ΕΙΧΑΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΑΤΕ ΜΑΣ ΤΗΝ ΚΟΨΑΤΕ ΤΗΝ ΜΠΑΛΙΤΣΑ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ

Πως λέμε ότι ορισμένες ομάδες βρίσκουν τον τρόπο και κερδίζουν ανεξαρτήτου απόδοσης; Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την ΑΕΚ από την ανάποδη όμως. Βρίσκει τον τρόπο να χάνει ανεξαρτήτου απόδοσης. Έπαιξε πολύ καλά με τον ΟΣΦΠ αλλά έχασε. Έπαιξε χάλια με τον ΠΑΟ πάλι έχασε. Έπαιξε τον ΠΑΣ Γιάννινα σαν την γάτα με το ποντίκι, έφερε ισοπαλία με παραπάνω παίκτη κιόλας. Άιντε, ήρθε η ώρα παιδιά να αναστήσετε και τα άλλα "χωριά". Ξάνθη, Εργοτέλη, Καβάλα κ.λ.π... Και όχι τίποτα άλλο, παραμονεύει και ο Άρης να σας ρίξει καμιά ξεγυρισμένη τριάρα τώρα που είναι ευκαιρία.
Αυτά παθαίνεις όμως όταν στην ομάδα σου παίζουν μόνο ξένοι. Τι να σου κάνει μόνο ένας Καφές; Και αυτός μέτριος κιόλας. Ούτε καν γλυκός. Ποια χρονιά διεκδίκησε (και πήρε) η ΑΕΚ το πρωτάθλημα; Για θυμηθείτε... Εγώ θυμάμαι. Ήταν τότε που είχε Λύμπε, Παπασταθόπουλο, Μπούρμπο, Γεωργέα, Δέλλα, Καφέ. Ήταν τότε που είχε Ριβάλντο, Τόζερ, Εντίνιο και Μπλάνκο. Από την μία πλευρά το Ελληνικό στοιχείο που ήξερε τι σημαίνει ΑΕΚ και από την άλλη πλευρά η ποιότητα των ξένων που προσέδιδε το κάτι παραπάνω. Ήταν μία ομάδα που έπαιζε αργό ποδόσφαιρο, χωρίς πολλά τρεξίματα αλλά με παίκτες ηγέτες, με παίκτες προσωπικότητες.
Σήμερα, αυτό που παρουσιάζεται στο γήπεδο είναι ένα συνονθύλευμα λεγεωνάριων χωρίς πλάνο και χωρίς καθοδηγητή. Ασύνδετο σύνολο (πως να γίνει αλλιώς όταν οι μισοί παίκτες έρχονται τέλη Αυγούστου;) χωρίς πυξίδα στο γήπεδο, χωρίς ισχυρό κέντρο και χωρίς ψηλό σέντερ φορ. Δεν πίστευα ότι με αυτήν την ομάδα μπορούμε να πάρουμε πρωτάθλημα. Ούτε όμως περίμενα να κουνήσουμε μαντήλι από την 5η κιόλας αγωνιστική. Διότι με 8 βαθμούς διαφορά από τον πρώτο, και τα ντέρμπι του δευτέρου γύρου εκτός, πιο πιθανό είναι να μας περάσει ο ΑΡΗΣ παρά να φτάσουμε εμείς την κορυφή.
Μελαγχόλησα αυτές τις μέρες. Παλιά είχαμε ομαδάρα και μας τα κλέβανε οι απατεώνιοι. Αργότερα είχαμε διοικήσεις μπάχαλο (Τροχανάς, ΕΝΙΚ, κλπ) αλλά μπαλίτσα παίζαμε. Επί Ντουμίτριου (1998) π.χ. είχαμε πάρει και τα τέσσερα νπέρμπι άσχετα αν δεν πήραμε πρωτάθλημα. Μετά, μέχρι να μας γκρεμίσει το γήπεδο ο Γρανίτσας, είχαμε φτιάξει καλές ομάδες. Με Γκαμάρα, με Τσιάρτα, με Ζαγοράκη, με Λάκη, με Ντέμη. Να φανταστείτε, είχαμε παίξει καλή μπάλα με προπονητή τον Σάντος!! Για τέτοιο κατόρθωμα μιλάμε.. Περάσαμε μία μεγάλη κρίση όταν παίζαμε στις γειτονιές της Αθήνας μπροστά 3 χιλιάδες οπαδούς, αλλά μετά ήρθε ο Ντέμης και μας έδωσε ελπίδα. Μεγάλο πράγμα η ελπίδα.
Σήμερα που να στηριχτείς; Η διοίκηση κάνει λογιστική διαχείρηση, ο προπονητής έχει μείνει στα παλιά όταν με ένα κλασσικό 4-4-2 έπαιρνε τα παιχνίδια, ο Σκόκο είναι αδιάφορος, ο Μπλάνκο ντεφορμέ, ο Μάκος "λίγος", ο Χουανφράν πρώην ποδοσφαιριστής.. Μόνο ο Αραούχο και ο Γκερέιρο αξίζουν της προσοχής μας. Ο Νέμεθ είναι δανεικός. Οι υπόλοιποι όπως τους ξέραμε και τους περιμέναμε.
Το πιο εκνευριστικό είναι ότι ήρθαν στην έδρα μας και μας κέρδισαν χωρίς να παίξουν. Ειδικά ο ΠΑΟ δεν πρέπει να έχει πάρει ποτέ ντέρμπι παίζοντας έτσι. Ένα σουτ έκανε σε όλο τον αγώνα. Κάποτε (όχι πολύ παλιά) έμπαιναν στη Φιλαδέλφεια και δεν ήξεραν από που θα τους έρθει. Και τώρα έρχονται και μας κερδίζουν με δύο κεφαλιές και ένα σουτ. Προσέξτε γιατί θα συνηθίσουμε στις σφαλιάρες και θα καταντήσουμε Πανιώνιος στο τέλος. Που τουλάχιστον αυτός έχει και ένα Κουμορτζί.

ΤΟ ΠΕΜΠΤΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ

Ξημέρωσε Πέμπτη, 27 Αυγούστου. Ήμασταν ακόμα στο Μιλάνο. Δέκα μέρες περιήγησης στην όμορφη Ιταλία είχαν κιόλας περάσει και είχαμε φτάσει πλέον στην τελική ευθεία. Το Σάββατο 29 Αυγούστου θα ήμασταν μέσα σε ένα Airbus A320 της Aegean με προορισμό την Αθήνα. Αναχώρηση; Από το αεροδρόμιο Marco Polo της Βενετίας. Αυτός θα ήταν και ο τελευταίος σταθμός του ταξιδιού μας. Η πιο ξεχωριστή πόλη του κόσμου. Δεν ξέρω αν είναι η ωραιότερη, άλλωστε ο καθένας αξιολογεί το ωραίο με τα δικά του προσωπικά κριτήρια, αλλά είναι η πλέον χαρακτηριστική πόλη. Με μία λέξη: μοναδική!

