Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ

Τα τελευταία χρόνια κάνουμε διακοπές στο εξωτερικό. Το 2007 πήγαμε Ισπανία, το 2008 Σκανδιναβία και φέτος στην Ιταλία. Τις δύο πρώτες φορές πήγαμε με γκρουπ μέσω ταξιδιωτικών πρακτορείων κάτι που είχαμε επιλέξει και το 2004 για να πάμε Τυνησία. Οι εκδρομές σε γκρουπ δεν είναι τόσο φτηνές όσο φαίνεται. Όταν σου λέει το πρακτορείο ότι με 550 ευρώ πηγαίνεις 5 μέρες στη Ρώμη, βάλε εσύ 800 ευρώ το άτομο για να είσαι μέσα. Καταρχάς δεν συμπεριλαμβάνονται οι φόροι των αεροδρομίων. Επίσης, στο παραπάνω ποσό δεν συμπεριλαμβάνεται τίποτα επιπλέον πέραν των εισιτηρίων μετ’ επιστροφής και της διαμονής στο ξενοδοχείο μετά πρωινού. Οι εκδρομές σε γειτονικά μέρη είναι προαιρετικές και για να ακολουθήσεις πρέπει να τα σκάσεις. Επίσης η 5^η ημέρα είναι η ημέρα της επιστροφής. Οπότε, ουσιαστικά είναι 4 οι ημέρες της διαμονής. Αξίζει να δώσεις 800 ευρώ για μία 4ήμερη εκδρομή στη Ρώμη; Εγώ πάντως λέω όχι. Και το λέω τώρα, που υπάρχει η φοβερή ευκολία του διαδικτύου και μπορείς να τα οργανώσεις όλα από το γραφειάκι σου πίνοντας τον παγωμένο καπουτσίνο σου.

Αυτό κάναμε και εμείς φέτος. Αλλάξαμε συνήθειες και κανονίσαμε τα πάντα μόνοι μας. Μέσω διαδικτύου. Για να πάρουμε αυτήν την απόφαση χρειάστηκε μόνο ένα μαγικό ηλεκτρονικό κατασκεύασμα. Το MLS DESTINATOR φίλοι μου. Πλοηγός οδήγησης (GPS) από τους λίγους! Με φορτωμένους όλους τους χάρτες της Ευρώπης και της Ελλάδας και με φωνητικές οδηγίες για το που να στρίψεις και τι πορεία να ακολουθήσεις. Παλαιότερα είχαμε κάποιους ενδοιασμούς για το κατά πόσο είναι φρόνιμο να πας διακοπές σε μία ξένη χώρα με μοναδικά όπλα ένα οδικό χάρτη και την τύχη του πρωτάρη. Και αν χαθούμε; Αν πάρουμε λάθος δρόμο; Αν δεν μπορέσουμε να βρούμε το ξενοδοχείο; Αν βρεθούμε ξαφνικά στη μέση του πουθενά και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε και προς τα που να κατευθυνθούμε; Την άκρη στο τέλος θα την βρούμε, αλλά πόση ώρα θα χάσουμε; Αυτός ήταν ο φόβος (της Βίκυς βασικά..) και για αυτό δεν πηγαίναμε πουθενά μόνοι μας. Το GPS όμως μας έσωσε.

Ήταν αρχές Ιουλίου λοιπόν, και μπαίνοντας στο http://www.booking.com οργανώσαμε την διαμονή μας στην Νάπολη, τη Ρώμη, τη Φλωρεντία, το Μιλάνο, την Βενετία, κλείσαμε ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο και συλλέξαμε τις απαραίτητες πληροφορίες για το ταξίδι. Τα ξενοδοχεία, ήταν τριών και τεσσάρων αστέρων και το αυτοκίνητο FIAT BRAVO 1600 κ.ε ντιζελοκίνητο. Σε αυτήν την ανάρτηση θα περιγράψω κάποιες στιγμές μας στη μεγαλούπολη του Ιταλικού Νότου, την πόλη που λατρεύει το Χριστό, την Παναγία και τον… Μαραντόνα.

