Αναγέννηση!

Εν μέσω της πύρινης λαίλαπας που σαρώνει όλη την χώρα και των συνηθισμένων αλληλοκατηγοριών μεταξύ Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης (λες και η πλήρης έλλειψη προληπτικών μέτρων και η ανετοιμότητα των Υπηρεσιών είναι θέμα κυβερνήσεων και όχι της αρρωστημένης ''ωχαδερφικής'' νοοτροπίας του Έλληνα), είχαμε την χθεσινή ημέρα δύο ιδιαίτερα σημαντικά (από αθλητικής άποψης...) γεγονότα για την ΑΕΚΑΡΑ μας. Πρώτο και σημαντικότερο η ανάληψη της προεδρίας της ΚΑΕ από τον κ. Δημήτριο Δρόσο , επιχειρηματία , πρώην πρόεδρο του Σπόρτινγκ και δεύτερον την τεράστια αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της ΠΑΕ με ένα ποσό της τάξης των 15 εκατομμυρίων ευρώ!Πραγματικές ειδήσεις που έχει αξία να αξιολογηθούν και όχι η ακατάσχετη μεταγραφολογία που κάθε καλοκαίρι ευδοκιμεί στις αθλητικές εφημερίδες.

Όσον αφορά την πρώτη είδηση είναι σημαντική όχι μόνο για την ΚΑΕ ΑΕΚ που βρισκόταν στα πρόθυρα της διάλυσης άλλα και για το Ελληνικό Πρωτάθλημα το οποίο όπως είπε και ο Λάζαρος Παπαδόπουλος είναι από τα χειρότερα. Και πως να μην είναι, όταν ουσιαστικά συμμετέχουν 4 ομάδες. Ο Ολυμπιακός , ο Παναθηναϊκος , ο Άρης και ο Πανιώνιος. Χρειάζεται ισχυρός ΠΑΟΚ , αναγεννημένη ΑΕΚ , ο παλιός καλός Ηρακλής , το Περιστέρι , δυνατές και ανεξάρτητες επαρχιακές ομάδες για να αναβιώσει η εποχή των 90's. Τότε που το Μπάσκετ μεσουρανούσε και μονοπωλούσε το ενδιαφέρον όλων. Μάλλον ζητάω πολλά , ε;

Η δεύτερη είδηση ήρθε να επιβεβαιώσει με τον πλέον ηχηρό τρόπο την τεράστια δυναμική που αναπτύσει πλέον η ΠΑΕ ΑΕΚ σε όλα τα επίπεδα. Αγωνιστικό, οικονομικό και οργανωτικό. Αυτό που έχει απομείνει είναι το θέμα των υποδομών. Με ιδιόκτητο γήπεδο και σοβαρό προπονητήριο αντάξιο μιας ομάδας με φιλοδοξίες, δεν θα έχουμε πλέον να ζηλέψουμε τίποτα και από κανέναν! Και ποιος να το φανταζόταν , όταν πριν από 3 ακριβώς χρόνια σχεδόν είχαμε διαλυθεί.

Τελικά είναι στο αίμα αυτής της τεράστιας ομάδας να ανεγεννιέται από τις στάχτες της. Σαν τον Φοίνικα...

Αγαπημένες Φωτογραφίες

Φούρνοι Κορσεών-Ιούνιος 2005

Πάτμος-Ιούνιος 2006

Σαντορίνη-Ιούλιος 2006

Σαντορίνη-Ιούλιος 2006

Σαντορίνη-Ιούλιος 2006

Σαντορίνη-Ιούλιος 2006

Σαντορίνη-Ιούλιος 2006

Κως -Μάϊος 2007

Κρήτη - Πρέβελη - Σεπτέμβριος 2005

Κρήτη -Σητεία -Σεπτέμβριος 2005

Μέχρι που φτάνουν οι ανθρώπινες αντοχές;

Περίληψη :