Φύγαμε από το Μιλάνο την συνηθισμένη ώρα αναχώρησης δηλαδή στις 10:00 π.μ. Οι πέντε πόλεις που μείναμε απείχαν μεταξύ τους περίπου το ίδιο, γύρω στα 250 χιλιόμετρα. Τρεις ώρες δρόμο με το αυτοκίνητο. Το είχαμε προγραμματίσει έτσι, ώστε να αναχωρούμε μετά το πρωινό και να φτάνουμε το μεσημεράκι όταν τα δωμάτια των ξενοδοχείων θα είναι διαθέσιμα. Πλάκα-πλάκα τώρα που το σκέφτομαι η εκδρομή στην Ιταλία ήταν ότι πιο οργανωμένο και προγραμματισμένο έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Γενικά είμαι «χύμα» τύπος. Τα περισσότερα τα αφήνω στην τύχη. Βέβαια στην πορεία το πρόγραμμα τροποποιήθηκε αρκετά, αλλά ένα γενικό πλάνο υπήρχε. Η τελευταία αλλαγή που κάναμε ήταν να περάσουμε από την Βερόνα, να την δούμε και μετά να πάμε στην Βενετία. Η Βερόνα ήταν στον δρόμο μας. Δεν χρειάστηκε να κάνουμε παράκαμψη για να την επισκεφτούμε. Απέχει από το Μιλάνο περίπου 150 χιλιόμετρα. Ο δρόμος είναι φανταστικός. Οι περισσότεροι δρόμοι στην Ιταλία είναι πολύ καλοί αλλά αυτό το τμήμα είναι το καλύτερο διότι βρίσκεται κατά μήκος της τεράστιας κοιλάδας του ποταμού Πάδου. Απέραντες ευθείες μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι αλλά και ανυπόφορη κίνηση.

Κατά τις 11.30 π.μ. φτάσαμε στη Βερόνα. Αν αρχίσω πάλι να γράφω για το πόσο ωραία πόλη είναι η Βερόνα θα αρχίσετε να με αντιμετωπίζετε με δυσπιστία. «Δεν μπορεί να είναι όλες οι πόλεις της Ιταλίας όμορφες!» , θα σκεφτεί κάποιος… Τι να κάνω όμως που, όντως, οι περισσότερες πόλεις της Ιταλίας είναι όμορφες; Να γράψω ψέματα; Η Βερόνα είναι λοιπόν πανέμορφη! Καταρχάς διασχίζεται και αυτή από ποτάμι. Έχει υπέροχες γέφυρες, γραφικότατες πλατείες και φυσικά… ιστορικό κέντρο αναγνωρισμένο ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Υπάρχει αφθονία αξιοθέατων (στο σπίτι της Ιουλιέτας δεν πήγαμε) όπως εκκλησίες, παλάτια και αρχαία κτίσματα αλλά αυτό που ξεχωρίζει στη Βερόνα όπως και στη Ρώμη είναι η Ρωμαϊκή Αρένα (Φωτογραφία 1). Πρόκειται ουσιαστικά για ένα μικρότερο Κολοσσαίο. Τέσσερεις Ρωμαϊκές αρένες διατηρούνται μέχρι σήμερα σε καλή κατάσταση. Μία στη Ρώμη, μία κάπου στην Τυνησία , μία στη Βερόνα και μία στη Γαλλική πόλη Αρλ. Μόνο η τελευταία μας έχει «ξεφύγει». Περπατήσαμε για κάποια ώρα τα δρομάκια και τις πλατείες της γραφικής πόλης, αλλά ήταν τόση η ζέστη που μετά από λίγο εξουθενωθήκαμε. Ξαποστάσαμε για μισή ωρίτσα σε ένα καφέ και αναχωρήσαμε για τον τελικό προορισμό του ταξιδιού μας.

(Φωτογραφία 1)

Τότε συνέβη και το τελευταίο ευτράπελο της εκδρομής. Όταν βγήκαμε από την Βερόνα και μπήκαμε στην Autostrade με προορισμό την Βενετία φτάσαμε στα διόδια. Στην Ιταλία το σύστημα με τα διόδια έχει ως εξής: Υπάρχει μία σειρά από διόδια για τους κατόχους telepass. Μία σειρά για τους κατόχους καρτών, μία σειρά με αυτόματα μηχανήματα και άλλη μία με υπαλλήλους. Επίσης, δεν είναι απίθανο να βρεις διόδια χωρίς υπαλλήλους. Τότε περνάς μόνο με τα υπόλοιπα μέσα. Εμείς σε όλο το ταξίδι πληρώναμε στα αυτόματα μηχανήματα. Με το που μπεις στην Autostrade, για να περάσεις τα διόδια πατάς ένα κουμπί σε αυτόματο μηχάνημα και παίρνεις ένα χαρτί σε στυλ εισιτηρίου λεωφορείου. Το χαρτί αναφέρει ώρα και θέση και όταν ξαναπερνάς διόδια για να βγεις από τον δρόμο, τοποθετείς το χαρτί στη σχισμή του μηχανήματος, αναγράφεται σε ηλεκτρονικό πίνακα το ποσό που πρέπει να πληρώσεις, ρίχνεις τα χρήματα στο μηχάνημα, ανοίγει η μπάρα και περνάς. Καλό είναι όσοι περνάτε από διόδια στην Ιταλία να μαζέψετε πάρα πολλά κέρματα και να τα ξεφορτωθείτε εκεί. Όταν λοιπόν φτάσαμε στα διόδια έξω από τη Βερόνα βρεθήκαμε προ εκπλήξεως. Ήταν τόσο μεγάλη η κίνηση στο δρόμο και σε συνδυασμό με την λωρίδα κυκλοφορίας που είχαμε επιλέξει (αριστερά), ήταν αδύνατον να στρίψουμε προς τα δεξιά που ήταν η σειρά με τα αυτόματα μηχανήματα παρά μόνο να πάμε ευθεία προς τα Telepass! Έκανα μία προσπάθεια να κόψω δεξιά αλλά ήταν παρακινδυνευμένο. Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα να πάμε προς τα telepass και ότι γίνει. Με παρέσυρε και η Βίκυ που με το που είδε την μπάρα να σηκώνεται από το μπροστινό αυτοκίνητο νόμιζε ότι η είσοδος ήταν free ( αυτό είναι το νόημα του telepass, να περνάς «αέρα», αλλά πάνω στον πανικό δεν προλάβαμε να το συνειδητοποιήσουμε…), οπότε πήγα και εγώ ευθεία προς την μπάρα. Τότε έγινε ο χαμός! Εξυπακούεται ότι λόγω της έλλειψης telepass από μέρους μας, η μπάρα δεν ανέβηκε… Και τώρα τι γίνεται; Κολλήσαμε. Τα αυτοκίνητα από πίσω άρχισαν να σχηματίζουν ουρά πολλών μέτρων, κάποιοι άρχισαν να κορνάρουν επίμονα και εμένα με είχε λούσει κρύος ιδρώτας. «Ρόμπα» θα γίνουμε, σκέφτηκα. Βγήκα από το αμάξι και πήγα να ρωτήσω τον οδηγό του πίσω αυτοκινήτου, τι να κάνω. Γκαντεμιά. Έπεσα σε τύπο που δεν ήξερε Αγγλικά. Με νοήματα μου έδωσε να καταλάβω ότι έπρεπε να πατήσω ένα κουμπί με την ένδειξη “HELP” στα αριστερά , δίπλα στην μπάρα. Το πάτησα (εν τω μεταξύ τα δευτερόλεπτα περνούσαν βασανιστικά) και το μόνο που ακούστηκε ήταν μία γυναικεία φωνή που με πληροφορούσε ότι δεν έχω telepass. «Πλάκα με κάνεις; Εσένα περίμενα να μου το πεις;» Ξαναπάω πίσω και βλέπω ότι οι οδηγοί την είχαν «κάνει» από την ουρά εκτός από δύο. Τον τύπο που ρώτησα πριν και έναν άλλο με φορτηγάκι. Πάω στον τύπο με το φορτηγάκι και του λέω να κάνει όπισθεν να φύγουμε από τα δίπλα διόδια αλλά αυτός βράχος! «Δεν πάω πουθενά» μου λέει. «Βρε καλέ μου βρε χρυσέ κάνε όπισθεν μπας και φτάσουμε στην Βενετία πριν το βράδυ», τίποτα αυτός! Ξαναπάω μπροστά και πατάω το “HELP” για δεύτερη φορά. Ευτυχώς δεν ακούστηκε καμία γυναίκα να με ενημερώνει ότι οδηγάω Fiat Bravo γιατί το εγκεφαλικό το είχα σίγουρο. Τουναντίον, ανέβηκε η μπάρα! Χωρίς πολλά-πολλά μπαίνω μέσα στο αμάξι και περνάω τα διόδια ανακουφισμένος.

