Ποτέ δεν ήμουν φαν της Μπαρτσελόνα. Ποτέ δεν ήμουν φαν οποιασδήποτε Ισπανικής ομάδας. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται με το ποδόσφαιρο, συμπαθούσα τις Γερμανικές ομάδες λόγω της αυταπάρνησης, της επιμονής, της πειθαρχίας και της εξαιρετικής φυσικής κατάστασης. Ομάδες χωρίς μεγάλο ταλέντο αλλά με επίγνωση των αδυναμιών τους. Ομάδες που κάλυπταν το χάντικαπ της έλλειψης τεχνικής και φαντασίας με την δουλειά και την οργάνωση. Στοιχεία άξια θαυμασμού, διότι δεν αποτελούν εγγενή χαρακτηριστικά του ανθρώπου, αλλά επίκτητα. Ώσπου εμφανίστηκε η Μπαρτσελόνα! Είκοσι χρόνια βλέπω ποδόσφαιρο, αυτό που παρακολούθησα προχθές ξεπέρασε την μεγαλύτερη φαντασίωση ενός ποδοσφαιρόφιλου. Το ποδόσφαιρο στο απόγειο του. Είναι αδύνατο να αποτυπωθεί με λέξεις αυτό που συνέβει την Δευτέρα στο ντέρμπι Μπάρτσα-Ρεάλ όσο αδύνατο είναι να περιγράψεις επαρκώς τα συναισθήματα που βιώνεις βλέποντας μία εξαιρετική ταινία, διαβάζοντας ένα ποίημα ή ένα μυθιστόρημα. Είναι κάτι που περισσότερο το ζεις και λιγότερο το αναλύεις.Παρόλα αυτά θα κάνω μια προσπάθεια να αποτυπώσω τι συνέβει προχθές. Καταρχήν έπαιζαν οι δύο μεγαλύτερες Ισπανικές ομάδες. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έπαιζαν οι ομάδες με την μεγαλύτερη αντιπαλότητα. Τα τοπικά ντέρμπι είναι σίγουρα πιο σκληρά. Οι αγώνες μεταξύ Μπάρτσα και Ρεάλ ανέκαθεν ήταν ανοιχτοί, καθαροί με πολλά γκολ και πλούσιο θέαμα. Το Ελληνικής προέλευσης κλισέ ότι τα ντέρμπι κρίνονται στη δύναμη και το πάθος (βλέπε πρόσφατο ΑΕΚ-ΟΣΦΠ) εδώ δεν έχει εφαρμογή. Τα ντέρμπι Μπάρτσα-Ρεάλ καθορίζονται από ποδοσφαρικούς παράγοντες όπως φόρμα, ποιότητα, ομαδικότητα, ταλέντο, ατομική αξία παικτών κλπ.
Την Δευτέρα η Μπάρτσα τα είχε όλα. Εκπληκτικό ρυθμό παιχνιδιού, κατοχή μπάλας που άγγιζε το 70% και ταχύτητα σκέψης εξωπραγματική. Είναι σίγουρο ότι οι παίκτες αποφασίζουν τι θα κάνουν με ή χωρίς την μπάλα ένα κλικ πριν τελεστεί οποιοδήποτε γεγονός. Ξέρουν που θα πασάρουν πριν πάρουν την μπάλα, ο συμπαίκτης τους ξέρει που να κινηθεί πριν πάρει την πάσα, ο συνγχονισμός στις κινήσεις είναι ασύλληπτος για ομαδικό άθλημα και η ακρίβεια της πάσας προκαλεί σοκ! Αν δεις το παιχνίδι της Δευτέρας ταυτόχρονα με οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι σε δύο τηλεοράσεις στο ίδιο δωμάτιο, θα καταλάβεις το μέγεθος της διαφοράς. Πρώτη φορά ποδοσφαιρική ομάδα λειτουργεί όπως μία συμφωνική ορχήστρα και η παρομοίωση δεν αποτελεί υπερβολή του σπορτκάστερ αλλά πραγματικότητα! Ο αγώνας την Δευτέρας άγγιξε το άριστα από πλευράς Μπαρτσελόνα. Έτσι θα παίζουν οι ομάδες σε 20 χρόνια.
