Οι επόμενες 15 ημέρες θα με βρουν Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Παρανέστι και ίσως και κάπου αλλού. Το "δώρο" μου, είναι μερικές εκπληκτικές φωτογραφίες που έλαβα από ένα Σαμιώτη συνάδελφο και τις οποίες με τη σειρά μου αναρτώ εδώ.
Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009
ΕΝΑ BLOG ΠΟΥ ΥΠΟΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ
χάνει σιγά σιγά τους επισκέπτες και τους σχολιαστές του. Απολύτως κατανοητό και εύλογο. Παρόλα αυτά όλο και κάποιος "γνωστός" ή μη θα το δει αυτό που γράφω. Καλές γιορτές εύχομαι σε όλους!!!
Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009
Πέρασε η μπόρα; Ας γελάσω...
Από το "μόνη ξανά δεν θα σ'αφήσω" στο "ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα". Και όλα αυτά σε πέντε χρόνια. Και όλα αυτά με μέσο όρο εισιτηρίων διαρκείας τις 18.000. Και όλα αυτά με μετοχικό σχήμα πολυπληθές και πάμπλουτο. Όπως όμως έγραψε και κάποιος στο διαδίκτυο , "αυτό παιδιά δεν είναι ομάδα, είναι Βραζιλιάνικο σίριαλ!!!"
Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009
Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009
"ΝΕΑΡΟΣ" ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ
Διαβάζοντας αυτό το κείμενο του Αλ. Τσίπρα και συνδυάζοντας το με αυτή την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, σκέφτηκα με κάποιου είδους συμπάθεια τους αριστερούς της λεγόμενης ανανεωτικής πτέρυγας. Σκέφτομαι με νοσταλγία τον αείμνηστο Μιχάλη Παπαγιαννάκη και μετά από λίγο προσγειώνομαι στη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα με τον «νεαρό» Αλέξη Τσίπρα. Ένα πράγμα δεν θέλω να ακούσω ξανά: Οτί νέοι άνθρωποι ίσον νέες ιδέες. Ήταν το ίδιο να ακούς τον «γέρο» Παπαγιαννάκη και το ίδιο να ακούς τον «νεαρό» Τσίπρα; Σημασία έχει τι ιδέες κουβαλάς όχι τι ηλικία είσαι.
Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009
Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009
Ο ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ
Τις προάλλες βρέθηκα στο σπίτι ενός γνωστού. Μεγάλος άνθρωπος (γύρω στα 60) με σώας τας φρένας παρά το γεγονός ότι πιστεύει ότι είδε τον Άγιο Μηνά σε όραμα να του μιλάει. Ο άνθρωπος είναι της εκκλησίας, πιστεύει στο Θεό αλλά δεν είναι φανατικός. Ορισμένα πράγματα του κακοφαίνονται. Με αφορμή την αποστροφή του για τα κακώς κείμενα της εκκλησίας, μου έδειξε ένα θρησκευτικό βιβλίο. Αν υπάρχει Θεός θα ντρέπεται με αυτό το βιβλίο και θα το εξηγήσω αυτό παρακάτω. Υποψιάζομαι ότι έχει κάποια σχέση με τη Σάμο, είτε ο εκδότης είτε ο συγγραφέας, διότι στο εξώφυλλο αναφέρεται κάποιο «θαύμα» που έγινε στα Κοντακείκα Σάμου στις 24-7-2003. Το βιβλίο έχει στην επικεφαλίδα τον εξής τίτλο : «ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ,ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΟΓΔΟΪΤΩΝ ΟΜΟΛΟΓΗΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ.» . Στο κάτω μέρος γράφει: «Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, Ο ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ».
Μπήκα στον πειρασμό να ρίξω μια ματιά. Αυτά που διάβασα με έκαναν να αναθεωρήσω την άποψη που είχα για την γελοιότητα των βιβλίων του Λιακόπουλου. Και λέω του Λιακόπουλου, επειδή είναι γνωστός και όχι επειδή μόνο τα δικά του βιβλία είναι για γέλια. Υπάρχουν και άλλα. Λοιπόν, τα βιβλία του γνωστού τηλεπωλητή είναι αριστουργήματα σε σχέση με αυτό που έπεσε στα χέρια μου. Έφριξα κυριολεκτικά. Έχω διαβάσει άπειρες μπούρδες κατά καιρούς και μπορώ να πω ότι δεν υπάρχουν πολλά γραφόμενα ικανά να με εκπλήξουν δυσάρεστα. Αυτό τα κατάφερε πανηγυρικά…
Δεν έχω σκοπό να κουράσω για αυτό θα μπω κατευθείαν στο «ψητό». Στην αρχή το βιβλίο κάνει αναδρομή στον βίο του Ιερομόναχου Χριστόδουλου. Στις πρώτες 50 σελίδες μαθαίνουμε για τα θαύματα που έκανε, για την αγιοσύνη του, για τις προφητείες του και άλλα ξεκαρδιστικά. Διαβάζω σε ένα σημείο : «Το 1990 παθαίνει εγκεφαλικό και μένει για λίγο κατάκοιτος. Συνέρχεται πάντοτε μόνον εκ Θεού, έχοντας όμως πάντοτε μουδιασμένο το αριστερό χέρι και πόδι. Το έτος 1992 παθαίνει έμφραγμα. Κείτεται σαν νεκρός, αναίσθητος στο κρεβάτι επί τρία μερόνυχτα. Τα πνευματικά του τέκνα θρηνούν και προσεύχονται συνεχώς. Ο Γέροντας συνέρχεται θαυματουργώς. Είναι και πάλι εντελώς καλά. Το 2001 ασθενεί και πάλι, αυτή τη φορά από κατακράτηση ούρων. Έχει να ουρήσει δέκα μέρες. Ό Γέροντας συνέρχεται ανήμερα του Αγ. Μάρκου του Ευγενικού καθώς είναι και αυτός όμοιος του».
Τρεις φορές λοιπόν, ο Άγιος Χριστόδουλος αναστήθηκε… Τελικά η τέταρτη ήταν και η τελειωτική. Ο γέροντας πέθανε στις 11 Ιουνίου του 2002 από ανακοπή καρδιάς στην Αθήνα. Τα «θαύματα» δεν σταματούν βέβαια εδώ. Ακόμα και μετά θάνατον ο Ιερομάρτυρας Χριστόδουλος έκανε απίστευτα πράγματα. Απολαύστε : «Την ερχόμενη Παρασκευή (πέντε μέρες μετά τον θάνατο του) γίνεται η κηδεία του. Κατόπιν έντονης εσωτερικής επιθυμίας με καλούν την ανάξια να τον ντύσω. Παίρνω κρασί και αρώματα και πηγαίνω με την Ευαγγελία. Και τότε τι βλέπουν τα μάτια μου… Το Άγιο σώμα του σκεπασμένο με το σάβανο και ω της φρίκης ένα λαιμό κομμένο από την μία έως την άλλη άκρη, που έχασκε δύο πόντους άνοιγμα. Παραδόξως, αρχίζει το αίμα να ρέει άφθονο! Ο αρμόδιος άνθρωπος κοιτάζει με έκπληξη. Άγιος… ψιθυρίζει. Τα ολόλευκα γένια του άρχισαν να βάφονται κόκκινα. Ασπαζόμασταν, κλαίγαμε και ζητούσαμε ευχές από τον Άγιο Πατέρα μας. Εκείνος ανοιγόκλεισε δύο φορές το στόμα του (!!!!!!). Μας άκουγε γιατί πάντα είναι ζωντανός. Οι Άγιοι ποτέ δεν πεθαίνουν (!!!!)»
Άλλο ένα θαύμα: «Την κυρία Θεοδώρα την συναντώ τακτικά για να μιλήσουμε για τον γέροντα μας. Αρρώστησε με βαρύ εγκεφαλικό και εισήχθη στο Μαρκομιχελάκειο το 1981. Ήτο άφωνη και παράλυτο το χέρι και το πόδι της. Ο Άγιος Πατέρας (ο Χριστόδουλος, για να μην ξεχνιόμαστε, έτσι;) κατόπιν τριημέρου νηστείας και προσευχής την επισκέπτεται, της πέρασε στην κλίνη της ευχή και χτυπώντας ελαφρά στο μάγουλο, της δίνει το χέρι του και της φωνάζει: ¨Σήκω τεμπέλα, πήγαινε σπίτι σου!¨ Εκείνη αμέσως σηκώνεται, περπατά και μιλά (!!!!!!!). Την άλλη μέρα βγαίνει από το νοσοκομείο.»
Τα θαύματα του Ιερομάρτυρα Χριστόδουλου δεν έχουν τελειωμό οπότε δεν μπορώ να τα γράψω όλα. Θα κλείσω με ένα απίστευτης αστειότητας (μιλάμε για πολύ γέλιο) κείμενο που διάβασα προς το τέλος του βιβλίου. Είναι το εξής:
Το 1989 έγινε στη Σιβηρία μία βαθιά γεώτρηση (16 χλμ) υπό την διεύθυνση Σοβιετικών και ξένων επιστημόνων (ιδιαίτερα Νορβηγών) για να βρεθεί ένας τρόπος ειδοποίησης επικείμενου σεισμού. Ο σκοπός ήταν να τοποθετηθεί στο βάθος της γεωτρήσεως, ένα ειδικό μεγάφωνο συνδεδεμένο σε ένα μαγνητόφωνο, για εγγραφή των θορύβων που προέρχονται από την αρχή μιας μετακινήσεως των ηπειρωτικών πλακών, για πρόβλεψη των σεισμών.»
Αυτή η είδηση δημοσιεύτηκε πρώτα στις Νορβηγικές και Φινλανδικές εφημερίδες και κατόπιν στις Η.Π.Α. στο WEEKLY WORLD NEWS την 24η Απριλίου του 1990. Ιδού αποσπάσματα : «Ο Γεωλόγος Dr DIMITRI AZZACOV λέει σε Φινλανδική εφημερίδα τα εξής: Σαν κομμουνιστής δεν πιστεύω στον παράδεισο ούτε στην Βίβλο, αλλά σαν επιστήμων, πιστεύω τώρα στην κόλαση. Θα ήταν ανώφελο να σας εξηγήσω πόσο σοκαριστήκαμε από μια τέτοια ανακάλυψη, γνωρίζουμε καλά τι είδαμε και ακούσαμε. Και είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι ότι τρυπήσαμε το ταβάνι της κολάσεως.