Η ανακούφιση μου κράτησε ένα λεπτό. «Και τώρα πως θα βγούμε από την Autostrade;» ρωτάω ο αφελής. Τα διόδια στη Βενετία ενδέχεται να μην έχουν υπαλληλικό προσωπικό παρά μόνο αυτόματα μηχανήματα. Τι θα κάνουμε σε αυτήν την περίπτωση; Χωρίς χαρτάκι πως θα περάσουμε; Φτάσαμε έξω από τη Βενετία σε μία ώρα. Τότε ήταν που η τύχη μας χαμογέλασε. Κάναμε λάθος στο δρόμο και αντί να στρίψουμε για Βενετία κατευθυνθήκαμε προς Τριέστη. Αυτό το λάθος αποδείχθηκε ευεργετικό διότι βγήκαμε από την Autostrade τρία χιλιόμετρα μετά την διασταύρωση για Βενετία και από ένα απομονωμένο σταθμό διοδίων με υπάλληλο. Του εξηγήσαμε τι συνέβη, μας έβγαλε το κονδύλι που έπρεπε να πληρώσουμε για την απόσταση που είχαμε ήδη διανύσει και με το χαρτάκι στα χέρια τραβήξαμε περιχαρείς για Βενετία. Περάσαμε τα μεγάλα διόδια της Βενετίας με το χαρτάκι που πήραμε, και αρχίσαμε να μετράμε αντίστροφα για την άφιξη μας στην πόλη των καναλιών.

(φωτογραφία 2)

Είχα γράψει στην περιγραφή μου για την Φλωρεντία το πόσο εντυπωσιακή μας φάνηκε η είσοδος στη πόλη. Ούτε η είσοδος στην Βενετία περνάει αδιάφορη. Για να φτάσεις στην πόλη διασχίζεις μία γέφυρα με μήκος 3.700 μέτρων ονόματι Ponte della Liberta (φωτογραφία 2). Δεξιά και αριστερά αγναντεύεις την θάλασσα και ευθεία μπροστά σου τα νησιά πάνω στα οποία είναι χτισμένη η πανέμορφη πόλη. Στην Βενετία δεν επιτρέπονται τα αυτοκίνητα. Φτάνοντας λοιπόν ακριβώς έξω από την πόλη έπρεπε να βρούμε παρκινγκ. Βρήκα ένα τεράστιο παρκινγκ, αφήσαμε το αυτοκίνητο και ετοιμαστήκαμε για ποδαρόδρομο. Πήραμε μαζί μας τα απαραίτητα για δύο βραδιές πράγματα, και ξεκινήσαμε με τα πόδια για την Βενετία. Μας πήρε περίπου 25 λεπτά για να φτάσουμε στην Piazzale Roma, την αφετηρία των βαπορέτων. Βγάλαμε εισιτήρια διάρκειας 36 ωρών και κουρασμένοι από τον ποδαρόδρομο, τα βάρη και την απίστευτη υγρασία μπήκαμε στο βαπορέτο με προορισμό το ξενοδοχείο. Θέλει προετοιμασία για να βρεις το ξενοδοχείο σου στην Βενετία. Υπάρχουν θαλάσσια ταξί αλλά είναι πανάκριβα. Οπότε πρέπει να βρεις την κατάλληλη στάση του βαπορέτου για να μην χαθείς στα δαιδαλώδη στενά της πόλης. Ευτυχώς είχαμε οργανωθεί σχετικά καλά, κατεβήκαμε στην σωστή στάση και βρήκαμε το ξενοδοχείο μας αρκετά εύκολα. Μείναμε σε πολύ καλό ξενοδοχείο στην Βενετία (φωτογραφίες 3 και 4).

(φωτογραφία 3)

(φωτογραφία 4)

Όχι τόσο από άποψη ανέσεων και χλιδής αλλά λόγω θέσης. Ήταν πολύ κοντά σε στάση βαπορέτου (όχι κάτι δύσκολο να συμβεί) αλλά το κυριότερο ήταν δίπλα στην πασίγνωστη πλατεία του Αγίου Μάρκου (φωτογραφία 5). Σε τρία λεπτά με τα πόδια ήσουν εκεί. Πληρώσαμε 215 ευρώ για δύο βραδιές, ποσό που μπορεί να φαίνεται μεγάλο αλλά για τα δεδομένα της Βενετίας και της εποχής, ήταν ικανοποιητικό. Εγκατασταθήκαμε στο δωμάτιο, ξεκουραστήκαμε για πολύ λίγο και βγήκαμε για περιήγηση στην πόλη. Είναι απόλαυση να περπατάς στη Βενετία. Στενά δρομάκια γεμάτα μαγαζιά, γεφυράκια, κανάλια, γόνδολες, τουρίστες, πλατείες, εκκλησίες, υπέροχα αρχοντικά συνθέτουν ένα τοπίο μαγικό. Η πλατεία του Αγίου Μάρκου είναι επιβλητική. Μας θύμισε λίγο την Πλάθα Μαγιόρ της Μαδρίτης. Η θέα του μεγάλου καναλιού από την γέφυρα Ριάλτο (φωτογραφία 6) είναι πανέμορφη. Ειδικά την ώρα που σουρουπώνει, έχεις την τύχη να δεις ένα θέαμα μοναδικό.

