Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου 2008

Η ΑΝΘΡΩΠΙΚΗ ΑΡΧΗ Η΄ ΑΛΛΙΩΣ Η ΑΡΧΗ ΠΟΥ ΕΠΙΝΟΗΘΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΕΙ ΤΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

«Είμαστε εδώ για να μελετήσουμε το σύμπαν, επομένως οι νόμοι του σύμπαντος πρέπει να είναι συμβατοί με την ύπαρξη μας»
Το σύμπαν εκτός από απέραντο είναι και ιδιαίτερα πολύπλοκο. Διέπεται από άπειρες σταθερές , άλλες γνωστές ( όπως η διαστολή του) και άλλες όχι (όπως η σκοτεινή ύλη) , οι οποίες το χαρακτηρίζουν και του δίνουν αυτήν την μαγευτική και παράξενη εικόνα. Μέρος της εικόνας αυτής μπορούμε να διακρίνουμε σήμερα με τα σύγχρονα τηλεσκόπια που έχουν κατασκευαστεί όπως το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble. Το σύμπαν λοιπόν είναι αυτό που είναι. Εμείς , ως παρατηρητές , πως βρεθήκαμε εδώ που είμαστε ώστε να μπορούμε σήμερα να παρατηρούμε τον μαγευτικό και αχανή αυτό κόσμο; Πως φτάσαμε σε αυτήν την εξέλιξη , ώστε νοήμονα όντα όπως οι άνθρωποι , να κατοικούν σε έναν από τους δισεκατομμύρια πλανήτες που υπάρχουν , να στοχάζονται και να προσπαθούν να ερμηνεύσουν την αρχή και την πορεία του κόσμου;
Οι πιθανότητες υπέρ της μη δημιουργίας ζωής (πόσο μάλλον νοήμονος) είναι συντριπτικά περισσότερες από τις πιθανότητες εμφάνισης της. Μπροστά σε αυτό το «θαύμα» , και με δεδομένο ότι ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου είναι η ανασφάλεια και η άγνοια , το «κενό» έπρεπε να καλυφθεί από κάτι. Η ερμηνεία ότι ένας παντοδύναμος θεός δημιούργησε τα πάντα και καθορίζει την πορεία των πραγμάτων , έρχεται και άρει όλες τις αδυναμίες και τα κενά γνώσης που έχουμε , εξηγώντας τον τρόπο δημιουργίας μας αλλά και τον λόγο ύπαρξης μας.

Οι επιστήμονες όμως δεν επαναπαύονται σε θεωρίες ή δόγματα που προκύπτουν μέσω «εξ αποκαλύψεως» αληθειών. Προσπαθούν να ερμηνεύσουν τον κόσμο και να εξηγήσουν τα ανεξήγητα. Κλάδοι επιστημών όπως η αστρονομία και η κοσμολογία , ερευνούν , ψάχνουν , αναζητούν και παρουσιάζουν τα κατά καιρούς μοντέλα δημιουργίας και εξέλιξης του σύμπαντος. Το σημερινό μοντέλο ανάπτυξης είναι αυτό της μεγάλης έκρηξης. Όλες οι παρατηρήσεις οδηγούν σε αυτήν την εξήγηση η οποία δεν είναι καθολικής αποδοχής καθώς υπάρχουν ακόμα και σήμερα επιστήμονες που την αμφισβητούν.
Το μοντέλο αυτό δίνει μία εξήγηση για την δημιουργία του σύμπαντος αλλά δεν εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο μετά από 14 δισεκατομμύρια χρόνια, αρχικά δημιουργήθηκε η ζωή , και εν συνεχεία αυτή η ζωή εξελίχθηκε τόσο πολύ που απέκτησε την ικανότητα να ερευνά τον τρόπο της ίδιας της δημιουργίας της. Με λίγα λόγια η θεωρία της μεγάλης έκρηξης δεν συμπεριλαμβάνει απαραιτήτως και τον άνθρωπο. Το σύμπαν θα μπορούσε να υπάρχει και θα μπορούσε να εξελιχθεί χωρίς το ανθρώπινο στοιχείο. Όταν όμως εμείς οι άνθρωποι ερχόμαστε ως παρατηρητές να ερευνήσουμε το σύμπαν , διαπιστώνουμε με έκπληξη ότι η εξέλιξη του ήταν τέτοια που δημιούργησε όλες τις απαραίτητες συνθήκες και προϋποθέσεις για να εμφανιστεί η ζωή. Με λίγα λόγια το σύμπαν είναι έτσι όπως είναι διότι αν δεν ήταν έτσι δεν θα υπήρχαμε εμείς για να το παρατηρήσουμε. Αυτή είναι η λεγόμενη ανθρωπική αρχή.

Η ανθρωπική αρχή αναφέρεται κατ’ αρχήν στις συγκεκριμένες τιμές που έχουν ορισμένες παράμετροι στη Φυσική. Αν, για παράδειγμα, η πιθανότητα εκπομπής ή απορρόφησης φωτονίων από τα ηλεκτρόνια ήταν απειροελάχιστα μεγαλύτερη ή μικρότερη, τα άστρα ή θα είχαν εκραγεί ή δε θα μπορούσαν να μετατρέψουν το υδρογόνο και το ήλιο σε άνθρακα και οξυγόνο.
Και στις δύο περιπτώσεις δε θα είχαμε δημιουργηθεί εμείς οι άνθρωποι. Οι περισσότερες από αυτές τις τιμές θα αντιστοιχούσαν σε κάποιο Σύμπαν που αν και μπορεί να ήταν πολύ όμορφο, δε θα περιείχε κανένα ον ικανό να θαυμάσει αυτή την ομορφιά. Κατά κάποιο τρόπο το Σύμπαν συνωμότησε για να δημιουργήσει τον άνθρωπο.
Η ανθρωπική θεωρία για αυτούς που δεν έχουν συναντήσει τον όρο έρχεται σε δύο "μορφές". Την ισχυρή και την ασθενή. Το βασικό επιχείρημα για την κάθε μια είναι: Το Σύμπαν είναι έτσι όπως είναι γιατί αν ήταν αλλιώς δεν θα υπήρχαμε για να το παρατηρήσουμε [ΑΣΘΕΝΗΣ]. Το σύμπαν είναι έτσι όπως είναι γιατί υπάρχουμε εμείς [ΙΣΧΥΡΗ].
Όπως μπορεί να γίνει κατανοητό από τα παραπάνω, η έννοια της ανθρωπικής αρχής (ειδικά η ασθενής) δεν διαφέρει και πολύ από την έννοια του Θεού-Δημιουργού. Μπροστά στην ανικανότητα του να ερμηνεύσει τον κόσμο , ο άνθρωπος διατυπώνει διάφορες θεωρίες οι οποίες από επιστημονικής και πρακτικής άποψης δεν έχουν μεγάλη αξία. Τι παραπάνω λέει η ανθρωπική αρχή πέραν του ότι υπάρχουμε επειδή υπάρχουμε; Είμαστε λοιπόν ακόμα στο σκοτάδι. Δεν γνωρίζουμε ούτε το πώς ακριβώς δημιουργήθηκε το σύμπαν , ούτε τον λόγο για τον οποίο δημιουργήθηκε έτσι όπως δημιουργήθηκε και κυρίως ούτε το πώς και το γιατί εμφανιστήκαμε εμείς. Άραγε θα μάθουμε ποτέ;

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2008

ΑΝ ΒΛΕΠΑΜΕ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΘΕΑΜΑ...