Φτάνοντας στα 16 χλμ. Βάθος το τρυπάνι της γεώτρησης άρχισε να περιστρέφεται στη μέγιστη ταχύτητα που πάει να πει ότι το τρυπάνι γυρνούσε μέσα σε μία κοιλότητα ή μεσα σε κάποιο σπήλαιο. Ο έλεγχος της θερμοκρασίας στο βάθος έδειχνε 1100ο C. Όταν λοιπόν ανεβάσαμε το τρυπάνι, ένα σύννεφο από αέρια βγήκε από τις σωληνώσεις. Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας, ένα μεγάλο πλάσμα με σκυλόδοντα και με μάτια γεμάτα μίσος και κακία, εμφανίστηκε και ούρλιαζε σαν θηρίο και κατόπιν εξαφανίστηκε. Οι τεχνικοί και οι εργάτες το έβαλαν στα πόδια.
Κατεβάσαμε εν τούτοις το μικρόφωνο διότι ήταν και ο σκοπός της έρευνας μας. Αντί να ακούσουμε τον ήχο των πλακών σε μετακίνηση, ακούσαμε ένα ουρλιαχτό πόνου. Πιστεύοντας σε μία βλάβη του μικροφώνου και μετά από σοβαρό έλεγχο των μηχανημάτων, οι υποψίες μας επαληθεύτηκαν. Δεν ήταν μόνο μία, αλλά εκατομμύρια ανθρώπινων φωνών που ακούσαμε και μαγνητοφωνήσαμε. Τότε σταματήσαμε τα πάντα και βουλώσαμε την τρύπα. Προφανώς είχαμε ανακαλύψει το υπερφυσικό και είχαμε δει και ακούσει παράξενα πράγματα.»
Δεν μπορείτε να πείτε. Ήταν αρκετά διασκεδαστικό το κείμενο. Και σημειωτέον, όλα αυτά είναι γραμμένα σε ένα υποτίθεται χριστιανικό βιβλίο που διανέμεται δωρεάν…
Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009
Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009
"ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ" ΑΤΑΚΕΣ.
Το ποινικό τμήμα του Αρείου Πάγου αποφάσισε η εκδίκαση της υπόθεσης των αστυνομικών που κατηγορούνται για την ανθρωποκτονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου να γίνει στην Άμφισσα. Η είδηση αυτή εμφανίζεται στην ηλεκτρονική σελίδα των ΝΕΩΝ. Παρακολουθώ εδώ και καιρό την ηλεκτρονική έκδοση των Νέων ( http://www.tanea.gr) και πολύ συχνά διαβάζω τα σχόλια των αναγνωστών. Τα ΝΕΑ είναι μία από τις λίγες ηλεκτρονικές εφημερίδες που δίνουν βήμα στους αναγνώστες. Τα σχόλια, φαντάζομαι ότι περνάνε αυτούσια και χωρίς έλεγχο από κάποιον διαχειριστή. Κοινώς, ο καθένας γράφει ότι του κατέβει..
Αν παρακολουθήσεις τα σχόλια για μεγάλο διάστημα (πέντε μήνες ας πούμε), είμαι σχεδόν βέβαιος, ότι μπορείς να κάνεις ένα ψυχογράφημα της Ελληνικής κοινωνίας. Για να μην πω ότι ακόμα και Κοινωνιολογική μελέτη μπορείς να κάνεις και φανώ υπερβολικός. Σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα όπως είναι ο θάνατος ενός έφηβου και όπως είναι η συνταγματικά κατοχυρωμένη δυνατότητα στην υπεράσπιση του οποιουδήποτε δράστη, δείτε τι γράφουν ορισμένοι "συνάνθρωποι" μας. Μην εκπλήσσεστε. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν ανάμεσα μας. Πίνουμε καφέ στις ίδιες καφετέριες και βλέπουμε ταινίες στις ίδιες κινηματογραφικές αίθουσες...
Απολαύστε :
"XOUNTA SAS XREIAZETE TSOGLANIA.EXETE KALOMATHI TOMARIA.KETE TIS PERIOUSIES TON ALLON."
"Να σεβαστούμε το τεκμήριο της αθωότητας, είπε; Τι σεβάστηκαν αυτοί; Στην κρεμάλα!"
"Αλέξη Κούγια, είμαστε μαζί σου! Κρίμα που έκλεισε το σπίτι αυτού του ανθρώπου του φρουρού και μακάρι να αποδείξεις την αθωότητά του. Χούντα χρειάζεται σ''όλους αυτούς τους αντιεξουσιαστές. Να βγει ο στρατός στους δρόμους και να τα θερίσει όλα αυτά τα τσογλάνια που καταστρέφουν την περιουσία μας. Θάνατος στα ρεμάλια, στους αλήτες."
"Ο κάθε αλήτης μόλις πεθάνει γίνεται ήρωας. Αυτή είναι η νοοτροπία μας, καλά να πάθουμε. ΚΑΦΤΕ ΤΑ ΟΛΑ να χαίρεται ο λαός."
"O ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΣΥΝΙΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ (εννοεί τον Κούγια) ΑΘΩΩΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΣΩΜΑΤΕΜΠΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΕΜΠΟΡΟΥΣ ΜΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΤΩΡΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙ ΤΟΝ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Ο ΗΘΙΚΟΛΟΓΟΣ Ο ΜΙΣΟΓΥΝΗΣ Ο ΕΠΙΚΥΝΔΙΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ"
"ΕΙΔΙΚΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ= Ο ΝΤΑΗΣ ΤΟΥ ΚΩΛΟΥ
ΜΟΝΤΕΛΟΠΝΙΧΤΗΣ= Ο ΚΩΛΟΣ ΤΟΥ ΝΤΑΗ
Ο ΝΤΑΗΣ θα πέσει στα μαλακά γιατί η βαλλιστική εξέταση θα πει ότι η σφαίρα έκανε βόλτες στα εξάρχεια πριν σκοτώσει τον Αλέξη.
Ο ΚΩΛΟΣ ΤΟΥ ΝΤΑΗ θα συνεχίσει να είναι ένας τηλεοπτικός αστέρας, που όσοι θα τον αναγνωρίζουν στο δρόμο θα κραυγάζουν: Καλέ ο Κούγιας, είδα τον Κούγια από κοντά!!
ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΑ ΚΑΙΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ...."
"Ετσι επισφραγιζει ο Κουγιας την καριερα του. Προφανως θα τσεπωσει αρκετα, υπερασπιζομενος δολοφονους. Εχει να πληρωσει και διατροφη στην Βατιδου ο ανθρωπος, να συντηρησει το κοτερο, την βιλα στη Μυκονο κτλ...
Κοιμησου ησυχος Κουγια. Μετα απο αυτο θα παρακαλας να σου ερθουν πελατες.
Κανονικα θα πρεπει να σου καψουν το δικηγορικο γραφειο. Σου αξιζει."
Όλα αυτά είναι γραμμένα κάτω από την είδηση που προανέφερα. Υπάρχουν και άλλα σχόλια αλλά δεν έχει νόημα να τα βάλω όλα. Όπως επίσης υπάρχουν και νηφάλιες απόψεις, απόψεις που εκφράζονται από ανθρώπους που δείχνουν να έχουν ήθος. Τι γίνεται ρε; Πως έχουμε "ξεφύγει" έτσι;
Αν παρακολουθήσεις τα σχόλια για μεγάλο διάστημα (πέντε μήνες ας πούμε), είμαι σχεδόν βέβαιος, ότι μπορείς να κάνεις ένα ψυχογράφημα της Ελληνικής κοινωνίας. Για να μην πω ότι ακόμα και Κοινωνιολογική μελέτη μπορείς να κάνεις και φανώ υπερβολικός. Σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα όπως είναι ο θάνατος ενός έφηβου και όπως είναι η συνταγματικά κατοχυρωμένη δυνατότητα στην υπεράσπιση του οποιουδήποτε δράστη, δείτε τι γράφουν ορισμένοι "συνάνθρωποι" μας. Μην εκπλήσσεστε. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν ανάμεσα μας. Πίνουμε καφέ στις ίδιες καφετέριες και βλέπουμε ταινίες στις ίδιες κινηματογραφικές αίθουσες...
Απολαύστε :
"XOUNTA SAS XREIAZETE TSOGLANIA.EXETE KALOMATHI TOMARIA.KETE TIS PERIOUSIES TON ALLON."
"Να σεβαστούμε το τεκμήριο της αθωότητας, είπε; Τι σεβάστηκαν αυτοί; Στην κρεμάλα!"
"Αλέξη Κούγια, είμαστε μαζί σου! Κρίμα που έκλεισε το σπίτι αυτού του ανθρώπου του φρουρού και μακάρι να αποδείξεις την αθωότητά του. Χούντα χρειάζεται σ''όλους αυτούς τους αντιεξουσιαστές. Να βγει ο στρατός στους δρόμους και να τα θερίσει όλα αυτά τα τσογλάνια που καταστρέφουν την περιουσία μας. Θάνατος στα ρεμάλια, στους αλήτες."
"Ο κάθε αλήτης μόλις πεθάνει γίνεται ήρωας. Αυτή είναι η νοοτροπία μας, καλά να πάθουμε. ΚΑΦΤΕ ΤΑ ΟΛΑ να χαίρεται ο λαός."
"O ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΣΥΝΙΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ (εννοεί τον Κούγια) ΑΘΩΩΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΣΩΜΑΤΕΜΠΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΕΜΠΟΡΟΥΣ ΜΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΤΩΡΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙ ΤΟΝ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Ο ΗΘΙΚΟΛΟΓΟΣ Ο ΜΙΣΟΓΥΝΗΣ Ο ΕΠΙΚΥΝΔΙΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ"
"ΕΙΔΙΚΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ= Ο ΝΤΑΗΣ ΤΟΥ ΚΩΛΟΥ
ΜΟΝΤΕΛΟΠΝΙΧΤΗΣ= Ο ΚΩΛΟΣ ΤΟΥ ΝΤΑΗ
Ο ΝΤΑΗΣ θα πέσει στα μαλακά γιατί η βαλλιστική εξέταση θα πει ότι η σφαίρα έκανε βόλτες στα εξάρχεια πριν σκοτώσει τον Αλέξη.
Ο ΚΩΛΟΣ ΤΟΥ ΝΤΑΗ θα συνεχίσει να είναι ένας τηλεοπτικός αστέρας, που όσοι θα τον αναγνωρίζουν στο δρόμο θα κραυγάζουν: Καλέ ο Κούγιας, είδα τον Κούγια από κοντά!!
ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΑ ΚΑΙΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ...."
"Ετσι επισφραγιζει ο Κουγιας την καριερα του. Προφανως θα τσεπωσει αρκετα, υπερασπιζομενος δολοφονους. Εχει να πληρωσει και διατροφη στην Βατιδου ο ανθρωπος, να συντηρησει το κοτερο, την βιλα στη Μυκονο κτλ...