(φωτογραφία 5)

(φωτογραφία 6)

Χωρίς υπερβολή, «δεν υπάρχει» τέτοιο μέρος, όπως είναι της μόδας να λέγεται. Περπατήσαμε αρκετά στην Βενετία. Μόνο έτσι μπορείς να την γνωρίσεις. Σε μουσεία δεν πήγαμε, δεν είχαμε ούτε το χρόνο ούτε την ψυχική διάθεση για κάτι τέτοιο. Την επόμενη μέρα επισκεφτήκαμε το γνωστό (για τα κρύσταλλα του) νησί Μουράνο. Μας πήρε μισή ώρα με το βαπορέτο για να φτάσουμε. Είναι γεμάτο μαγαζιά που πουλάνε κρύσταλλα σε κάθε μορφή. Αγοράσαμε μία υπέροχη κρυστάλλινη γάτα. Πήγαμε για φαγητό. Σκέφτηκα να βρούμε ένα εστιατόριο λίγο πιο απόμερο μήπως και γλιτώσουμε το «καπέλο» στις τιμές. Αμ δε. Για να φανταστείτε τις τιμές του, θα σας πω το εξής: Η χωριάτικη σαλάτα (Greek Salad) κόστιζε 13 ευρώ! Τα μακαρόνια θεωρούνται πρώτο πιάτο με ότι αυτό συνεπάγεται.. Για να μην τα πολυλογώ, πληρώσαμε 40 ευρώ και φάγαμε μία σαλάτα και δύο μικρές μερίδες φαγητό. Ούτε νερό δεν πήραμε λέμε.

Επιστρέψαμε στην Βενετία. Ήταν το τελευταίο μας βράδυ στην Ιταλία. Την ίδια ώρα που εμείς ξεκουραζόμασταν στο ξενοδοχείο, το… υπόλοιπο Αττικής καιγόταν. Το βράδυ περιηγηθήκαμε στα στενά της πόλης και στο τέλος καταλήξαμε στην πλατεία του Αγίου Μάρκου. Κάθε βράδυ στα εστιατόρια της πλατείας γίνεται κάτι σαν διαγωνισμός ορχηστρικής μουσικής. Κάθε εστιατόριο έχει την δική του ορχήστρα που παίζει κατά κύριο λόγο γνωστά κλασσικά κομμάτια. Πολύ τουριστικό μου φάνηκε. Στον γυρισμό για το ξενοδοχείο αγοράσαμε τα γνωστά Βενετσιάνικα μπισκότα και συναντήσαμε κατά τύχη ένα μεγάλο θερινό σινεμά (χαμός γινόταν). Είχα άγχος για την επομένη. Πάντα όταν ταξιδεύω με αεροπλάνο έχω ένα μικρό βάρος. Εκτός αυτού έπρεπε με συντονισμένες προσπάθειες να προλάβουμε την πτήση (11:00 π.μ.). Μία αναποδιά και θα μέναμε με τις βαλίτσες στο χέρι. Ευτυχώς πήγανε όλα καλά! Φτάσαμε στην Αθήνα το μεσημεράκι και στη Σάμο κατά τις 18:00 μ.μ. Το ταξίδι έφτασε και τυπικά στο τέλος του..

ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ

Σε όσους λέγαμε ότι σκοπεύουμε να επισκεφτούμε την Ιταλία, μας προέτρεπαν να πάμε οπωσδήποτε Ρώμη και Φλωρεντία. Στο άκουσμα του Μιλάνου κανείς δεν ενθουσιαζόταν. «Εντάξει, μία σύγχρονη πόλη είναι, δεν έχει και πολλά πράγματα να δεις» μας έλεγαν. Φύγαμε λοιπόν από την πόλη-παραμύθι (Φλωρεντία) για να πάμε στην σύγχρονη μεγαλούπολη του πλούσιου Ιταλικού Βορρά. Αναχωρήσαμε την Τρίτη 25 Αυγούστου στις 10:00 π.μ. με προορισμό το Μιλάνο μέσω Μπολόνιας. Από την Φλωρεντία για να πας Μιλάνο έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο διαδρομές. Μπορείς να πας δυτικά από Lucca – La Spezia – Genova και μετά να ακολουθήσεις πορεία προς να βόρεια για να φτάσεις Μιλάνο. Είναι πιο ωραία διαδρομή αλλά και πιο μακρινή. Εμείς πήγαμε Μπολόνια και από εκεί χωρίς σταματημό κατευθυνθήκαμε προς το Μιλάνο. Η διαδρομή Φλωρεντία-Μπολόνια είναι ιδιαίτερη. Συναντήσαμε πάρα πολλά τούνελ και κοιλαδογέφυρες. Αυτά που εμείς κάνουμε στην Εγνατία οδό σήμερα (διαδρομή Θεσσαλονίκη-Κοζάνη), οι Ιταλοί τα είχαν φτιάξει δεκάδες χρόνια πριν. Τέλος πάντων, ας μην επεκταθούμε σε αυτά γιατί θα μελαγχολήσουμε..

Σε μία ώρα φτάσαμε Μπολόνια. Αποφασίσαμε να μπούμε στην πόλη να τη δούμε. Φτάσαμε στο ιστορικό κέντρο (κάθε πόλη της Ιταλίας που σέβεται τον εαυτό της έχει ιστορικό κέντρο) και αποφασίσαμε να μην (!) περπατήσουμε αλλά να πάμε για ένα καφεδάκι και μετά να φύγουμε για Μιλάνο. Καθίσαμε σε μία καφετέρια στην Piazza Maggiore (φωτογραφία 1) και παραγγείλαμε μία πορτοκαλάδα για εμένα και ένα φρέντο καπουτσίνο για τη Βίκυ. Και ενώ η πορτοκαλάδα ήταν από πορτοκάλι και δεν είχε κάτι το αξιοπερίεργο, ο φρέντο καπουτσίνο ήταν «όλα τα λεφτά». Ο τύπος που μας πήρε παραγγελία δεν έφερε τον φρέντο που πίνουμε εδώ στην Ελλάδα αλλά ζεστό καπουτσίνο που απλά είχε κρυώσει. Και έβαλε και δύο παγάκια μέσα ο αθεόφοβος! Όπως μπορεί να καταλάβει ο καθένας, αυτό το πράγμα δεν πινόταν και όχι τίποτα άλλο, το πληρώσαμε και 4 ευρώ.

Φωτογραφία (1)

Μείναμε στη Μπολόνια τόσο όσο χρειάζεται για να πιει κάποιος ένα φρέντο καπουτσίνο made in Italy, και την κάναμε για Μιλάνο. Μετά την Μπολόνια ο δρόμος είναι φανταστικός. Τεράστιες ευθείες, τρεις λωρίδες ανά κατεύθυνση αλλά ο κυκλοφοριακός φόρτος τεράστιος. Η συγκεκριμένη οδική αρτηρία χρησιμοποιείται από τους οδηγούς που φτάνουν Ιταλία από τα λιμάνια του Μπάρι ή της Ανκόνα και κατευθύνονται προς βόρεια Ευρώπη. Έχει κίνηση όλο το χρόνο και κατακλύζεται από βαρέα οχήματα και τροχόσπιτα. Φοβερό αυτό με τα αυτοκινούμενα τροχόσπιτα! Είδαμε εκατοντάδες από δαύτα να διασχίζουν την Autostrade με δύο–τρία ποδήλατα κρεμασμένα από πίσω. Αλήθεια, στην Ελλάδα επιτρέπονται;

Φτάσαμε στο Μιλάνο στις 3.00μ.μ. Είχαμε κλείσει δωμάτιο στο HOTEL SERENA (φωτογραφίες 2 και 3) ένα μικρό ξενοδοχείο δύο αστέρων κοντά στο κέντρο της πόλης (2 χλμ), το οποίο αποδείχθηκε value for money.