Στην αρχή της χρονιάς οι ομάδες είναι "πιασμένες" από την προετοιμασία , δεν έχουν "δέσει" ακόμα διότι έχουν γίνει πολλές αλλαγές στο ρόστερ τους και γενικότερα θέλουν χρόνο προκειμένου να αποδώσουν τα αναμενόμενα. Στην μέση της χρονιάς έχουν γίνει αρκετά παιχνίδια και οι ομάδες κάνουν "κοιλιά" , οι τραυματισμοί έχουν κάνει την εμφάνιση τους επηρεάζοντας τον τρόπο παιχνιδιού και οι διακοπές των Χριστουγέννων αποσυντονίζουν τους παίκτες. Όταν πλησιάζει το τέλος του πρωταθλήματος έχουμε άλλο τροπάρι: Εδώ που φτάσαμε αυτό που έχει σημασία είναι οι βαθμοί και όχι το θέαμα , άρα ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Με αυτήν την λογική πότε θα δούμε μπάλα της προκοπής; Όσο καθ όλη την διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου οι δικαιολογίες από την πλευρά των ομάδων για την έλλειψη θεάματος δίνουν και παίρνουν , ο κόσμος δεν δυσανασχετεί αλλά αρκείται στις νίκες με οποιοδήποτε τρόπο και τα ΜΜΕ αποθεώνουν διαστρεβλώνοντας συνεχώς την πραγματικότητα , μπάλα δεν πρόκειται να δούμε. Νίκες με κάθε τρόπο γουστάρετε; Τέτοιες νίκες θα σας προσφέρουμε λοιπόν και εμείς.
Προσπαθώ να σκεφτώ έναν αγώνα Ελληνικού πρωταθλήματος που να έγινε ανοιχτό και ελεύθερο παιχνίδι. Οι μικροί ταμπουρώνονται μέσα στη μεγάλη περιοχή με 8 παίκτες , οι μεγάλοι αδυνατούν να διασπάσουν τις κλειστές άμυνες με ένα αξιοπρεπές πλάνο ανάπτυξης και με έναν συνδυασμό της προκοπής , και η κατάσταση αυτή συνεχίζεται και συνεχίζεται και συνεχίζεται...
Ακόμα και ο ΟΣΦΠ που τα προηγούμενα χρόνια έπαιζε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας με κατοχή μπάλας , διεισδύσεις , πλαγιοκοπήσεις και πλούσια παραγωγή φάσεων , φέτος δεν μπορεί να σκοράρει χωρίς τον Κοβάσεβιτς και δεν μπορεί να κάνει πάνω από πέντε ευκαιρίες της προκοπής. Για τον ΠΑΟ τι να πώ... Έχει αναγάγει το 1-0 σε επιστήμη. Με αυτό το σκορ κέρδισε την Βέροια , τον Λεβαδιακό , τον Αρη , τον Ηρακλή , τον ΠΑΟΚ , την Καλαμαριά και ένα σωρό ομάδες ακόμη. Ε, δεν άντεξαν οι φίλαθλοι και τους τα έχωσαν , παρόλο που είναι πρώτοι. Η ΑΕΚ όσο ήταν πρώτη δεν μιλούσε κανείς. Το πρωτάθλημα έγινε αυτοσκοπός σε τέτοιο βαθμό που ακόμα και όταν η ομάδα παρουσίαζε άθλια εικόνα και κέρδιζε , δεν γινόταν κριτική αλλά όλοι μιλούσαν για επαγγελματικές νίκες.
Σας έχει πει κανείς ότι οι φίλαθλοι είναι επαγγελματίες υποστηρικτές και χειροκροτητές; Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση , σε λίγο θα παίζετε μεταξύ συγγενών και φίλων... Όσο όμως οι πηγές εσόδων των ομάδων δεν προέρχονται κατα κύριο λόγο από τους φιλάθλους αλλά από το κράτος , την τηλεόραση και τους Ευρωπαϊκούς αγώνες δεν βλέπω να αλλάζουν και πολλά πράγματα.

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008

rod stewart - have i told you lately(unlugged)

Have I told you lately that I love you

Have I told you there's no one else above you

Fill my heart with gladness

take away all my sadnes

sease my troubles that's what you do

For the morning sun in all it's glory

greets the day with hope and comfort too

You fill my life with laughter

and somehow you make it better

ease my troubles that's what you do

There's a love that's divine

and it's yours and it's mine like the sun

And at the end of the day

we should give thanks and pray

to the one, to the one

Have I told you lately that I love you

Have I told you there's no one else above you

Fill my heart with gladness

take away all my sadness

ease my troubles that's what you do

There's a love that's divine

and it's yours and it's mine like the sun

And at the end of the day

we should give thanks and pray

to the one, to the one

And have I told you lately that I love you

Have I told you there's no one else above you

You fill my heart with gladness

take away my sadness

ease my troubles that's what you do

Take away all my sadness

fill my life with gladness

ease my troubles that's what you do

Take away all my sadness

fill my life with gladness

ease my troubles that's what you do

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008

ΓΚΛΟΜΠΑΛΙΑ


Οι κανονισμοί του μπλογκοπαιχνιδιού έχουν ως εξής :
1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή
2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)
3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση
4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρείς δλδ την έκτη, έβδομη και όγδοη και
5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι.
Ακολουθώντας η gatti τον κανόνα νούμερο 5 , μου πέταξε το μπαλάκι να γράψω για το βιβλίο που διαβάζω αυτήν την εποχή που όπως είναι λογικό βρίσκεται ακριβώς μπροστά μου στο τραπεζάκι δίπλα στο Laptop.

Το βιβλίο λέγεται Γκλομπάλια , συγγραφέας είναι ο Ζακ-Κριστόφ-Ρουφέν και εκδόθηκε από τον Ψυχογιό σε μετάφραση Ασπασίας Σιγάλα.

«Είμαι ο Πουίγκ Πιζόλ , από τις "Γενικές Πληροφορίες''», είπε με την ίδια περηφάνια που θα απήγγειλλε πάνω στην σκηνή: «Είμαι ο Δον Ντιέγκο της Καστίλης».
Ο Στίπερ διασκέδαζε όλο και περισσότερο με αυτόν τον περίεργο τύπο , του υποκλίθηκε με το κεφάλι , σαν να χαιρετούσε έναν ευγενή.
«Και τι μπορώ να κάνω για εσάς , αγαπητέ μου Πουίγκ;»
«Πρόκειται σχετικά με την έκρηξη του παγιδευμένου αυτοκινήτου».

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008

ΑΡΡΩΣΤΙΑ

Αρρώστια με κατέβαλε για μία βδομάδα , με πυρετό και φρικτό πονοκέφαλο. Δεν ήταν τόσο ο πυρετός (από 37,5 έως 39,3) όσο ο πονοκέφαλος που δεν μου άφηνε και πολλά περιθώρια πέραν του να κοιμάμαι συνέχεια και να πίνω depon.
Αρρώστια κατέβαλε την Βίκυ ορισμένες μέρες τις περασμένης βδομάδας, με αποτέλεσμα σε κάποιες φάσεις το σπίτι να θυμίζει νοσοκομείο.
Αρρώστια κατέβαλε την αγαπημένη μας γάτα Lucky με αποτέλεσμα να πεθάνει μέσα σε 2 μέρες. Και μου έλεγαν οι γείτονες (δύο συμπαθέστατα γεροντάκια) ότι η γάτα δεν είναι καλά... Μέσα στην δική μου όμως παραζάλη δεν μπορούσα να σκεφτώ την γάτα. Ώσπου μας χτύπησαν την πόρτα την Παρασκευή και με κλάμα στα μάτια, μας είπαν ότι η γάτα πέθανε.
Αρρώστια επικρατεί γενικότερα στο Ελληνικό ποδόσφαιρο , όπου η χαρά του παιχνιδιού έχει εδώ και χρόνια αντικατασταθεί από την χαρά του λαμόγιου , του διαιτητολάγνου και του απατεώνα.
Αρρώστια έχει καταβάλει και έχει διαβρώσει την πολιτική ζωή , τη δημοσιογραφία και τις ηθικές αξίες.
Αρρώστια...

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008

ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΚΑΜΑΡΑ ΣΤΟΝ ΖΕΡΑΛΔΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΤΟΥΣΑΝ ΣΤΟΝ ΦΕΡΕΡ...

Η ιστορία έχει δείξει ότι για να πάρει η ΑΕΚ πρωτάθλημα στην Ελλάδα πρέπει να είναι τουλάχιστον δύο κλάσεις πάνω από τους αντιπάλους της. Ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση τίποτα δεν ειναι εξασφαλισμένο. Έχει χάσει πρωτάθλημα (το 1995-96) στο οποίο είχε ίσως την καλύτερη ομάδα στην σύγχρονη ιστορία της. Πόσο μάλλον τώρα , που κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι μεταξύ των ομάδων του πρώην ΠΟΚ υπάρχουν σημαντικές διαφορές. Πάνω κάτω στο ίδιο καζάνι βράζουν. Ο ΟΣΦΠ έχει καλύτερη 11άδα αλλά υστερεί σε εναλλακτικές λύσεις , ο ΠΑΟ έχει πολύ καλή και σταθερή άμυνα και τον Σαλπιγγίδη μπροστά να καθαρίζει, και η ΑΕΚ έχει αρκετές εναλλακτικές λύσεις και 3-4 έμπειρους , αλλά στην δύση της καριέρας τους , παίκτες. Με δεδομένη την εξωγηπεδική υπεροπλία των απατ-αιώνιων , η ΑΕΚ θα έπρεπε να αντιπαρατάξει ποιότητα και ταλέντο. Δυστυχώς αυτα τα δύο στοιχεία είναι αρκετά περιορισμένα. Ενώ η ομάδα έχει εμπειρία και ορισμένους πολύ μεγάλους παίκτες (Λύμπε , Ρίμπο , Δέλλα , Παπασταθόπουλο) , δεν έχει μεγάλη ποιότητα σε τρανταχτές και ιδιαίτερα σημαντικές θέσεις.
Αρχικά στην θέση του τερματοφύλακα. Καλός ο Μορέτο αλλά για ομάδα τύπου Λάρισας ή Ατρομήτου. Ο τερματοφύλακας μίας μεγάλης ομάδας πρέπει να έχει, αν μη τι άλλο, σταθερότητα. Λάθη όλοι κάνουν , αλλά είναι φανερό ότι ο Μορέτο δεν κάνει για μεγάλη ομάδα. Και είναι απορίας άξιο , καθώς έχει φοβερά σωματικά προσόντα. Ο τελευταίος όμως μεγάλος Βραζιλιάνος τερματοφύλακας ήταν ο Ταφαρέλ , άντε και ο Ντίντα... Σήμερα την έκανε πάλι την "πατατιά" του. Ήταν έξοδος αυτή τώρα , κύριε Μορέτο; Έλεος...