Κοιμησου ησυχος Κουγια. Μετα απο αυτο θα παρακαλας να σου ερθουν πελατες.
Κανονικα θα πρεπει να σου καψουν το δικηγορικο γραφειο. Σου αξιζει."
Όλα αυτά είναι γραμμένα κάτω από την είδηση που προανέφερα. Υπάρχουν και άλλα σχόλια αλλά δεν έχει νόημα να τα βάλω όλα. Όπως επίσης υπάρχουν και νηφάλιες απόψεις, απόψεις που εκφράζονται από ανθρώπους που δείχνουν να έχουν ήθος. Τι γίνεται ρε; Πως έχουμε "ξεφύγει" έτσι;
Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009
ΔΙΑΦΟΡΑ ΛΙΚΕΡ
Στις φωτογραφίες που ακολουθούν φαίνονται τα λικέρ που έφτιαξα τον τελευταίο μήνα.
Baileys Irish Cream. H συνταγή εδώ
Λικέρ Πορτοκάλι. Όπως το Λιμοντσέλο αλλά με φλούδες πορτοκαλιού.Κάποιος που έχει την διάθεση, μπορεί να φτιάξει το καλοκαίρι, τα Λικέρ Βύσσινο, Κεράσι, και Βερύκοκο. Πολύ γνωστό είναι και το λικέρ Αμαρέτο που γίνεται από αμύγδαλα καθώς και το παραδοσιακό της πατρίδας μου, το λικέρ Μαστίχα.
Καλά πιώματα!
Καλά πιώματα!
Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009
ΕΝΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
Η Σώτη Τριανταφύλλου, συγγραφέας (Το εργοστάσιο των μολυβιών, Κινέζικα Κουτιά, Λίγο από το αίμα σου κ.α.), έγραψε τον περασμένο Ιούλιο το παρακάτω άρθρο με τίτλο "Το έλλειμμα της Αριστεράς", το οποίο βρήκα εδώ.
"Παρέα της πλατείας Εξαρχείων στήνεται έξω από καφέ που μόλις έχει ανοίξει, σχολιάζοντας: «Πολύ κυριλέ είναι... Να του χώσουμε κανένα γκαζάκι;». Αργότερα, συσπειρωμένοι, εκβάλλουν την επαναστατική φωνή: «Γιάπηδες έξω! Να πάτε στο Κολωνάκι!». Το σύνθημα μού θυμίζει, αναπόφευκτα, εκείνο του φιλήσυχου μικροαστού: «Πρεζάκια έξω! Να πάτε στην πλατεία Βάθη!». Στο μεταξύ, λαμβάνω ένα e-mail που γράφει: «Άλλαξε μυαλά, θα πάθεις ό,τι έπαθε η Κούνεβα! Ξέρουμε πού μένεις...».
Η προειδοποίηση δεν προέρχεται από τα εγκληματικά αφεντικά, προέρχεται από θερμοκέφαλους «εξεγερμένους»: από εκείνους που κατέστρεψαν τη βιβλιοθήκη της Νομικής, το βιβλιοπωλείο του «Παπασωτηρίου», το πολυκατάστημα «Πλαίσιο». Δεν είναι οι «περιουσίες» που με απασχολούν, είναι ο συμβολισμός τους: όταν καις βιβλία, καις το κεφάλι σου. Σκέφτομαι το πόσο απέχει η πράξη από τις ιδέες, από τον «εξεγερμένο άνθρωπο» του Αλμπέρ Καμύ, από τους ευγενείς, σοφούς επαναστάτες: τον Τσερνιτσέφκι, τον Μαγιακόβσκι· τον Γιουτζήν Ντεμπς· τον Γκράμσι· σε πόση αμηχανία βρίσκεται οποιοσδήποτε αριστερός και αναρχικός με ιδεολογικές αποσκευές, μπροστά σ’ αυτές τις τυραννικές μειοψηφίες.
Περνάω από το απαλλοτριωμένο «πάρκο» στη γωνία Ζωοδόχου Πηγής και Ναυαρίνου: μεγάλη νίκη του κινήματος· το βασίλειο της ασχήμιας. Αλλά μην κάνετε κύματα, μην ενοχλείτε: τα «παιδιά» επαναστατούν. Το γιατί το ξέρω, νομίζω μάλιστα ότι το ξέρω καλύτερα από τα μέλη του «κινήματος». Το πώς (οι μέθοδοι) και το προς τι (με ποιο αίτημα, με ποιο όραμα) με προβληματίζουν. Επιπλέον, με προβληματίζει η κοινή γνώμη: γιατί τόσοι άνθρωποι χαίρονται επειδή καταστράφηκαν μεγάλα, επιτυχημένα καταστήματα στο κέντρο της Αθήνας; Γιατί, ακόμα περισσότερο, απειλούν ότι θα τα ξανακαταστρέψουν; Στην Ελλάδα, οτιδήποτε ωραίο, καλοκουρδισμένο, θριαμβικό, πρέπει να εξολοθρεύεται: κτίρια, άνθρωποι, αντικείμενα, ιδέες, όλα στα σκουπίδια, στα σκουπίδια που καίγονται. Τhe bonfire of the vanities.
Αντιθέτως, το να βάφεις, λόγου χάρη, μια τράπεζα κόκκινη, συνιστά μια συμβολική πράξη· κάτι εκφράζεις με το κόκκινο χρώμα, κάτι διακινδυνεύεις τη στιγμή που ρίχνεις την μπογιά. Η καταστροφή, η πυρά, παραείναι εύκολη και γρήγορη· ανέξοδη: στο τέλος της μέρας, τις αποζημιώσεις επωμίζεται ο φορολογούμενος πολίτης. Εξάλλου, το τοπίο μετά τη μάχη είναι θλιβερό: πώς μπορεί να ζει κανείς μέσα σε ερείπια;
Μένω σχεδόν απέναντι από το Πολυτεχνείο. Κάθε μέρα αναρωτιέμαι: πώς έχει επιτραπεί μια τέτοια καταπάτηση, ένας τέτοιος βιασμός του χώρου, του περιβάλλοντος; Έχω απαντήσεις που δεν αρέσουν σε κανέναν: οι άνθρωποι –νέοι και λιγότερο νέοι– χρειάζονται νομικό πλαίσιο για να κινηθούν (ή για να ακινητοποιηθούν)· χρειάζονται υποχρεώσεις και δικαιώματα. Ακόμη και η χρήση των δικαιωμάτων οφείλει να είναι υποχρεωτική (για παράδειγμα, η δωρεάν παιδεία πρέπει να είναι υποχρεωτική).
Ο χώρος του Πολυτεχνείου αποτελεί ένα πεδίο όπου ξεδιπλώνεται η σημερινή Ελλάδα: εγκατάλειψη, ανημπόρια, «άσυλο» για ανθρώπους που δεν αξίζουν κανενός είδους ασυλία. Οι φοιτητές ζουν μέσα στην ελεεινότητα, σ’ έναν αργόστροφο κόσμο, δίπλα σε καθηγητές-δημοσίους υπαλλήλους, κόλακες της νεολαίας και απολογητές ενός βαθιά επαρχιακού «νεοτερισμού». Το πανεπιστήμιο υπονομεύεται από την παθητική στάση των καθηγητών για πάνω από τριάντα πέντε χρόνια: εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά δεν επαρκούν. Ο χώρος –η πόλη– βρίσκεται στο έλεος των εμπρηστών: οι εμπρηστές μπαίνουν και στρογγυλοκάθονται στο σπίτι σου όπως στο θεατρικό έργο του Μαξ Φρις.
Ψηφοθηρία, καλόπιασμα του όχλου, σύγχυση αξιών και ανατροπή αξιών, παραπομπή στις προτροπές του Μπακούνιν μαζί με άγνοια περί αναρχισμού και περί Μπακούνιν. Ο αναρχισμός είναι σκληρή δουλειά, δεν εξαντλείται σε τσιτάτα, σαν εκείνα που ξέρουν οι Κνίτες από τον Λένιν κι από τον Μαρξ διασκευασμένο και παραμορφωμένο από τους Σοβιετικούς. Ο αναρχισμός, η επανάσταση, είναι μεγάλες περιπέτειες του ανθρώπινου μυαλού, δεν είναι γιορτές μίσους.
Ξανά και ξανά, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, με αφορμές αστυνομικής βίας ή και χωρίς έκδηλες αφορμές, στην Ελλάδα μάς χαρακτηρίζει το πνεύμα του Μάη του ’68 βαλκανοποιημένο και καθυστερημένο σαράντα χρόνια. Εξηγήσεις υπάρχουν, δικαιολογίες μπορούμε να επινοήσουμε: εκτός από τον Διαφωτισμό και τη βιομηχανική επανάσταση, χάσαμε και τη δεκαετία του ’60, τα εναλλακτικά κινήματα, τα αιτήματα της ατομικής ελευθερίας, τη ριζοσπαστικοποίηση της πολυφυλετικής, πολυπολιτισμικής αριστεράς. Έτσι, το κοινωνικό μας κίνημα είναι φτωχό, δογματικό· πρωτόγονο· στερείται φαντασίας, εμφορείται από διεστραμμένη σκέψη· μεταφράζει το λεγόμενο «ταξικό μίσος» σε φθόνο, εκδηλώνει τον φθόνο με πράξεις ασχήμιας και αφανισμού.
Τι συμβαίνει; Βρισκόμαστε ακόμα στη σκοτεινή εποχή πριν από τον Διαφωτισμό; Και γιατί δεν μιλάει κανείς για όλ’ αυτά από τον χώρο (the horror, the horror!) της αριστεράς; Γιατί αποδέχονται την ανοησία και την αυθαιρεσία ενός «κινήματος» που δεν ενδιαφέρεται για τη δικαιοσύνη και την καλοσύνη εφόσον διακόπτει βιαίως θεατρικές παραστάσεις, απειλεί με τρομοκρατικές επεμβάσεις και καθυβρίζει οποιονδήποτε διαφωνεί;
Η ποιότητα της ζωής εξαρτάται από την ποιότητα της αριστεράς: η συνάρτηση είναι απλή. Η δική μας αριστερά περιγράφεται ακόμα με όρους της δεκαετίας του ’30· λενινιστές, τροτσκιστές, σταλινικοί και αναρχοφασίστες, όλοι μαζί, ενωμένοι, χωρίς συγκεκριμένα ανθρωπιστικά αιτήματα, με τους μεν να επιμένουν στην κομματική συνείδηση, με τους δε να κραυγάζουν με την ορολογία που είχε νόημα (και αίμα) τον καιρό της βιομηχανικής επανάστασης.