Για να πάμε στη Νάπολη κλείσαμε ηλεκτρονικά εισιτήρια με την Alitalia. Πτήση Αθήνα-Νάπολη μεσημέρι Δευτέρας στις 17 Αυγούστου. Και ενώ φτάσαμε στο Βενιζέλος και πήγαμε προς το check-in της Alitaliα, καταλήξαμε στην άλλη άκρη του αεροδρομίου να ετοιμαζόμαστε να πετάξουμε με κάποια…. Air One. Αρχίσαμε το χαβαλέ με την Βίκυ. «Ωραία ξεκίνησε η εκδρομή!» , «Αν φτάσουμε τυχεροί θα είμαστε» , «Σε κανένα ερείπιο θα μας βάλουν μέσα» (αυτό το πιστεύαμε πραγματικά…). Εν τέλει πετάξαμε με ένα σχετικά καλό αεροσκάφος (δεν ήταν ούτε Boeing, ούτε AirBus) και με δεδομένη την αλλαγή της ώρας (η Ιταλία είναι μία ώρα πίσω), φτάσαμε στη Νάπολη στις 3 το μεσημέρι. Εκεί αρχίσανε τα πρώτα μικρά μας βάσανα. Χωρίς αυτά άλλωστε τι θα έχεις να θυμάσαι; Φτάνοντας στα γραφεία των εταιρειών ενοικίασης αυτοκινήτων (είχαμε κλείσει με Alamo) αρχίσαμε να διαβάζουμε: Avis , Hertz, Sixt κ.ο.κ. “Ρε συ, που είναι η Alamo; Όλες τις έχει εκτός από αυτήν!» λέει η Βίκυ με αγωνία (ήταν και το άγχος της αρχής του ταξιδιού). Πραγματικά απορήσαμε. Ανοίγω το φάκελο με τα χαρτιά της εκδρομής, βρίσκω την κράτηση για το αυτοκίνητο και με μικρά γράμματα έγραφε : Alamo (Maggiore). Τι την θες την παρένθεση αδελφέ μου και μας κοψοχολιάζεις; Γράψε εκεί με μεγάλα κόκκινα γράμματα M A G G I O R E να βρούμε εμείς την υγειά μας και η Alamo την ησυχία της! Στον γκισέ ήταν μία πενηντάρα Ιταλίδα που μιλούσε αγγλικά με ιταλική προφορά. Αν δεν είχα τη Βίκυ μαζί μου δεν θα έπιανα τίποτα. Κάτι για ασφάλειες έλεγε, για κλοπές, τρακαρίσματα, σπασίματα τζαμιών, 800 ευρώ για ζημιά, 2000 ευρώ για κλοπή (μας έκανε την καρδιά περιβόλι) κάπου ανάμεσα είπε ότι το αμάξι παίρνει Diesel ή αλλιώς στα Ιταλικά Gasolio και αφού μας έδωσε το κλειδί μας ξαπόστειλε λέγοντας να πάμε να πάρουμε το αυτοκίνητο από την θέση 31 του πάρκινγκ της Maggiore. Εύκολο να το λες δύσκολο να το κάνεις… Με 2 ψιλοτεράστιες βαλίτσες και 2 σάκους για τον ώμο να μετατρέπουν την οποιαδήποτε μετακίνηση σε μαρτύριο, βγήκαμε από τον τερματικό σταθμό του Aeroporto di Napoli. Τι ωραία αίσθηση, να βγαίνεις από το αεροδρόμιο και να σε χτυπάει η 35άρα ζέστη της Καμπανίας στη μούρη… Άντε βρες το αμάξι τώρα. Πιο εύκολα βρίσκεις το Ιταλικό Λόττο όταν έχει τζακ ποτ 140 εκατομμύρια. Τελικά, μετά από 20λεπτη περιπλάνηση στα ειδυλλιακά δρομάκια και υπαίθρια πάρκινγκ του αεροδρομίου και 15 ερωτήσεις σε περαστικούς και μη, να την μπροστά μου η θέση 31! Ούτε όταν είχα βγάλει τρεις φορές στη σειρά 31 στα χαρτιά στις καταλήψεις του σχολείου δεν είχα χαρεί έτσι. Ανοίγω το πορτ-μπαγκάζ και βρίσκω ένα κουτί με ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια μέσα. Τι έγινε ρε παιδιά; Κάνει η Maggiore δώρο και παπούτσια τώρα; Κατέληξα στο προφανές συμπέρασμα ότι ο προηγούμενος ενοικιαστής τα άφησε και έφυγε, αλλά τι να το κάνεις; Ντερέκι θα ήταν. Εγώ με το ζόρι φτάνω το 1.67 και αυτός μου άφησε ένα ζευγάρι αθλητικά 45 νούμερο. Τι να τα κάνω ρε μεγάλε; Να μπω μέσα και να διασχίσω το Μεγάλο Κανάλι της Βενετίας; Στο τέλος βέβαια τα κράτησα και τώρα αναπαύονται στην παπουτσοθήκη μου.