Στην θέση του σέντερ μπακ. Ο Ζεράλδο Αλβες μπορεί να συγκριθεί με παίκτες τύπου Κνολ και Πλετς. Απλά τραγικός. Γνωρίζοντας την ευπάθεια του Δέλλα στις θλάσεις , θα έπρεπε να υπάρχουν ποιοτικότερες εναλλακτικές λύσεις από τον πάγκο. Με παίκτες τύπου Ασκάρατε και Άλβες δυστυχώς δεν γίνεται δουλειά.Που είσαι ρε Μανωλά , που είσαι ρε Γκαμάρα...

Στις θέσεις των άκρων της άμυνας αφενός ο Ράμος είναι προβληματικός στα ανασταλτικά του καθήκοντα , αφετέρου ο Αρουαμπαρένα είναι πρώην ποδοσφαιριστής.

Στο κέντρο τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Και ο Ζήκος και ο Ενσαλίβα την βρώμικη δουλειά την κάνουν. Σε επιτελικό ρόλο ο Καφές , ο Ρίμπο και ο Τόζερ τα φέρνουν βόλτα. Ούτε και οι ακραίοι είναι κακοί παίκτες. Μεγάλοι παίκτες δεν είναι , αλλά μήπως ο ΠΑΟ που είναι πρώτος , έχει καλύτερους;

Η επίθεση απαρτίζεται από πληθώρα παικτών με μπροστάρη έναν μέτριο Αργεντινό και τον γνωστό και μη εξαιρετέο Λυμπερόπουλο. Ειδικά μετα και την προσθήκη του Καλόν και του Εντίνιο υπάρχουν και δυνατότητες αλλαγών.

Και ερχόμαστε στο μεγαλύτερο πρόβλημα που κανείς δεν φανταζόταν ότι θα είναι η μόνιμη πληγή της ΑΕΚ. Λορέντζο Σέρα Φερέρ , κύριοι. Ένας προπονητής που όταν ήρθε χαρακτηρίστηκε ως ο σημαντικότερος που έχει αναλάβει Ελληνική ομάδα τα τελευταία 20 χρόνια. Δυστυχώς μόνο με βάση το βιογραφικό. Είχε περάσει απο την Μπάρτσα, βλέπετε. Είναι δυνατόν να έχει η Μπάρτσα στις τάξεις της κακό προπονητή; Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ΑΕΚ έκανε πέρυσι σχετικά καλή χρονιά διότι ο Φερέρ ήρθε αργά και δεν πρόλαβε να κάνει πολλές αλλαγές στο ήδη διαμορφωμένο ρόστερ. Αν ο φερέρ ερχόταν στην ΑΕΚ το Ιούνιο και έκανε τις μεταγραφές και γενικά τον σχεδιασμό της ομάδας θα είχαμε μεγάλο πρόβλημα! Κάτι που αποδείχθηκε φέτος. Ας παραβλέψουμε αυτό το γεγονός , καθώς είναι κοινώς αποδεκτό ότι οι μεταγραφές είναι πάντα μία διαδικασία ρίσκου, και ας πάμε στην προετοιμασία της ομάδας πριν τα παιχνίδια. Δεν κέρδισε κανένα ντέρμπι μέχρι στιγμής , είναι ο βασικός υπεύθυνος της εικόνας που έδειξε η ΑΕΚ στην Λεοφόρο και έχει χάσει δύο παιχνίδια από υποδεέστερες ομάδες εντός ΟΑΚΑ.

Και έρχεται το σημερινό. Βασικός ο Εντίνιο που δεν ξέρει ούτε τα μικρά ονόματα των συμπαικτών του, έξω Λύμπε και Καλόν. Τόσο καιρό τον κατηγορούσαν ότι δεν βάζει τον Μπλάνκο στα μεγάλα παιχνίδια. Και τι έκανε ο μπαγάσας; Έβαλε τον Μπλάνκο και άφησε στον πάγκο τον Λυμπερόπουλο. Ας το παραβλέψουμε και αυτό ως ένδειξη καλής θέλησης (στο κάτω κάτω αυτός κάνει τις προπονήσεις και ξέρει ποιοι είναι σε καλή κατάσταση) και ας πάμε στο δεύτερο ημίχρονο όπου αψηφώντας το ρίσκο μίας κόκκινης κάρτας ή ενός τραυματισμού , κάνει τρεις μαζεμένες αλλαγές! Είχε άδικο ο Μάκης Μπεκιάρης που έλεγε ότι ο Φερέρ το κάνει αυτό για πρώτη φορά. Το έχει ξανακάνει και μάλιστα στο ημίχρονο! Απλά δεν θυμάμαι σε ποιον αγώνα. Και σπάει ο διάολος το ποδάρι του και βγαίνει έξω το κατσίκι ο Ζεράλδο. Άντε μαζεψε την ομάδα τώρα , "Δον" Λορέντζο. Α, ρε Ντούσαν , εσένα στα χώνανε επειδή αργούσες να κάνεις αλλαγές. Που να ήξεραν τι επρόκειτο να ακολουθήσει...

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008

ΟΙ ΕΠΤΑ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΑΣ

O Μπράιαν Σάικς είναι καθηγητής της Γενετικής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, και είχε μία σημαντική επιστημονική σταδιοδρομία. Αφού ασχολήθηκε πρώτα με την έρευνα για τα αίτια των κληρονομικών ασθενειών των οστών , βάλθηκε να ανακαλύψει αν το DNA , το γενετικό υλικό , μπορούσε να επιβιώσει στα αρχαία οστά. Απέδειξε ότι πράγματι μπορούσε. Η πρώτη αναφορά για εξαγωγή αρχαίου DNA από ανθρώπινα οστά ήταν δική του και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature το 1989. Από τότε ο Σάικς έχει κατ επανάληψη κληθεί , ως διεθνής αυθεντία , να εξετάσει διάφορες σημαντικές υποθέσεις , όπως ο Άνθρωπος των Πάγων , ο Άνθρωπος του Τσένταρ , καθώς και πολλά άτομα που ισχυρίζονταν πως ήταν απόγονοι της Ρωσικής Βασιλικής Οικογένειας. Μαζί με την ερευνητική του ομάδα συνέθεσαν την τελευταία δεκαετία το πληρέστερο οικογενειακό δέντρο DNA του ανθρωπίνου είδους.



Λαμβάνοντας υπόψη τα στοιχεία DNA που είχε συλλέξει όλα αυτά τα χρόνια που έκανε μελέτες , ο Σάικς αποφάσισε να γράψει ένα βιβλίο με τίτλο : The seven Daughters of Eve (Στα Ελληνικά : Οι επτά κόρες της Εύας). Πρόκειται για ένα βιβλίο που αναλύει και προσδιορίζει την γενετική καταγωγή των Ευρωπαίων. Οι Επτά κόρες της Εύας είναι μια αφήγηση από πρώτο χέρι της έρευνάς του, για ένα ξεχωριστό γονίδιο που μεταβιβάζεται αναλλοίωτο από γενιά σε γενιά μέσω της μητέρας, επιτρέποντάς μας έτσι να ανιχνεύσουμε τους γενετικούς προγόνους μας στο χώρο και το χρόνο. Ο καθηγητής Σάικς ανακάλυψε ότι σχεδόν όλοι οι σημερινοί Ευρωπαίοι κατάγονται από μία από τις επτά γυναίκες τις οποίες ονόμασε Ούρσουλα, Ξένια, Έλενα, Βέλντα, Τάρα, Κατρίν και Τζασμίν.Απ' αυτήν την εκπληκτική επιστημονική και περιπετειώδη αφήγηση μαθαίνουμε πού ζούσαν οι αρχαίοι γενετικοί μας πρόγονοι, πώς ήταν η ζωή τους, καθώς και ότι ο καθένας από μας είναι μια ζωντανή μαρτυρία της σχεδόν θαυματουργής δύναμης του DNA μας. Είναι ένα βιβλίο που όχι μόνο επανεξετάζει τον τρόπο με τον οποίο έχουμε εξελιχθεί, αλλά παράλληλα απευθύνεται στην αίσθηση που έχουμε για την ατομικότητα και την ταυτότητά μας.