Ο χρόνος στην Ελλάδα μοιάζει παγωμένος· τα ρολόγια σταματημένα. Γι’ αυτό –και για πολλούς ακόμα λόγους– το αριστερό μας κίνημα, εκτός από την ενάρετη εποχή της ΕΔΑ (ένα κόμμα ξεχασμένο λόγω της γενικευμένης αμνησίας και αμορφωσιάς), παραπαίει ανάμεσα στον οπισθοδρομικό πατριωτισμό και το προλεταριακό όνειρο της ταξικής δικτατορίας.
Η δικτατορία είναι μια πραγματικότητα: η «Νέα Αριστερά» δεν έχει φτάσει ακόμα στις ακτές μας για να αποκαταστήσει τις αληθινές αρχές του ανθρωπισμού. Ίσως να μη φτάσει ποτέ. Κοντολογίς, η αριστερά στην Ελλάδα είναι μια δεξιά που αφαιρεί από τον άνθρωπο την προσωπική του ευθύνη, που τον παρουσιάζει σαν κακορίζικο θύμα των περιστάσεων. Όσοι από τους ακτιβιστές δεν έχουν άδειο κεφάλι, έχουν γραφειοκρατικές ιδέες, υπεραπλουστευτικές (πλούσιοι-φτωχοί, καταπιεστές-καταπιεζόμενοι, καλοί-κακοί): όταν αγνοείς τη σύνθετη φύση της ζωής και της οργανωμένης κοινωνίας, την ανάγκη της πολιτικής πραότητας και της ομορφιάς, δεν είσαι παρά ένας ακόμα βάνδαλος."
Την περασμένη Δευτέρα, εφτά "Μπάτσοι" των Εξαρχείων, (...συγγνώμη, της Λωρίδας της Γάζας ήθελα να πω...) επιτέθηκαν στη Σώτη και πετώντας αυγά της είπαν, όχι ιδιαίτερα ευγενικά, να πάει να παρουσιάσει το βιβλίο της στο Κολωνάκι! Η παρουσίαση του βιβλίου "Ο Χρόνος Πάλι" γινόταν στο βιβλιοπωλείο "Φλοράλ". Δεν μπορείτε να πείτε... Προφητικό το άρθρο της συγγραφέως.
"Παρέα της πλατείας Εξαρχείων στήνεται έξω από καφέ που μόλις έχει ανοίξει, σχολιάζοντας: «Πολύ κυριλέ είναι... Να του χώσουμε κανένα γκαζάκι;». Αργότερα, συσπειρωμένοι, εκβάλλουν την επαναστατική φωνή: «Γιάπηδες έξω! Να πάτε στο Κολωνάκι!». Το σύνθημα μού θυμίζει, αναπόφευκτα, εκείνο του φιλήσυχου μικροαστού: «Πρεζάκια έξω! Να πάτε στην πλατεία Βάθη!». Στο μεταξύ, λαμβάνω ένα e-mail που γράφει: «Άλλαξε μυαλά, θα πάθεις ό,τι έπαθε η Κούνεβα! Ξέρουμε πού μένεις...».
Η προειδοποίηση δεν προέρχεται από τα εγκληματικά αφεντικά, προέρχεται από θερμοκέφαλους «εξεγερμένους»: από εκείνους που κατέστρεψαν τη βιβλιοθήκη της Νομικής, το βιβλιοπωλείο του «Παπασωτηρίου», το πολυκατάστημα «Πλαίσιο». Δεν είναι οι «περιουσίες» που με απασχολούν, είναι ο συμβολισμός τους: όταν καις βιβλία, καις το κεφάλι σου. Σκέφτομαι το πόσο απέχει η πράξη από τις ιδέες, από τον «εξεγερμένο άνθρωπο» του Αλμπέρ Καμύ, από τους ευγενείς, σοφούς επαναστάτες: τον Τσερνιτσέφκι, τον Μαγιακόβσκι· τον Γιουτζήν Ντεμπς· τον Γκράμσι· σε πόση αμηχανία βρίσκεται οποιοσδήποτε αριστερός και αναρχικός με ιδεολογικές αποσκευές, μπροστά σ’ αυτές τις τυραννικές μειοψηφίες.
Περνάω από το απαλλοτριωμένο «πάρκο» στη γωνία Ζωοδόχου Πηγής και Ναυαρίνου: μεγάλη νίκη του κινήματος· το βασίλειο της ασχήμιας. Αλλά μην κάνετε κύματα, μην ενοχλείτε: τα «παιδιά» επαναστατούν. Το γιατί το ξέρω, νομίζω μάλιστα ότι το ξέρω καλύτερα από τα μέλη του «κινήματος». Το πώς (οι μέθοδοι) και το προς τι (με ποιο αίτημα, με ποιο όραμα) με προβληματίζουν. Επιπλέον, με προβληματίζει η κοινή γνώμη: γιατί τόσοι άνθρωποι χαίρονται επειδή καταστράφηκαν μεγάλα, επιτυχημένα καταστήματα στο κέντρο της Αθήνας; Γιατί, ακόμα περισσότερο, απειλούν ότι θα τα ξανακαταστρέψουν; Στην Ελλάδα, οτιδήποτε ωραίο, καλοκουρδισμένο, θριαμβικό, πρέπει να εξολοθρεύεται: κτίρια, άνθρωποι, αντικείμενα, ιδέες, όλα στα σκουπίδια, στα σκουπίδια που καίγονται. Τhe bonfire of the vanities.
Αντιθέτως, το να βάφεις, λόγου χάρη, μια τράπεζα κόκκινη, συνιστά μια συμβολική πράξη· κάτι εκφράζεις με το κόκκινο χρώμα, κάτι διακινδυνεύεις τη στιγμή που ρίχνεις την μπογιά. Η καταστροφή, η πυρά, παραείναι εύκολη και γρήγορη· ανέξοδη: στο τέλος της μέρας, τις αποζημιώσεις επωμίζεται ο φορολογούμενος πολίτης. Εξάλλου, το τοπίο μετά τη μάχη είναι θλιβερό: πώς μπορεί να ζει κανείς μέσα σε ερείπια;
Μένω σχεδόν απέναντι από το Πολυτεχνείο. Κάθε μέρα αναρωτιέμαι: πώς έχει επιτραπεί μια τέτοια καταπάτηση, ένας τέτοιος βιασμός του χώρου, του περιβάλλοντος; Έχω απαντήσεις που δεν αρέσουν σε κανέναν: οι άνθρωποι –νέοι και λιγότερο νέοι– χρειάζονται νομικό πλαίσιο για να κινηθούν (ή για να ακινητοποιηθούν)· χρειάζονται υποχρεώσεις και δικαιώματα. Ακόμη και η χρήση των δικαιωμάτων οφείλει να είναι υποχρεωτική (για παράδειγμα, η δωρεάν παιδεία πρέπει να είναι υποχρεωτική).
Ο χώρος του Πολυτεχνείου αποτελεί ένα πεδίο όπου ξεδιπλώνεται η σημερινή Ελλάδα: εγκατάλειψη, ανημπόρια, «άσυλο» για ανθρώπους που δεν αξίζουν κανενός είδους ασυλία. Οι φοιτητές ζουν μέσα στην ελεεινότητα, σ’ έναν αργόστροφο κόσμο, δίπλα σε καθηγητές-δημοσίους υπαλλήλους, κόλακες της νεολαίας και απολογητές ενός βαθιά επαρχιακού «νεοτερισμού». Το πανεπιστήμιο υπονομεύεται από την παθητική στάση των καθηγητών για πάνω από τριάντα πέντε χρόνια: εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά δεν επαρκούν. Ο χώρος –η πόλη– βρίσκεται στο έλεος των εμπρηστών: οι εμπρηστές μπαίνουν και στρογγυλοκάθονται στο σπίτι σου όπως στο θεατρικό έργο του Μαξ Φρις.
Ψηφοθηρία, καλόπιασμα του όχλου, σύγχυση αξιών και ανατροπή αξιών, παραπομπή στις προτροπές του Μπακούνιν μαζί με άγνοια περί αναρχισμού και περί Μπακούνιν. Ο αναρχισμός είναι σκληρή δουλειά, δεν εξαντλείται σε τσιτάτα, σαν εκείνα που ξέρουν οι Κνίτες από τον Λένιν κι από τον Μαρξ διασκευασμένο και παραμορφωμένο από τους Σοβιετικούς. Ο αναρχισμός, η επανάσταση, είναι μεγάλες περιπέτειες του ανθρώπινου μυαλού, δεν είναι γιορτές μίσους.
Ξανά και ξανά, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, με αφορμές αστυνομικής βίας ή και χωρίς έκδηλες αφορμές, στην Ελλάδα μάς χαρακτηρίζει το πνεύμα του Μάη του ’68 βαλκανοποιημένο και καθυστερημένο σαράντα χρόνια. Εξηγήσεις υπάρχουν, δικαιολογίες μπορούμε να επινοήσουμε: εκτός από τον Διαφωτισμό και τη βιομηχανική επανάσταση, χάσαμε και τη δεκαετία του ’60, τα εναλλακτικά κινήματα, τα αιτήματα της ατομικής ελευθερίας, τη ριζοσπαστικοποίηση της πολυφυλετικής, πολυπολιτισμικής αριστεράς. Έτσι, το κοινωνικό μας κίνημα είναι φτωχό, δογματικό· πρωτόγονο· στερείται φαντασίας, εμφορείται από διεστραμμένη σκέψη· μεταφράζει το λεγόμενο «ταξικό μίσος» σε φθόνο, εκδηλώνει τον φθόνο με πράξεις ασχήμιας και αφανισμού.
Τι συμβαίνει; Βρισκόμαστε ακόμα στη σκοτεινή εποχή πριν από τον Διαφωτισμό; Και γιατί δεν μιλάει κανείς για όλ’ αυτά από τον χώρο (the horror, the horror!) της αριστεράς; Γιατί αποδέχονται την ανοησία και την αυθαιρεσία ενός «κινήματος» που δεν ενδιαφέρεται για τη δικαιοσύνη και την καλοσύνη εφόσον διακόπτει βιαίως θεατρικές παραστάσεις, απειλεί με τρομοκρατικές επεμβάσεις και καθυβρίζει οποιονδήποτε διαφωνεί;
Η ποιότητα της ζωής εξαρτάται από την ποιότητα της αριστεράς: η συνάρτηση είναι απλή. Η δική μας αριστερά περιγράφεται ακόμα με όρους της δεκαετίας του ’30· λενινιστές, τροτσκιστές, σταλινικοί και αναρχοφασίστες, όλοι μαζί, ενωμένοι, χωρίς συγκεκριμένα ανθρωπιστικά αιτήματα, με τους μεν να επιμένουν στην κομματική συνείδηση, με τους δε να κραυγάζουν με την ορολογία που είχε νόημα (και αίμα) τον καιρό της βιομηχανικής επανάστασης.
