ΚΑΘΕ ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Το περασμένο Σαββατοκύριακο βρεθήκαμε στην Αθήνα. Κοινώς, και με όλο το σεβασμό στους κατοίκους της πρωτεύουσας, φύγαμε από τον παράδεισο για να πάμε στην κόλαση. Ας όψεται ο γάμος της πρώτης μου ξαδέρφης που παντρευόταν το Σάββατο το βράδυ στο Π. Ψυχικό. Φτάσαμε το απόγευμα της Παρασκευής στο Ελ. Βενιζέλος. Όταν περάσαμε την έξοδο του κτιρίου αντικρίσαμε μία συμπαθητική ουρά 100 ατόμων που περίμεναν για ταξί. Ένας τύπος που στεκόταν από πίσω, μας διαβεβαίωνε ότι τέτοια ουρά δεν είχε ξαναδεί. Ευτυχώς που βρέθηκε ένας φιλότιμος και αποφασιστικός τροχονόμος και έβαλε τα πράγματα σε μία τάξη διαφορετικά ακόμα εκεί θα ήμασταν. Μετά από 20 λεπτά μπήκαμε στο ταξί. Ο ταξιτζής ήταν γύρω στα 55 με γκρίζα μακριά μαλλιά πιασμένα κοτσίδα. Με το που μπήκαμε μέσα έπεσε και η πρώτη ερώτηση: "από που είστε παιδιά;" "Από τη Σάμο", απαντάω εγώ. "Α! τι τυχεροί που είστε!" μου απαντάει. Τι το ήθελα; Από εκείνη την ώρα και για κάνα μισάωρο δεν μας άφησε σε χλωρό κλαρί. Φοβερή φιγούρα ο τύπος. Για να πάρετε μία ιδέα σας λέω αυτό: Σύμφωνα με τα λεγόμενα του πάντα, είχε πάρει πτυχίο Ηλεκτρολόγου Μηχανικού, η βασική του δουλειά ήταν σεφ και τον ελεύθερο χρόνο του δούλευε ταξί! Φανταστείτε ένας τέτοιος άνθρωπος τι ιστορίες είχε να πει. Για το που δούλεψε σεφ, για το πόσο σκληρή είναι η δουλειά του μάγειρα, για το ότι οι άντρες είναι καλύτεροι στο μαγείρεμα από τις γυναίκες, για το ότι έχει κρεμάσει το πτυχίου του ηλεκτρολόγου και δεν το έχει χρησιμοποιήσει ποτέ, για το ότι "στήνει" εστιατόρια από την αρχή, για το ότι δούλεψε 3 χρόνια στη Μόσχα (εκεί έδωσε ρέστα, μιλούσε κάνα τέταρτο..), για την ζωή στη Ρωσία (έκανε πλήρη λαογραφική περιγραφή, τους Ρώσους τους αισθάνομαι πλέον δικούς μου ανθρώπους μπορώ να πω..) και άλλα τόσα πολλά που δεν μπορώ τώρα να θυμηθώ. Ο προορισμός μας ήταν το μαιευτήριο "Μητέρα". Ξέχασα να σας πω ότι εκτός από τον γάμο, έτυχε την ίδια ημέρα να γεννάει και μία καλή μας φίλη. Είπαμε λοιπόν να το συνδυάσουμε και να περάσουμε από κει. Μέχρι να φτάσουμε τα είχαμε ακούσει όλα. Είχε και ένα μάγκικο υφάκι αλά Αλέφαντος "τα πάντα όλα" οπότε καταλαβαίνετε..