"Tο 1819 το φαλαινοθηρικό Έσσεξ ξεκίνησε από το νησί Ναντάκετ της Μασαχουσέτης, στον Ατλαντικό, για ένα συνηθισμένο ταξίδι, να κυνηγήσει φάλαινες. Δεκαπέντε μήνες αργότερα συνέβη κάτι αδιανόητο: βαθιά στο Νότιο Ειρηνικό, μια εξαγριωμένη φάλαινα εμβόλισε και βύθισε το πλοίο. Οι είκοσι άντρες του πληρώματος, φοβούμενοι τους κανίβαλους στα νησιά προς τα δυτικά, μπήκαν σε τρεις μικρές βάρκες και ξεκίνησαν για τη Νότια Αμερική, 3.000 μίλια μακριά. Μετά από μια οδύσσεια τριών μηνών, μόνο οκτώ είχαν μείνει ζωντανοί...Μια από τις πιο δραματικές θαλασσινές ιστορίες όλων των εποχών. Ένα έπος επιβίωσης. Ένα συναρπαστικό αφήγημα που αποπνέει βαθιά γνώση της φαλαινοθηρικής παράδοσης. Γραμμένο αριστοτεχνικά, κέρδισε το μεγάλο αμερικανικό βραβείο National Book Award κι αποτελεί ήδη νέο ορόσημο στη θαλασσινή λογοτεχνία"

Το βιβλίο ''Στην καρδιά της θάλασσας'' είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά που έχω διαβάσει ποτέ. Στην άκρη του μυαλού μου υπάρχει πάντα η σκέψη ότι όλα όσα περιγράφονται στις 367 σελίδες του , έχουν λάβει χώρα πραγματικά και δεν είναι αποκύημα της φαντασίας κάποιου ταλαντούχου συγγραφέα. Αυτό για μένα είναι ιδιαίτερα σημαντικό και επιβεβαιώνει την φράση : ''η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε φαντασία''. Τα γεγονότα που περιγράφονται στο βιβλίο είναι συγκλονιστικά. Πρόκειται για ένα έπος επιβίωσης.

Οι περισσότεροι άνθρωποι ζούμε πλέον μία συνηθισμένη ζωή χωρίς μεγάλες περιπέτειες και συγκινήσεις. Δεν ερχόμαστε πλέον τόσο κόντα στα στοιχεία της φύσης ούτε δοκιμάζουμε τις σωματικες αντοχές μας , παρά μόνο τις συναισθηματικές , ψυχολογικές και πνευματικές. Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας και του διαδικτύου , δεν είναι εύκολο να ξεφύγουμε από αυτο.

Σε αυτό το βιβλίο λοιπόν έχουμε να κάνουμε με το όριο των ανθρώπινων σωματικών αντοχών και όχι μόνο. Μέχρι που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος για να επιβιώσει; Πως μπορεί να αντιμετωπίσει τις δύο πιο ακραίες καταστάσεις , την πείνα και την δίψα;

Η αφυδάτωση και η ασιτία , ως αποτέλεσμα των παραπάνω καταστάσεων, προκαλούν απώλεια ηθικής αντίστασης καθώς και διανοητική κατάρρευση ικανή να οδηγήσει στον κανιβαλισμό. Οι ανθρώπινες ηθικές αξίες αντικαθίσταται από τα ζωώδη ένστικτα επιβίωσης. Δεν μπορώ να πάρω θέση υπέρ ή κατά του κανιβαλισμού. Είναι πολύ εύκολο να ενστερνιστείς την μία ή την άλλη άποψη σε θεωρητικό επίπεδο. Θα την ακολουθήσεις όμως αν έρθει ποτέ η στιγμή της επιλογής;

Πόσο ''μεγάλος'' είσαι;

Προχθές έλαβα ένα e-mail από ένα φίλο μου όπου εμφανίζονταν οι παρακάτω εικόνες. Τις βρήκα ιδιαιτέρως κατατοπιστικές όσον αφορά την τάξη μεγέθους του πλανήτη μας.

Βλέποντας τις εικόνες αυτές , αναρωτήθηκα με ποιον άλλο τρόπο εκτός από αυτόν θα μπορούσαμε να αντιληφθούμε το μέγεθος του πλανήτη μας. Τα ψυχρά νούμερα που αποστηθίζαμε στο σχολείο δεν θα μπορούσαν φυσικά να μας κατατοπίσουν με τόσο παραστατικό τρόπο.Η απεικόνιση, η οποία υποθέτω ότι είναι σε κλίμακα, δείχνει με τον πλέον εμφανή και σαφή τρόπο την ασημαντότητα μας. Το τελευταίο αστέρι , ο Antares , είναι από τα πιο λαμπρά του ουρανού. Ποιός θα μπορούσε να φανταστεί βλέποντας το στον ουρανό ότι είναι τόσα εκατομμύρια φορές μεγαλύτερο από την γη;

Ο άνθρωπος σύμφωνα με την εξελικτική θεωρία ανέπτυξε τέτοιες αισθήσεις ικανές μόνο να του εξασφαλίσουν την επιβίωση. Ούτε την ταχύτητα του φωτός μπορούμε να αντιληφθούμε με τις αισθήσεις μας ,ούτε το μέγεθος ενός ηλεκτρονίου, ούτε το τεράστιο μέγεθος του αστέρα Antares.