Ο χρόνος στην Ελλάδα μοιάζει παγωμένος· τα ρολόγια σταματημένα. Γι’ αυτό –και για πολλούς ακόμα λόγους– το αριστερό μας κίνημα, εκτός από την ενάρετη εποχή της ΕΔΑ (ένα κόμμα ξεχασμένο λόγω της γενικευμένης αμνησίας και αμορφωσιάς), παραπαίει ανάμεσα στον οπισθοδρομικό πατριωτισμό και το προλεταριακό όνειρο της ταξικής δικτατορίας.
Η δικτατορία είναι μια πραγματικότητα: η «Νέα Αριστερά» δεν έχει φτάσει ακόμα στις ακτές μας για να αποκαταστήσει τις αληθινές αρχές του ανθρωπισμού. Ίσως να μη φτάσει ποτέ. Κοντολογίς, η αριστερά στην Ελλάδα είναι μια δεξιά που αφαιρεί από τον άνθρωπο την προσωπική του ευθύνη, που τον παρουσιάζει σαν κακορίζικο θύμα των περιστάσεων. Όσοι από τους ακτιβιστές δεν έχουν άδειο κεφάλι, έχουν γραφειοκρατικές ιδέες, υπεραπλουστευτικές (πλούσιοι-φτωχοί, καταπιεστές-καταπιεζόμενοι, καλοί-κακοί): όταν αγνοείς τη σύνθετη φύση της ζωής και της οργανωμένης κοινωνίας, την ανάγκη της πολιτικής πραότητας και της ομορφιάς, δεν είσαι παρά ένας ακόμα βάνδαλος."
Την περασμένη Δευτέρα, εφτά "Μπάτσοι" των Εξαρχείων, (...συγγνώμη, της Λωρίδας της Γάζας ήθελα να πω...) επιτέθηκαν στη Σώτη και πετώντας αυγά της είπαν, όχι ιδιαίτερα ευγενικά, να πάει να παρουσιάσει το βιβλίο της στο Κολωνάκι! Η παρουσίαση του βιβλίου "Ο Χρόνος Πάλι" γινόταν στο βιβλιοπωλείο "Φλοράλ". Δεν μπορείτε να πείτε... Προφητικό το άρθρο της συγγραφέως.
Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009
ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΡΙΑ ΣΦΗΝΑΚΙΑ ΣΟΥΜΑΣ
Η χώρα μας σε νευρική και οικονομική κρίση... Οικονομικό έλλειμμα μεγαλύτερο ακόμα και από το ετήσιο ΑΕΠ (!). Ιδεολογική καταπίεση από την Αριστερά σε βαθμό ευνουχισμού. Ζούμε σε μία χώρα με δεξιές κυβερνήσεις και αριστερές αντιλήψεις! Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να συμβεί αυτό. Μόνο σε μία χώρα που είναι ταυτόχρονα περήφανη για τον αρχαίο πολιτισμό της αλλά και για την Ορθόδοξη παράδοση της. Η επιτομή του παραλογισμού δηλαδή. Ζούμε σε μία χώρα που οι λογικές φωνές είναι τόσο λίγες (π.χ. Πάσχος Μανδραβέλης) που σε πιάνει απελπισία. Η μιζέρια των Αριστερών έχει εμποτίσει τα πάντα. Την τέχνη και την πολιτική, ακόμα και τα ΜΜΕ. Οι στυγνοί δολοφόνοι μετατρέπονται σε αντιεξουσιαστές και επαναστάτες και οι Αστυνομικοί από όργανα της τάξης και της νομιμότητας σε νόμιμους κουκουλοφόρους!
Δεν ξέρω αν το μάθατε. Άσυλο πλέον δεν έχουμε μόνο στα Πανεπιστήμια αλλά και όπου αλλού βρίσκονται στελέχη και ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Η επέμβαση της αστυνομίας για έρευνα σε χώρο πέριξ βιβλιοπωλείου, αποτελεί σύμφωνα με κάποιους παραβίαση κάθε νομιμότητας! Έχει χαθεί κάθε μέτρο λογικής. Η απώλεια του μέτρου, αντί να επισημανθεί και να καταδικαστεί, επιβραβεύεται με συγνώμες (!) από τον ίδιο τον αρμόδιο Υπουργό.
Ο αστυνομικός, όντας στη μέση ενός παράλογου πολιτικοϊδεολογικού αγώνα που λαμβάνει χώρα εδώ και 30 χρόνια, είναι ζαλισμένος σαν κοτόπουλο. Αν επέμβει, τα ακούει. Αν δεν επέμβει, είναι ανεκπαίδευτος, ανεπαρκής και φασίστας. Δεν ισχυρίζομαι ότι η Αστυνομία λειτουργεί σωστά. Λειτουργεί όπως κάθε Δημόσια Υπηρεσία σε αυτόν τον τόπο. Δηλαδή απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί αξιόπιστη. Ο Δημόσιος Υπάλληλος ρέπει προς την τεμπελιά, την αδιαφορία και δυστυχώς την διαφθορά. Η έλλειψη αξιολόγησης και ουσιαστικού ελέγχου σε συνδυασμό με την μη άρση της μονιμότητας, έχουν μετατρέψει τον αστυνομικό σε κοινό Δημόσιο Υπάλληλο με ότι αυτό συνεπάγεται. Αν σε αυτά τα δεδομένα προσθέσουμε την βαθιά απέχθεια μεγάλου μέρους του Ελληνικού λαού προς το πρόσωπο του αστυνομικού (πέρυσι, παιδάκια 15 χρονών φώναζαν εν χορώ στις πλατείες της χώρας το "Μπάτσοι-γουρούνια-Δολοφόνοι" παρουσία των καθηγητών τους οι οποίοι κρυφογελούσαν ικανοποιημένοι), τότε μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε για ποιο λόγο η Ελληνική Αστυνομία αποτελεί σύντομο ανέκδοτο.
Και οι πλέον αδαείς γνωρίζουν ότι η Δημοκρατία πλήττεται με την δημιουργία αισθήματος φόβου. Όταν φοβάσαι δεν είσαι ελεύθερος. Και όταν δεν είσαι ελεύθερος δεν μπορείς να μιλάς για Δημοκρατία. Λέμε λοιπόν ΟΧΙ στην ανελευθερία, είτε αυτή προέρχεται από το κράτος (περιορισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με γελοίους τρομονόμους) είτε προέρχεται από αυτούς που επιθυμούν την διαταραχή της κοινωνικής γαλήνης επειδή δεν τους αρέσει ο τρόπος ζωής μας και θέλουν να τον αλλάξουν με κάθε τρόπο. Και οι δύο προσπάθειες περιορισμού της ελευθερίας του ατόμου είναι εξίσου κατακριτέες και απεχθής.
Είμαστε οι "νοικοκυραίοι" που δεν ανήκουμε σε ιδεολογικούς στρατούς, που δεν έχουμε παππού να μας πει τι έγινε στον εμφύλιο, που δεν ανήκουμε στην γενιά του πολυτεχνείου, που δεν νιώθουμε ένοχοι (κάτι σαν προπατορικό αμάρτημα) επειδή δεν λάβαμε μέρος σε κοινωνικούς αγώνες και διεκδικήσεις, που πιστεύουμε ότι ο Χίτλερ και ο Στάλιν είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος , που θεωρούμε ότι το αντάρτικο πόλεων δεν οδηγεί πουθενά, που όταν εξετάζουμε ένα πάσης φύσεως ζήτημα το αξιολογούμε με όπλο τη λογική και όχι τις ηλίθιες ιδεοληψίες μας, που γεννηθήκαμε την δεκαετία του '70 και του '80.
Δεν ακουγόμαστε, διότι δεν είμαστε οργανωμένοι και δεν φωνάζουμε. Ζούμε συμβατικά, χωρίς εξάρσεις αλλά δεν φταίμε εμείς για αυτό. Είναι η εποχή μας τέτοια. Εντάξει, το καταλαβαίνουμε, δεν θα μας γράψει η ιστορία αλλά τι μπορούμε να κάνουμε; Ο Κούντερα έγραψε ότι όλοι διεκδικούμε μία μορφή αθανασίας. Είτε την μικρή είτε την μεγάλη. Η μικρή αθανασία είναι αυτή που μας έχει απομείνει και θα την διεκδικήσουμε. Αν πάλι δεν τα καταφέρουμε, τουλάχιστον θα μας έχει μείνει η σούμα. Θα πίνουμε 3 σφηνάκια σούμα και θα γράφουμε τις μαλακίες που έγραψα εγώ σήμερα. Δεν γαμιέται..
Δεν ξέρω αν το μάθατε. Άσυλο πλέον δεν έχουμε μόνο στα Πανεπιστήμια αλλά και όπου αλλού βρίσκονται στελέχη και ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Η επέμβαση της αστυνομίας για έρευνα σε χώρο πέριξ βιβλιοπωλείου, αποτελεί σύμφωνα με κάποιους παραβίαση κάθε νομιμότητας! Έχει χαθεί κάθε μέτρο λογικής. Η απώλεια του μέτρου, αντί να επισημανθεί και να καταδικαστεί, επιβραβεύεται με συγνώμες (!) από τον ίδιο τον αρμόδιο Υπουργό.
Ο αστυνομικός, όντας στη μέση ενός παράλογου πολιτικοϊδεολογικού αγώνα που λαμβάνει χώρα εδώ και 30 χρόνια, είναι ζαλισμένος σαν κοτόπουλο. Αν επέμβει, τα ακούει. Αν δεν επέμβει, είναι ανεκπαίδευτος, ανεπαρκής και φασίστας. Δεν ισχυρίζομαι ότι η Αστυνομία λειτουργεί σωστά. Λειτουργεί όπως κάθε Δημόσια Υπηρεσία σε αυτόν τον τόπο. Δηλαδή απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί αξιόπιστη. Ο Δημόσιος Υπάλληλος ρέπει προς την τεμπελιά, την αδιαφορία και δυστυχώς την διαφθορά. Η έλλειψη αξιολόγησης και ουσιαστικού ελέγχου σε συνδυασμό με την μη άρση της μονιμότητας, έχουν μετατρέψει τον αστυνομικό σε κοινό Δημόσιο Υπάλληλο με ότι αυτό συνεπάγεται. Αν σε αυτά τα δεδομένα προσθέσουμε την βαθιά απέχθεια μεγάλου μέρους του Ελληνικού λαού προς το πρόσωπο του αστυνομικού (πέρυσι, παιδάκια 15 χρονών φώναζαν εν χορώ στις πλατείες της χώρας το "Μπάτσοι-γουρούνια-Δολοφόνοι" παρουσία των καθηγητών τους οι οποίοι κρυφογελούσαν ικανοποιημένοι), τότε μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε για ποιο λόγο η Ελληνική Αστυνομία αποτελεί σύντομο ανέκδοτο.