Εν πάση περιπτώσει, όταν φτάσαμε ήρθε η ώρα της πληρωμής. "Τριανταπέντε ευρώ", μου λέει. Τριανταπέντε ευρώ για διαδρομή Αεροδρόμιο-Νοσοκομείο Υγεία; Σαν πολλά δεν είναι; Η ταρίφα καταρχάς, έγραψε 23 ευρώ. Τι να κάνω, βιαζόμασταν και τα πλήρωσα να τελειώνουμε. Άσχετα αν μετά τα "έκλαιγα" για τουλάχιστον μία ώρα. Η φίλη μας ήταν στο μαιευτήριο από τις 8 το πρωί. Εμείς φτάσαμε απογευματάκι, μείναμε για ένα δίωρο και κατά τις 21.30 το βράδυ φύγαμε. Τελικά, από ότι μάθαμε αργότερα, γέννησε στις 4 τα ξημερώματα. Ο τελικός προορισμός μας ήταν ο Άγιος Ελευθέριος. Εκεί βρίσκεται το σπίτι του κολλητού μου που θα μας φιλοξενούσε. Φτάσαμε, τα είπαμε, φάγαμε και ετοιμαστήκαμε για βραδινή έξοδο. Δύο βράδια στην Αθήνα, να μη βγούμε μία φορά; Παρόλο που ήμασταν ψιλοκομμάτια από το ταξίδι αποφασίσαμε να πάμε για μία μπύρα στο Γκάζι. "Τι λέει αυτό το Γκάζι ρε Γιώργο;" ρωτάω εγώ. "Είναι η νέα μόδα της Αθήνας, πάμε να δούμε τι "παίζει", μου λέει. Φτάνοντας στο Γκάζι έπαθα σοκ. Εργοτάξιο στο οποίο βρίσκονται φαγάδικα και μπαράκια, μόνο έτσι μπορώ να το χαρακτηρίσω. Η σκόνη στο φουλ, ο κεντρικός δρόμος της περιοχής ήταν με το ζόρι 4 μέτρα και διάφοροι Ελληνάρες προσπαθούσαν να περάσουν με τα αυτοκίνητα τους ανάμεσα από τον κόσμο και τα μαγαζιά. Σε αυτό το συνοθύλευμα που κάποιοι ονομάζουν τόπο διασκέδασης, βρήκαμε ένα ωραίο μπαράκι και καθήσαμε. Mayo το λένε και κατά τις 11 που φτάσαμε ήταν ψιλοάδειο. Όταν άρχισε να μαζεύει κόσμο κάτι δεν μου καθότανε και πολύ καλά. Αφενός είχε πολλούς άντρες αφετέρου το ντύσιμο τους δεν ήταν αυτό που χαρακτηρίζει το παιδί της διπλανής πόρτας. Πιο πολύ για της παραδιπλανής μου έκανε... Στέλνω μήνυμα στον ξάδερφο μου και του λέω ότι είμαστε στο Mayo και να έρθει να μας βρει. "Στο Mayo;" μου λέει, "Αυτό ρε είναι gay bar!" "Aαα, ώστε έτσι εξηγούνται όλα....", σκέφτηκα. Είδες άμα είσαι επαρχιώτης; Ιδέα δεν έχεις από Αθήνα. Και καλά εγώ. Εσύ ρε Γιώργο δεν είχες ακούσει τίποτα; Όχι ότι με χαλάει ιδιαίτερα να πιω ποτό σε gay bar αλλά τουλάχιστον να το ξέρω από πριν.
Εν πάση περιπτώσει, αφού ήπιαμε 330ml μπύρα mcfarland, κατάπιαμε μισό κιλό σκόνη και μυρίσαμε 2 λίτρα καυσαέριο από τις z4 που περνούσαν λες και το γκάζι ήταν η οδός Μεσογείων, την κάναμε για το σπίτι.
Την άλλη μέρα εξόρμηση στο μουσείο. Όοοοοχι, δεν καταλάβατε καλά, δεν πήγαμε στο μουσείο της Ακρόπολης αλλά στο άλλο το μουσείο, το The Μall. Εκεί βλέπεις, διαλέγεις και αγοράζεις κιόλας. Όχι σαν το άλλο που δεν μπορείς να απλώσεις χέρι και απλώς χαζεύεις. Το απογευματάκι, αφού φάγαμε σε μία ψησταριά στα Πατήσια, πήγαμε πάλι σπίτι για να ετοιμαστούμε για το γάμο. Κουστούμι γραβάτα και τα σχετικά. Ο γάμος ήταν προγραμματισμένος για τις 21:00 στο Αγ. Δημήτριο Π. Ψυχικού. Πήραμε τηλέφωνο την εταιρεία ταξί για να έρθει ένα να μας πάρει στις 20:30. Κοντά είναι τα Πατήσια με το Ψυχικό, οπότε λέμε, ας ξεκινήσουμε όσο πιο αργά γίνεται. Και όντως 20:30 ένα ταξί μας περίμενε έξω από σπίτι.