Στην κριτική του στο ΒΗΜΑ της 29η Φεβρουαρίου του 2004 , ο Σωτήρης Βανδώρος γράφει :

Σχεδόν κάθε σύγχρονος Ευρωπαίος συνδέεται μέσω της μητέρας του, της μητέρας της μητέρας του, της δικής της μητέρας κ.ο.κ. με μία από επτά συγκεκριμένες γυναίκες που έζησαν 10.000 ως 45.000 χρόνια πριν και από τις οποίες προήλθαν οι πληθυσμοί της Ευρώπης. Με άλλα λόγια μόλις επτά γυναίκες, που μπορούμε να προσδιορίσουμε κατά προσέγγιση πότε έζησαν, είναι οι βιολογικοί μητρικοί πρόγονοι 650 εκατ. ζώντων Ευρωπαίων! Αυτός ο εκπληκτικός ισχυρισμός ανήκει στον καθηγητή ανθρώπινης γενετικής στην Οξφόρδη Μπράιαν Σάικς και αποτελεί την καρδιά του βιβλίου του. Ο Σάικς άρχισε να αποκτά διεθνή αναγνώριση το 1989 καθώς ήταν ο πρώτος που κατόρθωσε να εξαγάγει γενετικό υλικό, DNA, από τα οστά ανθρώπου που έζησε εκατοντάδες χρόνια πριν. Έκτοτε γνώρισε ακόμη μεγαλύτερες επιτυχίες, όπως την ανάκτηση το 1994 DNA του λεγόμενου «ανθρώπου των πάγων», που έζησε στις Άλπεις πριν από 5.000 χρόνια. Αν και από τεχνική άποψη η αποκατάσταση της αλληλουχίας των βάσεων που βρίσκονται σε κύτταρα ενός ανθρώπου που έχει πεθάνει εδώ και χιλιάδες χρόνια είναι από μόνη της ένα σπουδαίο επίτευγμα, το ενδιαφέρον ξεκινά από κει και πέρα. Τι πληροφορίες μπορεί να δώσει; Πώς μπορεί να συνδυαστεί με σύγχρονο DNA και σε τι συμπεράσματα να οδηγήσει;Ο συγγραφέας καταπιάνεται με αυτά τα ερωτήματα περιγράφοντας την προσωπική του επιστημονική εξέλιξη στο πλαίσιο της προόδου της γενετικής, όσον αφορά τις γνώσεις που παράγει για τη γενετική μας ιστορία. Πρόκειται για μια συναρπαστική εκλαϊκευτική εξιστόρηση δοσμένη με αρκετό χιούμορ και επί μέρους «επεισόδια», όπως το γιατί ο homo sapiens δεν κατάγεται από τον άνθρωπο του Νεάντερταλ, την προέλευση των πληθυσμών της Πολυνησίας, τον ρόλο της γενετικής στη διαλεύκανση της τύχης των τελευταίων μελών της δυναστείας των Ρομανόφ αλλά και τη γενετική καταγωγή των... χάμστερ. Το βιβλίο γίνεται κατανοητό και από έναν αναγνώστη που δεν έχει γνώσεις βιολογίας. Πιθανόν θα δυσκολευθεί σε κάποια επί μέρους σημεία, κυρίως ως προς τεχνικά και μεθοδολογικά ζητήματα, αλλά με λίγη προσπάθεια θα συλλάβει την ουσία. Και η ουσία έγκειται στο μιτοχονδριακό DNA.Το μιτοχονδριακό DNA βρίσκεται στο κυτταρόπλασμα και όχι στον πυρήνα του κυττάρου. Είναι το τμήμα του DNA που μεταβιβάζεται αποκλειστικά από τη μητέρα στο τέκνο της, χωρίς προσμείξεις από την πλευρά του πατέρα. Αυτό σημαίνει ότι μεταβιβάζεται απαράλλακτο από γενιά σε γενιά μέσω των θηλυκών απογόνων, εκτός αν επισυμβεί κάποια τυχαία μετάλλαξη. Οι γενετιστές έχουν επικεντρωθεί σε ένα προνομιακό για την έρευνά τους τμήμα του μιτοχονδριακού DNA, την περιοχή ελέγχου. Αυτή η περιοχή φαίνεται ότι δεν επιτελεί κάποια λειτουργία και για αυτό αν παρουσιαστεί εκεί μετάλλαξη δεν επιφέρει αλλοιώσεις στον οργανισμό. Εχει προσδιοριστεί ότι γίνεται μια μετάλλαξη σε συγκεκριμένη θέση περίπου κάθε 10.000 χρόνια, ρυθμός πολλές φορές ταχύτερος από τις μεταλλάξεις που γίνονται στο υπόλοιπο DNA. Γιατί παρουσιάζει ενδιαφέρον κάτι τέτοιο; Διότι μπορούμε να υποθέσουμε με ασφάλεια ότι δύο άνθρωποι που παρουσιάζουν μία διαφορά στην περιοχή ελέγχου του μιτοχονδριακού DNA τους είχαν κοινό πρόγονο πριν από 10.000 χρόνια! H συνδυαστική εφαρμογή όλων των παραπάνω σε εκατοντάδες δείγματα DNA σύγχρονων Ευρωπαίων, επεξεργασμένα με το κατάλληλο μαθηματικό μοντέλο, οδήγησε τον Σάικς στο κοινά αποδεκτό πια συμπέρασμα ότι το 95% των σημερινών γηγενών Ευρωπαίων προέρχεται από επτά διακριτές γενετικές πληθυσμιακές ομάδες. Καθεμία από τις ομάδες αυτές ξεκινά από μια συγκεκριμένη γυναίκα.Αντί να τελειώσει το βιβλίο κάπου εδώ, συνεχίζεται με το πλέον ευκολοδιάβαστο αλλά και πλέον αδύναμο, σε βαθμό απογοήτευσης, τμήμα του. H επιστήμη παραχωρεί τη θέση της στην εικοτολογία και ο Σάικς βγαίνει από τα επιστημονικά του χωράφια για να εξιστορήσει συνοπτικά με παραστατικό τρόπο την υποθετική ζωή καθεμιάς από τις επτά «μητέρες» των Ευρωπαίων, στις οποίες μάλιστα δίνει και ονόματα. Διαβάζουμε, ας πούμε, ότι η Ούρσουλα γεννήθηκε πριν από 45.000 χρόνια στους πρόποδες του Παρνασσού! H διήγηση χαρακτηρίζεται από μετριότητα σε αφηγηματικό επίπεδο, αλλά το μείζον πρόβλημα είναι ότι οι σύντομες περιγραφές της ζωής τους - που δεν έχουν καμία σχέση με τη γενετική, αλλά με μια ερασιτεχνική πρόσληψη πορισμάτων της ανθρωπολογίας, της παλαιοντολογίας, της αρχαιολογίας και συγγενών κλάδων - βρίθουν αναχρονισμών, απόδοσης ψυχολογικών ιδιοτήτων εντελώς αληθοφανών, ατεκμηρίωτων διαπροσωπικών και διαφυλετικών σχέσεων.Αν εξαιρέσουμε αυτό το κομμάτι, το βιβλίο είναι σαφώς καλογραμμένο. Μπορεί μάλιστα να διαβαστεί και ως μια εκ των έσω, βιωματική, εξιστόρηση του πώς παράγεται το επιστημονικώς σκέπτεσθαι και εργάζεσθαι. Μια δραστηριότητα με πολλές στιγμές βασανιστικής απομόνωσης σε αίθουσες εργαστηρίων, βιβλιοθήκες, λαβυρινθώδεις στοχασμούς, αλλά και ένα συλλογικό έργο στο οποίο συμβάλλουν χιλιάδες διαφορετικά πνεύματα που συμπληρώνουν, επιβεβαιώνουν, προσθέτουν ή αμφισβητούν, διαψεύδουν, διορθώνουν την υπό συνεχή αναθεώρηση επιστημονική γνώση· μια δραστηριότητα με στιγμές έμπνευσης και θριάμβου, αλλά και στιγμές αποτυχίας και απογοήτευσης· στιγμές που δοξάζεται το ήθος και η συνεργασία και άλλες που κυριαρχεί η εμπάθεια και ο πλέον επαίσχυντος ανταγωνισμός μα πάνω από όλα, μια δραστηριότητα που απαιτεί μόχθο, πάρα πολύ μόχθο.
Ένα επιπλέον άρθρο που βρήκα σχετικά με το βιβλίο , εδώ