Να ποια είναι η τεράστια προσφορά της επιστήμης που δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη. Χάρη σε αυτήν ο άνθρωπος ανακάλυψε νέους κόσμους. Ταξιδεύντας με μόνη πυξίδα την ευφυϊα μας , απλώνονται μπροστά μας πεδία ανεξερεύνητα και γοητευτικά. Και είμαι σίγουρος ότι ακόμα ήμαστε στην αρχή...

Η γάτα μας η Lucky

Ήταν αρχές Απριλίου, μια τυπική μέρα στο γραφείο, όταν ξαφνικά άκουσα νιαουρίσματα προερχόμενα από το χώρο στάθμευσης του κτιρίου. Ένα τσιμεντοστρωμένο οικόπεδο ακριβώς δίπλα στο κτίριο της Υπηρεσίας μας οπού σχεδόν πάντα παρκάρω το αυτοκίνητο. Ήταν πολλά και έντονα τα νιαουρίσματα. Πήγα να δω. Τέσσερα νεογέννητα γατάκια , χαμένα στο διάστημα , να μην ξέρουν που πατάνε και που πηγαίνουν. Δεν έβλεπαν καν. Η μητέρα τους πουθενά. Ο θάνατος τους ήταν θέμα χρόνου. Δεν υπήρχε περίπτωση να τα αφήσω να πεθάνουν έτσι. Η αγάπη μου για τα ζώα και ιδίως για τα γατιά με ώθησε να κατέβω κάτω και να τα περιμαζέψω. Το κλάμα τους ασταμάτητο , ξεσήκωσαν όλον τον κόσμο. Η συνάδελφος η Ιωάννα αποφάσισε να κρατήσει τα 2 και τα άλλα 2 τα πήρα εγώ. Κατοικούμε σε όροφο και ο μόνος ελεύθερος χώρος είναι ένα μπαλκονάκι 1.00 χ 3.00. Παρόλα αυτά αποφασίσαμε να τα κρατήσουμε. Η Βίκυ όταν τα είδε ξετρελάθηκε. Έλα όμως που είχαμε ταξίδι στην Χίο λόγω Πάσχα... Τα πήραμε μαζί μας , δεν υπήρχε άλλη επιλογή.

Μετά από 2 βδομάδες πίσω στην βάση μας. Τα γατάκια όλο αυτό το διάστημα να τρέφονται μόνο με γάλα (με σύριγγα παρακαλώ) και να μην είναι μεγαλύτερα ούτε καν από το ποντίκι του υπολογιστή! Σήμερα , 3 μήνες μετά ζει μόνο το καφέ. Το μαύρο σκοτώθηκε από έναν μεγάλο γάτο της γειτονιάς. Τι κρίμα! Τα άλλα 2 που πήρε η συνάδελφος νεκρά και αυτά.

Το καφέ , δικαιωματικά νομίζω πήρε το όνομα Lucky. Είναι το μόνο που επέζησε και μας κρατάει υπέροχη συντροφιά. Που και που κάνει και καμιά ζημιά , αλλά τι να κάνουμε...

Η Lucky σήμερα!

Αγαπημένες μου Φωτογραφίες από Σάμο και Χίο

Οι παρακάτω φωτογραφίες αποτελούν ένα μικρό δείγμα από τις πολλές που έχω βγάλει τα τελευταία τέσσερα χρόνια στην ιδιαίτερη πατρίδα μου την Χίο και την όμορφη Σάμο.

Ουράνιο Τόξο στην Χίο

Ηλιοβασίλεμα στην Χίο

Φούρνοι Κορσεών

Η περιοχή ''Ποτάμι'' στο Καρλόβασι

Υπέροχη Θέα απο βουνό της Ικαρίας

Το Βαθύ της Σάμου την αυγή

Δύση ηλίου Στους Φούρνους Κορσεών

Ένας λόγος ύπαρξης της φιλίας

Ο Μίλαν Κούντερα στα τελευταία μυθιστορήματα του συνήθως καταπιάνεται με το νόημα της ζωής , τον έρωτα , την έννοια της φιλίας και άλλα πολλά φιλοσοφικά ζητήματα , παρουσιάζοντας τα ως σκέψεις ή απόψεις των ηρώων του.