"Που πάτε παιδιά;" μας ρωτάει ο ταξιτζής. Πάμε στον Αγ. Δημήτριο στο Π. Ψυχικό επί της οδού Δημοκρατίας. "Ωωχχ!", μου λέει. "Τι έγινε, ποιο το πρόβλημα;" του απαντάω. "Όχι τίποτα", μου λέει, "θα το βρούμε!". "Τι εννοεί;" σκέφτομαι. "Υπάρχει περίπτωση να μην το βρούμε δηλαδή;" Για να μην τα πολυλογώ, ο τύπος δεν είχε ούτε δύο μέρες στο τιμόνι. Και όχι μόνο αυτό, δεν ήξερε να χειρίζεται ούτε το GPS. Και πες ότι πηγαίναμε για ποτό, το να καθυστερήσουμε 1 ώρα δεν τρέχει και τίποτα. Αλλά με το γάμο τι γίνεται; Φύγαμε από τη Σάμο με σκοπό να δούμε την ξαδέλφη μου να παντρεύεται και στο τέλος θα δούμε τα στενά των Πατησίων, του Γαλατσίου και του Ψυχικού; Άρχισαν να μας ζώνουν τα φίδια. Αφού με τα πολλά φτάσαμε στο Ψυχικό έπρεπε τώρα να βρούμε την εκκλησία. Ο ταξιτζής, ένας ευγενέστατος άνθρωπος, είχε αγχωθεί απίστευτα. Είχα χρόνια να δω άνθρωπο πραγματικά αγχωμένο. Αφού στο τέλος τον λυπήθηκα και τον καθησύχαζα λέγοντας του ότι όλα θα πάνε καλά και θα το βρούμε. Ρωτήσαμε 3-4 μαγαζάτορες, χάσαμε το δρόμο, τον ξαναβρήκαμε και επιτέλους στις 21:05 φτάσαμε στον Αγ.Δημήτριο. "Πόσα;", του λέω. "Δώστε μου 5 ευρώ με το ραντεβού διότι σας ταλαιπώρησα!", μου λέει.
Προσεγγίζοντας την εκκλησία είδα κόσμο να χαιρετάει ένα ζευγάρι νεόνυμφων.
Για μια στιγμή ανησύχησα και σκέφτηκα ότι σχόλασε ο γάμος και εμείς δεν προλάβαμε τίποτα. Μετά όμως σκέφτηκα ότι εδώ δεν είναι ούτε Χίος ούτε Σάμος όπου γίνεται ένας γάμος την ημέρα και τέλος το πανηγύρι. Εδώ οι "πελάτες" περιμένουν με την σειρά να μπουν στο "κατάστημα" να καταθέσουν τον οβολό τους. Σε μία εκκλησία μπορεί να γίνουν και τέσσερις γάμοι σε μία μέρα. Πήγαμε λοιπόν από την κύρια είσοδο (και όχι αυτή που φαίνεται στη φωτογραφία) και εκεί πλέον πειστήκαμε ότι είχαμε πάει σε άλλη εκκλησία. Τον γαμπρό δεν τον ξέραμε εμφανισιακά αλλά δεν βρήκαμε ούτε έναν γνωστό. Μα ούτε έναν! Πάει, σκέφτομαι , να δεις που ο ταρίφας μας πήγε αλλού, την πατήσαμε. Τζάμπα το ταξίδι. Παίρνω πανικόβλητος τηλέφωνο τον ξάδερφο. "Ρε που είσαι; Είμαστε στην εκκλησία και δεν αναγνωρίζω άνθρωπο!" , "Μην ανησυχείς", μου λέει με απόλυτη ηρεμία φέρνοντας με στα ίσια μου. "Και εγώ που είχα πάει πρόπερσι στο γάμο της άλλης ξαδέρφης μας, δεν ήξερα κανέναν. Είναι απολύτως φυσιολογικό. Εμείς μένουμε αλλού και αυτές στην Αθήνα. Ποιον περίμενες να ξέρεις δηλαδή; Σε δέκα λεπτά θα είμαι εκεί!"
Τα ακλόνητα επιχειρήματα του, άρχισαν να με καθησυχάζουν. Αφού πέρασε το κλασσικό 20λεπτο της καθυστέρησης, έσκασε μύτη και η νύφη. Ο γάμος ξεκίνησε στις 21.25 και τι ώρα τελείωσε; Εδώ σας θέλω. Στις 21: 45 είχαν χορέψει και τον χορό του Ησαϊα. Ωραία ξεπέτα σκέφτηκα. Τι είναι αυτοί οι παπάδες, ρε! Δεν λένε πλέον ούτε τα βασικά. Προετοιμάζεσαι 3 μήνες για να κάνεις θρησκευτικό γάμο και σε 20 λεπτά έχεις ξεμπερδέψει. Η χαρά του γαμπρού και η πίκρα της νύφης, φίλοι μου. Άντε , και στα δικά σας οι ελεύθεροι!