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008

50 χρόνια από την τραγωδία του Μονάχου

Η τελευταία παράσταση στο Βελιγράδι
Το 1958 η Γιουνάιτεντ είχε μια ευκαιρία να φτάσει ξανά στα ημιτελικά. Εκείνο τον Φεβρουάριο η ομάδα επρόκειτο να επισκεφτεί για δεύτερη φορά μια χώρα που ανήκε σε εκείνο το μέρος της Ευρώπης που ο Τσόρτσιλ είχε χαρακτηρίσει «σιδηρούν παραπέτασμα». Η Ευρώπη και ολόκληρος ο πλανήτης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν χωριστεί σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Δύο κόσμους που δεν γνώριζαν ο ένας τον άλλον, που έβλεπαν ο ένας τον άλλον με φόβο, καχυποψία και σε ορισμένες περιπτώσεις μίσος. Η Γιουνάιτεντ θα ταξίδευε για το Βελιγράδι, όπου θα αντιμετώπιζε τον Ερυθρό Αστέρα, στη ρεβάνς του πρώτου παιχνιδιού, στο οποίο η Μάντσεστερ είχε επικρατήσει 2-1. Εάν προκρινόταν, θα αντιμετώπιζε στα ημιτελικά την ιταλική Μίλαν. Νωρίτερα την ίδια χρονιά είχε αποκλείσει σε διπλά παιχνίδια την Ντούγκλα Πράγας. Πολλοί από τους παίκτες της Γιουνάιτεντ σε εκείνο το ταξίδι στο Βελιγράδι, επηρεασμένοι από τις εφημερίδες και το ραδιόφωνο, που μιλούσαν για τη μεγάλη έλλειψη τροφίμων στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, είχαν πάρει μαζί τους μπισκότα, σοκολάτες και διάφορα γλυκά. Οταν έφτασαν στο Βελιγράδι το απόγευμα της Δευτέρας, ύστερα από μια άνετη πτήση, συνάντησαν μια πόλη φοβισμένη και σημαδεμένη από τη φτώχεια, η οποία στα μάτια των Εγγλέζων, που ζούσαν τελείως διαφορετικά, γινόταν ακόμα μεγαλύτερη. Ο Αλμπερτ Σκάνλον αργότερα θα διηγηθεί ότι σε κάθε όροφο του ξενοδοχείου στο οποίο έμενε η ομάδα υπήρχαν ένοπλοι φρουροί, ενώ αργότερα το ίδιο απόγευμα, όταν ο ίδιος με κάποιους συμπαίκτες του επιχείρησαν να κάνουν μια βόλτα στο Βελιγράδι, τους έκανε εντύπωση η μεγάλη φτώχεια (ο ίδιος είπε σε εφημερίδα του Μάντσεστερ πως «πολλοί φορούσαν παπούτσια από λάστιχα αυτοκινήτων, στα μαγαζιά υπήρχαν ουρές ανθρώπων που αναζητούσαν πράγματα που δεν υπήρχαν και η πόλη φαινόταν αιχμαλωτισμένη σε μια ζοφερή ατμόσφαιρα και δεν είχε να προσφέρει τίποτε σε έναν επισκέπτη»). Παρ' όλα αυτά, χιλιάδες άνθρωποι ήταν στα πεζοδρόμια, χαιρετώντας τους παίκτες της Γιουνάιτεντ στη διαδρομή με το πούλμαν μέχρι το γήπεδο. Η άφιξη της Μάντσεστερ στο Βελιγράδι ήταν το σημαντικότερο γεγονός που είχε συμβεί στη ζωή της πόλης τα τελευταία χρόνια. Η ομάδα του Μπάσμπι ήταν ήδη γνωστή στους Γιουγκοσλάβους, που την είδαν να επιβεβαιώνει την εκπληκτική δύναμή της στο γήπεδο, όταν πριν ακόμα συμπληρωθεί το πρώτο μισάωρο προηγείτο 3-0, με δύο από τα γκολ να έχουν σημειωθεί από τον Μπόμπι Τσάρλτον. Ειδικά το δεύτερο, ένας κεραυνός από τα 25 μέτρα, άφησε άφωνους τους φιλάθλους στο γήπεδο. Κι αυτό διότι, παρά την εκπληκτική εκτίναξή του, ο μαυροντυμένος Μπεάρα, ένας από τους καλύτερους τερματοφύλακες στην ιστορία του ποδοσφαίρου, δεν μπόρεσε να σταματήσει την πορεία της μπάλας προς τα δίχτυα. Μέχρι τότε κανείς δεν είχε διανοηθεί να προκαλέσει τον Μπεάρα από τόσο μακριά και να τον νικήσει. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ερυθρός Αστέρας μπόρεσε να ισορροπήσει κάπως και με τη βοήθεια κάποιων σφυριγμάτων, όπως σημείωναν οι αγγλικές εφημερίδες της εποχής, να ισοφαρίσει το σκορ, που όμως έδινε την πρόκριση στη Γιουνάιτεντ.
Η μοιραία πτήση
Την επομένη το πρωί, στις 6 Φεβρουαρίου, όταν το πούλμαν της Γιουνάιτεντ κατευθυνόταν στο αεροδρόμιο, ελάχιστα μέλη της αποστολής χάζευαν τη διαδρομή. Οι περισσότεροι κοιμούνταν στις θέσεις τους, αποκαμωμένοι από το γλέντι της προηγούμενης νύχτας. Μιας νύχτας που ξεκίνησε με μια δεξίωση στη βρετανική πρεσβεία του Βελιγραδίου και συνεχίστηκε στο ξενοδοχείο μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Η αποστολή της ομάδας καθυστέρησε στο αεροδρόμιο αρκετή ώρα, μια και ο Τζον Μπέρι είχε χάσει το διαβατήριό του. Και χωρίς διαβατήριο δεν μπορούσες να φύγεις από εκεί. Οι άνθρωποι της Γιουνάιτεντ πανικοβλήθηκαν λιγάκι, ειδοποίησαν την πρεσβεία για το πρόβλημα και γύρισαν στο ξενοδοχείο. Εκαναν άνω-κάτω το δωμάτιο που έμενε ο Μπέρι, έψαξαν μέχρι και στα σκουπίδια του ξενοδοχείου, αλλά τελικά το διαβατήριο του Μπέρι βρέθηκε… μέσα στη βαλίτσα του. Ολα τα μέλη της αποστολής, μετά την ταλαιπωρία των τριών τελευταίων ημερών, ανυπομονούσαν να επιστρέψουν στο Μάντσεστερ. Οι ποδοσφαιριστές περισσότερο απ' όλους, μια και το Σάββατο είχαν ένα σημαντικό παιχνίδι που μπορεί να έκρινε και τον τίτλο, κόντρα στη Γουλβς, τον σπουδαιότερο αντίπαλό τους εκείνη τη χρονιά. Το ενδεχόμενο της μεγαλύτερης ταλαιπωρίας ήταν που είχε ωθήσει τους ανθρώπους της Γιουνάιτεντ να μισθώσουν μια πτήση τσάρτερ με ένα αεροσκάφος των βρετανικών αερογραμμών της BEA (που αργότερα μετονομάστηκε σε British Airways), ένα δικινητήριο τύπου Elizabeth. Αυτός ο τύπος είχε ένα πολύ καλό ιστορικό ασφαλείας, γεγονός που επιβεβαιωνόταν και από την επιλογή της βασίλισσας να πετά με αυτό το αεροσκάφος. Η πτήση της Γιουνάιτεντ από το Βελιγράδι προς το Μάντσεστερ δεν θα γινόταν απευθείας, αλλά με ενδιάμεσο σταθμό το Μόναχο, όπου θα γινόταν ο ανεφοδιασμός σε καύσιμα. Οταν το αεροπλάνο άφησε το Βελιγράδι, ο καιρός ήταν καλός, με ήλιο και χωρίς σύννεφα. Μόλις, όμως, μπήκε στον εναέριο χώρο της Γερμανίας οι καιρικές συνθήκες άλλαξαν δραματικά. Ο ουρανός σκοτείνιασε, άρχισαν κάποιες αναταράξεις, ενώ την ώρα που οι δύο πιλότοι άρχισαν τη διαδικασία της καθόδου ο διάδρομος του αεροδρομίου του Μονάχου είχε ήδη σκεπαστεί από χιόνι. Παράλληλα, η πυκνή ομίχλη, που περιόριζε την ορατότητα, ανάγκασε τους πιλότους να επιλέξουν τη διαδικασία προσέγγισης μέσω των οργάνων. Μόλις το αεροπλάνο προσγειώθηκε, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, ανακοινώθηκε στους επιβάτες ότι έπρεπε να αποβιβαστούν, διότι θα χρειάζονταν περίπου 40 λεπτά για τον ανεφοδιασμό του αεροπλάνου. Ο δημοσιογράφος Φρανκ Τέιλορ, της εφημερίδας του Μάντσεστερ «Chronicle», θυμόταν ότι «μόλις άνοιξε η πόρτα του αεροπλάνου για να κατέβουμε, μέσα στην καμπίνα όρμησε ένας αέρας τόσο παγωμένος, λες και προερχόταν από τις στέπες της Σιβηρίας. Πρώτος κατέβηκε προσεκτικά ο Ντάνκαν Εντουαρντς, που σήκωσε τον γιακά του για να προστατευτεί από τον παγωμένο αέρα, ενώ φώναξε στους άλλους να προσέχουν πού πατάνε λόγω του πάγου που είχε πιάσει το έδαφος». Μόλις όλοι οι επιβάτες έφτασαν στη ζεστασιά του τέρμιναλ, άρχισαν να τριγυρνούν στα καταστήματα για να αγοράσουν κάποιο αναμνηστικό ή αναζητούσαν να πιουν κάτι ζεστό στο μπαρ. Στις 2:15 μετά το μεσημέρι όλοι ειδοποιήθηκαν να επιστρέψουν στο αεροπλάνο, μια και ο ανεφοδιασμός είχε ολοκληρωθεί και όλα ήταν έτοιμα για τη συνέχεια του ταξιδιού. Καθώς επέστρεφαν στο αεροπλάνο, ο Ρότζερ Μπερν, ένας από τους παίκτες της Γιουνάιτεντ, παρατήρησε ότι μέσα στα 40 λεπτά που διήρκεσε ο ανεφοδιασμός οι τροχοί του αεροπλάνου είχαν καλυφθεί από το χιόνι. Παρ' όλα αυτά, κανείς δεν ανησυχούσε και οι περισσότεροι ανυπομονούσαν να επιστρέψουν στο αεροπλάνο για να φάνε, να κοιμηθούν ή να παίξουν χαρτιά. Ο Μπιλ Φουλκς, ένας από τους μεγαλύτερους πλάγιους μπακ που ανέδειξε το αγγλικό ποδόσφαιρο, έλεγε με σιγουριά: «Θα προσγειωθούμε στο Μάντσεστερ στις 7 το απόγευμα». Στις 2:19 μ.μ. ο πύργος ελέγχου έδωσε άδεια στον κυβερνήτη Τζέιμς Θέιν και τον συγκυβερνήτη Κεν Ρέιμεντ να απογειωθούν. Οι επιβάτες άκουσαν τον θόρυβο που έκαναν οι μηχανές και το αεροπλάνο άρχισε να κινείται στον διάδρομο. «Θυμάμαι ότι κοιτούσα από το παράθυρο για να δω τη στιγμή που οι τροχοί θα ξεκολλούσαν από το έδαφος και θα απογειωνόμασταν. Μόλις η ισχύς των μηχανών μεγάλωσε και αρχίσαμε να αναπτύσσουμε ταχύτητα, ξαφνικά φρενάραμε και το αεροπλάνο σταμάτησε στη μέση του διαδρόμου, χωρίς κανείς να ξέρει γιατί», θα γράψει αργότερα ο Μπόμπι Τσάρλτον. Οι πιλότοι σταμάτησαν το αεροσκάφος εξαιτίας ενός περίεργου θορύβου που άκουσαν στη μία από τις δύο μηχανές, που, όπως ισχυρίστηκε αργότερα ο κυβερνήτης Τζέιμς Θέιν, οφειλόταν στην υπερτροφοδοσία με καύσιμα, γεγονός που συχνά συνέβαινε σε αεροσκάφη αυτού του τύπου, ιδιαίτερα σε αεροδρόμια που βρίσκονταν σε μεγάλο υψόμετρο, όπως αυτό του Μονάχου. Τα δικινητήρια Elizabeth είχαν τόσο ισχυρές μηχανές, που μπορούσαν να απογειωθούν και με τη μία μόνο. Οι πιλότοι ετοιμάστηκαν για μια δεύτερη προσπάθεια απογείωσης στις 2:34 μ.