Φωτογραφία (2)

Φωτογραφία (3)

Σε αντίθεση με τα άλλα ξενοδοχεία που ήταν καλά ή όχι τόσο καλά, αλλά πάντα σχετικά ακριβά, το SERENA κόστισε 55 ευρώ την βραδιά και δεν υστερούσε σε τίποτα έναντι των άλλων ξενοδοχείων. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα για καλή και φτηνή διαμονή στο Μιλάνο. Βρίσκεται δίπλα στην Via Buenos Aires, μία λεωφόρο γεμάτη εμπορικά κέντρα και καταστήματα. Περπατώντας για μισή ώρα, φτάνεις εκεί που πρέπει να πας όταν είσαι στο Μιλάνο. Στην Piazza del Duomo, την κεντρική πλατεία της πόλης όπου δεσπόζει ο επιβλητικός ναός Duomo του Μιλάνου (φωτ. 4). Πρόκειται για τον πιο όμορφο και εντυπωσιακό ναό που είδαμε στο ταξίδι μας, και πιστέψτε είδαμε πάρα πολλούς. Ολοκληρώθηκε σε 500 χρόνια, η συντήρηση του χρηματοδοτείται από ειδικά δημοτικά τέλη και έχει πάνω του περίπου 3.200 αγάλματα (!!). Σε αντίθεση με το καμπανίλε της Φλωρεντίας που για να ανέβεις πρέπει να περπατήσεις 415 σκαλοπάτια, ο Duomo του Μιλάνου έχει ανελκυστήρα. Φτάνεις μέχρι ένα σημείο και μετά ανεβαίνεις στην οροφή όπου απολαμβάνεις πιάτο μπροστά σου την πλατεία (φωτ. 5). Αν κοιτάξεις μακριά μπορείς να θαυμάσεις μία υπέροχη πανοραμική θέα της πόλης. Δεν συγκρίνεται με το θέαμα να βλέπεις την Φλωρεντία από ψηλά, αλλά δεν είναι και άσχημα.

Φωτογραφία (4)
Φωτογραφία (5)

Απέναντι και διαγώνια από τον Duomo βρίσκεται η Galleria Vittorio Emmanuele, η διάσημη εμπορική στοά του Μιλάνου. Prada, Louis Vuitton, Gucci, Armani, Hugo και ότι τραβάει η ψυχή των γυναικών βρίσκεται εκεί. Εμένα να πω την αλήθεια όλα αυτά με αφήνουν παντελώς αδιάφορο. Το μόνο που με συγκίνησε ήταν ένα μαγαζί με γνήσια αθλητικά είδη που πουλούσε και φανέλες ομάδων. Αγόρασα την φετινή (για τους εκτός έδρας αγώνες) φανέλα της Τσέλσι, η οποία θεωρώ ότι είναι από τις ωραιότερες εμφανίσεις στον κόσμο.

Η δεύτερη εμφάνιση της Τσέλσι

Και ενώ η Βίκυ σιχτίρισε που γεννήθηκε φτωχή ή που δεν παντρεύτηκε Χιώτη εφοπλιστή ώστε να «σηκώσει» τα μαγαζιά και να φύγει ευτυχισμένη, περπατήσαμε την στοά και στο τέλος φτάσαμε σε μία μικρή πλατεία με το όνομα Piazza della Scala. Σωστά καταλάβατε, πρόκειται για την πλατεία που βρίσκεται η πασίγνωστη Σκάλα του Μιλάνου. Το κτήριο είναι ωραίο αλλά απέχει από το να χαρακτηριστεί εντυπωσιακό.

Απέναντι από την Σκάλα είναι το Palazzo Marino. Τι είναι αυτό; Και που θέλετε να ξέρω εγώ; Δεν μπορώ να τα ξέρω όλα! Το μόνο που ξέρω είναι ότι είχε ΔΩΡΕΑΝ είσοδο για μία έκθεση. Πήραμε λοιπόν σειρά και εμείς να μπούμε στο κτήριο. «Τι έχει εκεί μέσα ρε Αλέκο;» με ρωτάει η Βίκυ. «Που να ξέρω, για να έχει πολύ κόσμο να περιμένει κάτι καλό θα είναι!» της απαντώ ομολογώντας την άγνοια μου. «Άσε που πρόκειται για το ΠΡΩΤΟ μέρος που βρήκαμε σε ολόκληρη Ιταλία με δωρεάν είσοδο. Θα μπούμε και ας είναι και έκθεση αφηρημένης τέχνης!» Φτάνοντας μπροστά στην είσοδο, διαπιστώσαμε ότι ήταν μία πολύ καλή έκθεση με σκίτσα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Ως γνωστόν, ο Ντα Βίντσι δεν διακρίθηκε μόνο για τους πίνακες του αλλά και για τα κατασκευαστικά του σχέδια. Είχε σχεδιάσει πτητικές μηχανές, αερόστατα, ειδικές αντλίες και άλλα πολλά σχέδια, επιβεβαιώνοντας την άποψη ότι ήταν μία από τις 5-6 μεγαλύτερες φυσιογνωμίες των τελευταίων 500 ετών. Στο κέντρο της Piazza della Scala υπάρχει μαρμάρινο άγαλμα του μεγάλου καλλιτέχνη-επιστήμονα.

Αφήσαμε το κέντρο του Μιλάνου, πήραμε το αμάξι και κατευθυνθήκαμε βορειοδυτικά. Σε απόσταση ενός χιλιομέτρου υπάρχει ένα πανέμορφο κάστρο με το όνομα Castello Sforzesco. Πήρε το όνομα του από τον Δούκα του Μιλάνου Francesco Sforza που το ανακατασκεύσε τον 15ο αιώνα. Σήμερα λειτουργεί ως εκθεσιακός χώρος τέχνης. Δίπλα στο κάστρο υπάρχει ένας μεγάλος χώρος με καταπράσινους κήπους. Πανέμορφη περιοχή.
Η ώρα είχε περάσει και η κούραση είχε αφήσει τα πρώτα της σημάδια. Κόκκινα μάτια, πρησμένα πόδια και το ταξίδι είχε ακόμα «ψωμί». Φύγαμε από το κάστρο, περάσαμε από το Σαν Σίρο να δούμε το γήπεδο της Μίλαν και της Ίντερ και πήγαμε (επιτέλους) για ύπνο.