Και οι πλέον αδαείς γνωρίζουν ότι η Δημοκρατία πλήττεται με την δημιουργία αισθήματος φόβου. Όταν φοβάσαι δεν είσαι ελεύθερος. Και όταν δεν είσαι ελεύθερος δεν μπορείς να μιλάς για Δημοκρατία. Λέμε λοιπόν ΟΧΙ στην ανελευθερία, είτε αυτή προέρχεται από το κράτος (περιορισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με γελοίους τρομονόμους) είτε προέρχεται από αυτούς που επιθυμούν την διαταραχή της κοινωνικής γαλήνης επειδή δεν τους αρέσει ο τρόπος ζωής μας και θέλουν να τον αλλάξουν με κάθε τρόπο. Και οι δύο προσπάθειες περιορισμού της ελευθερίας του ατόμου είναι εξίσου κατακριτέες και απεχθής.
Είμαστε οι "νοικοκυραίοι" που δεν ανήκουμε σε ιδεολογικούς στρατούς, που δεν έχουμε παππού να μας πει τι έγινε στον εμφύλιο, που δεν ανήκουμε στην γενιά του πολυτεχνείου, που δεν νιώθουμε ένοχοι (κάτι σαν προπατορικό αμάρτημα) επειδή δεν λάβαμε μέρος σε κοινωνικούς αγώνες και διεκδικήσεις, που πιστεύουμε ότι ο Χίτλερ και ο Στάλιν είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος , που θεωρούμε ότι το αντάρτικο πόλεων δεν οδηγεί πουθενά, που όταν εξετάζουμε ένα πάσης φύσεως ζήτημα το αξιολογούμε με όπλο τη λογική και όχι τις ηλίθιες ιδεοληψίες μας, που γεννηθήκαμε την δεκαετία του '70 και του '80.
Δεν ακουγόμαστε, διότι δεν είμαστε οργανωμένοι και δεν φωνάζουμε. Ζούμε συμβατικά, χωρίς εξάρσεις αλλά δεν φταίμε εμείς για αυτό. Είναι η εποχή μας τέτοια. Εντάξει, το καταλαβαίνουμε, δεν θα μας γράψει η ιστορία αλλά τι μπορούμε να κάνουμε; Ο Κούντερα έγραψε ότι όλοι διεκδικούμε μία μορφή αθανασίας. Είτε την μικρή είτε την μεγάλη. Η μικρή αθανασία είναι αυτή που μας έχει απομείνει και θα την διεκδικήσουμε. Αν πάλι δεν τα καταφέρουμε, τουλάχιστον θα μας έχει μείνει η σούμα. Θα πίνουμε 3 σφηνάκια σούμα και θα γράφουμε τις μαλακίες που έγραψα εγώ σήμερα. Δεν γαμιέται..
Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009
Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009
ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΟ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ....
Τα μισά Υπουργεία αλλάξανε όνομα. Το Υπουργείο Παιδείας όμως παραμένει και Θρησκευμάτων.. Και οι Κυβερνήσεις συνεχίζουν να ορκίζονται και να φιλάνε το χέρι του παπά. Ως πότε;
Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009
ΕΙΧΑΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΑΤΕ ΜΑΣ ΤΗΝ ΚΟΨΑΤΕ ΤΗΝ ΜΠΑΛΙΤΣΑ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ
Πως λέμε ότι ορισμένες ομάδες βρίσκουν τον τρόπο και κερδίζουν ανεξαρτήτου απόδοσης; Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την ΑΕΚ από την ανάποδη όμως. Βρίσκει τον τρόπο να χάνει ανεξαρτήτου απόδοσης. Έπαιξε πολύ καλά με τον ΟΣΦΠ αλλά έχασε. Έπαιξε χάλια με τον ΠΑΟ πάλι έχασε. Έπαιξε τον ΠΑΣ Γιάννινα σαν την γάτα με το ποντίκι, έφερε ισοπαλία με παραπάνω παίκτη κιόλας. Άιντε, ήρθε η ώρα παιδιά να αναστήσετε και τα άλλα "χωριά". Ξάνθη, Εργοτέλη, Καβάλα κ.λ.π... Και όχι τίποτα άλλο, παραμονεύει και ο Άρης να σας ρίξει καμιά ξεγυρισμένη τριάρα τώρα που είναι ευκαιρία.
Αυτά παθαίνεις όμως όταν στην ομάδα σου παίζουν μόνο ξένοι. Τι να σου κάνει μόνο ένας Καφές; Και αυτός μέτριος κιόλας. Ούτε καν γλυκός. Ποια χρονιά διεκδίκησε (και πήρε) η ΑΕΚ το πρωτάθλημα; Για θυμηθείτε... Εγώ θυμάμαι. Ήταν τότε που είχε Λύμπε, Παπασταθόπουλο, Μπούρμπο, Γεωργέα, Δέλλα, Καφέ. Ήταν τότε που είχε Ριβάλντο, Τόζερ, Εντίνιο και Μπλάνκο. Από την μία πλευρά το Ελληνικό στοιχείο που ήξερε τι σημαίνει ΑΕΚ και από την άλλη πλευρά η ποιότητα των ξένων που προσέδιδε το κάτι παραπάνω. Ήταν μία ομάδα που έπαιζε αργό ποδόσφαιρο, χωρίς πολλά τρεξίματα αλλά με παίκτες ηγέτες, με παίκτες προσωπικότητες.
Σήμερα, αυτό που παρουσιάζεται στο γήπεδο είναι ένα συνονθύλευμα λεγεωνάριων χωρίς πλάνο και χωρίς καθοδηγητή. Ασύνδετο σύνολο (πως να γίνει αλλιώς όταν οι μισοί παίκτες έρχονται τέλη Αυγούστου;) χωρίς πυξίδα στο γήπεδο, χωρίς ισχυρό κέντρο και χωρίς ψηλό σέντερ φορ. Δεν πίστευα ότι με αυτήν την ομάδα μπορούμε να πάρουμε πρωτάθλημα. Ούτε όμως περίμενα να κουνήσουμε μαντήλι από την 5η κιόλας αγωνιστική. Διότι με 8 βαθμούς διαφορά από τον πρώτο, και τα ντέρμπι του δευτέρου γύρου εκτός, πιο πιθανό είναι να μας περάσει ο ΑΡΗΣ παρά να φτάσουμε εμείς την κορυφή.
Μελαγχόλησα αυτές τις μέρες. Παλιά είχαμε ομαδάρα και μας τα κλέβανε οι απατεώνιοι. Αργότερα είχαμε διοικήσεις μπάχαλο (Τροχανάς, ΕΝΙΚ, κλπ) αλλά μπαλίτσα παίζαμε. Επί Ντουμίτριου (1998) π.χ. είχαμε πάρει και τα τέσσερα νπέρμπι άσχετα αν δεν πήραμε πρωτάθλημα. Μετά, μέχρι να μας γκρεμίσει το γήπεδο ο Γρανίτσας, είχαμε φτιάξει καλές ομάδες. Με Γκαμάρα, με Τσιάρτα, με Ζαγοράκη, με Λάκη, με Ντέμη. Να φανταστείτε, είχαμε παίξει καλή μπάλα με προπονητή τον Σάντος!! Για τέτοιο κατόρθωμα μιλάμε.. Περάσαμε μία μεγάλη κρίση όταν παίζαμε στις γειτονιές της Αθήνας μπροστά 3 χιλιάδες οπαδούς, αλλά μετά ήρθε ο Ντέμης και μας έδωσε ελπίδα. Μεγάλο πράγμα η ελπίδα.
Σήμερα που να στηριχτείς; Η διοίκηση κάνει λογιστική διαχείρηση, ο προπονητής έχει μείνει στα παλιά όταν με ένα κλασσικό 4-4-2 έπαιρνε τα παιχνίδια, ο Σκόκο είναι αδιάφορος, ο Μπλάνκο ντεφορμέ, ο Μάκος "λίγος", ο Χουανφράν πρώην ποδοσφαιριστής.. Μόνο ο Αραούχο και ο Γκερέιρο αξίζουν της προσοχής μας. Ο Νέμεθ είναι δανεικός. Οι υπόλοιποι όπως τους ξέραμε και τους περιμέναμε.
Το πιο εκνευριστικό είναι ότι ήρθαν στην έδρα μας και μας κέρδισαν χωρίς να παίξουν. Ειδικά ο ΠΑΟ δεν πρέπει να έχει πάρει ποτέ ντέρμπι παίζοντας έτσι. Ένα σουτ έκανε σε όλο τον αγώνα. Κάποτε (όχι πολύ παλιά) έμπαιναν στη Φιλαδέλφεια και δεν ήξεραν από που θα τους έρθει. Και τώρα έρχονται και μας κερδίζουν με δύο κεφαλιές και ένα σουτ. Προσέξτε γιατί θα συνηθίσουμε στις σφαλιάρες και θα καταντήσουμε Πανιώνιος στο τέλος. Που τουλάχιστον αυτός έχει και ένα Κουμορτζί.
Αυτά παθαίνεις όμως όταν στην ομάδα σου παίζουν μόνο ξένοι. Τι να σου κάνει μόνο ένας Καφές; Και αυτός μέτριος κιόλας. Ούτε καν γλυκός. Ποια χρονιά διεκδίκησε (και πήρε) η ΑΕΚ το πρωτάθλημα; Για θυμηθείτε... Εγώ θυμάμαι. Ήταν τότε που είχε Λύμπε, Παπασταθόπουλο, Μπούρμπο, Γεωργέα, Δέλλα, Καφέ. Ήταν τότε που είχε Ριβάλντο, Τόζερ, Εντίνιο και Μπλάνκο. Από την μία πλευρά το Ελληνικό στοιχείο που ήξερε τι σημαίνει ΑΕΚ και από την άλλη πλευρά η ποιότητα των ξένων που προσέδιδε το κάτι παραπάνω. Ήταν μία ομάδα που έπαιζε αργό ποδόσφαιρο, χωρίς πολλά τρεξίματα αλλά με παίκτες ηγέτες, με παίκτες προσωπικότητες.
