητό. Σκέφτηκα να βρούμε ένα εστιατόριο λίγο πιο απόμερο μήπως και γλιτώσουμε το «καπέλο» στις τιμές. Αμ δε. Για να φανταστείτε τις τιμές του, θα σας πω το εξής: Η χωριάτικη σαλάτα (Greek Salad) κόστιζε 13 ευρώ! Τα μακαρόνια θεωρούνται πρώτο πιάτο με ότι αυτό συνεπάγεται.. Για να μην τα πολυλογώ, πληρώσαμε 40 ευρώ και φάγαμε μία σαλάτα και δύο μικρές μερίδες φαγητό. Ούτε νερό δεν πήραμε λέμε.

Επιστρέψαμε στην Βενετία. Ήταν το τελευταίο μας βράδυ στην Ιταλία. Την ίδια ώρα που εμείς ξεκουραζόμασταν στο ξενοδοχείο, το… υπόλοιπο Αττικής καιγόταν. Το βράδυ περιηγηθήκαμε στα στενά της πόλης και στο τέλος καταλήξαμε στην πλατεία του Αγίου Μάρκου. Κάθε βράδυ στα εστιατόρια της πλατείας γίνεται κάτι σαν διαγωνισμός ορχηστρικής μουσικής. Κάθε εστιατόριο έχει την δική του ορχήστρα που παίζει κατά κύριο λόγο γνωστά κλασσικά κομμάτια. Πολύ τουριστικό μου φάνηκε. Στον γυρισμό για το ξενοδοχείο αγοράσαμε τα γνωστά Βενετσιάνικα μπισκότα και συναντήσαμε κατά τύχη ένα μεγάλο θερινό σινεμά (χαμός γινόταν). Είχα άγχος για την επομένη. Πάντα όταν ταξιδεύω με αεροπλάνο έχω ένα μικρό βάρος. Εκτός αυτού έπρεπε με συντονισμένες προσπάθειες να προλάβουμε την πτήση (11:00 π.μ.). Μία αναποδιά και θα μέναμε με τις βαλίτσες στο χέρι. Ευτυχώς πήγανε όλα καλά! Φτάσαμε στην Αθήνα το μεσημεράκι και στη Σάμο κατά τις 18:00 μ.μ. Το ταξίδι έφτασε και τυπικά στο τέλος του..