Την άλλη μέρα ανεβήκαμε για πρωινό. Και λέω ανεβήκαμε διότι το HOTEL SERENA είναι το πρώτο ξενοδοχείο από όσα έχω μείνει που σερβίρει πρωινό στο ρετιρέ και όχι στο ισόγειο ή το υπόγειο. Εκεί συναντήσαμε την πιο αντιπαθητική φυσιογνωμία σε όλο το ταξίδι μας. Μία σερβιτόρα γύρω στα 45 με κάτι μούτρα μέχρι κάτω και μία καταφανέστατη κακία στο βλέμμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι έπλενε τα ποτήρια και τα πιάτα την ώρα του πρωινού κάνοντας επίτηδες υπερβολικό θόρυβο για να μας σπάσει τα νεύρα. Ευτυχώς που δεν μας μάτιασε (δεν ξέρω για τους άλλους διαμένοντες στο ξενοδοχείο..) και γυρίσαμε σώοι και αβλαβείς στην πατρίδα.

Μετά το πρωινό πήγαμε στην εκκλησία Santa Maria delle Grazie, να δούμε τον διάσημο πίνακα του Ντα Βίντσι «Ο Μυστικός δείπνος». Δεν ήξερα ότι βρίσκεται στο Μιλάνο. Νόμιζα ότι είναι στο Λούβρο ή σε κάποιο άλλο διάσημο μεγάλο μουσείο, αλλά όχι, είναι εκεί στην τραπεζαρία του Δομινικανού Μοναστηριού δίπλα στην εκκλησία. Διαβάσαμε για τον πίνακα στον τουριστικό οδηγό της Ιταλίας, αλλά δεν τρέφαμε και πολλές ελπίδες να τον δούμε. Έγραφε ότι πρέπει να κάνεις κράτηση αρκετές μέρες πριν, διότι έχει πολύ κόσμο και συνήθως δεν μπορείς να μπεις. Εμείς το επιχειρήσαμε και δικαιωθήκαμε. Πήραμε εισιτήριο στις 10:30 το πρωί και μας είπαν να περιμένουμε μέχρι τις 12:15 για να μπούμε. Ο πίνακας δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός αλλά η παραφιλολογία και οι θεωρίες που τον συνοδεύουν (Κώδικας Ντα Βίντσι) δεν μπορούν να σε αφήσουν ασυγκίνητο. Άλλωστε, πρόκειται για τον δεύτερο πιο διάσημο πίνακα του μεγάλου ζωγράφου. Στην αίθουσα ήμασταν περίπου 30 άτομα (μπαίνεις ανά ομάδες και όχι μπουλούκι) και μπορούσες να θαυμάσεις τον πίνακα με την ησυχία σου για 15 λεπτά. Απαγορεύονται οι φωτογραφίες. Ρώτησα αν μπορώ να βγάλω χωρίς φλας και μου απάντησαν αρνητικά. Επειδή όμως τέτοιες ευκαιρίες δεν πρέπει να τις αφήνεις, έβγαλα την φωτογραφία νούμερο (6) στη ζούλα. Κλασσικός Έλληνας, έτσι;

Φωτογραφία (6)

Ωραίος ο πίνακας του Λεονάρντο αλλά και το Κόμο δεν πάει πίσω. Όταν βγήκαμε από την αίθουσα του Μοναστηριού, πήραμε το αμάξι και φύγαμε αμέσως για την Λίμνη Κόμο και την ομώνυμη πόλη. Το Κόμο βρίσκεται βόρεια του Μιλάνου, κοντά στα Ιταλοελβετικά σύνορα, σε απόσταση 40 χιλιομέτρων περίπου. Απερίγραπτη περιοχή. Η πόλη βρίσκεται ακριβώς δίπλα στη λίμνη και αποτελεί, όχι άδικα, δημοφιλέστατο τουριστικό προορισμό για όλη την κεντρική Ευρώπη. Καραβάκια κάνουν κρουαζιέρες στη λίμνη κάθε μισή ώρα, υπάρχει τελεφερίκ που σε ανεβάζει σχεδόν κατακόρυφα πάνω στο βουνό, μεγάλοι πεζόδρομοι και ποδηλατοδρόμοι εξασφαλίζουν έναν αξέχαστο περίπατο και πέραν όλων αυτών, το εσωτερικό της πόλης δεν υστερεί αλλά είναι εξίσου γραφικό με ωραίους δρόμους, μαγαζιά, εστιατόρια και φυσικά παγωτατζίδικα (στην Ιταλία λέγονται Gelateria). Εκεί έφαγα και το πιο φτηνό παγωτό σε ολόκληρη την εκδρομή. Κλείνω το τέταρτο μέρος της περιήγησης με δύο φωτογραφίες από το Κόμο. Ένα ακόμα έμεινε και τέλος!

Λίμνη Κόμο

Λίμνη Κόμο

ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

Η Ρώμη μας εξουθένωσε. Από τη μία η αφόρητη ζέστη από την άλλη το «τρέξιμο» να προλάβουμε να δούμε όσο το δυνατόν περισσότερα αξιοθέατα, αρχαιολογικούς χώρους και πλατείες (δεν είδαμε τελικά ούτε τα μισά) , στο τέλος βρεθήκαμε σε φάση αποσύνθεσης. Το καλό τουλάχιστον ήταν ότι το HOTEL MILTON ROMA είχε ήσυχα δωμάτια με καλό κλιματισμό και κοιμόμασταν καλά. Επίσης, σε αντίθεση με το ξενοδοχείο στη Νάπολη, το MILTON είχε πλούσιο πρωινό, τρώγαμε πολύ καλά και ανακτούσαμε δυνάμεις. Εν πάση περιπτώσει, το τριήμερο στη Ρώμη πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε καν. Είχε έρθει η ώρα για τον επόμενο σταθμό του ταξιδιού μας. Την πόλη για την οποία είχα ακούσει τα καλύτερα λόγια. Την Φλωρεντία.

Από τη Ρώμη φύγαμε 10.00 π.μ. το πρωί του Σαββάτου 22 Αυγούστου. Αυτή τη φορά προγραμματίσαμε την άφιξη μας στη Φλωρεντία το απόγευμα και όχι το μεσημέρι όπως κάναμε στη Ρώμη. Η απόσταση από Ρώμη για Φλωρεντία είναι περίπου 280 χιλιόμετρα. Ο δρόμος καθώς ανεβαίνεις προς την Βόρεια Ιταλία γίνεται όλο και καλύτερος. Αν το πας σερί σε 2,5 ώρες είσαι Φλωρεντία. Εμείς κάναμε στάσεις. Χωρίς πρόγραμμα, έτσι στην τύχη. Ανοίξαμε το χάρτη, βρήκαμε ένα μέρος, το περάσαμε στο GPS και ξεκινήσαμε προς την Λίμνη Τρασιμένο. Η λίμνη βρίσκεται στη περιοχή της Ούμπρια στο δρόμο προς Περούτζια. Πέριξ της λίμνης υπάρχουν μικρές πόλεις με ωραιότερη την Castiglione del Lago. Από αυτόν τον γραφικό οικισμό έχεις υπέροχη θέα της λίμνης (φωτογραφία 1). Περπατήσαμε τα υπέροχα δρομάκια της περιοχής και ψωνίσαμε από παραδοσιακό Ιταλικό Φούρνο. Στον κεντρικό δρόμο με τα τουριστικά μαγαζιά, επιλέξαμε ένα από αυτά για να δοκιμάσουμε σαλάμι και τυρί. Οι δύο κυρίες που είχαν το μαγαζί ενθουσιάστηκαν που είδαν Έλληνες και άρχισαν να μας λένε Ελληνικές λέξεις του στυλ «Καλησπέρα», «Γεια σας» και τα σχετικά με την γνωστή Ιταλική προφορά. Ήταν πολύ φιλικές και στο τέλος ανταμείφθηκαν με 13 ευρώ, όσο κάνανε δηλαδή ένα μικρό σαλάμι και μισό κιλό τυρί…