Σήμερα, αυτό που παρουσιάζεται στο γήπεδο είναι ένα συνονθύλευμα λεγεωνάριων χωρίς πλάνο και χωρίς καθοδηγητή. Ασύνδετο σύνολο (πως να γίνει αλλιώς όταν οι μισοί παίκτες έρχονται τέλη Αυγούστου;) χωρίς πυξίδα στο γήπεδο, χωρίς ισχυρό κέντρο και χωρίς ψηλό σέντερ φορ. Δεν πίστευα ότι με αυτήν την ομάδα μπορούμε να πάρουμε πρωτάθλημα. Ούτε όμως περίμενα να κουνήσουμε μαντήλι από την 5η κιόλας αγωνιστική. Διότι με 8 βαθμούς διαφορά από τον πρώτο, και τα ντέρμπι του δευτέρου γύρου εκτός, πιο πιθανό είναι να μας περάσει ο ΑΡΗΣ παρά να φτάσουμε εμείς την κορυφή.
Μελαγχόλησα αυτές τις μέρες. Παλιά είχαμε ομαδάρα και μας τα κλέβανε οι απατεώνιοι. Αργότερα είχαμε διοικήσεις μπάχαλο (Τροχανάς, ΕΝΙΚ, κλπ) αλλά μπαλίτσα παίζαμε. Επί Ντουμίτριου (1998) π.χ. είχαμε πάρει και τα τέσσερα νπέρμπι άσχετα αν δεν πήραμε πρωτάθλημα. Μετά, μέχρι να μας γκρεμίσει το γήπεδο ο Γρανίτσας, είχαμε φτιάξει καλές ομάδες. Με Γκαμάρα, με Τσιάρτα, με Ζαγοράκη, με Λάκη, με Ντέμη. Να φανταστείτε, είχαμε παίξει καλή μπάλα με προπονητή τον Σάντος!! Για τέτοιο κατόρθωμα μιλάμε.. Περάσαμε μία μεγάλη κρίση όταν παίζαμε στις γειτονιές της Αθήνας μπροστά 3 χιλιάδες οπαδούς, αλλά μετά ήρθε ο Ντέμης και μας έδωσε ελπίδα. Μεγάλο πράγμα η ελπίδα.
Σήμερα που να στηριχτείς; Η διοίκηση κάνει λογιστική διαχείρηση, ο προπονητής έχει μείνει στα παλιά όταν με ένα κλασσικό 4-4-2 έπαιρνε τα παιχνίδια, ο Σκόκο είναι αδιάφορος, ο Μπλάνκο ντεφορμέ, ο Μάκος "λίγος", ο Χουανφράν πρώην ποδοσφαιριστής.. Μόνο ο Αραούχο και ο Γκερέιρο αξίζουν της προσοχής μας. Ο Νέμεθ είναι δανεικός. Οι υπόλοιποι όπως τους ξέραμε και τους περιμέναμε.
Το πιο εκνευριστικό είναι ότι ήρθαν στην έδρα μας και μας κέρδισαν χωρίς να παίξουν. Ειδικά ο ΠΑΟ δεν πρέπει να έχει πάρει ποτέ ντέρμπι παίζοντας έτσι. Ένα σουτ έκανε σε όλο τον αγώνα. Κάποτε (όχι πολύ παλιά) έμπαιναν στη Φιλαδέλφεια και δεν ήξεραν από που θα τους έρθει. Και τώρα έρχονται και μας κερδίζουν με δύο κεφαλιές και ένα σουτ. Προσέξτε γιατί θα συνηθίσουμε στις σφαλιάρες και θα καταντήσουμε Πανιώνιος στο τέλος. Που τουλάχιστον αυτός έχει και ένα Κουμορτζί.
Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009
ΤΟ ΠΕΜΠΤΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ
Ξημέρωσε Πέμπτη, 27 Αυγούστου. Ήμασταν ακόμα στο Μιλάνο. Δέκα μέρες περιήγησης στην όμορφη Ιταλία είχαν κιόλας περάσει και είχαμε φτάσει πλέον στην τελική ευθεία. Το Σάββατο 29 Αυγούστου θα ήμασταν μέσα σε ένα Airbus A320 της Aegean με προορισμό την Αθήνα. Αναχώρηση; Από το αεροδρόμιο Marco Polo της Βενετίας. Αυτός θα ήταν και ο τελευταίος σταθμός του ταξιδιού μας. Η πιο ξεχωριστή πόλη του κόσμου. Δεν ξέρω αν είναι η ωραιότερη, άλλωστε ο καθένας αξιολογεί το ωραίο με τα δικά του προσωπικά κριτήρια, αλλά είναι η πλέον χαρακτηριστική πόλη. Με μία λέξη: μοναδική!
Φύγαμε από το Μιλάνο την συνηθισμένη ώρα αναχώρησης δηλαδή στις 10:00 π.μ. Οι πέντε πόλεις που μείναμε απείχαν μεταξύ τους περίπου το ίδιο, γύρω στα 250 χιλιόμετρα. Τρεις ώρες δρόμο με το αυτοκίνητο. Το είχαμε προγραμματίσει έτσι, ώστε να αναχωρούμε μετά το πρωινό και να φτάνουμε το μεσημεράκι όταν τα δωμάτια των ξενοδοχείων θα είναι διαθέσιμα. Πλάκα-πλάκα τώρα που το σκέφτομαι η εκδρομή στην Ιταλία ήταν ότι πιο οργανωμένο και προγραμματισμένο έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Γενικά είμαι «χύμα» τύπος. Τα περισσότερα τα αφήνω στην τύχη. Βέβαια στην πορεία το πρόγραμμα τροποποιήθηκε αρκετά, αλλά ένα γενικό πλάνο υπήρχε. Η τελευταία αλλαγή που κάναμε ήταν να περάσουμε από την Βερόνα, να την δούμε και μετά να πάμε στην Βενετία. Η Βερόνα ήταν στον δρόμο μας. Δεν χρειάστηκε να κάνουμε παράκαμψη για να την επισκεφτούμε. Απέχει από το Μιλάνο περίπου 150 χιλιόμετρα. Ο δρόμος είναι φανταστικός. Οι περισσότεροι δρόμοι στην Ιταλία είναι πολύ καλοί αλλά αυτό το τμήμα είναι το καλύτερο διότι βρίσκεται κατά μήκος της τεράστιας κοιλάδας του ποταμού Πάδου. Απέραντες ευθείες μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι αλλά και ανυπόφορη κίνηση.
Κατά τις 11.30 π.μ. φτάσαμε στη Βερόνα. Αν αρχίσω πάλι να γράφω για το πόσο ωραία πόλη είναι η Βερόνα θα αρχίσετε να με αντιμετωπίζετε με δυσπιστία. «Δεν μπορεί να είναι όλες οι πόλεις της Ιταλίας όμορφες!» , θα σκεφτεί κάποιος… Τι να κάνω όμως που, όντως, οι περισσότερες πόλεις της Ιταλίας είναι όμορφες; Να γράψω ψέματα; Η Βερόνα είναι λοιπόν πανέμορφη! Καταρχάς διασχίζεται και αυτή από ποτάμι. Έχει υπέροχες γέφυρες, γραφικότατες πλατείες και φυσικά… ιστορικό κέντρο αναγνωρισμένο ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Υπάρχει αφθονία αξιοθέατων (στο σπίτι της Ιουλιέτας δεν πήγαμε) όπως εκκλησίες, παλάτια και αρχαία κτίσματα αλλά αυτό που ξεχωρίζει στη Βερόνα όπως και στη Ρώμη είναι η Ρωμαϊκή Αρένα (Φωτογραφία 1). Πρόκειται ουσιαστικά για ένα μικρότερο Κολοσσαίο. Τέσσερεις Ρωμαϊκές αρένες διατηρούνται μέχρι σήμερα σε καλή κατάσταση. Μία στη Ρώμη, μία κάπου στην Τυνησία , μία στη Βερόνα και μία στη Γαλλική πόλη Αρλ. Μόνο η τελευταία μας έχει «ξεφύγει». Περπατήσαμε για κάποια ώρα τα δρομάκια και τις πλατείες της γραφικής πόλης, αλλά ήταν τόση η ζέστη που μετά από λίγο εξουθενωθήκαμε. Ξαποστάσαμε για μισή ωρίτσα σε ένα καφέ και αναχωρήσαμε για τον τελικό προορισμό του ταξιδιού μας.
(Φωτογραφία 1)
Τότε συνέβη και το τελευταίο ευτράπελο της εκδρομής. Όταν βγήκαμε από την Βερόνα και μπήκαμε στην Autostrade με προορισμό την Βενετία φτάσαμε στα διόδια. Στην Ιταλία το σύστημα με τα διόδια έχει ως εξής: Υπάρχει μία σειρά από διόδια για τους κατόχους telepass. Μία σειρά για τους κατόχους καρτών, μία σειρά με αυτόματα μηχανήματα και άλλη μία με υπαλλήλους. Επίσης, δεν είναι απίθανο να βρεις διόδια χωρίς υπαλλήλους. Τότε περνάς μόνο με τα υπόλοιπα μέσα. Εμείς σε όλο το ταξίδι πληρώναμε στα αυτόματα μηχανήματα. Με το που μπεις στην Autostrade, για να περάσεις τα διόδια πατάς ένα κουμπί σε αυτόματο μηχάνημα και παίρνεις ένα χαρτί σε στυλ εισιτηρίου λεωφορείου. Το χαρτί αναφέρει ώρα και θέση και όταν ξαναπερνάς διόδια για να βγεις από τον δρόμο, τοποθετείς το χαρτί στη σχισμή του μηχανήματος, αναγράφεται σε ηλεκτρονικό πίνακα το ποσό που πρέπει να πληρώσεις, ρίχνεις τα χρήματα στο μηχάνημα, ανοίγει η μπάρα και περνάς. Καλό είναι όσοι περνάτε από διόδια στην Ιταλία να μαζέψετε πάρα πολλά κέρματα και να τα ξεφορτωθείτε εκεί. Όταν λοιπόν φτάσαμε στα διόδια έξω από τη Βερόνα βρεθήκαμε προ εκπλήξεως. Ήταν τόσο μεγάλη η κίνηση στο δρόμο και σε συνδυασμό με την λωρίδα κυκλοφορίας που είχαμε επιλέξει (αριστερά), ήταν αδύνατον να στρίψουμε προς τα δεξιά που ήταν η σειρά με τα αυτόματα μηχανήματα παρά μόνο να πάμε ευθεία προς τα Telepass! Έκανα μία προσπάθεια να κόψω δεξιά αλλά ήταν παρακινδυνευμένο. Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα να πάμε προς τα telepass και ότι γίνει. Με παρέσυρε και η Βίκυ που με το που είδε την μπάρα να σηκώνεται από το μπροστινό αυτοκίνητο νόμιζε ότι η είσοδος ήταν free ( αυτό είναι το νόημα του telepass, να περνάς «αέρα», αλλά πάνω στον πανικό δεν προλάβαμε να το συνειδητοποιήσουμε…), οπότε πήγα και εγώ ευθεία προς την μπάρα. Τότε έγινε ο χαμός! Εξυπακούεται ότι λόγω της έλλειψης telepass από μέρους μας, η μπάρα δεν ανέβηκε… Και τώρα τι γίνεται; Κολλήσαμε. Τα αυτοκίνητα από πίσω άρχισαν να σχηματίζουν ουρά πολλών μέτρων, κάποιοι άρχισαν να κορνάρουν επίμονα και εμένα με είχε λούσει κρύος ιδρώτας. «Ρόμπα» θα γίνουμε, σκέφτηκα. Βγήκα από το αμάξι και πήγα να ρωτήσω τον οδηγό του πίσω αυτοκινήτου, τι να κάνω. Γκαντεμιά. Έπεσα σε τύπο που δεν ήξερε Αγγλικά. Με νοήματα μου έδωσε να καταλάβω ότι έπρεπε να πατήσω ένα κουμπί με την ένδειξη “HELP” στα αριστερά , δίπλα στην μπάρα. Το πάτησα (εν τω μεταξύ τα δευτερόλεπτα περνούσαν βασανιστικά) και το μόνο που ακούστηκε ήταν μία γυναικεία φωνή που με πληροφορούσε ότι δεν έχω telepass. «Πλάκα με κάνεις; Εσένα περίμενα να μου το πεις;» Ξαναπάω πίσω και βλέπω ότι οι οδηγοί την είχαν «κάνει» από την ουρά εκτός από δύο. Τον τύπο που ρώτησα πριν και έναν άλλο με φορτηγάκι. Πάω στον τύπο με το φορτηγάκι και του λέω να κάνει όπισθεν να φύγουμε από τα δίπλα διόδια αλλά αυτός βράχος! «Δεν πάω πουθενά» μου λέει. «Βρε καλέ μου βρε χρυσέ κάνε όπισθεν μπας και φτάσουμε στην Βενετία πριν το βράδυ», τίποτα αυτός! Ξαναπάω μπροστά και πατάω το “HELP” για δεύτερη φορά. Ευτυχώς δεν ακούστηκε καμία γυναίκα να με ενημερώνει ότι οδηγάω Fiat Bravo γιατί το εγκεφαλικό το είχα σίγουρο. Τουναντίον, ανέβηκε η μπάρα! Χωρίς πολλά-πολλά μπαίνω μέσα στο αμάξι και περνάω τα διόδια ανακουφισμένος.