Το ηθικό μου είχε αναπτερωθεί παρά το γεγονός ότι δεν είχα ιδέα ούτε κατ’ ελάχιστο κατά που πέφτει το ξενοδοχείο. Αλλά για αυτό δεν πήραμε το GPS; Το βάζω λοιπόν και εγώ στη θέση του και φορτώνω τον προορισμό: Buono Hotel, Via Nuova Poggioreale, 158/G, 80143 Napoli. Βγαίνω από το χώρο του αεροδρομίου και περιμένω να με καθοδηγήσει. Σιγά μην δούλευε! Βρε καλό μου βρε χρυσό μου πες κάτι, από πού στρίβουμε; Ακάθεκτο το μηχάνημα έλεγε μόνο: «Ασθενές σήμα, ελέγξτε την κεραία» Ποια κεραία ρε! Εγώ δεν βλέπω καμία κεραία! Ή μας δουλεύει αυτή η μαλάκο που μιλάει και δίνει οδηγίες ή χάλασε. Που πάμε ρε!! Χωρίς GPS δεν θα βρούμε όχι το ξενοδοχείο αλλά ούτε το αεροδρόμιο για να γυρίσουμε πίσω. Που να ξέρω ο άσχετος ότι πολλές φορές κολλάει; ( μετά το έμαθα, αλλά την ψυχρολουσία την πέρασα). Μήπως ήξερα από GPS και χθες; Τελικά, σε 5-6 λεπτά βρήκε σήμα και άρχισε να μας καθοδηγεί κανονικά. Η πρώτη εικόνα της πόλης ήταν ανησυχητική. Δεν κυκλοφορούσε ψυχή που λένε. Άδειοι οι δρόμοι (καλό αυτό) , κλειστά τα μαγαζιά (κακό αυτό). Οι κάτοικοι της Νάπολης ήταν διακοπές. Μαζική φυγή που λέμε. Φτάσαμε ξενοδοχείο, εγκατασταθήκαμε και την πέσαμε για ύπνο σε ένα δωμάτιο που έβραζε καθώς οι υπεύθυνοι του ξενοδοχείου δεν είχαν προνοήσει να βάλουν τον κλιματισμό.

Buono Hotel

Για την Νάπολη δεν έχω πολλά πράγματα να πω. Το μόνο που έχω να αναφέρω είναι η απίστευτη βρωμιά της, οι απαράδεκτοι δρόμοι της αλλά και οι ωραίες συνοικίες της στα δυτικά, ψηλά στο λόφο. Οι τιμές στα μαγαζιά (τα ελάχιστα που ήταν ανοιχτά) είναι λογικές και μπορείς να πάρεις από εκεί τα παραδοσιακά προϊόντα της Ιταλίας. Θα γλιτώσεις αρκετά χρήματα. Κάνουν την καλύτερη πίτσα, οδηγάνε σας μεθυσμένοι και είναι περισσότερο φιλικοί αλλά λιγότερο επαγγελματίες από τους υπόλοιπους Ιταλούς. Εν κατακλείδι, αν επισκεφτείς την Βόρεια Ιταλία αρχικά, και μετά πας στη Νάπολη θα υποστείς ένα ισχυρό πολιτισμικό σοκ. Πέραν αυτού, τα αξιοθέατα της δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά εκτός του Αρχαιολογικού Μουσείου που είναι αξιόλογο. Η συμβουλή μου: Να πάτε στην Νάπολη μόνο με την προοπτική να συνδυάσετε την εκδρομή με επίσκεψη στην Πομπηία, το Ερκολάνο, τον Βεζούβιο και την υπέροχη ακτή Αμάλφι. Διαφορετικά δεν «λέει». Εμείς τη δεύτερη μέρα πήγαμε μέχρι την Ακτή Αμάλφι (70 χιλιόμετρα). Βγάλαμε εκπληκτικές φωτογραφίες, είδαμε υπέροχα τοπία με απόκρημνες βουνοπλαγιές, φάγαμε καλή πίτσα και απολαύσαμε το φοβερό Ιταλικό παγωτό. Στο γυρισμό από την ακτή Αμάλφι περάσαμε από Σαλέρνο και Πομπηία. Το δεύτερο βράδυ στη Νάπολη το περάσαμε επισκεπτόμενοι τις δυτικές συνοικίες που είναι σαφώς πιο αναβαθμισμένες από την υπόλοιπη πόλη. Την άλλη μέρα (Τετάρτη) μαζέψαμε τα πράγματα μας, τα βάλαμε στο αυτοκίνητο, επισκεφτήκαμε το αρχαιολογικό μουσείο (τις Τρίτες είναι κλειστό και δεν μπορέσαμε να πάμε) και βάλαμε μπρος για την Αιώνια Πόλη. Τελικά μου αρέσει πάρα πολύ να οδηγώ! Δεν βαριέμαι με τίποτα!