μ., αλλά και πάλι το αεροπλάνο σταμάτησε στη μέση του διαδρόμου, μια και η μία μηχανή έκανε τον ίδιο παράξενο θόρυβο. Στο εσωτερικό του αεροπλάνου άρχισε να δημιουργείται ανησυχία και ο πανύψηλος πρώην τερματοφύλακας της εθνικής Αγγλίας, Φρανκ Σουίφτ, που συνόδευε την αποστολή ως δημοσιογράφος της εφημερίδας «News of the World», σηκώθηκε από τη θέση του και φώναξε: «Τι διάολο συμβαίνει και δεν μπορούμε να σηκωθούμε;». Ενας συνοδός από το πλήρωμα της καμπίνας είπε στους επιβάτες ότι υπάρχει ένα μικρό αλλά όχι ανησυχητικό πρόβλημα, που θα χρειαζόταν λίγη ώρα για να διορθωθεί, και κάλεσε τους επιβάτες να αποβιβαστούν και πάλι. Καθώς κατευθύνονταν πάλι προς το τέρμιναλ του αεροδρομίου, ο δημοσιογράφος Φρανκ Τέιλορ, που είχε υπηρετήσει στη βρετανική πολεμική αεροπορία (ο οποίος αργότερα θα γράψει το βιβλίο «The day a team died), είπε στον Τσάρλτον, που ήταν ανήσυχος: «Οποιο και να είναι το πρόβλημα, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος. Ο πιλότος μπορεί να διακόψει ανά πάσα στιγμή τη διαδικασία απογείωσης, πριν το αεροπλάνο αναπτύξει πλήρη ισχύ, χωρίς κίνδυνο για τους επιβάτες». Πριν οι επιβάτες προλάβουν να πιουν τον καφέ που παρήγγειλαν, ειδοποιήθηκαν να επιστρέψουν στο αεροπλάνο. Ο Μπιλ Φουλκς θα πει αργότερα στους δημοσιογράφους: «Αυτή η ειδοποίηση δεν μου άρεσε. Ηρθε πολύ γρήγορα. Μέσα σε 10 λεπτά πρόλαβαν να διορθώσουν τη βλάβη;». Το ίδιο ανήσυχος ήταν και ο Φρανκ Τέιλορ, που ήξερε ότι υπήρχαν κίνδυνοι από τον πάγο που θα μπορούσε να κάτσει στα φτερά. Και είχαν δίκιο, μια και ο κυβερνήτης Θέιν αργότερα θα παραδεχτεί ότι «με τον Κεν, τον συγκυβερνήτη, δεν βγήκαμε καθόλου από το κόκπιτ, απλώς κουβεντιάσαμε για τη χιονόπτωση που είχε αραιώσει, κοιτάξαμε τα φτερά από την καμπίνα, που έμοιαζαν εντάξει, και αποφασίσαμε να πετάξουμε χωρίς να βάλουμε να καθαρίσουν τα φτερά». Οι επιβάτες ήταν ανήσυχοι. Ο Μπόμπι Τσάρλτον με τον συμπαίκτη του Ντένις Βάιολετ πήγαν στο μπροστινό μέρος του αεροπλάνου, αλλάζοντας θέσεις με τους Τόμι Τέιλορ και Ντέιβ Πεγκ, οι οποίοι οδηγούμενοι από μια έμπνευση που θα αποδεικνυόταν τραγική στη συνέχεια μετακινήθηκαν στο πίσω μέρος του αεροπλάνου επειδή πίστεψαν ότι θα ήταν περισσότερο ασφαλείς. Οταν όλοι τακτοποιήθηκαν στις θέσεις τους, πάλι υπήρξε καθυστέρηση, μια και στο μέτρημα διαπιστώθηκε ότι έλειπε ένας επιβάτης, ο δημοσιογράφος Αλφ Κλαρκ της «Manchester Evening Chronicle», που καθυστέρησε στο τέρμιναλ διότι τηλεφώνησε στην εφημερίδα του για να ενημερώσει για τα προβλήματα της πτήσης. Στις 2:56 μ.μ. ο κυβερνήτης Θέιν πήρε άδεια από τον πύργο ελέγχου για να ξεκινήσει τις διαδικασίες απογείωσης. Στις 3:02 μ.μ. ο πύργος ελέγχου ενημερώνει τον Θέιν και τον συγκυβερνήτη Ρέιμεντ ότι είχαν στη διάθεσή τους δύο λεπτά για να απογειωθούν. Από εκεί και πέρα άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για 23 από τα 43 άτομα που επέβαιναν στο αεροπλάνο. Το αεροπλάνο άρχισε να χάνει ταχύτητα και να πλησιάζει τον φράκτη στο τέλος του διαδρόμου. «Θεέ μου, δεν θα τα καταφέρουμε», ήταν τα τελευταία λόγια του συγκυβερνήτη Ρέιμεντ, ενώ ο αρχηγός της Γιουνάιτεντ, ο Ρότζερ Μπερν, τραύλισε: «Θα σκοτωθούμε!». Σαν ψίθυρος από μακριά ήρθαν τα λόγια του Μπίλι Γουίλαν, ενός αφοσιωμένου καθολικού: «Ο,τι κι αν γίνει, είμαι έτοιμος». Αμέσως μετά το αεροπλάνο πέφτει πάνω στον φράκτη, βγαίνει στον δρόμο έξω από το αεροδρόμιο και το δεξί φτερό του διαλύεται πάνω σε ένα σπίτι, που αμέσως πιάνει φωτιά. Σαν από θαύμα, μια γυναίκα που βρισκόταν μέσα στο σπίτι, η Αννα Γουίνκλερ, και τα τρία παιδιά της κατορθώνουν να βγουν από το φλεγόμενο οίκημα χωρίς να πάθουν το παραμικρό! Το αεροπλάνο, έχοντας χάσει το ένα φτερό και ένα μέρος της ουράς του, αρχίζει να στριφογυρίζει τρελά πάνω στο χιονισμένο έδαφος, σαν μια μεθυσμένη μεταλλική μπαλαρίνα που χορεύει με παρτενέρ τον θάνατο. Ενας ανατριχιαστικός θόρυβος από μέταλλα που σέρνονται και στριγκλίζουν. Το πληγωμένο αεροσκάφος χτυπά με δύναμη σε ένα δέντρο και αμέσως μετά πέφτει με ορμή –πρώτα με το πίσω μέρος– σε ένα ξύλινο υπόστεγο, μέσα στο οποίο βρισκόταν ένα βυτίο με καύσιμα. Ακολουθεί μια φοβερή έκρηξη και ένα τεράστιο μπουκέτο με φλόγες ανοίγει προς τον γκρίζο βαυαρικό ουρανό. Εκείνη τη στιγμή τελείωσε η ιστορία της Γιουνάιτεντ του Ματ Μπάσμπι και η ζωή 23 ανθρώπων. Για κάποιους άλλους, κατά έναν περίεργο τρόπο, έπειτα από εκείνη την έκρηξη η ζωή ξανάρχισε. Σε όσους επέζησαν θα κληροδοτήσει μια σκιά στο βλέμμα και ένα σκοτεινό δωμάτιο στις μνήμες τους. Ο Χάρι Γκρεγκ, ένας από τους επιζήσαντες ποδοσφαιριστές της ομάδας, θα εξελιχθεί σε ήρωα της τραγωδίας. Θα καταφέρει να σώσει μέσα από τα συντρίμμια μια μητέρα με το 22 μηνών κοριτσάκι της αλλά και αρκετούς από τους συμπαίκτες του, που τους απομάκρυνε πριν από τη δεύτερη έκρηξη της δεξαμενής καυσίμων του αεροπλάνου. Ο Χάρι Γκρεγκ αργότερα, στο νοσοκομείο, θα δει τον Ντάνκαν Εντουαρντς, τον καλύτερο παίκτη της ομάδας που χάθηκε, να παλεύει για τη ζωή του. «Τι ώρα είναι η σέντρα, Χάρι;», θα ρωτήσει ο χαμένος στις παραισθήσεις Εντουαρντς. «Στις τρεις, φίλε. Στις τρεις», θα απαντήσει ο Χάρι με έναν κόμπο στη φωνή. «Θα προλάβουμε, έτσι;», ξαναρώτησε με αγωνία ο Εντουαρντς. Αλλά δεν θα ακούσει την απάντηση, διότι θα πέσει σε κώμα. Μια απάντηση που έτσι κι αλλιώς δεν θα προλάβει να του δώσει ο Γκρεγκ. Ο Τσάρλτον είναι ο πρώτος από όσους επέζησαν και νοσηλεύτηκαν στο νοσοκομείο που θα το εγκαταλείψει. Και δεν θα γελάσει ποτέ ξανά. Ο Ματ Μπάσμπι θα παλεύει για τη ζωή του για τέσσερις μήνες μετά το δυστύχημα. Δεν θα ξαναγίνει αυτός που ήταν. Τα δάκρυά του θα στεγνώσουν για 10 χρόνια. Θα ξανακλάψει όταν η Γιουνάιτεντ το 1968 στο «Γουέμπλεϊ» θα συντρίψει την Μπενφίκα με 4-1 και θα πάρει το Κύπελλο Πρωταθλητριών.
Ο επίλογος της τραγωδίας
Στις 10 Φεβρουαρίου 1958, στο Μάντσεστερ, περισσότεροι από 200 χιλιάδες άνθρωποι έξω από το «Ολντ Τράφορντ» θα υποδεχθούν, για το τελευταίο χειροκρότημα, τα φέρετρα με τους επτά νεκρούς ποδοσφαιριστές της ομάδας. Τον Ρότζερ Μπερν, τον Τζεφ Μπεντ, τον Εντι Κόλμαν, τον Μαρκ Τζόουνς, τον Ντέιβιντ Πεγκ, τον Τόμι Τέιλορ και τον Μπίλι Γουέλαν. Στις 19 Φεβρουαρίου η ομάδα της Γιουνάιτεντ θα αντιμετωπίσει στο «Θέατρο των Ονείρων» τη Σέφιλντ έχοντας στην ενδεκάδα της πέντε πιτσιρικάδες κάτω των 18, τον Ερνι Τέιλορ, που είχε έρθει από την Μπλάκπουλ, και τον Σταν Κρόουδερ, από την Αστον Βίλα. Θα νικήσει 3-0 μέσα σε ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα και μπροστά σε ένα πλήθος 60 χιλιάδων ανθρώπων. Στις 2 τα ξημερώματα της επομένης μέρας ο Ντάνκαν Εντουαρντς, ο πιο προικισμένος ίσως ποδοσφαιριστής της γενιάς του, θα σβήσει σε ηλικία 23 ετών. Ο Εντουαρντς ήταν ο 22ος νεκρός εκείνης της τραγωδίας. Θα ακολουθήσει ο συγκυβερνήτης της μοιραίας πτήσης. Ο κυβερνήτης Θέιν θα απολυθεί από την BEA και για 12 χρόνια θα προσπαθεί να αποδείξει ότι αιτία του δυστυχήματος ήταν η δυσλειτουργία των μηχανών και η κακή κατάσταση του διαδρόμου απογείωσης και όχι ο πάγος στα φτερά. Το 1969 θα δικαιωθεί από μια επιτροπή εμπειρογνωμόνων, αλλά κανείς από τους 23 ανθρώπους που χάθηκαν δεν θα γυρίσει πίσω...
Του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου , αρθρογράφου της Sportday