Ένα επιπλέον χαρακτηριστικό που κάνει αυτήν την ομάδα ασυναγώνιστη είναι η έλλειψη σημείων αναφοράς. Όλες οι κανονικές ομάδες παίζουν σύστημα 4-4-2 ή 4-3-3 ή 4-2-3-1 ή 4-3-2-1 ή 4-3-1-2 ή άλλες παραλλαγές αυτών των συστημάτων. Έχουν σέντερ μπακ μέτριας έως καλής τεχνικής, ένα σέντερ φορ στην επίθεση ως εκφραστή των επιθετικών προσπαθειών και ακραίους παίκτες στις πτέρυγες για πλαγιοκοπήσεις. Οι θέσεις αντιστοιχούν σε συγκεκριμένους παίκτες και το πολύ πολύ ένας παίκτης να μπορεί να παίξει σε δύο θέσεις ανάλογα με τις ανάγκες του παιχνιδιού. Στην Μπάρτσα τίποτα από όλα αυτα δεν ισχύει! Ενώ όλοι γνωρίζουν πως θα παίξει, τους είναι αδύνατον να την σταματήσουν. Πέραν του γεγονότος ότι η ατομική αξία ορισμένων παικτών είναι εκπληκτική (Μέσι, Βίγια, Άλβες) ο τρόπος ανάπτυξης είναι αυτός που κάνει την διαφορά και όχι τα πρόσωπα. Στον αγώνα με την Ρεάλ έξι παίκτες από την μέση και μπροστά έπαιζαν σχεδόν όπου ήθελαν με ένα τρόπο που θυμίζει το ρολόϊ που παιζόταν παλιά στο βόλεϊ. Ο Μέσι, ο Βίγια, ο Πέδρο, ο Τσάβι, ο Ινιέστα και ο Μπουσκέτς άλλαζαν θέσεις με δαιμονιώδη ρυθμό και όμως παρόλα αυτά βρίσκονταν με κλειστά μάτια! Αν προσέξει κάποιος τον αγώνα θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει κλασσικός φορ. Η άμυνα της Ρεάλ δεν έχει τη δυνατότητα να προσαρμοστεί πάνω σε ένα επιθετικό πλάνο ανάπτυξης της Μπάρτσα διότι αυτό είναι ομιχλώδες και ακανόνιστο. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν "κόλλησε" στην ομάδα ένας κανονικός φορ όπως ο εκπληκτικός κατά τα άλλα Ιμπραϊμοβιτς. Σε θέση για γκολ βγαίνουν 4-5 κρυφοί κυνηγοί. Παλαιότερα, οι άμυνες δυσκολεύονταν να αντιμετωπίσουν έναν κρυφό κυνηγό, φανταστείτε τι μπέρδεμα είναι τώρα να αντιμετωπίσεις 3-4 κρυφούς κυνηγούς οι οποίοι πέραν όλων των άλλων είναι και ταχύτατοι τόσο στη σκέψη όσο και στην εκτέλεση.
Ο Μουρίνιο προσπάθησε να παίξει με την άμυνα ψηλά. Μου θύμισε τον Μαλεζάνι που πήγε να κάνει το ίδιο με τον Μπίσκαν και τον Γκούμα. Είναι μεγάλη γάτα ο Μουρίνιο και ήξερε ότι ο μόνος τρόπος να βραχυκυκλώσει την Μπάρτσα με αυτούς τους παίκτες που είχε στην διάθεση του, ήταν να μειώσει τις αποστάσεις των γραμμών και να περιορίσει τους χώρους κίνησης των διαμόνων της Μπάρτσα. Εκτός αυτού, ήθελε ο περιορισμός αυτός να γίνει όσο το δυνατόν πιο μακριά από την περιοχή του. Η σκέψη ήταν καλή. Αν η Μπαρτσελόνα δεν έπιανε καλή απόδοση μπορούσε να κάνει μεγάλη ζημια. Διότι τους παίκτες για αυτό το παιχνίδι τους είχε. Και ο Αλόνσο και ο Κεντίρα και οι Καρβάλιο, Πέπε, Ράμος είναι μεγάλοι παίκτες και μπορούν να κρατήσουν πίσω. Το έχουν αποδείξει άλλωστε. Μόνο που με την Μπάρτσα είναι αλλιώς. Το εκπληκτικό πάσινγκ γκέημ και οι κάθετες πάσες "ξυράφι" εξέθεσαν το σύστημα του Μουρίνιο. Αν επέλεγε ένα σύστημα αλά Ίντερ με την γραμμή άμυνα πάνω στην μεγάλη περιοχή και το κέντρο για αρωγό, μπορεί να έχανε με το τιμητικό 1-0 ή 2-0. Εκείνος πήγε να κερδίσει και έφαγε την πεντάρα. Έτσι είναι αυτά...
Πέρα όμως από τις αναλύσεις, αυτό που είδαμε την Δευτέρα ήταν έργο τέχνης. Ποτέ στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου δεν θαυμάσαμε ομάδα να παίζει τόσο καλά για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και κόντρα σε τόσο σπουδαίο αντίπαλο. Ήταν το καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών!