Φωτογραφία 1

Αφού βγάλαμε καμιά 20αρια φωτογραφίες, φύγαμε με προορισμό την Σιένα. Είχα ακούσει για την Σιένα ότι είναι μία ήσυχη πόλη με πολύ ιδιαίτερη πλατεία από αρχιτεκτονικής άποψης. Φτάσαμε στη Σιένα μετά το μεσημέρι (15:00μ.μ.) με τον ήλιο να μας χτυπάει αλύπητα στο κεφάλι. Η είσοδος της πόλης φανταστική. Μία μεγάλη καμάρα δεσπόζει με το που μπαίνεις, διασχίζεις έναν δρόμο γεμάτο δέντρα και φτάνεις στο σημείο μέχρι το οποίο επιτρέπεται το παρκάρισμα. Από κει και πέρα μπαίνουν μόνο οι μόνιμοι κάτοικοι της πόλης. Οι υπόλοιποι με τα πόδια. Κάναμε περίπου 15 λεπτά μέχρι να φτάσουμε στην πλατεία της Σιένας (φωτογραφία 2). Ξεπρόβαλε μπροστά μας ξαφνικά και ήταν τόσο εντυπωσιακή όσο μας είχαν πει.

Η περιπλάνηση μας στην περιοχή της Τοσκάνης δεν περιορίστηκε μόνο στη Σιένα. Πήγαμε και στο Σαν Τζιμινιάνο. Τι υπέροχος μεσαιωνικός οικισμός… Πραγματικά φανταστικός. Μπαίνεις στην πόλη και γυρνάς 400 χρόνια πίσω (Φωτογραφία 3). Το μόνο που σε επαναφέρει στην σημερινή πραγματικότητα είναι η πληθώρα τουριστομάγαζων, πιτσαριών, παγωτατζίδικων και η λαοθάλασσα των τουριστών που περιφέρονται αδιαλείπτως στον κεντρικό δρόμο και στα στενά δρομάκια της πόλης. Κατά τα άλλα, η πόλη δείχνει να έχει αλλάξει ελάχιστα σε σχέση με το μακρινό (ζοφερό) παρελθόν.

Φωτογραφία 2

Φωτογραφία 3

Μετά από 2 ώρες φύγαμε και από κει (είχε πάει πια 18:00μ.μ.) και αρχικώς σκεφτήκαμε να πάμε στο Κιάντι, την περιοχή που βγαίνει το γνωστό κρασί. Ήταν όμως αρκετά μακριά και αποφασίσαμε να πάμε στη Φλωρεντία για να μην υπάρξει και πρόβλημα με το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει. Φτάσαμε στη Φλωρεντία στις 19:00μ.μ. Από το πώς μπήκαμε στην πόλη, φάνηκε ότι αυτή η πόλη έχει κάτι το ξεχωριστό. Βρεθήκαμε ξαφνικά (όταν βγήκαμε από την Autostrade) σε ένα μικρό λόφο και από κει αρχίσαμε να κατεβαίνουμε διαμέσου μίας καταπράσινης διαδρομής προς την πόλη. Περάσαμε μπροστά από το Palazzo Pitti, χαζέψαμε για λίγο την πανέμορφη περιοχή, και εκεί που προχωρούσαμε βλέπω στα 100 μέτρα τον ποταμό Άρνο. Μπροστά μου μία γέφυρα, την διασχίζω και γυρνάω το κεφάλι δεξιά. To θέαμα που είχαν την τύχη να δουν τα μάτια μου, απίστευτο… Η Ponte Vecchio (Φωτογραφία 4) στα 200 μέτρα να γεφυρώνει τον ποταμό και να μου προκαλεί ρίγη συγκίνησης.

Φωτογραφία 4

Η πρώτη εικόνα που έχεις για τα πράγματα είναι καθοριστική. Είτε πρόκειται για μία νέα γνωριμία είτε πρόκειται για ένα καινούργιο μέρος. Πολλές φορές δημιουργούμε στρεβλή εικόνα για ένα μέρος μόνο και μόνο από την πρώτη επαφή που έχουμε με αυτό. Άσχετα αν στην πορεία ανακαλύπτουμε τις ομορφιές του, μας μένει η κακή εντύπωση της αρχής. Αυτή η εικόνα της Φλωρεντίας που χαράχτηκε στο μυαλό μου, που μόνο κακή δεν ήταν, θα με συνοδεύει για καιρό και θα μου υπενθυμίζει ότι η Φλωρεντία είναι ένα μέρος μαγευτικό. Ένα μέρος που αξίζει να επισκεφτείς . Αφού διασχίσαμε την γέφυρα και πέρασε το σοκ που υπεστήκαμε, αρχίσαμε να ψάχνουμε για το ξενοδοχείο. Και λέω να ψάχνουμε διότι στη Φλωρεντία ακόμα και το GPS αντιμετωπίζει προβλήματα. Στενά δρομάκια, μονόδρομοι, αδιέξοδα , πεζόδρομοι κάνουν τη ζωή του ταξιδιώτη αρκετά δύσκολη. Καμία σχέση με τους μεγάλους δρόμους της Ρώμης, εδώ χάνεσαι με το παραμικρό. Μετά από 15 λεπτά περιπλάνησης φτάσαμε στο HOTEL GOLDONI. Βρίσκεται σε καλή τοποθεσία, (πέντε λεπτά με τα πόδια από την Ponte Vecchio) και τα δωμάτια είναι στον δεύτερο όροφο ενός πολύ παλαιού κτιρίου. Το ασανσέρ θύμιζε ταινία τρόμου του Χίτσκοκ (κουβούκλιο από μεταλλικό πλέγμα, ξύλινη πόρτα από μέσα και μεταλλική απέξω) και η σκάλα δεν ενδείκνυται όταν έχεις να κουβαλήσεις 2 βαλίτσες από 30 κιλά η κάθε μία.

Τα καλά του HOTEL GOLDONI είναι δύο. Πρώτον ότι βρίσκεται στη Φλωρεντία και δεύτερον ότι μπορείς να παρκάρεις ακριβώς από κάτω. Κατά τα άλλα λίγα πράγματα. Φτωχό πρωινό και δωμάτια χωρίς θέα. Σε όσους αρέσει η διακόσμηση που παραπέμπει σε πολύ μακρινές εποχές (19ο αιώνα) θα το βρουν συμπαθητικό. Σε όσους αρέσει κάτι πιο σύγχρονο και άνετο ας μη το επιλέξουν.