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008

ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ Σ. ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ.

Μια ιστορία που αποδεικνύει για άλλη μία φορά ότι η ζωή , όσο και αν είναι κοινότοπο αυτό που θα γράψω, ξεπερνάει κατά πολύ την φαντασία.

Το περασμένο Σάββατο , όπως συνηθίζουμε τον τελευταίο καιρό , βγήκαμε έξω για φαγητό. Μικρή παρέα , τέσσερα άτομα. Πάνω στην κουβέντα η συζήτηση πήγε στο θάνατο. Όταν μιλάς για την ζωή , μερικές φορές η συζήτηση καταλήγει στον θάνατο. Τι πιο φυσιολογικό , από τη στιγμή που η ζωή έχει αξία μόνο και μόνο επειδή κάποια στιγμή θα τελειώσει. Η Γ. ανέφερε κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το λιγότερο ως περίεργη σύμπτωση. Και τι σύμπτωση… Από το σχολικό τμήμα του λυκείου της , έχουν χάσει την ζωή τους μέχρι στιγμής σχεδόν οι μισοί. Και σας μιλάω για μία τάξη με μαθητές που φέτος μπήκαν στην τέταρτη δεκαετία της ζωής τους. Thirty something που θα λέγανε και οι Εγγλέζοι. Οι περισσότεροι σκοτώθηκαν σε τροχαία ατυχήματα. Παρεμπιπτόντως , με τον ίδιο τρόπο έχω χάσει και εγώ όσους συμμαθητές μου δεν είναι τώρα εν ζωή.
Ο Σ. ήταν συμμαθητής της Γ. από το δημοτικό. Όταν ήταν παιδάκια της πέμπτης τάξης του δημοτικού , μπήκε ένα πρωί ο «δάσκαλος» στην αίθουσα. Τα παιδιά όπως κάθε μέρα τον περίμεναν ευλαβικά (υπήρχαν και τέτοιες εποχές…) για να αρχίσουν το μάθημα. Ο «δάσκαλος» , αγνοώντας ακόμα και τη λέξη “καλημέρα” , απευθύνεται στον Σ. χρησιμοποιώντας όλους τους καλούς του τρόπους και κυρίως τις τεράστιες γνώσεις παιδοψυχολογίας που κατείχε: "Ρε συ....τράβα σπίτι, η μάνα σου αυτοκτόνησε!"
Και ο Σ. τράβηξε για το σπίτι. Η μάνα είχε αυτοκτονήσει , ο πατέρας τους είχε εγκαταλείψει προ πολλού και ένας κλειστός φάκελος με αποστολέα την αυτόχειρα , περνούσε στα χέρια του συμβολαιογράφου με την ρητή εντολή να ανοιχθεί μόνο από τον Σ. και μόνο όταν αυτός ενηλικιωθεί.
Ο Σ. μεγάλωσε με τον παππού και την γιαγιά. Του έδωσαν ότι καλύτερο μπορούσαν. Προσπάθησαν να τον μεγαλώσουν καλύπτοντας και το κενό των γονέων κάτι που φυσικά είναι ανέφικτο. Δεν πρέπει να τα κατάφεραν και άσχημα , καθώς όλη η παρέα , που πλέον είχε φτάσει στο λύκειο , έβλεπε έναν Σ. δημοφιλή , πρόεδρο 15μελούς , αγαπητό από όλους να τα καταφέρνει μια χαρά. Αυτή την εντύπωση είχαν , και ως έφηβοι ήταν απολύτως λογικό να την έχουν.
Τελειώνει το λύκειο και έρχονται οι πανελλαδικές εξετάσεις-βασανιστήριο-κλονισμένα νεύρα να αποφασίσουν ποιοι θα εισαχθούν στο πανεπιστήμιο. Οι περισσότεροι της παρέας τα κατάφεραν , μαζί με αυτούς και ο Σ. Όπως μπορεί να γίνει αντιληπτό , η χαρά όλων μεγάλη και τα πανηγύρια δίνουν και παίρνουν. Με το τέλος του καλοκαιριού πλησιάζει η ενηλικίωση του Σ. Είναι Σεπτέμβρης και αρχίζουν οι εγγραφές στα πανεπιστήμια. Έναν κύκλος ζωής κλείνει και ταυτόχρονα ανοίγει ένας άλλος. Μια καινούργια ζωή γεμάτη ελπίδες και όνειρα. Για τον Σ. δεν είναι όμως μόνο αυτό… Περιμένει πως και πως την ημέρα των γενεθλίων του, την ημέρα που θα κλείσει τα 18 του χρόνια, την ημέρα που πιθανόν να αλλάξει την ζωή του , την ημέρα που θα διαβάσει το γράμμα της νεκρής μητέρας του. Ένα γράμμα , η ύπαρξη του οποίου μετά από τόσα χρόνια , είχε περάσει στην σφαίρα του θρυλικού , σαν ιστορία θερινής νύχτας , σαν αστικός μύθος.
Όταν επιτέλους έφτασαν τα γενέθλια του Σ. , μαζεύτηκαν όλοι από την παρέα εκείνο το πρωί στην καφετερία. Τους το ανακοίνωσε, σήμερα έκλεινε τα 18 και το απόγευμα θα πήγαινε να διαβάσει το γράμμα. Το έβλεπε σαν λύτρωση , του προκαλούσε όμως και άγχος το τι θα διαβάσει. Είπε στην παρέα ότι κανονίζει βραδινό πάρτυ για να γιορτάσει τα γενέθλια του και έφυγε. Πριν το βραδινό πάρτυ , θα περνούσε λέει από το συμβολαιογραφείο να διαβάσει το γράμμα. Το γράμμα δεν το διάβασε ποτέ. Το μεσημέρι σκοτώθηκε σε τροχαίο. Πήγαινε να πάρει τα απαραίτητα για το πάρτυ ακούστηκε...
Η ιστορία με συγκλόνισε. Εχθές , ημέρα Δευτέρα, ζήτησα από την Γ. να μου στείλει σε e-mail την ιστορία λίγο πιο αναλυτικά για να μην αγνοήσω κάποια σημαντική παράμετρο. Δέχτηκε με ευχαρίστηση , και μου έγραψε στον επίλογο της αφήγησης της : “Είχαμε υποσχεθεί να μην τον ξεχάσουμε ποτέ. Η ζωή όμως έχει μια δύναμη και μια ορμή που μας ξεπερνάει όλους. Έντεκα χρόνια μετά, ξημερώματα εκείνης της επετείου, με ένα όνειρο ο ίδιος με ανάγκασε να τον βγάλω από τη λήθη...Ένα χρόνο μετά, ούτε κι εγώ ξέρω γιατί, σε έναν άσχετο χρόνο, σε έναν τόπο που δε φανταζόμουν ότι θα βρεθώ ποτέ, "είδα" τον εαυτό μου να διηγείται ξανά αυτήν την ιστορία...”