Η ανακούφιση μου κράτησε ένα λεπτό. «Και τώρα πως θα βγούμε από την Autostrade;» ρωτάω ο αφελής. Τα διόδια στη Βενετία ενδέχεται να μην έχουν υπαλληλικό προσωπικό παρά μόνο αυτόματα μηχανήματα. Τι θα κάνουμε σε αυτήν την περίπτωση; Χωρίς χαρτάκι πως θα περάσουμε; Φτάσαμε έξω από τη Βενετία σε μία ώρα. Τότε ήταν που η τύχη μας χαμογέλασε. Κάναμε λάθος στο δρόμο και αντί να στρίψουμε για Βενετία κατευθυνθήκαμε προς Τριέστη. Αυτό το λάθος αποδείχθηκε ευεργετικό διότι βγήκαμε από την Autostrade τρία χιλιόμετρα μετά την διασταύρωση για Βενετία και από ένα απομονωμένο σταθμό διοδίων με υπάλληλο. Του εξηγήσαμε τι συνέβη, μας έβγαλε το κονδύλι που έπρεπε να πληρώσουμε για την απόσταση που είχαμε ήδη διανύσει και με το χαρτάκι στα χέρια τραβήξαμε περιχαρείς για Βενετία. Περάσαμε τα μεγάλα διόδια της Βενετίας με το χαρτάκι που πήραμε, και αρχίσαμε να μετράμε αντίστροφα για την άφιξη μας στην πόλη των καναλιών.
(φωτογραφία 2)
Είχα γράψει στην περιγραφή μου για την Φλωρεντία το πόσο εντυπωσιακή μας φάνηκε η είσοδος στη πόλη. Ούτε η είσοδος στην Βενετία περνάει αδιάφορη. Για να φτάσεις στην πόλη διασχίζεις μία γέφυρα με μήκος 3.700 μέτρων ονόματι Ponte della Liberta (φωτογραφία 2). Δεξιά και αριστερά αγναντεύεις την θάλασσα και ευθεία μπροστά σου τα νησιά πάνω στα οποία είναι χτισμένη η πανέμορφη πόλη. Στην Βενετία δεν επιτρέπονται τα αυτοκίνητα. Φτάνοντας λοιπόν ακριβώς έξω από την πόλη έπρεπε να βρούμε παρκινγκ. Βρήκα ένα τεράστιο παρκινγκ, αφήσαμε το αυτοκίνητο και ετοιμαστήκαμε για ποδαρόδρομο. Πήραμε μαζί μας τα απαραίτητα για δύο βραδιές πράγματα, και ξεκινήσαμε με τα πόδια για την Βενετία. Μας πήρε περίπου 25 λεπτά για να φτάσουμε στην Piazzale Roma, την αφετηρία των βαπορέτων. Βγάλαμε εισιτήρια διάρκειας 36 ωρών και κουρασμένοι από τον ποδαρόδρομο, τα βάρη και την απίστευτη υγρασία μπήκαμε στο βαπορέτο με προορισμό το ξενοδοχείο. Θέλει προετοιμασία για να βρεις το ξενοδοχείο σου στην Βενετία. Υπάρχουν θαλάσσια ταξί αλλά είναι πανάκριβα. Οπότε πρέπει να βρεις την κατάλληλη στάση του βαπορέτου για να μην χαθείς στα δαιδαλώδη στενά της πόλης. Ευτυχώς είχαμε οργανωθεί σχετικά καλά, κατεβήκαμε στην σωστή στάση και βρήκαμε το ξενοδοχείο μας αρκετά εύκολα. Μείναμε σε πολύ καλό ξενοδοχείο στην Βενετία (φωτογραφίες 3 και 4).
(φωτογραφία 3)
(φωτογραφία 4)
Όχι τόσο από άποψη ανέσεων και χλιδής αλλά λόγω θέσης. Ήταν πολύ κοντά σε στάση βαπορέτου (όχι κάτι δύσκολο να συμβεί) αλλά το κυριότερο ήταν δίπλα στην πασίγνωστη πλατεία του Αγίου Μάρκου (φωτογραφία 5). Σε τρία λεπτά με τα πόδια ήσουν εκεί. Πληρώσαμε 215 ευρώ για δύο βραδιές, ποσό που μπορεί να φαίνεται μεγάλο αλλά για τα δεδομένα της Βενετίας και της εποχής, ήταν ικανοποιητικό. Εγκατασταθήκαμε στο δωμάτιο, ξεκουραστήκαμε για πολύ λίγο και βγήκαμε για περιήγηση στην πόλη. Είναι απόλαυση να περπατάς στη Βενετία. Στενά δρομάκια γεμάτα μαγαζιά, γεφυράκια, κανάλια, γόνδολες, τουρίστες, πλατείες, εκκλησίες, υπέροχα αρχοντικά συνθέτουν ένα τοπίο μαγικό. Η πλατεία του Αγίου Μάρκου είναι επιβλητική. Μας θύμισε λίγο την Πλάθα Μαγιόρ της Μαδρίτης. Η θέα του μεγάλου καναλιού από την γέφυρα Ριάλτο (φωτογραφία 6) είναι πανέμορφη. Ειδικά την ώρα που σουρουπώνει, έχεις την τύχη να δεις ένα θέαμα μοναδικό.
(φωτογραφία 5)
(φωτογραφία 6)
Χωρίς υπερβολή, «δεν υπάρχει» τέτοιο μέρος, όπως είναι της μόδας να λέγεται. Περπατήσαμε αρκετά στην Βενετία. Μόνο έτσι μπορείς να την γνωρίσεις. Σε μουσεία δεν πήγαμε, δεν είχαμε ούτε το χρόνο ούτε την ψυχική διάθεση για κάτι τέτοιο. Την επόμενη μέρα επισκεφτήκαμε το γνωστό (για τα κρύσταλλα του) νησί Μουράνο. Μας πήρε μισή ώρα με το βαπορέτο για να φτάσουμε. Είναι γεμάτο μαγαζιά που πουλάνε κρύσταλλα σε κάθε μορφή. Αγοράσαμε μία υπέροχη κρυστάλλινη γάτα. Πήγαμε για φαγητό. Σκέφτηκα να βρούμε ένα εστιατόριο λίγο πιο απόμερο μήπως και γλιτώσουμε το «καπέλο» στις τιμές. Αμ δε. Για να φανταστείτε τις τιμές του, θα σας πω το εξής: Η χωριάτικη σαλάτα (Greek Salad) κόστιζε 13 ευρώ! Τα μακαρόνια θεωρούνται πρώτο πιάτο με ότι αυτό συνεπάγεται.. Για να μην τα πολυλογώ, πληρώσαμε 40 ευρώ και φάγαμε μία σαλάτα και δύο μικρές μερίδες φαγητό. Ούτε νερό δεν πήραμε λέμε.
Επιστρέψαμε στην Βενετία. Ήταν το τελευταίο μας βράδυ στην Ιταλία. Την ίδια ώρα που εμείς ξεκουραζόμασταν στο ξενοδοχείο, το… υπόλοιπο Αττικής καιγόταν. Το βράδυ περιηγηθήκαμε στα στενά της πόλης και στο τέλος καταλήξαμε στην πλατεία του Αγίου Μάρκου. Κάθε βράδυ στα εστιατόρια της πλατείας γίνεται κάτι σαν διαγωνισμός ορχηστρικής μουσικής. Κάθε εστιατόριο έχει την δική του ορχήστρα που παίζει κατά κύριο λόγο γνωστά κλασσικά κομμάτια. Πολύ τουριστικό μου φάνηκε. Στον γυρισμό για το ξενοδοχείο αγοράσαμε τα γνωστά Βενετσιάνικα μπισκότα και συναντήσαμε κατά τύχη ένα μεγάλο θερινό σινεμά (χαμός γινόταν). Είχα άγχος για την επομένη. Πάντα όταν ταξιδεύω με αεροπλάνο έχω ένα μικρό βάρος. Εκτός αυτού έπρεπε με συντονισμένες προσπάθειες να προλάβουμε την πτήση (11:00 π.μ.). Μία αναποδιά και θα μέναμε με τις βαλίτσες στο χέρι. Ευτυχώς πήγανε όλα καλά! Φτάσαμε στην Αθήνα το μεσημεράκι και στη Σάμο κατά τις 18:00 μ.μ. Το ταξίδι έφτασε και τυπικά στο τέλος του..
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