Στο μυθιστόρημα με τίτλο ''Η ταυτότητα'' που μόλις τελείωσα , σε κάποιο σημείο ένας εκ των ηρώων του Κούντερα , ο Ζαν-Μαρκ , επισκέπτεται απρόθυμα έναν εφηβικό του φίλο με τον οποίο έχει να μιλήσει πολλά χρόνια λόγω μιας παρεξήγησης. Ο πρώην φίλος του είναι ετοιμοθάνατος στο κρεβάτι του πόνου , και ευδιάθετος που τον βλέπει , του υπενθυμίζει διάφορες καταστάσεις που πέρασαν μαζί κατά την περίοδο της φιλίας τους. "Θυμάσαι τότε που ήμασταν εκεί και κάναμε εκείνο...''

Ο Ζάν-Μαρκ όμως δεν θυμάται... Δεν του λέει τίποτα η περιγραφή του πρώην φίλου του. Και αναρωτιέται , τι είναι τελικά η φιλία; Για ποιόν λόγο οι άνθρωποι κάνουν φίλους; Μήπως οι φίλοι είναι μόνο έναν τρόπος να μην ξεχνάμε το παρελθόν μας , μέσω της διαρκούς υπενθύμισης κοινών εμπειριών; Τελικά μήπως είναι ο καθρέπτης μέσω του οποίου κοιτάμε τις παλαιότερες εκδόσεις του ''εγώ'' μας;

Διαβάζοντας αυτά , μου πέρασε από το μυαλό η πιθανότητα να έχει κάποια βάση ο φίλος μας ο Κούντερα. Όσο μεγαλώνουμε , είναι φυσιολογικό να χάνουμε τους παιδικούς και εφηβικούς μας φίλους. Τότε είναι που αρχίζουν να ξεθωριάζουν σαν παλιές φωτογραφίες οι μνήμες μας. Ποιός θυμάται το καλοκαίρι του '87 ; Το μόνο που θυμάμαι εγώ από τότε είναι η κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ απο την Ελλαδάρα μας και ένα μονοήμερο ταξίδι με το καραβάκι στις Οινούσες χωρίς να θυμάμαι ακριβώς με ποιούς είχα πάει. Ποιός θυμάται τι έκανε , πως πέρασε στις διακοπές του , ποιός/ποια του άρεσε , με τι διασκέδαζε και τόσα άλλα;

Θυμάται αυτός που πέρασε κάποιες κοινές εμπειρίες με τους φίλους του. Αυτός , που όταν τους συναντά αρέσκεται στο ατελείωτο αυτό μπλα μπλα που δεν τον αφήνει να ξεχάσει και να ήθελε..

Έτσι διατηρούνται οι μνήμες μας όσο μεγαλώνουμε. Οι μνήμες άλλωστε είναι σαν σκόρπιες έγχρωμες κουκίδες πάνω σε λευκό χαρτί. Δεν είναι συνεχόμενη γραμμή. Αν με το χρόνο αρχίσει να ξεθωριάζει μία από αυτές , μόνο κάποιος φίλος μπορεί να την αποτρέψει από το να σβηστεί τελείως.

Πρώτη προσπάθεια

Σήμερα , εντελώς τυχαία και χωρίς να το έχω προγραμματίσει αποφάσισα να μάθω πως δημιουργείται ένα ιστολόγιο. Κάνω αυτήν την προσπάθεια όντας πλήρως άσχετος.
Για να δούμε που θα καταλήξει...
Το σκέφτηκα αυτό αναλογιζόμενος ότι πολλές φορές όταν διαβάζω ένα βιβλίο συνειδητοποιώ ότι δεν έχω κάποιον με τον οποίο θα μπορούσα να το σχολιάσω. Δύσκολα βρίσκεις στον περίγυρο σου άτομα που να διαβάζουν, πόσο μάλλον να διαβάζουν τα βιβλία που προτιμάς.
Εδώ λοιπόν θα καταγράφω αυτά που με προβληματίζουν , που με συγκινούν και γενικώς μου προκαλούν το ενδιαφέρον όταν διαβάζω ένα βιβλίο.
Αν τύχει και το βιβλίο αυτό το διαβάζει ή το έχει διαβάσει και κάποιος άλλος ακόμα καλύτερα! Θα υπάρχει η δυνατότητα ανταλλαγής απόψεων...

Κάνω λοιπόν την αρχή λέγοντας ότι αυτήν την εποχή διαβάζω το βιβλίο '' Η ταυτότητα '' του Μίλαν Κούντερα. Όταν το τελειώσω θα επανέλθω...