E = mc2. Η ιστορία της πιο διάσημης εξίσωσης στον κόσμο

Ένα από τα καλύτερα βιβλία εκλαϊκευμένης επιστήμης που διάβασα ήταν το E=mc2. Αναφέρεται φυσικά στην διάσημη εξίσωση του Άλμπερτ Αϊνστάιν , μία εξίσωση που άλλαξε την μορφή του κόσμου. Πολλοί την ξέρουν , αρκετοί την καταλαβαίνουν αλλά ακόμα λιγότεροι είναι αυτοί που γνωρίζουν την ιστορία της. Ο Ντέιβιντ Μποντάνις επιχειρεί σε αυτό το υπέροχο και ευανάγνωστο βιβλίο να καταγράψει την «βιογραφία» μίας εξίσωσης. Ο τρόπος που γράφει και τα παραδείγματα που χρησιμοποιεί είναι κατανοητά και προσιτά στο ευρύ κοινό. Η αφορμή για να γράψει το βιβλίο , ήταν μία χιουμοριστικής διάθεσης απάντηση που έδωσε η Κάμερον Ντίαζ στο τέλος μίας συνέντευξης σε γνωστό περιοδικό. Όταν την ρώτησε ο δημοσιογράφος αν υπάρχει κάτι που θα ήθελε να μάθει , η Κάμερον απάντησε ότι θα ήθελε να μάθει τι σημαίνει η εξίσωση E=mc2. Ο δημοσιογράφος γέλασε φυσικά, αλλά η Ντίαζ μουρμούρισε ότι το εννοούσε πραγματικά και κάπου εκεί τελείωσε και η συνέντευξη. Ο Μποντάνις , είτε γοητευμένος από την Ντίαζ , είτε συνεπαρμένος από την ιδέα να εξηγήσει στην πλατιά μάζα των ανθρώπων την εξίσωση , άρχισε δυναμικά την συγγραφή του βιβλίου.




Από το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου :


13 Απριλίου 1901



Προς Καθηγητή Βίλχελμ Όστβαλντ
Πανεπιστήμιο της Λειψίας
Λειψία , Γερμανία

Σεβαστέ κύριε Καθηγητά!
Παρακαλώ συγχωρέστε έναν πατέρα που είναι τόσο τολμηρός ώστε να στραφεί σ’ εσάς τον σεβαστό Καθηγητή , προς χάριν του γιου του.
Θα αρχίσω λέγοντας σας ότι ο γιος μου Άλμπερτ είναι 22 ετών , ότι …. Αισθάνεται βαθιά δυστυχισμένος επειδή δεν έχει σήμερα μία θέση και η σκέψη πως έχει ξεστρατίσει από την καριέρα του και τώρα δεν έχει καμία επαφή τον κάνει να κλείνεται στον εαυτό του όλο και περισσότερο , κάθε ημέρα. Επιπλέον , βασανίζεται από την σκέψη ότι αποτελεί βάρος για εμάς , ανθρώπους χωρίς μεγάλη άνεση…
Πάρα το θάρρος να στραφώ σ’ εσάς με το ταπεινό αίτημα να… του γράψετε , εάν είναι δυνατό , λίγες λέξεις ενθάρρυνσης , ώστε να ξαναποκτήσει τη χαρά της ζωής και της εργασίας.
Εάν , επιπλέον , μπορούσατε να του εξασφαλίσετε μια θέση βοηθού για τώρα ή το επόμενο φθινόπωρο , η ευγνωμοσύνη μου θα ήταν απεριόριστη.
Παίρνω επίσης το θάρρος να αναφέρω ότι ο γιος μου δεν γνωρίζει τίποτε για αυτήν μου την ασυνήθιστη ενέργεια.
Με όλη μου την αφοσίωση προς εσάς , εξαιρετικά σεβαστέ Κύριε Καθηγητά ,

Χέρμαν Αϊνστάιν


Για την ιστορία να γράψουμε ότι δεν ελήφθη ποτέ καμία απάντηση από τον καθηγητή Όστβαλντ.

Αν και η επιστολή του πατέρα του δεν κατάφερε τίποτε , ένας φίλος του Αϊνστάιν από το πανεπιστήμιο , ο Μάρσελ Γκρόσμαν , είχε κινήσει τα σωστά νήματα , ώστε να πάρει τη δουλειά στο Γραφείο Ευρεσιτεχνιών , το 1902. Τα υπόλοιπα όπως όλοι γνωρίζουμε είναι ιστορία! Η βοήθεια του Γκρόσμαν ήταν αναγκαία όχι τόσο πολύ γιατί οι τελικοί βαθμοί του Αϊνστάιν στο πανεπιστήμιο ήταν ασυνήθιστα χαμηλοί – ο Αϊνστάιν είχε καταφέρει να φτάσει το 4,91 όταν ο μέσος όρος στην σχολή του ήταν το 6… - αλλά γιατί ένας καθηγητής του , που ήταν έξαλλος με τον Αϊνστάιν , διότι έλεγε ανέκδοτα και διέκοπτε το μάθημα , είχε γράψει για αυτόν με μεγάλη κακία απαράδεκτες αναφορές. Οι δάσκαλοι , σε όλα τα χρόνια φοίτησης , πάντα εκνευρίζονταν εξαιτίας της ανυπακοής του και πιο πολύ ο δάσκαλος της Ελληνικής γραμματικής στο λύκειο , ο Γιόζεφ Ντέγκενχαρτ , εκείνος που κέρδισε την αθανασία μέσα στα ιστορικά βιβλία επαναλαμβάνοντας με επιμονή στον Αϊνστάιν «δεν θα κάνεις ποτέ σου τίποτε». Αργότερα , όταν ο Ντέγκενχαρτ είπε ότι το καλύτερο θα ήταν να εγκαταλείψει ο Αϊνστάιν το σχολείο , του έδωσε την εξής εξήγηση : «Η παρουσία σου στην τάξη καταστρέφει το σεβασμό των μαθητών».

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2008

ΠΑΛΙ "ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΣ" Ο ΦΕΡΕΡ...

Πρώτη φορά βλέπω ομάδα με τόσο αυτοκαταστροφικές τάσεις! Εκτός αυτού, προσπαθώ να καταλάβω ποιο ήταν το σχέδιο της ΑΕΚ στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Τι αρχικό αγωνιστικό πλάνο υπήρχε , κύριε Φερέρ; Πως γίνεται να μπαίνει μία ομάδα στο γήπεδο με τέτοια φούρια σαν να έχει να ανατρέψει σκορ πρώτου αγώνα; Ενδεικτικό αυτού , το γεγονός ότι στο πρώτο γκολ μετά το "τσαφ" του Ράμος (δεύτερο τόσο οδυνηρό...) δεν υπάρχει κάλυψη από κανέναν! Οι Ζεράλδο και Παπασταθόπουλος ήταν στην επίθεση. Κρίμα...
Λίγη τακτική ικανότητα χρειάζεται , δεν είναι πυρηνική φυσική το ποδόσφαιρο. Τεράστιες οι ευθύνες του Φερέρ. Δεν είναι δυνατόν να παίζεις με την άμυνα τόσο ψηλά στο 0-0 με αντίπαλο τον Πανιώνιο του Τζεμπούρ. Ειδικά όταν έχεις για παρτενέρ του συγκλονιστικού Παπασταθόπουλου τον Ζεράλδο που δεν είναι και ο πιο γρήγορος παίκτης στον κόσμο. Σε κάθε , μα σε κάθε φάση μέχρι το 15' , ο Πανιώνιος ήταν σε θέση για γκολ. Είναι απολύτως λογικό αυτό , όταν παίζεις με ένα μόνο αμυντικό χαφ και την άμυνα ψηλά. Σε έπιασε κοροϊδο ο Λίνεν , "Δον Λορέντζο" και ούτε που το πήρες χαμπάρι...
Δεν είναι ντροπή να προσαρμόζεις το παιχνίδι σου σε αυτό του αντιπάλου. Ορισμένες φορές αυτό κρίνεται απαραίτητο. Παίζουν και οι άλλοι (και δεν είναι τυχαίοι) , αν δεν σας το είπαν , κύριε Φερέρ.

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008

LUCKY