Δωμάτιο στο Hotel Goldoni

Εν πάση περιπτώσει, εμάς δεν μας απασχολεί τόσο πολύ το θέμα του ξενοδοχείου διότι είμαστε όλη τη μέρα στο δρόμο. Μόνο για ύπνο πηγαίναμε και για λίγη ξεκούραση το μεσημέρι. Έτσι κάναμε και την πρώτη μέρα που φτάσαμε. Βολευτήκαμε στο δωμάτιο και μετά πήραμε τον δρόμο προς την εξερεύνηση της γραφικής πρωτεύουσας της Τοσκάνης. Τι σε πλατείες περπατήσαμε , τι σε στενά δρομάκια , στην φοβερή εμπορική αγορά της πόλης για να καταλήξουμε, που αλλού, στην Ponte Vecchio. Η εικόνα της γέφυρας ήταν τόσο ωραία από κοντά όσο ήταν και όταν την είχαμε δει από μακριά μπαίνοντας στη πόλη. Παίρνοντας το δρόμο που αποτελεί συνέχεια της γέφυρας, συναντήσαμε τη Piazza della Signoria. Χαζέψαμε το επιβλητικό άγαλμα του Ποσειδώνα , το Palazzo Vecchio και ακούσαμε μουσική από τους πλανόδιους καλλιτέχνες που δεν λείπουν ΠΟΤΕ από τη Φλωρεντία.

Τα αξιοθέατα της πόλης είναι πολλά. Δεν είναι όσα στη Ρώμη αλλά για μία πόλη 300-400 χιλιάδων κατοίκων είναι υπεραρκετά. Ξεχωρίζουν η Santa Maria del Fiore (Duomo) με το επιβλητικό Giotto's Campanile, το κωδωνοστάσιο με τα 415 (!) σκαλοπάτια. Πλήρωσα 6 ευρώ (η Βίκυ δεν ανέβηκε), ξεφορτώθηκα όλα τα περιττά βάρη και ανέβηκα μέχρι επάνω. Τι να πω για την θέα της πόλης; Δεν θα πω τίποτα. Θα ακολουθήσω το ρητό των Kινέζων και θα ποστάρω 2 φωτογραφίες (5 και 6). Και αν θεωρείται υπέροχη η θέα από το καμπαναριό της Santa Maria del Fiore, τι να πει κανείς για την θέα από την Piazzale Michelangelo, μία περιοχή εκτός πόλης που συγκεντρώνει χιλιάδες τουρίστες κάθε μέρα. Οι περισσότερες καρτ-ποστάλ που δείχνουν πανοραμικά την Φλωρεντία έχουν βγει από κει (Φωτογραφία 7).

Φωτογραφία 5

Φωτογραφία 6

Φωτογραφία 7

Δεν θα γράψω κάτι άλλο για τα αξιοθέατα και τα μουσεία της Φλωρεντίας. Για αυτά παραπέμπω στους τουριστικούς οδηγούς. Αυτό που θέλω να καταγράψω είναι η εντύπωση που μου έκανε η πόλη. Από την οπτική γωνία ενός τουρίστα, έχω να πω ότι η Φλωρεντία είναι πανέμορφη. Δεν είναι τυχαίο ότι την επισκέπτονται κάθε χρόνο εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες. Κατά τα άλλα, το φαγητό είναι, όπως και στα περισσότερα μέρη που επισκεφτήκαμε, αρκετά ακριβό και το παγωτό θαυμάσιο αλλά πανάκριβο! Ενδεικτικά αναφέρω ότι πήρα ένα μεσαίο χωνάκι με 3 μπάλες και πλήρωσα 8 ευρώ.

Κάπως έτσι πέρασε το Σαββατοκύριακο στη Φλωρεντία. Και επειδή όταν έχω αμάξι και στον παράδεισο να είμαι θέλω να την «κάνω», τη Δευτέρα 24 Αυγούστου ετοιμαστήκαμε για εκδρομή στην Πίζα. Η Πίζα απέχει από την Φλωρεντία περίπου 70 χιλιόμετρα. Πρόκειται για πόλεις που στο παρελθόν (17ο αιώνας) υπήρξαν ανταγωνιστικές και διεξήχθησαν μεταξύ τους ουκ ολίγοι πόλεμοι. Η Φλωρεντία τελικά επικράτησε, υποδούλωσε την Πίζα, απέκτησε πρόσβαση στη Μεσόγειο, γνώρισε μεγάλη ευημερία για να υποχωρήσει και εκείνη με το πέρασμα των χρόνων. Για να πάμε στην Πίζα μας πήρε 1 ώρα. Ο δρόμος ήταν ως συνήθως πολύ καλός και η κίνηση φυσιολογική. Ψάξαμε κατευθείαν για την περιοχή που βρίσκεται ο κεκλιμένος πύργος. Ο πύργος είναι ουσιαστικά το κωδωνοστάσιο του παρακείμενου ναού. Όταν άρχισε να χτίζεται (σε σαθρό έδαφος) άρχισε να αποκλίνει από την κατακόρυφο αλλά παρόλα αυτά συνέχισαν την ανέγερση του. Πρόσφατα έγιναν εργασίες συντήρησης και μετατοπίστηκε ο άξονας κατά 35 εκατοστά για να εξασφαλιστεί η στατική του επάρκεια. Είναι ξανά επισκέψιμος για το κοινό. Η περιοχή ήταν τίγκα στους τουρίστες (γενικά στην Ιταλία είχε χιλιάδες τουρίστες παντού), γεμάτη μαγαζάκια και εστιατόρια αλλά η ζέστη ήταν τόσο έντονη που ο κόσμος την έβγαζε στο γρασίδι και ειδικά στα σημεία που είχε σκιά. Φάγαμε σε μία πιτσαρία εκεί κοντά (πληρώσαμε 50 ευρώ και δεν μπορώ να πω ότι χορτάσαμε) και φύγαμε για την Lucca.

Τι εστί Lucca; Ούτε εγώ ήξερα την ύπαρξη της. Πρόκειται για μία μικρή πόλη (80 χιλιάδων κατοίκων) βόρεια της Πίζας με ωραίο ιστορικό κέντρο, γεμάτο γραφικά σοκάκια και όμορφες πλατείες. Την περπατήσαμε και αυτή για μία ώρα, ψωνίσαμε από το Carrefour (!) της πόλης κρασιά Chianti , ζυμαρικά και Ιταλικές σάλτσες και εξουθενωμένοι από την ζέστη και τον ποδαρόδρομο βάλαμε μπρος για επιστροφή στην Φλωρεντία. Ήταν το τελευταίο μας βράδυ στη Φλωρεντία και ήδη είχε αρχίσει να μας καταλαμβάνει μία μελαγχολική διάθεση που θα αφήναμε την πόλη το επόμενο πρωί. Ποιος ξέρει; Μπορεί να μην αξιωθούμε να την επισκεφτούμε ξανά…